Szpiczak plazmocytowy (MM) sprzyja występowaniu powikłaniom zakrzepowym (VTE). Szacuje się, że częstość epizodów VTE u chorych na MM jest nawet dziewięciokrotnie wyższa niż w ogólnej populacji. Mechanizm zwiększonego ryzyka VTE jest wieloczynnikowy i wynika z samej biologii choroby, stosowanych leków oraz predyspozycji genetycznych chorego. Lekami o największym potencjale zakrzepowym stosowanymi w leczeniu MM są leki immunomodulujące (IMiD). Inhibitory proteasomu (PI) nie mają aż takiego potencjału prozakrzepowego. Karfilozmib jest PI drugiej generacji z dobrze poznanymi powikłaniami kardiologicznymi. Mniej doniesień dotyczy powikłań zakrzepowych. W badaniach klinicznych z zastosowaniem karfilzomibu i IMiD raportowana częstość VTE wahała się of 5% do 14%. Istnieje wiele skal szacowania ryzyka zakrzepowego w MM, a wybór leków stosowanych w profilaktyce również nie jest ujednolicony.
Materiał przeznaczony wyłącznie dla pracowników służby zdrowia
Ten materiał jest dostępny dla zarejestrowanych użytkowników.
Zaloguj się
Szanowni użytkownicy,
część materiałów udostępnianych na naszym portalu jest przeznaczona
wyłącznie dla lekarzy.
Wynika to z regulacji prawnych, do których musimy się stosować.
Jeśli nie jesteś lekarzem, zachęcamy do korzystania z przygotowanych przez nas materiałów dostępnych w zakładce dla pacjentów.
