Cefepim MIP Pharma - baza leków

Wskazania

Leczenie ciężkich zakażeń wymienionych poniżej, wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na działanie cefepimu. Dorośli i dzieci w wieku >12 lat o mc. >40 kg: zapalenie płuc; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD). Dorośli: ostre zakażenia dróg żółciowych. Dzieci w wieku od 2 mies. do 12 lat o mc. ≤40 kg: zapalenie płuc; powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek); bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Cefepim wskazany jest w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która występuje lub istnieje podejrzenie, że występuje w związku z którymkolwiek wymienionym powyżej zakażeniem. Cefepim może być stosowany w empirycznym leczeniu dorosłych, młodzieży oraz dzieci w wieku od 2 mies. do 12 lat z gorączką neutropeniczną podejrzewaną o wystąpienie w wyniku zakażenia bakteryjnego. U pacjentów z dużym ryzykiem ciężkich zakażeń (np. u pacjentów, którzy przebyli ostatnio zabieg przeszczepienia szpiku kostnego, chorują na niedociśnienie lub nowotwory układu krwiotwórczego, lub mają ciężką długotrwałą neutropenię) stosowanie antybiotyku w monoterapii może nie być właściwe - brak wystarczających danych potwierdzających skuteczność stosowania u tych pacjentów cefepimu w monoterapii. Może być zalecana terapia łączona z zastosowaniem antybiotyku aminoglikozydowego lub glikopeptydowego, przy uwzględnieniu indywidualnego profilu ryzyka pacjenta. W przypadku zakażenia z możliwym udziałem bakterii niemieszczących się w zakresie działania cefepimu, powinien on być stosowany razem z innymi lekami przeciwbakteryjnymi. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwości na cefepim, którąkolwiek substancję pomocniczą, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (np. penicyliny, monobaktamy i karbapenemy). Ze względu na zawartość L-argininy, lek jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na L-argininę oraz pacjentów z kwasicą; zalecana jest ostrożność w przypadku hiperkaliemii.

Dawkowanie

Dożylnie. Dawkowanie i sposób podawania zależą od rodzaju i ciężkości zakażenia, wrażliwości patogenu, wydolności nerek oraz ogólnego stanu pacjenta. Prawidłowa czynność nerek. Dorośli i młodzież o mc. >40 kg (w przybliżeniu >12 lat): ciężkie zakażenia (bakteriemia, zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych [w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek], ostre zakażenia dróg żółciowych) - 2 g co 12 h; bardzo ciężkie zakażenia (powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną) - 2 g co 8 h. Młodzież >12 lat o mc. <40 kg: należy uwzględnić zalecenia dotyczące dawkowania u młodszych pacjentów o mc. <40 kg. Dzieci >2 mż. do 12 lat i (lub) o mc. ≤40 kg: ciężkie zakażenia (zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych [w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek]) - 50 mg/kg mc. co 12 h, cięższe zakażenia - 50 mg/kg mc. co 8 h przez 10 dni; bardzo ciężkie zakażenia (bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną) - 50 mg kg/kg mc. co 8 h przez 7-10 dni. Dzieci o mc. >40 kg: należy uwzględnić zalecenia dotyczące dawkowania u dorosłych; nie należy podawać dawki większej niż maksymalna zalecana dobowa dawka 2 g co 8 h, podobnie jak u dorosłych. Niemowlęta w wieku 1-2 mies.: ciężkie zakażenia (zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych [w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek]) – 30 mg/kg mc. co 12 h, cięższe zakażenia – 30 mg/kg mc. co 8 h przez 10 dni; bardzo ciężkie zakażenia (bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną) – 30 mg/kg mc. co 8 h przez 7-10 dni. Doświadczenie dotyczące podawania cefepimu dzieciom <2 mies. jest ograniczone. Zaburzenia czynności nerek. Dorośli i młodzież >12 lat i o mc. >40 kg. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zalecana jest dawka początkowa 2 g cefepimu. Dawkowanie podtrzymujące: ciężkie zakażenia (bakteriemia, zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych [w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek], ostre zakażenia dróg żółciowych): ClCr >50 ml/min (brak konieczności modyfikacji dawki) – 2 g co 12 h, ClCr 30-50 ml/min - 2 g co 24 h, ClCr 11-29 ml/min - 1 g co 24 h, ≤10 ml/min - 0,5 g co 24 h; bardzo ciężkie zakażenia (powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną): ClCr >50 ml/min (brak konieczności modyfikacji) – 2 g co 8 h, ClCr 30-50 ml/min - 2 g co 12 h, ClCr 11-29 ml/min - 2 g co 24 h, ≤10 ml/min - 1 g co 24 h. Pacjenci poddawani dializie: u pacjentów hemodializowanych, w czasie 3-godzinnej dializy zostaje usunięte około 68% całkowitej ilości cefepimu znajdującego się w organizmie na początku dializy, konieczne jest zmniejszenie dawek. Zalecane jest stosowanie następujących dawek: dawka nasycająca 1 g w 1. dobie terapii, następnie 500 mg na dobę w kolejnych dniach, z wyjątkiem pacjentów z gorączką neutropeniczną, u których zaleca się kontynuowanie podawania dawki 1 g na dobę. W dniach dializ cefepim należy podawać po zabiegu hemodializy, w miarę możliwości o tej samej porze każdego dnia. U pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD) zaleca się następujące dawkowanie: 1 g co 48 h w przypadku ciężkich zakażeń (bakteriemia, zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych [w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek], ostre zakażenia dróg żółciowych); 2 g co 48 h w przypadku bardzo ciężkich zakażeń (zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zapalenie otrzewnej, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną). Niemowlęta i dzieci od 1 mies. do 12 lat o mc. ≤40 kg: dawka 50 mg/kg mc. (u dzieci od 2 mies. do 12 lat) i dawka 30 mg/kg mc. (u niemowląt w wieku od 1 do 2 mies.) są porównywalne z dawką 2 g u dorosłych, z uwzględnieniem takich samych zasad wydłużania odstępów pomiędzy dawkami, jakie przedstawiono poniżej. Dzieci o mc. ≤40 kg (od 2 mies. do ok. 12 lat): ciężkie zakażenia (zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): >50 ml/min (brak konieczności modyfikacji dawki) – 50 mg/kg mc. co 12 h, ClCr 30-50 ml/min – 50 mg/kg mc. co 24 h, 11-29 ml/min – 25 mg/kg mc. co 24 h, ≤10 ml/min – 12,5 mg/kg mc. co 24 h; bardzo ciężkie zakażenia (bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną): ClCr >50 ml/min (brak konieczności modyfikacji) – 50 mg/kg mc. co 8 h, ClCr 30-50 ml/min – 50 mg/kg mc. co 12 h, ClCr 11-29 ml/min – 50 mg/kg mc. co 24 h, ≤10 ml/min – 25 mg/kg mc. co 24 h. Niemowlęta w wieku 1-2 mies.: ciężkie zakażenia (zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych [w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek]): ClCr >50 ml/min (brak konieczności modyfikacji dawki) – 30 mg/kg mc. co 12 h, ClCr 30-50 ml/min – 30 mg/kg mc. co 24 h, ClCr 11-29 ml/min – 15 mg/kg mc. co 24 h, ≤10 ml/min – 7,5 mg/kg mc. co 24 h; bardzo ciężkie zakażenia (bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną): ClCr >50 ml/min (brak konieczności modyfikacji) – 30 mg/kg mc. co 8 h, ClCr 30-50 ml/min – 30 mg/kg mc. co 12 h, ClCr 11-29 ml/min – 30 mg/kg mc. co 24 h, ≤10 ml/min – 15 mg/kg mc. co 24 h. Zaburzenia czynności wątroby: modyfikacja dawki nie jest konieczna. Pacjenci w podeszłym wieku: ze względu na zwiększone ryzyko zaburzenia czynności nerek należy zachować ostrożność podczas dobierania dawki i monitorować czynność nerek; jeśli występują zaburzenia czynności nerek, zaleca się modyfikację dawki. Czas trwania leczenia. Leczenie trwa zazwyczaj 7-10 dni. Co do zasady, leczenie z zastosowaniem cefepimu powinno trwać nie krócej niż 7 dni i nie dłużej niż 14 dni. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zazwyczaj 7 dni lub do czasu ustąpienia neutropenii. Sposób podania. Po odpowiednim przygotowaniu roztworu, cefepim można podawać poprzez bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne trwające 3-5 min lub poprzez zestaw do infuzji w sytuacji, gdy pacjent otrzymuje jednocześnie w infuzji dożylnej inny zgodny roztwór, albo poprzez infuzję dożylną trwającą ok. 30 min. Poniższe rozpuszczalniki mogą być stosowane do sporządzenia roztworu: woda do wstrzykiwań, roztwór glukozy 50 mg/ml (5%), roztwór chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%).

Skład

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g cefepimu w postaci dichlorowodorku.

Działanie

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna IV generacji o dużej oporności na działanie β-laktamaz i szerokim zakresie działania bakteriobójczego. Gatunki zwykle wrażliwe na cefepim - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pneumoniae (w tym szczepy oporne na penicylinę), Streptococcus pyogenes; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Morganella morganii, Proteus mirabilis*, Proteus vulgaris, Serratia liquefaciens, Serratia marcescens. Gatunki, wśród których może występować problem oporności nabytej - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Acinetobacter baumannii, Enterobacter cloacae, Escherichia coli*, Klebsiella oxytoca*, Klebsiella pneumoniae*, Pseudomonas aeruginosa. Gatunki z wrodzoną opornością – tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes, Staphylococcus aureus (oporne na metycylinę); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Stenotrophomonas maltophilia; bakterie beztlenowe: Bacteroides fragilis, Clostridium difficile; inne drobnoustroje: Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Legionella spp., Mycoplasma spp.*Szczepy wytwarzające β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym są zawsze oporne. Cefepim jest dobrze dystrybuowany do płynów ustrojowych i tkanek. Wiązanie z białkami osocza wynosi < 19% i nie zależy od stężenia cefepimu w surowicy. Cefepim jest metabolizowany w niewielkim stopniu. Podstawowym produktem przemiany materii w moczu jest N-tlenek N-metylopirolidyny, wydalany w ilości odpowiadającej ok. 7% przyjętej dawki. Cefepim jest niemal w całości wydalany przez nerki, głównie w procesie przesączania kłębuszkowego. Odzysk niezmienionego leku z moczu wynosi około 85% przyjętej dawki, co skutkuje dużymi stężeniami cefepimu w moczu. Po upływie 12 h od momentu dożylnego podania cefepimu w ilości 500 mg nie był on wykrywalny w osoczu, a po upływie 16 h również w moczu. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 2 h, jest wyraźnie dłuższy u pacjentów z niewydolnością nerek.

Interakcje

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Jednoczesne stosowanie antybiotyków o działaniu bakteriostatycznym może wpływać na działanie antybiotyków β-laktamowych. Ze względu na możliwość wystąpienia fizycznych lub chemicznych niezgodności, preparatu nie mieszać z następującymi antybiotykami: metronidazolem, wankomycyną, gentamycyną, tobramycyną oraz netylmycyną w postaci siarczanu; jeśli wskazane jest leczenie skojarzone, leki te trzeba podawać osobno.

Środki ostrożności

W przypadku wystąpienia silnej reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać leczenie cefepimem i rozpocząć odpowiednią terapię. Przed rozpoczęciem leczenia cefepimem należy przeprowadzić dokładny wywiad w celu ustalenia, czy u pacjenta występowały w przeszłości reakcje nadwrażliwości na cefepim, β-laktamy lub inne leki. W 10% przypadków występuje zjawisko krzyżowej nadwrażliwości na penicylinę i cefalosporyny. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefepimu u pacjentów, u których kiedykolwiek rozpoznano astmę lub skłonność do alergii. Po podaniu pierwszej dawki należy uważnie obserwować stan pacjenta. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy natychmiast przerwać leczenie. W leczeniu ciężkich reakcji nadwrażliwości należy stosować epinefrynę lub inne metody ratunkowe. Ze względu na ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego, cefepim nie jest odpowiedni do leczenia niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wrażliwość na cefepim bakterii, które wywołały zakażenie jest potwierdzona lub bardzo prawdopodobna. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min) lub innymi stanami, które mogą osłabiać czynność nerek, dawkowanie cefepimu należy odpowiednio zmodyfikować w celu wyrównania wolniejszego tempa wydalania przez nerki. W tej grupie pacjentów dawki podtrzymujące cefepimu powinny być zmniejszone. W przypadku stosowania cefepimu jednocześnie z innymi lekami mogącymi działać nefrotoksycznie, np. antybiotykami aminoglikozydowymi lub silnie działającymi lekami moczopędnymi należy uważnie kontrolować czynność nerek. Podczas stosowania leków przeciwbakteryjnych obserwowano biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD) o różnym nasileniu - od łagodnej biegunki po zagrażające życiu zapalenie okrężnicy. Możliwość CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka. Niezbędny jest staranny wywiad medyczny, gdyż opisywano przypadki wystąpienia CDAD ponad 2 miesiące po podaniu leków przeciwbakteryjnych. W razie podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia CDAD może być konieczne przerwanie antybiotykoterapii, która nie jest skierowana przeciwko C. difficile. Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie cefepimu może wywołać nasilony wzrost niewrażliwych drobnoustrojów. U pacjentów w podeszłym wieku obserwowano umiarkowane wydłużenie okresu półtrwania i mniejszy klirens nerkowy niż u młodszych osób. Cefepim jest wydalany przede wszystkim przez nerki, dlatego ryzyko wystąpienia toksyczności tego leku jest większe u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku częściej obserwuje się osłabioną czynność nerek, dlatego należy zachować ostrożność w doborze dawek oraz kontrolować czynność nerek.

Ciąża i laktacja

W ciąży stosować tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. Cefepim przenika do mleka matek w bardzo małych stężeniach. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefepimu u kobiet karmiących, a stan karmionych niemowląt powinien być ściśle kontrolowany. U szczurów cefepim nie wpływał na płodność; brak danych u ludzi.

Działania niepożądane

Bardzo często: dodatni odczyn Coombsa. Często: wydłużony czas protrombinowy, wydłużony czas tromboplastyny częściowej, niedokrwistość, eozynofilia, zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia, biegunka, zwiększona aktywność AlAT i AspAT, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, wysypka, reakcje w miejscu infuzji, ból w miejscu wstrzyknięcia, stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia, zwiększona aktywność ALP. Niezbyt często: kandydoza jamy ustnej, zapalenie pochwy, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, ból głowy, zapalenie okrężnicy (w tym rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy), nudności, wymioty, rumień, pokrzywka, świąd, zwiększone stężenie mocznika w surowicy, zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy, gorączka, stan zapalny w miejscu infuzji. Rzadko: kandydoza, reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, drgawki, parestezje, zaburzenia smaku, zawroty głowy, rozszerzenie naczyń krwionośnych, duszność, ból brzucha, zaparcia, świąd narządów płciowych, dreszcze. Częstość nieznana: niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, agranulocytoza, wstrząs anafilaktyczny, fałszywie dodatni wynik testu na obecność glukozy w moczu, splątanie, omamy, śpiączka, stupor, encefalopatia, zaburzenia świadomości, mioklonie, krwotok, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, niewydolność nerek, toksyczna nefropatia. Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych: przemijającą encefalopatię (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), mioklonie, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek. W większości przypadków działania te występowały u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, którzy otrzymywali cefepim w dawkach większych niż zalecane oraz u pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością nerek, otrzymujących zwykle stosowane dawki cefepimu. Objawy toksycznego działania na układ nerwowy ustępowały na ogół po przerwaniu leczenia i (lub) po hemodializie, jednak zdarzały się również przypadki zakończone zgonem. Profil bezpieczeństwa cefepimu u niemowląt i dzieci jest podobny do obserwowanego u dorosłych; w badaniach klinicznych najczęściej występującą reakcją niepożądaną podejrzewaną o związek przyczynowy ze stosowaniem cefepimu była wysypka.

Pozostałe informacje

Opisywano dodatni odczyn Coombs’a bez hemolizy u pacjentów otrzymujących cefepim 2 razy na dobę. Cefalosporyny mogą powodować fałszywie dodatni wynik testu redukcyjnego oznaczania glukozy w moczu z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest), ale nie wpływają na wyniki testów metodą enzymatyczną (oksydazową) - zaleca się stosowanie enzymatycznej metody oznaczania glukozy w moczu. Działania niepożądane, takie jak zaburzenia stanu świadomości, zawroty głowy, stan splątania lub omamy mogą negatywnie wpłynąć na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.