Dziś wybitnego naukowca wspomina Prof. dr hab. n. med. Przemysław Juszczyński.
Po nagłej chorobie i ciężkiej walce, w ubiegłą sobotę odszedł nasz przyjaciel, Kamil Bojarczuk, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli młodego pokolenia polskich naukowców. Człowiek pełen entuzjazmu, werwy, planów, młodzieńczej niepokory i bezczelności – w najlepszym tych słów znaczeniu. Człowiek, który nie sięgał po nic, co leżało niżej niż najwyższa półka.
Kamila poznałem, gdy był jeszcze doktorantem. Przyszedł do mnie z dr hab. Magdą Winiarską porozmawiać o projekcie, który realizował. Po tej rozmowie został dłużej i poprosił mnie o radę dotyczącą dalszego rozwoju swojej naukowej drogi. Rad wysłuchał, ale zrobił, co sam uważał za słuszne – oczywiście inaczej, niż proponowałem. Wrócił do mnie ponownie, gdy jego pierwotny plan nie wypalił. Od tego czasu po radę dotyczącą swojego rozwoju wracał dość regularnie. Rozmawialiśmy o jego planach na Skype, gdy był za granicą na stażach, lub osobiście, przy steku i IPA w Waszyngtonie, w Colorado, w San Francisco, czy w Polsce, gdy odwiedzał nas na konferencji PTHiT, by pokazać swoje wyniki. Kamil zajmował się chłoniakami. W trakcie doktoratu zajmował się mechanizmami regulacji ekspresji receptora CD20 i interakcjami inhibitorów sygnału receptora B-komórkowego z przeciwciałami anty CD20. Badania Kamila, realizowane na WUM pod opieką prof. Jakuba Gołaba i dr hab. Magdy Winiarskiej wskazały, że inhibitory BCR antagonizują działanie rytuksymabu poprzez zmniejszenie ekspresji CD20. Wątek sygnału receptora B-komórkowego, mechanizmy oporności na działanie inhibitorów tego sygnału stały się głównym tematem badań Kamila w okresie staży w laboratorium Dimitara Efremova w Trieście i następnie w Dana Farber Cancer Institute w Bostonie. W swojej ostatniej publikacji z Blood z 2019 roku scharakteryzował synergię między inhibitorami kinaz PI3Kα/δ a wenetoklaksem i jej molekularne mechanizmy w DLBCL. Pracę Kamila w Blood przyjęto po „minor revision” . Mnie się to nie udało nigdy, i nie znam nikogo, kto może się takim osiągnięciem pochwalić. Wyniki tej pracy są podstawą do opracowania protokołu badania klinicznego, na uruchomienie którego czekamy. Po stażu w Bostonie wrócił do Europy, pracować dalej nad molekularną patogenezą i klasyfikacją chłoniaków w laboratorium Prof. Bjoerna Chapuy. Był filarem tego labu, „ciągnąc” równolegle kilka projektów. Kamila doceniałem nie tylko ja, jego przełożeni, naukowi opiekunowie i znajomi. Był stypendystą najbardziej prestiżowych nagród i stypendiów – w tym stypendium Jose Carrerasa.
Kamil współpracował „od zawsze” także z naszym zespołem. Zawsze chętny do pomocy, z fantastycznymi pomysłami, propozycjami, rozwiązaniami. Z entuzjazmem przyjmował nasze prośby o pomoc – działał szybciej, niż nasza wyobraźnia. Właśnie skończyliśmy wspólne badania, które dwa tygodnie temu zamknąłem w manuskrypt. Ostatnią rzeczą jaką zrobił, było przesłanie w piątek wieczorem swoich komentarzy do manuskryptu. W sobotę rano zdarzyła się tragedia, która zabrała nam Kamila tydzień później.
Przez te 10 lat chyba zaprzyjaźniłem się z Kamilem. Stałem się też, trochę mimo woli, kimś w rodzaju jego mentora. I przez 10 lat obserwowałem, jak z energicznego doktoranta staje się dojrzałym naukowcem, który zaczyna mnie przerastać we wszystkim, co robi. Dlatego nie umiem zrozumieć tego, co się stało i nie umiem odnaleźć w tym żadnego sensu. Pamięć o Kamilu musi trwać. Jego naukowy entuzjazm powinien być drogowskazem dla nas wszystkich.
Przypominamy wywiad jaki nasza redakcja miała okazję przeprowadzić z dr n. med. Kamilem Bojarczukiem.
Nauka to nieustanna podróż - wywiad portalu hematoonkologia.pl z dr Kamilem Bojarczukiem
