Wellbutrin XR - baza leków

Wskazania

Leczenie epizodów dużej depresji.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na bupropion lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie innych preparatów zawierających bupropion, ponieważ wystąpienie napadów drgawkowych jest zależne od dawki oraz aby uniknąć przedawkowania. Napady drgawkowe aktualnie występujące lub napady drgawkowe w wywiadzie. Zdiagnozowane nowotwory OUN. Ciężka marskość wątroby. Rozpoznana aktualnie lub w przeszłości bulimia lub jadłowstręt psychiczny. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO; preparat może być stosowany nie wcześniej, niż po 14 dniach od zakończenia leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO, w przypadku odwracalnych inhibitorów MAO wystarczający jest okres 24 h. Preparat jest przeciwwskazany u pacjentów, którzy w dowolnym momencie w trakcie leczenia nagle odstawiają alkohol lub inne leki, których odstawienie związane jest z ryzykiem występowania napadów drgawkowych (szczególnie benzodiazepiny i środki o działaniu podobnym do benzodiazepin).

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 150 mg raz na dobę. Optymalna dawka nie została ustalona w badaniach klinicznych. Jeżeli po 4 tyg. leczenia dawką 150 mg nie jest widoczna poprawa, dawka może być zwiększona do 300 mg raz na dobę. Pomiędzy kolejnymi dawkami powinna być zachowana przerwa 24 h. Działanie leku było obserwowane po 14 dniach od rozpoczęcia leczenia; pełne działanie przeciwdepresyjne może wystąpić dopiero po kilku tyg. leczenia. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez okres co najmniej 6 mies. Występowanie bezsenności powodowanej przez lek może być zmniejszone przez unikanie podawania leku przed zaśnięciem (należy pamiętać o co najmniej 24-h przerwie między dawkami). Podczas zmiany leczenia z tabletek zawierających bupropion o przedłużonym uwalnianiu podawanych 2 razy na dobę na preparat, należy w miarę możliwości stosować taką samą całkowitą dawkę dobową. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zalecana dawka wynosi 150 mg raz na dobę. Lek nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostało ustalone. Skuteczność stosowania u pacjentów w podeszłym wieku nie została jednoznacznie określona. W badaniu klinicznym stosowano taką samą dawkę, jak u dorosłych pacjentów. Nie można wykluczyć większej wrażliwości u niektórych pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, nie należy ich przełamywać, rozkruszać ani żuć. Preparat można stosować niezależnie od posiłku. Przerwanie leczenia. Mimo że nie są spodziewane reakcje związane z odstawieniem leku, należy rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki. Bupropion jest selektywnym inhibitorem zwrotnego wychwytu neuronalnego amin katecholowych i nie można wykluczyć efektu "z odbicia" lub reakcji odstawienia.

Skład

1 tabl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 150 mg lub 300 mg chlorowodorku bupropionu.

Działanie

Lek przeciwdepresyjny. Selektywny inhibitor neuronalnego wychwytu amin katecholowych (noradrenaliny i dopaminy). Wykazuje minimalny wpływ na wychwyt indoloamin (serotonina). Nie hamuje aktywności MAO. Mechanizm działania w leczeniu depresji nie jest znany, prawdopodobnie jest związany z mechanizmem noradrenergicznym i (lub) dopaminergicznym. Po podaniu doustnym 300 mg chlorowodorku bupropionu w postaci tabl. o zmodyf. uwalnianiu maksymalne stężenie we krwi występuje po około 5 h. Całkowita dostępność biologiczna jest nieznana, dane dotyczące wydalania z moczem sugerują, że co najmniej 87% dawki jest wchłanianie z przewodu pokarmowego. Jest intensywnie metabolizowany w organizmie. Trzy główne metabolity (hydroksybupropion i aminoalkoholowe izomery - treohydrobupropion i erytrohydrobupropion) wykazują aktywność farmakologiczną. Aktywne metabolity są następnie metabolizowane do postaci nieaktywnych i wydalane z moczem. Bupropion, hydroksybupropion i treohydrobupropion wiążą się z białkami w stopniu umiarkowanym (odpowiednio 84%, 77%, 42%). Badania in vitro wykazują, że bupropion jest metabolizowany do aktywnego metabolitu - hydroksybupropionu przede wszystkim przez izoenzym CYP2B6, podczas gdy CYP1A2, 2A6, 2C9, 3A4, 2E1 biorą udział w metabolizmie w mniejszym stopniu. Bupropion i hydroksybupropion są inhibitorami izoenzymu CYP2D6. Bupropion jest wydalany głównie w postaci metabolitów: 87% z moczem i 10% z kałem, tylko 0,5% bupropionu jest wydalane w postaci niezmienionej. Średni T_0,5 w fazie eliminacji bupropionu i hydroksybupropionu wynosi ok. 20 h, treohydrobupropionu - 37 h, erytrohydrobupropionu - 33 h.

Interakcje

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO; preparat może być stosowany nie wcześniej, niż po 14 dniach od zakończenia leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO, w przypadku odwracalnych inhibitorów MAO wystarczający jest okres 24 h. Pomimo że bupropion i jego główny metabolit hydroksybupropion nie są metabolizowane za pośrednictwem izoenzymu CYP2D6, to hamują szlak metaboliczny z udziałem CYP2D6. Równoczesne stosowanie chlorowodorku bupropionu i dezypraminy u zdrowych ochotników, u których szybko zachodził metabolizm przy udziale izoenzymu CYP2D6 spowodowało duże (od 2 do 5 razy) zwiększenie wartości C_max i AUC dezypraminy. Zahamowanie CYP2D6 utrzymywało się jeszcze przez co najmniej 7 dni po podaniu ostatniej dawki bupropionu. Jednoczesne stosowanie preparatów z wąskim indeksem terapeutycznym, które są metabolizowane głównie przez CYP2D6 powinno być rozpoczynane od najmniejszych dawek tych leków. Leki te to niektóre leki przeciwdepresyjne (np. dezypramina, imipramina), leki przeciwpsychotyczne (np. rysperydon, tiorydazyna), β-adrenolityki (np. metoprolol), selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i leki przeciwarytmiczne klasy 1C (np. propafenon, flekainid). W przypadku dołączenia preparatu do leczenia pacjenta stosującego już takie leki, należy rozważyć konieczność zmniejszenia ich dawek; w takich przypadkach należy dokładnie rozważyć oczekiwane korzyści z leczenia preparatem w porównaniu do potencjalnego ryzyka. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano występowanie zespołu serotoninowego, stanu potencjalnie zagrażającego życiu, w przypadku gdy preparat jest podawany jednocześnie z lekami serotoninergicznymi, takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki, których skuteczność zależy od aktywacji metabolicznej za pośrednictwem CYP2D6 (np. tamoksyfen), mogą mieć mniejszą skuteczność podczas jednoczesnego podawania z inhibitorami CYP2D6, takimi jak bupropion. W jednym badaniu bupropion zwiększył C_max i AUC cytalopramu odpowiednio o 30 i 40% (chociaż cytalopram (SSRI) nie jest metabolizowany głównie przez CYP2D6). Jednoczesne podawanie digoksyny z bupropionem może skutkować zmniejszeniem stężenia digoksyny w organizmie pacjenta. Lekarze powinni mieć świadomość, że po zaprzestaniu podawania bupropionu stężenie digoksyny może się zwiększyć i że należy monitorować pacjenta pod kątem wystąpienia zatrucia digoksyną. Podawanie bupropionu równocześnie z lekami wpływającymi na izoenzym CYP2B6 (np. substraty CYP2B6: cyklofosfamid, ifosfamid i inhibitory CYP2B6 np. orfenadryna, tyklopidyna, klopidogrel) może spowodować zwiększenie stężenia bupropionu w osoczu i zmniejszenie stężenia aktywnego metabolitu hydroksybupropionu; konsekwencje kliniczne tej interakcji nie są znane. Należy zachować ostrożność podczas równoczesnego podawania bupropionu z lekami indukującymi procesy metaboliczne (np. karbamazepina, fenytoina, rytonawir, efawirenz) lub hamującymi metabolizm (np. walproinian). U pacjentów przyjmujących rytonawir lub efawirenz może zaistnieć konieczność podania zwiększonych dawek bupropionu, jednakże maksymalna zalecana dawka nie powinna zostać przekroczona. Należy zachować szczególną ostrożność stosując preparat u pacjentów otrzymujących lewodopę albo amantadynę (ograniczone dane kliniczne wskazują na częstsze występowanie działań niepożądanych np. nudności, wymiotów i objawów psychicznych). W czasie leczenia bupropionem należy unikać lub ograniczyć do minimum picie alkoholu. Nie przeprowadzono badań farmakokinetycznych dotyczących podawania bupropionu równocześnie z benzodiazepinami. Analiza szlaków metabolicznych in vitro, nie daje podstaw do obaw przed wystąpieniem interakcji między tymi substancjami. Po jednoczesnym podaniu bupropionu i diazepamu zdrowym ochotnikom, zaobserwowano słabsze działanie uspokajające niż po podaniu samego diazepamu. Nie przeprowadzano systematycznej oceny stosowania połączenia bupropionu i leków przeciwdepresyjnych (innych niż dezypramina i cytalopram), benzodiazepin (innych niż diazepam) lub neuroleptyków. Również ograniczone doświadczenie kliniczne dotyczy jednoczesnego stosowania bupropionu z zielem dziurawca. Jednoczesne stosowanie preparatu i nikotynowego przezskórnego systemu terapeutycznego może powodować zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi.

Środki ostrożności

Napady drgawkowe. Nie należy stosować większych niż zalecane dawek bupropionu w postaci tabl. o zmodyf. uwalnianiu, ponieważ stosowanie bupropionu jest związane z ryzykiem wystąpienia zależnego od dawki napadu drgawkowego. Podczas stosowania preparatu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których stwierdzono jeden lub kilka czynników predysponujących do obniżenia progu pobudliwości drgawkowej. Wszyscy pacjenci powinni być ocenieni, pod kątem występowania u nich czynników predysponujących, do których należą: równoczesne stosowanie innych leków obniżających próg pobudliwości drgawkowej (np. leki przeciwpsychotyczne, przeciwdepresyjne, przeciwmalaryczne, tramadol, teofilina, steroidy działające ogólnoustrojowo, chinolony i leki przeciwhistaminowe działające uspokajająco); uzależnienie od alkoholu; uraz głowy w wywiadzie; cukrzyca leczona lekami hipoglikemizującymi lub insuliną; stosowanie leków stymulujących lub zmniejszających apetyt. Leczenie preparatem powinno być przerwane i nie jest zalecane u pacjentów, u których w trakcie terapii wystąpiły napady drgawkowe. Interakcje. Z powodu interakcji farmakokinetycznych stężenie bupropionu lub jego metabolitów w osoczu może się zmieniać, co może nasilać działania niepożądane leku (np. suchość w jamie ustnej, bezsenność, napady drgawkowe). Dlatego należy zachować ostrożność podczas równoczesnego stosowania bupropionu z lekami, które indukują lub hamują jego metabolizm. Bupropion hamuje metabolizm z udziałem enzymów cytochromu P450 2D6. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas równoczesnego stosowania bupropionu i leków metabolizowanych przez te enzymy. Leki hamujące aktywność CYP2D6 mogą zmniejszać stężenia endoksyfenu, będącego czynnym metabolitem tamoksyfenu. Z tego względu w trakcie leczenia tamoksyfenem należy unikać, jeśli to tylko możliwe, stosowania bupropionu, będącego inhibitorem CYP2D6. Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). To ryzyko utrzymuje się, dopóki nie wystąpi wyraźna remisja. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu pierwszych lub następnych tygodni leczenia, pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą aż do czasu, kiedy wystąpi poprawa. Doświadczenie kliniczne wykazuje, że ryzyko samobójstwa może zwiększać się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub ci, którzy przed rozpoczęciem terapii wykazywali znacznego stopnia nasilenie myśli samobójczych, są w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów z zaburzeniami psychicznymi w wieku <25 lat występuje zwiększenie ryzyka zachowań samobójczych w trakcie stosowania leków przeciwdepresyjnych w porównaniu do placebo. Pacjenci, w szczególności ci z grupy wysokiego ryzyka, powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą w trakcie farmakoterapii, zwłaszcza w jej wczesnej fazie lub po zmianie dawkowania. Pacjenci (i opiekunowie pacjentów) powinni być ostrzeżeni o konieczności obserwacji wszelkich oznak pogorszenia stanu klinicznego pacjenta, myśli lub zachowań samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu. W przypadku wystąpienia tych objawów powinni natychmiast zasięgnąć porady lekarskiej. Wystąpienie niektórych objawów psychicznych może zależeć albo od stanu choroby podstawowej lub od stosowanego leczenia. Należy rozważyć zmianę schematu leczenia, włącznie z jego przerwaniem, u pacjentów, u których wystąpiło nasilenie myśli/zachowań samobójczych, szczególnie jeżeli te objawy są ciężkie, występujące nagle lub dotychczas nie występowały. Zgłaszano objawy neuropsychiatryczne. W szczególności obserwowano objawy psychotyczne i maniakalne, głównie u pacjentów z chorobą psychiczną w wywiadzie. Dodatkowo epizod dużej depresji może być początkowym objawem zaburzeń dwubiegunowych. Panuje ogólne przekonanie (choć nie uzyskane w kontrolowanych badaniach), że leczenie takiego epizodu samym lekiem przeciwdepresyjnym może zwiększyć prawdopodobieństwo wywołania mieszanego/maniakalnego epizodu u pacjentów z ryzykiem zaburzeń dwubiegunowych. Ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania bupropionu w skojarzeniu ze stabilizatorami nastroju u pacjentów z zaburzeniami dwubiegunowymi w wywiadzie sugeruje małą częstość przejścia w manię. Przed rozpoczęciem leczenia lekiem przeciwdepresyjnym pacjenci powinni być odpowiednio zbadani w celu określenia ryzyka wystąpienia zaburzeń dwubiegunowych; takie badanie powinno zawierać szczegółowy wywiad psychiatryczny, w tym wywiad rodzinny dotyczący samobójstw, zaburzeń dwubiegunowych i depresji. Badania nad skłonnością do nadużywania u ludzi i rozległe doświadczenie kliniczne wskazują, że bupropion ma mały potencjał wywoływania uzależnienia. Kliniczne doświadczenie z bupropionem u pacjentów poddawanych leczeniu elektrowstrząsami jest ograniczone. Należy wykazać ostrożność podczas stosowania leczenia elektrowstrząsami u pacjentów równocześnie leczonych bupropionem. Nadwrażliwość. Leczenie bupropionem należy niezwłocznie przerwać, jeżeli u pacjenta wystąpiły objawy nadwrażliwości podczas przyjmowania leku. Należy pamiętać, że objawy mogą rozwijać się lub nawracać również po zaprzestaniu stosowania bupropionu, jak również o konieczności odpowiedniego leczenia objawowego przez odpowiednio długi czas (co najmniej jeden tydzień). Objawy typowe obejmują wysypkę skórną, świąd, pokrzywkę lub ból w klatce piersiowej, bardziej nasilone reakcje mogą obejmować: obrzęk naczynioruchowy, duszność/skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny, rumień wielopostaciowy lub zespół Stevensa-Johnsona. Ból stawów, ból mięśni i gorączka były również zgłaszane w połączeniu z wysypką i innymi objawami wskazującymi na opóźnioną nadwrażliwość. U większości pacjentów objawy ulegały złagodzeniu po przerwaniu leczenia bupropionem i rozpoczęciu leczenia lekami przeciwhistaminowymi lub kortykosteroidami, po czym z czasem ustępowały. Choroby sercowo-naczyniowe. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania bupropionu w leczeniu depresji u pacjentów z chorobą sercowo-naczyniową jest ograniczone - należy zachować ostrożność. Jednak bupropion był stosunkowo dobrze tolerowany w badaniach dotyczących zaprzestawania palenia u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Wykazano, że bupropion nie zwiększa znacząco ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów bez depresji, w pierwszym stadium nadciśnienia tętniczego. Jednak w praktyce klinicznej nadciśnienie tętnicze, które w pewnych przypadkach może być ciężkie  i wymaga intensywnego leczenia, było zgłaszane u pacjentów przyjmujących bupropion. Te obserwacje pochodzą od pacjentów z wcześniej obecnym nadciśnieniem tętniczym oraz pacjentów bez nadciśnienia tętniczego w wywiadzie. Należy określić wyjściowe wartości ciśnienia tętniczego podczas rozpoczynania leczenia, a następnie monitorować to ciśnienie, zwłaszcza u pacjentów z wcześniej występującym nadciśnieniem tętniczym. Należy rozważyć zakończenie leczenia preparatem, jeżeli stwierdza się klinicznie istotne zwiększenie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne zastosowanie bupropionu i nikotynowego przezskórnego systemu terapeutycznego może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego krwi. Bupropion może spowodować ujawnienie zespołu Brugadów, rzadkiej, uwarunkowanej genetycznie choroby dotyczącej kanałów sodowych serca z charakterystycznymi zmianami w zapisie EKG (uniesienie odcinka ST oraz nieprawidłowości załamka T w prawych odprowadzeniach przedsercowych), mogącego prowadzić do zatrzymania akcji serca i (lub) do nagłej śmierci. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zespołem Brugadów lub z czynnikami ryzyka, takimi jak zatrzymanie akcji serca lub przypadek nagłej śmierci w wywiadzie rodzinnym. Dzieci i młodzież - leczenie lekami przeciwdepresyjnymi jest związane z ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z dużą depresją i innymi zaburzeniami psychicznymi. Zaburzenia czynności wątroby. Lek należy stosować z ostrożnością u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby; wszyscy pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby powinni być ściśle kontrolowani ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych (np. bezsenność, suchość w jamie ustnej, napady drgawkowe), które mogą wskazywać na duże stężenie leku lub jego metabolitów w organizmie. Zaburzenia czynności nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek powinni być ściśle monitorowani ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych (np. bezsenność, suchość w jamie ustnej, napady drgawkowe), które mogą wskazywać na duże stężenie leku lub jego metabolitów w organizmie. Pacjenci w podeszłym wieku. Skuteczność stosowania u pacjentów w podeszłym wieku nie została jednoznacznie określona. W badaniu klinicznym u pacjentów w podeszłym wieku stosowano taką samą dawkę, jak u dorosłych pacjentów. Nie można wykluczyć większej wrażliwości u niektórych pacjentów w podeszłym wieku. Niewłaściwe drogi podania. Lek jest przeznaczony wyłącznie do przyjmowania doustnego. Zgłaszano przypadki inhalacji rozkruszonych tabletek lub przyjęcia rozpuszczonego bupropionu w postaci iniekcji, co może prowadzić do gwałtownego uwalniania i szybszego wchłaniania oraz potencjalnego przedawkowania. Zgłaszano przypadki wystąpienia napadów drgawkowych i (lub) zgonów po przyjęciu bupropionu donosowo lub we wstrzyknięciu pozajelitowym. Zgłaszano występowanie zespołu serotoninowego, stanu potencjalnie zagrażającego życiu, w przypadku gdy bupropion był podawany jednocześnie z lekami serotoninergicznymi, takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Jeśli jednoczesne leczenie innymi lekami serotoninergicznymi jest klinicznie uzasadnione, zalecana jest uważna obserwacja pacjenta, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki. Jeśli podejrzewa się wystąpienie zespołu serotoninowego, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub zakończenie leczenia w zależności od ciężkości objawów.

Ciąża i laktacja

Lek nie powinien być stosowany w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny pacjentki będzie wymagał leczenia bupropionem, a nie będzie innej metody leczenia. Bupropion i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Należy zdecydować o wstrzymaniu karmienia piersią lub zaprzestaniu leczenia bupropionem po uwzględnieniu korzyści dla noworodka lub niemowlęcia z karmienia piersią oraz korzyści dla matki wynikających z leczenia. Badania nad rozrodem u szczurów nie wykazały zmniejszenia płodności.

Działania niepożądane

Bardzo często: bezsenność, ból głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty). Często: reakcje nadwrażliwości takie jak pokrzywka, utrata apetytu, pobudzenie, lęk, drżenia, zawroty głowy, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, szumy uszne, zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi (w niektórych przypadkach znaczne), zaczerwienienie skóry, ból brzucha, zaparcia, wysypka, świąd, pocenie się, gorączka, ból w klatce piersiowej, osłabienie. Niezbyt często: zmniejszenie masy ciała, depresja, splątanie, zaburzenia koncentracji, tachykardia. Rzadko: napady drgawkowe (najczęściej uogólnione dawki toniczno-kloniczne, które w niektórych przypadkach mogą powodować splątanie poudarowe lub zaburzenia pamięci). Bardzo rzadko: zaburzenia stężenia glukozy we krwi, agresja, wrogość, rozdrażnienie, niepokój, omamy, nieprawidłowe sny włącznie z koszmarami nocnymi, depersonalizacja, urojenia, myśli paranoidalne, dystonia, ataksja, parkinsonizm, brak koordynacji, zaburzenia pamięci, parestezje, omdlenia, kołatanie serca, rozszerzenie naczyń, niedociśnienie ortostatyczne, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, żółtaczka, zapalenie wątroby, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, zaostrzenie łuszczycy, łysienie, drżenie mięśni, zaburzenia częstości oddawania moczu i (lub) zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu, bardziej nasilone reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy, duszność, skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny; odnotowano również występowanie bólów stawów, mięśni i gorączki w połączeniu z wysypką i innymi objawami wskazującymi na wystąpienie reakcji nadwrażliwości o charakterze opóźnionym (objawy te mogą przypominać chorobę posurowiczą). Częstość nieznana: niedokrwistość, leukopenia, trombocytopenia, hiponatremia, myśli samobójcze i zachowania samobójcze, psychoza, dysfemia, napad lęku panicznego, zespół serotoninowy, zaostrzenie tocznia rumieniowatego układowego, toczeń rumieniowaty skórny, ostra uogólniona osutka krostkowa. Zespół serotoninowy może wystąpić w wyniku interakcji pomiędzy bupropionem a lekami serotoninergicznymi, takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI).

Pozostałe informacje

Z uwagi na budowę podobną do amfetaminy, bupropion wpływa na wyniki niektórych szybkich testów na obecność narkotyków w moczu. Efektem mogą być fałszywie dodatnie wyniki, zwłaszcza dla pochodnych amfetaminy. Wynik dodatni powinien zostać potwierdzony bardziej swoistą metodą. Bupropion może wpływać na zdolność wykonywania czynności wymagających oceny sytuacji lub sprawności psychomotorycznej. Pacjenci powinni zachować szczególną ostrożność przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn i upewnić się, że lek nie wpływa niekorzystnie na wykonywane przez nich czynności.