Somavert - baza leków

Wskazania

Leczenie dorosłych pacjentów z akromegalią, u których reakcja na leczenie operacyjne i (lub) radioterapię była niewystarczająca i u których odpowiednie leczenie analogami somatostatyny nie powodowało normalizacji stężenia IGF-1 lub nie tolerowali oni takiej terapii.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Podskórnie. Terapia powinna być rozpoczęta pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu akromegalii. Początkowo (pod nadzorem lekarza) należy podać podskórnie dawkę nasycającą - 80 mg. Następnie 10 mg preparatu rozpuszczonego w 1 ml rozpuszczalnika (woda do wstrzykiwań) raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym. Dawki należy dostosowywać na podstawie stężenia IGF-1 w surowicy, oznaczając stężenia IGF-1 co 4-6 tyg. i odpowiednio zwiększać dawkę o 5 mg/dobę tak, aby utrzymywać stężenia IGF-1 w zakresie właściwym dla wieku i uzyskać optymalną odpowiedź terapeutyczną. Maksymalna dawka wynosi 30 mg/dobę. Ocena początkowej aktywności enzymów wątrobowych przed rozpoczęciem stosowania leku. Przed rozpoczęciem stosowania leku należy u pacjentów oznaczyć początkowe wartości parametrów czynnościowych wątroby [aktywność aminotransferazy alaninowej (AlAT) i aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) w surowicy, stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy (TBIL) i aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP)]. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci w wieku od 0 do 17 lat oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Należy przerwać podawanie leku, jeśli w trakcie terapii utrzymują się objawy zaburzeń czynności wątroby. Sposób podania. Należy codziennie zmieniać miejsce wstrzyknięcia, aby zapobiec wystąpieniu lipohipertrofii.

Skład

1 fiolka zawiera 10 mg, 15 mg, 20 mg lub 25 mg pegwisomantu.

Działanie

Analog ludzkiego hormonu wzrostu zmodyfikowany tak, aby działał jak antagonista receptora hormonu wzrostu. Pegwisomant wiąże się z receptorami hormonu wzrostu na powierzchni komórki, blokując wiązanie się hormonu wzrostu z receptorem i zapobiegając przekazaniu sygnału do wnętrza komórki. Pegwisomant jest wysoce selektywny dla receptora GH i nie reaguje krzyżowo z receptorami dla innych cytokin, w tym z receptorem dla prolaktyny. Zahamowanie działania hormonu wzrostu przez pegwisomant prowadzi do zmniejszenia stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu -1 (IGF-1) we krwi oraz innych, powstających w wyniku stymulacji hormonalnej białek, takich jak: wolne IGF-1, wrażliwa na działanie kwasu podjednostka IGF-1 (ALS) i białko wiążące insulinopodobny czynnik wzrostu-3 (IGFBP-3). Po podaniu podskórnym pegwisomant wchłania się powoli, osiągając C_max po 33-77 h od podania. Biodostępność po podaniu s.c. wynosi 57%. Średni T_0,5 pegwisomantu wynosi 74-172 h. Farmakokinetyka pegwisomantu jest podobna u zdrowych ochotników i u pacjentów z akromegalią, zaobserwowano jednak, że pacjenci z większą masą ciała mają większy klirens pegwisomantu i mogą wymagać większych dawek leku.

Interakcje

Należy rozważyć zasadność kontynuowania terapii analogami somatostatyny. Nie prowadzono na dużą skalę badań dotyczących stosowania pegwisomantu w skojarzeniu z innymi preparatami stosowanymi w leczeniu akromegalii. Preparat może wpływać na regulację stężenia glukozy - u pacjentów otrzymujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące może być konieczne zmniejszenie dawek tych leków. Pegwisomant wykazuje duże podobieństwo strukturalne do hormonu wzrostu, może więc reagować krzyżowo w testach służących do oznaczania stężeń hormonu wzrostu dostępnych na rynku. Ze względu na fakt, że stężenia w surowicy terapeutycznie skutecznych dawek preparatu są ogólnie 100 do 1000 razy większe od stężeń hormonu wzrostu w surowicy pacjentów z akromegalią, pomiary stężenia hormonu wzrostu za pomocą testów komercyjnych w czasie leczenia tym lekiem będą dawać wyniki fałszywie dodatnie. Nie należy monitorować ani dostosowywać terapii pegwisomantem na podstawie stężenia hormonu wzrostu oznaczonego za pomocą tych testów.

Środki ostrożności

Ponieważ guzy przysadki wydzielające hormon wzrostu mogą czasem rozrastać się wywołując ciężkie powikłania (np. ograniczenie pola widzenia), konieczne jest ścisłe monitorowanie wszystkich pacjentów. Jeśli rozrost guza zostanie potwierdzony, mogą zostać zalecone inne procedury. Pegwisomant jest silnym antagonistą hormonu wzrostu. Stosowanie leku może spowodować niedobór hormonu wzrostu, mimo że obserwowane stężenia hormonu wzrostu będą podwyższone; należy monitorować stężenia IGF-I w surowicy i utrzymywać je w zakresie odpowiednim do wieku poprzez dostosowanie dawki pegwisomantu. Przed rozpoczęciem stosowania leku u pacjentów należy oznaczyć początkowe wartości parametrów czynnościowych wątroby: AlAT, AspAT, TBIL w surowicy i aktywność ALP. Należy również wykluczyć choroby przebiegające z zastojem żółci u pacjentów ze zwiększonymi wartościami AlAT i AspAT oraz u pacjentów leczonych uprzednio analogami somatostatyny. Jeśli objawy choroby wątroby utrzymują się, należy przerwać podawanie pegwisomantu. W celu rozpoczęcia stosowania leku na podstawie początkowych wartości parametrów wątrobowych należy zapoznać się z informacją w ChPL; w trakcie stosowania leku parametry wątroby należy monitorować. Należy monitorować pacjentów ze współistniejącą cukrzycą, gdyż podczas stosowania preparatu może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawek insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących. Korzyści terapeutyczne związane z obniżeniem stężenia IGF-I, mogą prowadzić do poprawy płodności u pacjentek. Kontrola akromegalii może poprawić się w okresie ciąży. Nie zaleca się stosowania pegwisomantu u kobiet w ciąży. Jeżeli pegwisomant jest stosowany w okresie ciąży, należy ściśle monitorować stężenie IGF-I i może zaistnieć konieczność dostosowania dawki pegwisomantu w oparciu o wartości stężenia IGF-I. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę. Pacjentów będących na diecie sodowej można poinformować, że preparat jest zasadniczo „wolny od sodu”.

Ciąża i laktacja

Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Jeżeli pegwisomant jest stosowany w okresie ciąży, należy ściśle monitorować stężenie IGF-I, zwłaszcza w I trymestrze ciąży. W przypadku stosowania pegwisomantu u kobiet w ciąży może również zaistnieć konieczność dostosowania dawki. Nie badano przenikania pegwisomantu do mleka u zwierząt. Dane kliniczne nie są wystarczające (jeden zgłoszony przypadek), żeby móc stwierdzić czy pegwisomant przenika do mleka ludzkiego. Dlatego pegwisomantu nie należy stosować u kobiet karmiących. Można kontynuować karmienie piersią, jeżeli leczenie preparatem zostanie przerwane: decyzję należy podjąć biorąc pod uwagę korzyści wynikające z leczenia pegwisomantem kobiety oraz korzyści wynikające z karmienia piersią dziecka. Korzyścią terapeutyczną wynikającą ze zmniejszenia stężenia IGF-I, co skutkuje poprawą stanu klinicznego pacjenta, może również być poprawa płodności u pacjentek.

Działania niepożądane

Bardzo często: ból głowy, biegunka, bóle stawów. Często: hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipoglikemia, zwiększenie masy ciała, niezwykłe sny, senność, drżenie, zawroty głowy, niedoczulica, bolesność gałki ocznej, obrzęki obwodowe, nadciśnienie tętnicze, duszność, wymioty, zaparcia, nudności, uczucie pełności w jamie brzusznej, niestrawność, wzdęcia, nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby (np. zwiększenie aktywności transaminaz), nadmierne pocenie się, kontuzje, świąd, wysypka, bóle mięśni, zapalenie stawów, krwiomocz, odczyny miejscowe w miejscu wstrzyknięcia (w tym reakcja nadwrażliwości w miejscu wstrzyknięcia), krwiaki i krwawienia w miejscu wstrzyknięcia, przerost tkanek w miejscu wstrzyknięcia (np. lipohipertrofia), zespół grypopodobny, zmęczenie, osłabienie, gorączka. Niezbyt często: małopłytkowość, leukopenia, leukocytoza, skaza krwotoczna, reakcje nadwrażliwości, hipertrójglicerydemia, napady paniki, krótkotrwała utrata pamięci, apatia, splątanie, zaburzenia snu, zwiększenie libido, narkolepsja, migrena, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, choroba Meniere'a, guzki krwawnicze odbytu, hipersekrecja gruczołów ślinowych, suchość w jamie ustnej, zaburzenia ze strony zębów, obrzęk twarzy, sucha skóra, zwiększona skłonność do siniaków, poty nocne, rumień, pokrzywka, białkomocz, wielomocz, zaburzenia czynności nerek, zmienione samopoczucie, zaburzenia gojenia, uczucie głodu. Częstość nieznana: reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna, rozdrażnienie, kurcz krtani, obrzęk naczynioruchowy. U 16,9% pacjentów otrzymujących preparat obserwowano pojawienie się niskich mian przeciwciał przeciwko hormonowi wzrostu; znaczenie kliniczne pojawienia się tych przeciwciał nie zostało ustalone.

Pozostałe informacje

W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu. Preparat należy przechowywać w temp. 2-8st.C.