W życiu codziennym rytuały to stałe czynności, które podejmujemy każdego dnia, które porządkują nam pracę i aktywność. Mogą być proste albo złożone, powszechne albo indywidualne. Rytuały to na przykład:
- mycie zębów
- połykanie tabletek o określonej porze
- przyjmowanie posiłków o stałych porach
- szykowanie posiłków na następny dzień
- prasowanie podczas oglądania wiadomości
- poranne ćwiczenia i picie świeżego soku po wysiłku
- wspólnie picie kawy na balkonie czy w ogrodzie
Dlaczego rytuały codzienności są ważne?
Choroba wywraca życie do góry nogami, z wielu rzeczy rezygnujemy, coś zmieniamy w naszej codzienności. Choroba to szok i nowość. Dla naszego mózgu to jest sygnał – nowe, nie znam, uwaga! Dzięki rytuałom, powtarzalności, stałości, robieniu tego co znamy nasz mózg rozpoznaje coś starego znanego. To nas uspakaja. Rytuały dają poczucie stabilności i niezmienności. Dzięki rytuałom mamy kontrolę nad częścią naszego dnia. Lęk jest emocją, która pojawia się, gdy odczuwamy niepokój przed tym, co nas czeka w przyszłości, kiedy podejrzewamy, że „stanie się coś złego”. Kiedy jednak mamy gwarancję, że w najbliższej przyszłości mamy zawsze stałe punkty aktywności, to ten lęk jest mniejszy.
Czuję się bezpieczniej, bo w tym morzu niepewności są słupy, które niezależnie od tego jak silne będą fale, utrzymają się i są niezmienne. Większość z nas ma takie własne rytuały, które mogą być związane z pracą, rodziną, przyjemnością, dbaniem o siebie. Ważne jest to, żeby je pielęgnować i pamiętać o nich. Szczególnie wtedy, kiedy mamy wrażenie, że nasz cały porządek i świat legł w gruzach, gdy przeżywamy kryzys, na przykład po usłyszeniu diagnozy poważnej choroby. Należy jednak być wrażliwym na to, czy nasze rytuały nie są ucieczką od nieprzyjemnych myśli i emocji. Kiedy zauważysz, że jakaś aktywność, taka jak intensywne sprzątanie albo sport jest jedyną metodą radzenia sobie z niepokojem, bo wtedy „myśli uciekają” – zatrzymaj się.
Rytuały mają porządkować życie, a nie stwarzać okazję, aby z niego na chwilę uciec.
Pamiętaj, że odwracanie uwagi od nieprzyjemnych myśli i emocji nie sprawi, że znikną, tylko wyciszą się na czas aktywności, po czym wrócą silniejsze - często przed snem, uniemożliwiając zaśnięcie. Niezwykle ważne jest to, żeby rytuały sprzed choroby były kontynuowane, szczególnie te dla nas ważne i przyjemne. Oczywiście jeżeli pozwala nam na to aktualnie zdrowie. Ich zaniedbanie wzmacnia przekonanie o niecodzienności choroby i sprawia, że ten czas jest jeszcze bardziej naznaczony wyjątkowością – częściej negatywną.
Jeżeli więc zachowasz swoje dawne rytuały codzienności, to pokażesz sobie i innym, że choroba nie zmieniła całego twojego życia i że możesz żyć dalej kontynuując swoje ulubione czynności. Podstawą jest świadomość swoich rytuałów. Napisz na kartce jakie były lub są stałe i niezmienne czynności typowego dnia, skup się szczególnie na tych, które są dla Ciebie ważne lub przyjemne. Jeżeli na tej liście widzisz same obowiązki, wymyśl przyjemne punkty które chciałbyś/chciałabyś, żeby się na niej znalazły, które będą TYLKO dla ciebie i będziesz się do nich od dziś stosować.
SPRÓBUJ UTRZYMAĆ JAK NAJWIĘCEJ STARYCH AKTYWNOŚCI, NA ILE POZWALA CI CHOROBA, NIE REZYGNUJ Z PROSTOTY, Z OBOWIĄZKÓW, ZE STAŁYCH ELEMENTÓW DNIA. ALBO STWÓRZ NOWE.
Na przykład:
- wypicie kawy o 9:00
- wspólny posiłek z rodziną
- wieczorny spacer po lesie
- wyjście do klubu
- gorąca kąpiel
- wieczorna modlitwa
Wśród rytuałów warto spróbować treningu wdzięczności, który może polepszyć nasze samopoczucie, a nawet działać antydepresyjnie. Trening polega na tym, aby każdego wieczoru przed snem podziękować w myślach lub na głos za wszystkie dobre rzeczy, które nam się tego dnia przydarzyły. Postaraj się, żeby było ich przynajmniej pięć, a z czasem zobaczysz, że będziesz obserwować ich w naturalny sposób więcej. Taki rytuał uwrażliwi Cię na wyszukiwanie przyjemnych, dobrych i ważnych zjawisk w życiu codziennym.
