Imipenem+Cilastatin AptaPharma - baza leków

Wskazania

Leczenie następujących zakażeń u dorosłych i dzieci w wieku 1 roku i starszych: powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i zapalenie płuc związane ze stosowaniem respiratora; zakażenia śródporodowe i poporodowe; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Imipenem z cylastatyną można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie wywołana zakażeniem bakteryjnym. Leczenie pacjentów z bakteriemią, która przebiega w powiązaniu z zakażeniami wymienionymi powyżej lub podejrzewa się, że przebiega w powiązaniu z tymi zakażeniami. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na jakiekolwiek inne karbapenemowe leki przeciwbakteryjne. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na jakikolwiek inny rodzaj β-laktamowych leków przeciwbakteryjnych (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Dawkowanie

Dożylnie. Dorośli i młodzież z prawidłową czynnością nerek (CCr >90 ml/min): (500 mg + 500 mg) co 6 h lub (1000 mg + 1000 mg) co 8 h lub co 6 h. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi, że zakażenie jest wywołane przez mniej wrażliwe gatunki bakterii (np. Pseudomonas aeruginosa) lub zakażenie jest bardzo ciężkie (np. u pacjentów z gorączką neutropeniczną), zaleca się podawanie dawki (1000 mg + 1000 mg) co 6 h. Nie należy przekraczać maksymalnej całkowitej dawki wynoszącej (4000 mg + 4000 mg)/dobę. Dzieci ≥1 roku: (15 mg + 15 mg) lub (25 mg + 25 mg)/kg mc. co 6 h. Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi, że zakażenie jest wywołane przez mniej wrażliwe gatunki bakterii (np. Pseudomonas aeruginosa) lub zakażenie jest bardzo ciężkie (np. u dzieci z gorączką neutropeniczną), należy podawać dawkę (25 mg + 25 mg)/kg mc. co 6 h. Dzieci <1 roku. Dane kliniczne są niewystarczające do zalecenia dawkowania u dzieci w tej grupie wiekowej. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy wybrać całkowitą dawkę dobową (tj. 2000 mg + 2000 mg, 3000 mg + 3000 mg lub 4000 mg + 4000 mg), stosowaną zazwyczaj u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Następnie odpowiedni schemat podawania w zmniejszonych dawkach wybiera się (patrz poniżej) zgodnie z wartością klirensu kreatyniny. Jeśli całkowita dawka dobowa dla CCr ≥90 ml/min wynosi 2000 mg/dobę (500 mg co 6 h), to dla CCr <90-≥60 wynosi 400 mg co 6 h, dla CCr <60-≥30 ml/min wynosi 300 mg co 6 h, dla CCr <30-≥15 ml/min wynosi 200 mg co 6 h. Jeśli całkowita dawka dobowa dla CCr ≥90 ml/min wynosi 3000 mg/dobę (1000 mg co 8 h), to dla CCr <90-≥60 wynosi 500 mg co 6 h, dla CCr <60-≥30 ml/min wynosi 500 mg co 8 h, dla CCr <30-≥15 ml/min wynosi 500 mg co 12 h. Jeśli całkowita dawka dobowa dla CCr ≥90 ml/min wynosi 4000 mg/dobę (1000 mg co 6 h), to dla CCr <90-≥60 wynosi 750 mg co 8 h, dla CCr <60-≥30 ml/min wynosi 500 mg co 6 h, dla CCr <30-≥15 ml/min wynosi 500 mg co 12 h. Nie należy podawać leku pacjentom z CCr <15 ml/min, chyba że będą poddani hemodializie w ciągu następnych 48 h. Pacjentom poddawanym dializom, z CCr <15 ml/min zaleca się podawanie takich dawek leku, jak pacjentom z CCr 15-29 ml/min. Zarówno imipenem, jak i cylastatyna są usuwane z krwiobiegu podczas hemodializy. Pacjentowi należy podać lek po zabiegu hemodializy, a następnie co 12 h od zakończenia cyklu hemodializy. Pacjentów dializowanych, zwłaszcza pacjentów ze współistniejącą chorobą OUN, należy starannie obserwować; u pacjentów hemodializowanych lek jest zalecany tylko w przypadku, gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko wystąpienia drgawek. Obecnie dostępne dane kliniczne są niewystarczające, aby zalecać stosowanie leku pacjentom poddawanych dializie otrzewnowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Dane kliniczne są niewystarczające do zalecenia dawkowania u dzieci z zaburzeniem czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy wynoszące >2 mg/dl). Sposób podania. Przed podaniem lek należy rozpuścić, a następnie rozcieńczyć. Każdą dawkę ≤(500 mg + 500 mg) należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 20-30 min; każdą dawkę >(500 mg + 500 mg) należy podawać w infuzji trwającej 40-60 min. Jeśli podczas infuzji u pacjenta wystąpią nudności, można zmniejszyć szybkość wlewu. Dawkę dobową leku należy podawać w równo podzielonych dawkach.

Skład

1 fiolka zawiera 500 mg imipenemu w postaci imipenemu jednowodnego oraz 500 mg cylastatyny w postaci soli sodowej. Każda fiolka zawiera również 37,5 mg (1,6 mmol) sodu.

Działanie

Lek przeciwbakteryjny - połączenie antybiotyku β-laktamowego (imipenem) z cylastatyną, w stosunku wagowym 1:1. Cylastatyna w postaci soli sodowej jest kompetycyjnym, odwracalnym i specyficznym inhibitorem dehydropeptydazy-I, enzymu nerkowego metabolizującego i unieczynniającego imipenem. Cylastatyna nie wykazuje wewnętrznej aktywności przeciwbakteryjnej ani nie wpływa na działanie przeciwbakteryjne imipenemu. Gatunki zwykle wrażliwe na imipenem - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus (wrażliwy na metycylinę), Staphylococcus koagulazo-ujemny (wrażliwy na metycylinę), Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, grupa Streptococcus viridans; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Moraxella catarrhalis, Serratia marcescens; bakterie beztlenowe Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp.; bakterie beztlenowe Gram-ujemne: grupa Bacteroides fragilis, Fusobacterium spp., Porphyromonas asaccharolytica, Prevotella spp., Veillonella spp. Gatunki o oporności nabytej: kompleks Acinetobacter calcoaceticus baumannii, Pseudomonas aeruginosa. Gatunki z opornością wrodzoną: Enterococcus faecium, Burkholderia cepacia (niektóre szczepy), Legionella spp., Stenotrophomonas maltophilia, Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Ureaplasma urealyticum. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na imipenem z cylastatyną. Imipenem wiąże się z białkami osocza w ok. 20%. Jest wydalany z moczem, głównie w postaci niezmienionej; częściowo w postaci nieczynnych metabolitów. T_0,5 imipenemu w osoczu wynosi ok. 1 h. Cylastatyna wiąże się z białkami osocza w ok. 40%. Jest wydalana z moczem, głównie w postaci niezmienionej; częściowo w postaci metabolitu N-acetylowego, którego działanie hamujące aktywność dehydropeptydazy jest porównywalne z działaniem cylastatyny. Aktywność dehydropeptydazy-I w nerkach powraca do normy wkrótce po eliminacji cylastatyny z krwiobiegu. T_0,5 cylastatyny w osoczu wynosi ok. 1 h.

Interakcje

U pacjentów otrzymujących jednocześnie imipenem z cylastatyną i gancyklowir zgłaszano występowanie uogólnionych drgawek. Nie należy stosować jednocześnie tych leków, chyba że możliwe korzyści przeważają ryzyko. Stosowanie karbapenemów z kwasem walproinowym powoduje zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego we krwi, nawet poniżej zakresu wartości terapeutycznych – nie należy stosować jednocześnie imipenemu i kwasu walproinowego lub walproinianu sodu; należy rozważyć podanie innych leków przeciwbakteryjnych lub przeciwdrgawkowych. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny, może nasilać działanie przeciwzakrzepowe; zaleca się częstą kontrolę INR podczas leczenia oraz tuż po zakończeniu takiego leczenia. Podczas stosowania leku z probenecydem w niewielkim stopniu zwiększa się stężenie i wydłuża się okres półtrwania imipenemu w osoczu, wydalanie z moczem czynnej (niezmetabolizowanej) postaci imipenemu zmniejsza się do około 60% podanej dawki; stężenia w osoczu oraz okres półtrwania cylastatyny zwiększają się dwukrotnie, jednak nie zmienia się jej ilość wydalana z moczem. Niezgodności farmaceutyczne. Występuje niezgodność chemiczna leku z mleczanami i do jego przygotowania nie należy stosować roztworów zawierających mleczany. Lek można jednak podawać przez zestaw do stosowania dożylnego, przez który podawany jest roztwór zawierający mleczany.

Środki ostrożności

Podczas wybierania imipenemu z cylastatyną do leczenia konkretnego pacjenta należy rozważyć, czy zastosowanie antybiotyku z grupy karbapenemów jest właściwe, opierając się na takich czynnikach, jak ciężkość zakażenia, rozpowszechnienie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne oraz ryzyko rozwoju bakterii opornych na karbapenemy. Zgłaszano ciężkie i czasami prowadzące do zgonu reakcje nadwrażliwości (anafilaktyczne) u pacjentów leczonych antybiotykami beta-laktamowymi. Reakcje takie występują częściej u osób, u których w przeszłości stwierdzono wrażliwość na wiele alergenów. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy dowiedzieć się, czy u pacjenta wcześniej występowały reakcje nadwrażliwości na karbapenemy, penicyliny, cefalosporyny, inne antybiotyki beta-laktamowe i inne alergeny. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna na lek, należy natychmiast przerwać leczenie. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji anafilaktycznej konieczne jest niezwłoczne zastosowanie leczenia przewidzianego w stanach zagrożenia życia. W trakcie leczenia imipenemem z cylastatyną należy ściśle kontrolować czynność wątroby ze względu na ryzyko hepatotoksyczności (np. zwiększenie się aktywności aminotransferaz, niewydolność wątroby i piorunujące zapalenie wątroby). U pacjentów ze stwierdzonymi wcześniej chorobami wątroby należy w trakcie stosowania imipenemu z cylastatyną ściśle kontrolować czynność wątroby; nie jest konieczna modyfikacja dawki leku. Przed podjęciem próby leczenia empirycznego należy wziąć pod uwagę zakres przeciwbakteryjnego działania imipenemu z cylastatyną, zwłaszcza w stanach zagrożenia życia. Ponadto należy zachować ostrożność ze względu na to, że określone drobnoustroje, wywołujące np. bakteryjne zakażenia skóry i tkanek miękkich, mają ograniczoną wrażliwość na działanie imipenemu z cylastatyną. Stosowanie imipenemu z cylastatyną nie jest odpowiednie do leczenia tych zakażeń, chyba że udokumentowano drobnoustrój chorobotwórczy, który wywołał to zakażenie, i wiadomo, że jest on wrażliwy na imipenem albo jest bardzo prawdopodobne, że drobnoustrój (drobnoustroje) wywołujący zakażenie będzie wrażliwy na tę terapię. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi, że zakażenie wywołał szczep oporny na metycylinę (MRSA), może być właściwe jednoczesne stosowanie odpowiedniego leku przeciw MRSA w zatwierdzonych wskazaniach. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzi zakażenia Pseudomonas aeruginosa, może być właściwe jednoczesne stosowanie antybiotyku aminoglikozydowego w zatwierdzonych wskazaniach. Nie zaleca się stosowania imipenemu z cylastatyną jednocześnie z kwasem walproinowym lub walproinianem sodu. Zgłaszano przypadki poantybiotykowego zapalenia okrężnicy i rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy (o różnym przebiegu – od lekkiego do zagrażającego życiu), związane ze stosowaniem leków przeciwbakteryjnych. Należy wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów, u których wystąpi biegunka w trakcie lub po zakończeniu leczenia preparatem. W takim przypadku należy rozważyć zakończenie stosowania imipenemu z cylastatyną oraz podanie leków działających swoiście na Clostridioides difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę. Lek nie jest zalecany w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek dochodzi do kumulacji imipenemu i cylastatyny w organizmie. W przypadku niedostosowania dawki do wydolności nerek mogą wystąpić działania niepożądane ze strony OUN. Zgłaszano występowanie działań niepożądanych dotyczących OUN, takich jak: mioklonie, stany splątania lub drgawki, zwłaszcza po podaniu dawek większych niż zalecane i ustalone na podstawie masy ciała i czynności nerek. Działania niepożądane obserwowano najczęściej u pacjentów z zaburzeniami OUN (np. zmianami w mózgu lub napadami drgawkowymi w wywiadzie) i (lub) osłabioną czynnością nerek, gdy mogło dojść do kumulacji podanych dawek. Dlatego wskazane jest ścisłe przestrzeganie zalecanych schematów dawkowania, szczególnie u tych pacjentów. U pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami drgawkowymi należy kontynuować leczenie przeciwdrgawkowe. Należy zwrócić szczególną uwagę na objawy neurologiczne lub drgawki u dzieci, u których występują czynniki ryzyka napadów drgawkowych lub które przyjmują jednocześnie leki obniżające próg drgawkowy. Jeśli wystąpią ogniskowe drżenia, mioklonie lub drgawki, należy przeprowadzić badanie neurologiczne pacjenta oraz wdrożyć leczenie przeciwdrgawkowe, jeśli nie zostało ono wcześniej zastosowane. Jeśli objawy ze strony OUN utrzymują się, należy zmniejszyć dawkę imipenemu z cylastatyną lub odstawić lek. Nie należy podawać preparatu pacjentom z klirensem kreatyniny wynoszącym ≤5 ml/min/1,73 m², jeżeli nie będą oni poddani hemodializie w ciągu następnych 48 h. U pacjentów hemodializowanych preparat jest zalecany tylko wtedy, gdy korzyści z zastosowania leku przewyższają ryzyko wystąpienia drgawek. Ilość danych klinicznych jest niewystarczająca do zalecenia stosowania leku u dzieci do ukończenia 1 rż. lub u dzieci z zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >2 mg/dl). Lek zawiera 37,5 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 1,9% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Ciąża i laktacja

W ciąży stosować tylko wtedy, kiedy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Imipenem i cylastatyna przenikają w niewielkiej ilości do pokarmu kobiecego. Jeśli stosowanie leku uzna się za konieczne, należy rozważyć stosunek korzyści związanych z karmieniem piersią do ryzyka dla dziecka.

Działania niepożądane

Często: eozynofilia, zakrzepowe zapalenie żył, biegunka, wymioty, nudności (nudności i wymioty występują częściej u pacjentów z granulocytopenią), wysypka (np. osutkowa), zwiększenie aktywności aminotransferaz i fosfatazy zasadowej we krwi. Niezbyt często: pancytopenia, neutropenia, leukopenia, trombocytopenia, trombocytoza, zaburzenia psychiczne (w tym omamy i stany dezorientacji), drgawki, mioklonie, zawroty głowy, senność, niedociśnienie, pokrzywka, świąd, gorączka, ból oraz stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, dodatni wynik bezpośredniego testu Coombsa, wydłużenie czasu protrombinowego, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi. Rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, kandydoza, agranulocytoza, reakcje anafilaktyczne, encefalopatia, parestezje, drżenie ogniskowe, zmiana smaku, utrata słuchu, przebarwienia zębów i (lub) języka, niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, ostra niewydolność nerek, skąpomocz lub bezmocz, wielomocz, zmiana zabarwienia moczu (nieszkodliwa, nie mylić z krwiomoczem). Bardzo rzadko: zapalenie żołądka i jelit, niedokrwistość hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, nasilenie objawów miastenii, ból głowy, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, sinica, tachykardia, kołatanie serca, uderzenia gorąca, duszność, hiperwentylacja, ból gardła, krwotoczne zapalenie okrężnicy, ból brzucha, zgaga, zapalenie języka, przerost brodawek języka, wzmożone wydzielanie śliny, piorunujące zapalenie wątroby, nadmierna potliwość, zmiany struktury skóry, bóle wielostawowe, ból odcinka piersiowego kręgosłupa, świąd sromu, dyskomfort w klatce piersiowej, astenia i (lub) osłabienie. Częstość nieznana: pobudzenie, dyskineza. Działania niepożądane zgłaszane w badaniach przeprowadzonych z udziałem dzieci ≥3 mies. były zgodne z działaniami zgłaszanymi u dorosłych.

Pozostałe informacje

Podczas leczenia mogą wystąpić działania niepożądane (np. omamy, zaburzenia równowagi, senność i zawroty głowy), które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia może wystąpić dodatni wynik bezpośredniego i pośredniego testu Coombsa.