Viagra Connect Max - baza leków

Wskazania

Zaburzenia erekcji, czyli niezdolność uzyskania lub utrzymania erekcji prącia wystarczającej do satysfakcjonującej aktywności seksualnej, u dorosłych mężczyzn. Do skutecznego działania leku konieczna jest stymulacja seksualna.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Równoczesne stosowanie z substancjami uwalniającymi tlenek azotu (np. azotynem amylu) lub azotanami w dowolnej postaci (syldenafil nasila działanie hipotensyjne azotanów). Stosowanie z rytonawirem (silnym inhibitorem cytochromu P450). Stosowanie z substancjami pobudzającymi cyklazę guanylanową, np. riocyguatem (ryzyko objawowego niedociśnienia tętniczego). Stosowanie u mężczyzn, u których podejmowanie aktywności seksualnej może nie być wskazane. Do grupy tej należą pacjenci z ciężkimi chorobami układu krążenia, np. niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego lub udarem mózgu (w ciągu ostatnich 6 miesięcy), niestabilną dławicą piersiową lub ciężką niewydolnością serca. Stosowanie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, niedociśnieniem tętniczym (ciśnienie tętnicze poniżej 90/50 mm Hg) oraz stwierdzonymi dziedzicznymi chorobami zwyrodnieniowymi siatkówki, np. retinitis pigmentosa (gdyż u niektórych pacjentów z tą chorobą występują genetyczne zaburzenia fosfodiesteraz siatkówkowych); powyższe zalecenia podyktowane są tym, że we wspomnianych podgrupach pacjentów syldenafil nie został przebadany pod kątem bezpieczeństwa stosowania. Pacjenci, u których doszło do utraty wzroku w jednym oku z powodu niezwiązanej z zapaleniem tętnic przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (NAION) - bez względu na to, czy epizod ten miał związek z wcześniejszą ekspozycją na inhibitory PDE5. Stosowanie u pacjentów z deformacjami anatomicznymi prącia (np. skrzywieniem prącia, zwłóknieniem ciał jamistych lub chorobą Peyroniego). Stosowanie u kobiet. Stosowanie przez mężczyzn bez zaburzeń erekcji. Stosowanie przez mężczyzn w wieku poniżej 18 lat.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. o mocy 50 mg, którą należy przyjąć, popijając wodą, ok. 1 h przed planowaną aktywnością seksualną. Maksymalna zalecana częstość przyjmowania leku to raz na dobę. W przypadku przyjęcia leku z posiłkiem początek działania może być opóźniony w porównaniu do przyjęcia go na czczo. Pacjenta należy poinformować, że zanim będzie w stanie uzyskać erekcję prącia wystarczającą do podjęcia aktywności seksualnej, będzie musiał wpierw przyjąć lek kilka razy w różnych okolicznościach (maksymalnie 1 tabl. o mocy 50 mg na dobę). Pacjenta należy też poinformować, że jeśli po kilku próbach przyjmowania leku w różnych okolicznościach nadal nie będzie w stanie uzyskać erekcji prącia wystarczającej do podjęcia satysfakcjonującej aktywności seksualnej, powinien on wówczas skonsultować się z lekarzem. W zależności od wyniku, dokonanej przez lekarza, oceny skuteczności i tolerancji dawkę można zwiększyć do 100 mg lub zmniejszyć do 25 mg. Maksymalna dawka zalecana to 100 mg. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku (≥65 lat), pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek modyfikowanie dawkowania nie jest konieczne. Ze względu na to, że w ciężkich zaburzeniach czynności nerek (CCr ˂30 ml/min) klirens syldenafilu jest zmniejszony, u takich osób przed przyjęciem leku lekarz powinien rozważyć modyfikację dawkowania, gdyż w ich przypadku bardziej odpowiednią dawką leku może być tabletka o mocy 25 mg. U osób z zaburzeniami czynności wątroby (np. z marskością wątroby) klirens syldenafilu jest zmniejszony. U osób z rozpoznaniem łagodnych lub umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby bardziej odpowiednią dawką leku może być tabletka o mocy 25 mg. Bezpieczeństwa stosowania syldenafilu nie badano u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, w związku z tym stosowanie go w tej grupie pacjentów jest przeciwwskazane. W badaniach klinicznych wykazano zmniejszony klirens syldenafilu podawanego łącznie z inhibitorami CYP3A4 (np. rytonawirem, ketokonazolem, itrakonazolem, erytromycyną, cymetydyną). Z wyjątkiem rytonawiru, którego jednoczesne stosowanie z syldenafilem jest przeciwwskazane, u osób przyjmujących jednocześnie inhibitory CYP3A4 bardziej odpowiednią dawką leku może być tabl. o mocy 25 mg. Aby zminimalizować możliwość wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego u pacjentów otrzymujących α-adrenolityki (np. alfuzosynę, doksazosynę lub tamsulozynę), przed rozpoczęciem stosowania syldenafilu, należy poczekać na ustabilizowanie stanu pacjenta po zastosowaniu wybranego α-adrenolityku. U pacjentów przyjmujących α-adrenolityki bardziej odpowiednią dawką leku może być tabl. o mocy 25 mg. Lek nie jest wskazany do stosowania u osób w wieku poniżej 18 lat.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 50 mg syldenafilu. Tabletki zawierają laktozę.

Działanie

Syldenafil jest przeznaczony do podawania doustnego, w leczeniu zaburzeń erekcji. W naturalnych warunkach, tzn. w odpowiedzi na pobudzenie seksualne, przywraca on zaburzony mechanizm erekcji poprzez zwiększenie dopływu krwi do prącia. Fizjologicznym mechanizmem odpowiedzialnym za erekcję prącia jest uwalnianie tlenku azotu (NO) w ciałach jamistych w czasie pobudzenia seksualnego. Tlenek azotu następnie aktywuje enzym cyklazę guanylową, co zwiększa poziom cyklicznego guanozynomonofosforanu (cGMP). Powoduje to rozkurcz mięśni gładkich w ciałach jamistych i umożliwia napływ krwi do prącia. Syldenafil jest silnym selektywnym inhibitorem swoistej dla cGMP fosfodiesterazy typu 5 (PDE5), enzymu, który odpowiada za rozkład cGMP w ciałach jamistych. Syldenafil jest szybko wchłaniany. Po podaniu doustnym na czczo, maksymalne stężenia w surowicy występują po 30-120 min (średnio 60 min). Średnia całkowita biodostępność po zastosowaniu doustnym wynosi 41% (zakres 25-63%). Stosowanie syldenafilu podczas posiłku zmniejsza szybkość jego absorpcji; średnie opóźnienie T_max syldenafilu wynosi 60 min, a średnie zmniejszenie C_max - 29%. Syldenafil i jego główny krążący N-demetylo metabolit wiążą się z białkami osocza w około 96%. Jest metabolizowany przede wszystkim przez układ izoenzymów mikrosomalnych wątroby cytochromu P450, w tym przez jego izoenzym CYP3A4 i w mniejszym stopniu przez CYP2C9. Całkowity klirens wynosi 41 l/godz., co daje okres półtrwania 3 - 5 h. Syldenafil zarówno po podaniu doustnym, jak i dożylnym, wydalany jest w postaci metabolitów, głównie z kałem (około 80% dawki doustnej) oraz w mniejszym stopniu z moczem (ok. 13% dawki doustnej).

Interakcje

Wpływ innych preparatów na syldenafil. Syldenafil metabolizowany jest głównie przez izoenzym 3A4 (główny szlak) i izoenzym 2C9 (poboczny szlak) cytochromu P450 (CYP). Inhibitory tych izoenzymów mogą w związku z tym zmniejszać klirens syldenafilu, a ich induktory go zwiększać. Dane z badań klinicznych wykazały, że klirens syldenafilu podawanego jednocześnie z inhibitorami CYP3A4 (np. rytonawirem, ketokonazolem, itrakonazolem, erytromycyną, cymetydyną) jest zmniejszony. Mimo, że nie zaobserwowano zwiększonej częstości występowania zdarzeń niepożądanych, z wyjątkiem rytonawiru, którego jednoczesne stosowanie z syldenafilem jest przeciwwskazane, to u takich osób należy rozważyć zmianę dawkowania, gdyż w ich przypadku bardziej odpowiednią dawką leku może być tabl. o mocy 25 mg. W przypadku stosowania rytonawiru (inhibitor proteazy HIV o silnym działaniu hamującym cytochrom P450) w dawce 500 mg 2 razy na dobę, po ustaleniu się we krwi stanu stacjonarnego, po podaniu syldenafilu (w dawce jednorazowej wynoszącej 100 mg), stwierdzono zwiększenie C_max syldenafilu o 300% (4 razy) i zwiększenie AUC syldenafilu w osoczu o 1000% (11 razy). Po 24 h stężenie syldenafilu w osoczu nadal wynosiło około 200 ng/ml, podczas gdy w przypadku podania syldenafilu bez rytonawiru jego stężenie w tym punkcie czasowym wynosiło około 5 ng/ml. Potwierdza to silny wpływ rytonawiru na szeroki zakres substratów cytochromu P450. Syldenafil nie wpływał na farmakokinetykę rytonawiru. Syldenafilu nie należy stosować jednocześnie z rytonawirem. W przypadku stosowania sakwinawiru (inhibitor proteazy HIV o działaniu hamującym CYP3A4) w dawce 1200 mg 3 razy na dobę, po ustaleniu się we krwi stanu stacjonarnego, po podaniu syldenafilu (w dawce jednorazowej wynoszącej 100 mg), stwierdzono zwiększenie C_max syldenafilu o 140% i zwiększenie AUC syldenafilu o 210%. Syldenafil nie wpływał na farmakokinetykę sakwinawiru. Można oczekiwać, że silniejsze inhibitory CYP3A4, np. ketokonazol i itrakonazol, wywierają silniejszy wpływ. W przypadku stosowania erytromycyny (swoisty inhibitor CYP3A4) w dawce 500 mg 2 razy na dobę przez 5 dni, po ustaleniu się we krwi stanu stacjonarnego, po podaniu syldenafilu w dawce jednorazowej wynoszącej 100 mg, stwierdzono zwiększenie ogólnoustrojowej ekspozycji (AUC) na syldenafil o 182%. U zdrowych ochotników płci męskiej nie stwierdzono wpływu azytromycyny (podawanej w dawce 500 mg na dobę przez 3 dni) na AUC, C_max, t_max, stałą eliminacji i następnie na T_0,5 syldenafilu i jego głównego metabolitu obecnego w krążeniu. Cymetydyna (800 mg), inhibitor cytochromu P450 i nieswoisty inhibitor CYP3A4, powodowała zwiększenie stężenia syldenafilu w osoczu o 56%, w przypadku stosowania jej jednocześnie z syldenafilem (50 mg) u zdrowych ochotników. Sok grejpfrutowy jest słabym inhibitorem CYP3A4 w ścianie jelit i może wywoływać niewielkie zwiększenie stężenia syldenafilu w osoczu. Jednorazowe dawki leków zobojętniających kwas żołądkowy (wodorotlenek magnezu + wodorotlenek glinu) nie wpływały na biodostępność syldenafilu. Analiza farmakokinetyczna nie wykazała żadnego wpływu na farmakokinetykę syldenafilu, preparatów należących do następujących grup: inhibitorów CYP2C9 (np. tolbutamidu, warfaryny, fenytoiny), inhibitorów CYP2D6 (np. wybiórczych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych), diuretyków tiazydowych i ich pochodnych, diuretyków pętlowych i oszczędzających potas, inhibitorów konwertazy angiotensyny, antagonistów wapnia, β-adrenolityków lub induktorów cytochromu P450 (np. ryfampicyny, barbituranów). W badaniu z udziałem zdrowych ochotników stosowanie należącego do antagonistów endoteliny, bozentanu, [induktora (umiarkowanego) CYP3A4, CYP2C9 i prawdopodobnie CYP2C19] w dawce 125 mg 2 razy na dobę, po ustaleniu się we krwi stanu stacjonarnego, jednocześnie z syldenafilem w dawce 80 mg 3 razy na dobę, również po ustaleniu się we krwi stanu stacjonarnego, prowadziło do zmniejszenia AUC syldenafilu o 62,6% i zmniejszenia C_max syldenafilu o 55,4%. Można się zatem spodziewać, że stosowanie silnych induktorów CYP3A4, np. ryfampicyny, jednocześnie z syldenafilem będzie powodowało większe zmniejszenie stężenia syldenafilu w osoczu. Nikorandyl to związek hybrydowy złożony z aktywatora kanału potasowego i azotanu; związek ten ze względu na zawartość azotanu może wchodzić w poważne interakcje z syldenafilem. Wpływ syldenafilu na inne preparaty. Syldenafil jest słabym inhibitorem następujących izoenzymów cytochromu P450: 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4 (IC50> 150 μM). Ze względu na to, że po podaniu 100 mg syldenafilu jego stężenie w osoczu osiąga maksymalnie ok. 1 μM, jest mało prawdopodobne, aby ten lek zmieniał klirens substratów tych izoenzymów. Syldenafil nasila działanie hipotensyjne azotanów i w związku z tym jego jednoczesne podawanie z substancjami uwalniającymi tlenek azotu lub azotanami w dowolnej postaci jest przeciwwskazane. Stosowanie riocyguatu jednocześnie z inhibitorami PDE5, w tym z syldenafilem, jest przeciwwskazane (ryzyko działania hipotensyjnego). U niewielkiej liczby podatnych osób podawanie syldenafilu pacjentom przyjmującym α-adrenolityki może prowadzić do objawowego niedociśnienia tętniczego. Największe prawdopodobieństwo wystąpienia tego działania obserwuje się w ciągu pierwszych 4 h po przyjęciu syldenafilu. W przypadku jednoczesnego stosowania syldenafilu i doksazosyny, po ustabilizowaniu się stężenia doksazosyny we krwi, stwierdzono nieliczne przypadki występowania objawów niedociśnienia ortostatycznego (np. zawroty głowy i uczucie zbliżającego się omdlenia, jednak w żadnym przypadku nie doszło do omdlenia). Nie stwierdzono żadnych istotnych interakcji, w przypadku syldenafilu (50 mg) podawanego jednocześnie z tolbutamidem (250 mg) lub warfaryną (40 mg), czyli substancjami metabolizowanymi przez CYP2C9. Syldenafil (50 mg) nie zwiększał spowodowanego przez kwas acetylosalicylowy (150 mg) wydłużenia czasu krwawienia. Syldenafil (50 mg) nie nasilał działania hipotensyjnego alkoholu u zdrowych ochotników, u których C_max alkoholu we krwi wynosiło 80 mg/dl. W badaniach z zastosowaniem następujących grup leków: diuretyków, β-blokerów, inhibitorów ACE, blokerów receptora angiotensyny II, leków hipotensyjnych rozszerzających naczynia i działających ośrodkowo, leków blokujących neurony adrenergiczne, antagonistów wapnia i α-adrenolityków, nie stwierdzono żadnych różnic w profilu działań niepożądanych u pacjentów przyjmujących syldenafil w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo. W badaniu interakcji swoistych, w przypadku syldenafilu (100 mg) stosowanego jednocześnie z amlodypiną u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, stwierdzono dodatkowe obniżenie skurczowego ciśnienia tętniczego mierzonego w pozycji leżącej o 8 mm Hg. Odpowiadające temu dodatkowe obniżenie rozkurczowego ciśnienia tętniczego mierzonego w pozycji leżącej wyniosło 7 mm Hg. Wartości dodatkowego obniżenia ciśnienia krwi były podobne do obserwowanych po podaniu zdrowym ochotnikom samego syldenafilu. Syldenafil (100 mg) nie wpływał na farmakokinetykę w stanie stacjonarnym inhibitorów proteazy HIV sakwinawiru i rytonawiru, które są substratami CYP3A4. U zdrowych ochotników płci męskiej syldenafil w stanie stacjonarnym (80 mg 3 razy na dobę) prowadził do zwiększenia AUC bozentanu o 49,8% i C_max bozentanu o 42% (125 mg 2 razy na dobę). Przyjęcie pojedynczej dawki syldenafilu w stanie stabilnego wysycenia sakubitrylem z walsartanem u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym było związane z istotnie większym obniżeniem ciśnienia krwi niż w przypadku podawania sakubitrylu z walsartanem w monoterapii. W związku z tym należy zachować ostrożność, rozpoczynając leczenie syldenafilem u pacjentów leczonych sakubitrylem z walsartanem.

Środki ostrożności

Przed zastosowaniem leczenia farmakologicznego pacjent powinien skorzystać z listy kontrolnej dołączonej do opakowania w celu oceny, czy stosowanie przez niego leku jest właściwe. Do zaburzeń erekcji może się przyczyniać, np. nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, hipercholesterolemia lub choroby układu krążenia. Każdemu mężczyźnie z zaburzeniami erekcji należy zalecić konsultację z lekarzem w ciągu 6 mies. w celu oceny klinicznej potencjalnych schorzeń powodujących zaburzenia erekcji oraz czynników ryzyka z nią związanych. Pacjent powinien skonsultować się z lekarzem, jeśli objawy zaburzeń erekcji nie ulegną złagodzeniu po kilku kolejnych próbach podjęcia aktywności seksualnej po przyjęciu preparatu lub jeśli zaburzenia erekcji nasilą się. Czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego. Przed rozpoczęciem leczenia należy wziąć pod uwagę stan układu krążenia pacjenta, ponieważ z aktywnością seksualną wiąże się pewne ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca. Nie zaleca się stosowania syldenafilu, u mężczyzn, u których aktywność fizyczna o małej lub umiarkowanej intensywności, np. 20-minutowy szybki chód lub wejście na 2 piętro, wywołuje silną duszność lub ból w klatce piersiowej. Do grupy niskiego ryzyka sercowo-naczyniowego związanego z aktywnością seksualną zalicza się: pacjentów, u których przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (np. pomostowanie aortalno-wieńcowe, stentowanie lub angioplastykę), pacjentów z bezobjawowym, prawidłowo leczonym nadciśnieniem tętniczym oraz pacjentów z łagodnymi wadami zastawkowymi serca. Pacjenci ci mogą kwalifikować się do leczenia tym preparatem, ale przed wznowieniem aktywności seksualnej i przed przepisaniem sildenafilu lekarz powinien ocenić, czy pacjent może być podatny na działanie rozszerzające naczynia, szczególnie w czasie aktywności seksualnej. Pacjentom, u których rozpoznano: źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, umiarkowana lub ciężka wada zastawkowa serca, dysfunkcja lewej komory, kardiomiopatia przerostowa z zawężeniem drogi odpływu i inne rodzaje kardiomiopatii lub istotne klinicznie arytmie, należy polecić ponowne skonsultowanie się z lekarzem przed wznowieniem aktywności seksualnej. Syldenafil wykazuje właściwości rozszerzające naczynia i wywołuje łagodne i przemijające spadki ciśnienia tętniczego. Do grupy pacjentów o zwiększonym ryzyku należą pacjenci, u których stwierdzono zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aortalnej) oraz pacjenci z rzadko występującym zespołem o nazwie „zanik wieloukładowy” objawiającym się ciężkim upośledzeniem kontroli ciśnienia tętniczego przez autonomiczny układ nerwowy. Syldenafil nasila działanie hipotensyjne azotanów. Po wprowadzeniu syldenafilu do obrotu opisywano ciężkie działania niepożądane dotyczące układu krążenia, dla których wykazano związek czasowy z przyjęciem syldenafilu, w tym zawał mięśnia sercowego, niestabilną dławicę piersiową, nagłą śmierć sercową, arytmie komorowe, krwotok naczyniowo-mózgowy, przemijający napad niedokrwienny mózgu, niedociśnienie tętnicze i nadciśnienie tętnicze. U większości tych pacjentów stwierdzono już wcześniej czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowego. Wiele z tych działań wystąpiło w trakcie stosunku płciowego lub zaraz po jego zakończeniu, część natomiast miała miejsce niedługo po przyjęciu syldenafilu, zanim doszło do stosunku. Nie jest możliwe ustalenie, czy wspomniane działania były bezpośrednio związane z tymi czy też z innymi czynnikami. Priapizm. U pacjentów ze schorzeniami predysponującymi do wystąpienia priapizmu (np. niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi lub białaczka), zastosowanie syldenafilu powinno odbywać się ostrożnie i tylko po wcześniejszej konsultacji z lekarzem. Po wprowadzeniu syldenafilu do obrotu opisywano sporadyczne przypadki przedłużającej się erekcji i priapizmu. Jeśli erekcja będzie utrzymywała się dłużej niż 4 h, pacjent powinien niezwłocznie zgłosić się do lekarza. Jeśli leczenie priapizmu nie zostanie podjęte niezwłocznie, może dojść do uszkodzenia tkanek prącia i trwałej utraty potencji. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z innymi substancjami używanymi w leczeniu zaburzeń erekcji (brak badań). Wpływ na wzrok. Zgłaszano przypadki rzadko występującego schorzenia, niezwiązanej z zapaleniem tętnic przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego, pochodzące ze zgłoszeń spontanicznych i badań obserwacyjnych w związku z przyjmowaniem syldenafilu i innych inhibitorów PDE5. Należy zalecić pacjentowi, aby w przypadku nagłego wystąpienia zaburzeń widzenia natychmiast przerwał przyjmowanie leku i skonsultował się z lekarzem. W badaniach klinicznych wykazano, że klirens syldenafilu podawanego jednocześnie z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazolem, itrakonazolem, erytromycyną, cymetydyną) jest zmniejszony. Mimo, że u tych pacjentów nie zaobserwowano zwiększonej częstości występowania zdarzeń niepożądanych, to należy rozważyć zmianę dawkowania sildenafilu, gdyż w ich przypadku bardziej odpowiednią dawką leku może być tabl. o mocy 25 mg. W przypadku podawania syldenafilu pacjentom przyjmującym α-adrenolityk zaleca się zachowanie ostrożności, gdyż u niewielkiej liczby podatnych pacjentów jednoczesne podawanie tych substancji czynnych może prowadzić do niedociśnienia tętniczego, szczególnie w ciągu pierwszych 4 h po przyjęciu syldenafilu. Przed rozpoczęciem stosowania syldenafilu należy najpierw stabilizować pacjenta hemodynamicznie, aby zminimalizować możliwość wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego. U pacjentów przyjmujących α-adrenolityki lekarz powinien rozważyć zmianę dawkowaniasildenafilu, gdyż w ich przypadku bardziej odpowiednią dawką leku może być tabl. o mocy 25 mg. W przypadku wystąpienia objawów niedociśnienia ortostatycznego pacjent powinien przerwać przyjmowanie sildenafilu i zwrócić się do lekarza. Ze względu na brak badań, u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub czynną chorobą wrzodową syldenafil nie jest zalecany i powinien być podawany wyłącznie po rozważeniu możliwych korzyści i zagrożeń. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby/ z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr mniejszy niż 30 ml/min) bardziej odpowiednią dawką leku może być tabl. o mocy 25 mg. Picie nadmiernych ilości alkoholu może przejściowo zaburzać zdolność uzyskania erekcji. Należy zalecić pacjentowi, aby przed podjęciem aktywności seksualnej nie pił dużych ilości alkoholu. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabl., uznaje się, że jest on zasadniczo „wolny od sodu”.

Ciąża i laktacja

Lek nie jest wskazany do stosowania przez kobiety. W badaniach nad rozrodczością przeprowadzonych na szczurach i królikach nie stwierdzono działań niepożądanych w tym zakresie po podaniu doustnym syldenafilu. Po jednorazowym podaniu doustnym dawki 100 mg syldenafilu zdrowym ochotnikom nie stwierdzono wpływu na ruchliwość i morfologię plemników.

Działania niepożądane

Bardzo często: ból głowy. Często: zawroty głowy, zaburzenia widzenia barwnego (chloropsja: widzenie na zielono, chromatopsja, cyjanopsja: widzenie na niebiesko, erytropsja: widzenie na czerwono i ksantopsja: widzenie na żółto), zaburzenia widzenia, nieostre widzenie, nagłe zaczerwienienie twarzy, uderzenie gorąca, obrzęk i przekrwienie błon śluzowych jamy nosowej, nudności, dyspepsja. Niezbyt często: nieżyt nosa, nadwrażliwość, senność, niedoczulica, zaburzenia wydzielania łez (zespół suchego oka, zaburzone wydzielanie łez i wzmożone wydzielanie łez), ból oczu, światłowstręt, fotopsja, przekrwienie oka, jaskrawe widzenie, zapalenie spojówki, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum w uszach, tachykardia, kołotanie serca, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, krwawienie z nosa, obrzęk i przekrwienie błon śluzowych zatok przynosowych, choroba refluksowa przełyku, wymioty, ból w nadbrzuszu, suchość w jamie ustnej, wysypka, bóle mięśni, bóle kończyn, krwiomocz, ból w klatce piersiowej, zmęczenie, uczucie gorąca, przyspieszona częstość akcji serca. Rzadko: udar naczyniowy mózgu, przemijający napad niedokrwienia mózgu, drgawki, drgawki nawracające, omdlenie, przednia niedokrwienna neuropatia nerwu wzrokowego niezwiązana z zapaleniem tętnic (NAION), zamknięcie naczyń siatkówki, krwotok siatkówkowy, retinopatia miażdżycowa, zaburzenia siatkówki, jaskra, ubytki pola widzenia, widzenie podwójne, zmniejszenie ostrości widzenia, krótkowzroczność, zmęczenie oczu, zmętnienie ciała szklistego, zaburzenia tęczówki, rozszerzenie źrenicy, widzenie obwódek wokół źródeł światła (Halo vision), obrzęk oka, obrzmienie oka, zaburzenia oka, przekrwienie spojówek, podrażnienie oka, nieprawidłowe odczucia we wnętrzu oka, obrzęk powieki, przebarwienie twardówki, utrata słuchu, nagła śmierć sercowa, zawał mięśnia sercowego, arytmia komorowa, migotanie przedsionków, niestabilna dławica piersiowa, uczucie ściskania w gardle, obrzęk błony śluzowej nosa, suchość błony śluzowej nosa, niedoczulica jamy ustnej, zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna nekroliza naskórka (TEN), krwawienie z prącia, priapizm, obecność krwi w nasieniu, nasilona erekcja, drażliwość.

Pozostałe informacje

Ze względu na obserwowane w badaniach klinicznych zawroty głowy i zaburzenia widzenia, pacjenci powinni poznać swoją reakcję na ten lek, zanim będą prowadzili pojazd lub obsługiwali maszyny.