Należą do nich inhibitory kinazy Brutona (BTKi), takie jak ibrutynib, akalabrutynib i zanubrutynib oraz inhibitor BCL2, wenetoklaks. Leki celowane mogą być stosowane w leczeniu choroby zarówno nowo zdiagnozowanej, jak i nawrotowej lub opornej na wcześniejsze leczenie.
- Ocena przed leczeniem: Przed rozpoczęciem terapii zaleca się ocenę zmian genetycznych, które mają znaczenie dla rokowania oraz wyboru optymalnego leczenia: mutacji IGHV, obecności delecji w chromosomie 17p oraz mutacji TP53, a także uwzględnienie chorób współistniejących, preferencji pacjenta i dostępności leków.
- Terapia pierwszej linii: Rekomenduje się terapie celowane, takie jak BTKi (ibrutynib, akalabrutynib, zanubrutynib) lub wenetoklaks w połączeniu z przeciwciałem monoklonalnym obinutuzumabem. BTKi są stosowane w sposób ciągły do czasu progresji choroby lub konieczności przerwania leczenia z innego powodu, np. działań niepożądanych. Wenetoklaks z obinutuzumabem jest podawany przez określoną ilość cykli. Badania pokazują, że długość leczenia wenetoklaksem może być również określona przy udziale tzw. minimalnej choroby resztkowej (MRD), czyli precyzyjnej ocenie obecności komórek nowotworowych we krwi przy użyciu bardzo czułych metod, jednak ta strategia nie została jeszcze zatwierdzona jako standard kliniczny. Immunochemioterapia, która do niedawna była jedną z podstawowych metod leczenia CLL w pierwszej linii, obecnie może być rozważana tylko u niektórych pacjentów, jeżeli terapie celowane nie są dostępne.
- Leczenie nawrotów: W przypadku nawrotu preferuje się kontynuację terapii celowanych. Możliwe są różne kombinacje, takie jak wenetoklaks z rytuksymabem czy zastosowanie BTKi, a ich wybór zależy przede wszystkim od rodzaju terapii stosowanej w pierwszej linii leczenia oraz czasu, który minął do momentu nawrotu choroby. U pacjentów opornych na wiele linii leczenia można również rozważyć inne leki (np. idelalisib), udział w badaniach klinicznych, a w wybranych przypadkach także transplantację komórek macierzystych szpiku kostnego. Chemioimmunoterapia nie jest zalecana, jeśli dostępne są terapie celowane.
- Rola MRD: Pomiar MRD może być pomocny w określeniu czasu trwania terapii w niektórych przypadkach, chociaż rutynowe monitorowanie MRD nie jest jeszcze standardem klinicznym.
Aktualizacja ta wskazuje na coraz większą rolę terapii celowanych oraz personalizację leczenia na podstawie profilu genetycznego pacjenta.
