Fludarabine Teva - baza leków

Wskazania

Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej u pacjentów z wystarczającą rezerwą szpiku kostnego. Leczenie pierwszego rzutu należy podejmować tylko w przypadkach zaawansowanej choroby w III/IV stopniu wg klasyfikacji Rai (wg klasyfikacji Bineta C) lub I/II stopnia wg klasyfikacji Rai (wg klasyfikacji Bineta A/B), jeśli u pacjenta występują objawy zależne od choroby lub cechy progresji choroby.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na fosforan fludarabiny lub pozostałe składniki preparatu. Zaburzenia czynności nerek z CCr <30 ml/min. Niewyrównana niedokrwistość hemolityczna. Ciąża i okres karmienia piersią.

Dawkowanie

Lek powinien być stosowany pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza, doświadczonego w prowadzeniu terapii przeciwnowotworowych. Dożylnie. Dorośli: zalecana dawka dobowa wynosi 25 mg/m² pc. przez 5 kolejnych dni w odstępach co 28 dni. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania fludarabiny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, lek należy stosować ostrożnie i podawać jeśli przewidywane korzyści przeważają jakiekolwiek potencjalne ryzyko. Pacjentów należy uważnie monitorować, czy nie wystąpi nasilona toksyczność, i odpowiednio modyfikować dawkę lub przerwać leczenie. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, lub u pacjentów w wieku >65 lat, należy oznaczyć klirens kreatyniny, dawkę leku należy odpowiednio dostosować: przy CCr 30-70 ml/min należy zredukować dawkę leku do 50% i przeprowadzać kontrolne badania krwi w celu oceny toksyczności. Leczenie fludarabiną jest przeciwwskazane, jeśli CCr <30 ml/min. U osób w podeszłym wieku (>75 lat), należy zachować ostrożność. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i (lub) skuteczności, nie zaleca się stosowania fludarabiny u dzieci. Sposób podania. Wymaganą dawkę preparatu należy pobrać do strzykawki i rozcieńczyć do jednorazowego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) w 10 ml 0,9% roztworu NaCl. Możliwe jest również rozcieńczenie wymaganej dawki leku w 100 ml 0,9% roztworu NaCl i podanie we wlewie dożylnym w ciągu około 30 min. Czas trwania terapii zależy od skuteczności i tolerancji leku, zaleca się podawanie leku do czasu uzyskania odpowiedzi (zazwyczaj 6 kursów); następnie należy zakończyć leczenie.

Skład

1 fiolka zawiera 50 mg fosforanu fludarabiny.

Działanie

Cytostatyk z grupy antymetabolitów - fluorowany analog nukleotydowy widarabiny, leku o działaniu przeciwwirusowym - 9-beta-D-arabinofuranosyladeniny (ara-A). Fosforan fludarabiny jest szybko defosforylowany do 2F-ara-A, który jest pobierany przez komórki organizmu i następnie fosforylowany wewnątrzkomórkowo przez kinazę deoksycytydynową do aktywnego trifosforanu - 2-fluoro-ara-ATP. Metabolit ten hamuje reduktazę rybonukleotydową, polimerazy DNA, prymazę i ligazę DNA, prowadząc do zahamowania syntezy DNA. Ponadto hamuje częściowo polimerazę II RNA, przez co zmniejsza syntezę białek. W wyniku zahamowania syntezy DNA, RNA i białek dochodzi do zatrzymania wzrostu komórkowego. Po podaniu preparatu we wlewie w dawce pojedynczej 25 mg/m² pc., po osiągnięciu maksimum stężenie 2F-ara-A zmniejszało się w 3 fazach eliminacji: wstępnej z T_0,5 ok. 5 min, pośredniej z T_0,5 1-2 h i końcowej - T_0.5 ok. 20 h. Lek jest wydalany głównie z moczem (40-60% podanej dawki). Fludarabina jest czynnie transportowana do komórek białaczkowych, gdzie ulega refosforylacji kolejno do mono-, dwu- i trójfosforanu, którego największe stężenie w komórkach białaczkowych jest osiągane po 4 h, a T_0,5 leku z komórki wynosi 15-23 h.

Interakcje

Nie zaleca się stosowania fludarabiny z pentostatyną, ze względu na możliwość wystąpienia śmiertelnej toksyczności płucnej. Dipirydamol i inne leki hamujące wychwyt adenozyny mogą zmniejszać skuteczność fludarabiny. Obserwacje kliniczne oraz badania in vitro wykazały, że podczas leczenia fludarabiną w skojarzeniu z cytarabiną zarówno maksymalne wewnątrzkomórkowe stężenie, jak również ekspozycja wewnątrzkomórkowa Ara-CTP (aktywnego metabolitu cytarabiny) zwiększają się w komórkach białaczkowych. Stężenie Ara-C w osoczu i szybkość eliminacji Ara-CTP nie były zmienione.

Środki ostrożności

U pacjentów leczonych fludarabiną opisywano ciężkie zahamowanie szpiku kostnego, zwłaszcza niedokrwistość, małopłytkowość i neutropenię, zaleca się okresową kontrolę morfologii krwi. Niezależnie od zaburzeń autoimmunologicznych w wywiadzie i od wyników testu Coombsa u pacjentów w trakcie lub po zakończeniu leczenia fludarabiną obserwowano zagrażające życiu lub czasem śmiertelne zjawiska autoimmunologiczne. U większości pacjentów z niedokrwistością hemolityczną po ponownym podaniu fludarabiny występował nawrót procesu hemolitycznego, należy obserwować, czy u pacjentów nie występuje hemoliza - w przypadku jej wystąpienia zaleca się przerwanie leczenia fludarabiną. Nie jest znany wpływ przewlekłego podawania fludarabiny na OUN, niemniej jednak pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem wystąpienia objawów neurologicznych. U pacjentów z dużymi guzami opisano zespół lizy guza, fludarabina może indukować odpowiedź już w pierwszym tygodniu leczenia, należy zastosować środki ostrożności u pacjentów obarczonych ryzykiem tego powikłania. W celu zminimalizowania ryzyka reakcji przeszczep przeciw gospodarzowi związanej z przetoczeniem krwi, pacjenci wymagający przetoczenia krwi, którzy są lub byli leczeni fludarabiną, powinni otrzymywać tylko naświetlaną krew. U niektórych pacjentów podczas leczenia fludarabiną lub po jego zakończeniu obserwowano pogorszenie lub zaostrzenie wcześniejszych nowotworowych zmian skórnych lub wystąpienie nowych ognisk typu raka skóry. Należy zachować ostrożność u pacjentów w złym stanie zdrowia - stosować po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności szpiku kostnego, niedoborem odporności lub z występowaniem zakażeń oportunistycznych w wywiadzie. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek fludarabinę należy podawać z ostrożnością. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-70 ml/min) dawkę należy zmniejszyć o 50% i pacjenta należy uważnie obserwować. Leczenie fludarabiną jest przeciwwskazane u pacjentów z klirensem CCr <30 ml/min. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby fludarabinę należy stosować ostrożnie, ponieważ może wywoływać hepatotoksyczność, pacjentów należy uważnie monitorować, czy nie wystąpi nasilona toksyczność i odpowiednio modyfikować dawkę lub przerwać leczenie. U osób w podeszłym wieku (>75 lat) należy zachować ostrożność podczas podawania leku. U pacjentów w wieku ≥65 lat przed rozpoczęciem leczenia należy zmierzyć klirens kreatyniny. W czasie leczenia lub po jego zakończeniu należy unikać szczepień preparatami zawierającymi żywe drobnoustroje. Należy unikać zamiany początkowego leczenia fludarabiną na chlorambucyl u pacjentów opornych na fludarabinę, ponieważ większość chorych opornych na fludarabinę wykazuje również oporność na chlorambucyl. Każda fiolka leku zawiera <1 mmol sodu (23 mg), stąd lek uznaje się za wolny od sodu.

Ciąża i laktacja

Leku nie należy stosować w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Fludarabina może powodować uszkodzenia płodu. Zarówno kobiety w wieku rozrodczym, jak i mężczyźni aktywni seksualnie powinni stosować w trakcie leczenia, a także do 6 mies. po jego zakończeniu, skuteczne metody antykoncepcji. U zwierząt wykazano niekorzystne działanie fludarabiny na układ rozrodczy samców. Fludarabiny nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych.

Działania niepożądane

Bardzo często: zakażenia/zakażenia oportunistyczne (w tym reaktywacja wirusa uśpionego, np. postępująca leukoencefalopatia wieloogniskowa, półpasiec, wirus Epstein-Barr), zapalenie płuc; neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość; kaszel; wymioty, biegunka, nudności; gorączka, zmęczenie, osłabienie. Często: zespół mielodysplatyczny i ostra białaczka szpikowa (głównie związana z wcześniejszym, jednoczesnym lub późniejszym leczeniem środkami alkilującymi, inhibitorami topoizomerazy lub naświetleniami); zahamowanie czynności szpiku kostnego; jadłowstręt; neuropatia obwodowa; zaburzenia widzenia; zapalenie błony jamy ustnej; wysypka; obrzęk, zapalenie błon śluzowych, dreszcze, złe samopoczucie. Niezbyt często: zaburzenia autoimmunologiczne (w tym niedokrwistość autoimmunohemolityczna, zespół Evansa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, nabyta hemofilia, pęcherzyca); zespół lizy guza (w tym niewydolność nerek, kwasica metaboliczna, hiperkaliemia, hipokalcemia, hiperurykemia, krwiomocz, wydalanie kryształków moczanowych z moczem, hiperfosfatemia); splątanie; toksyczność płucna (w tym zwłóknienie płuc, zapalenie płuc, duszność); krwawienia z przewodu pokarmowego, zmiany aktywności enzymów trzustki; zmiany aktywności enzymów wątrobowych. Rzadko: zaburzenia limfoproliferacyjne (związane z EBV); śpiączka, napady drgawkowe, pobudzenie; ślepota, zapalenie nerwu wzrokowego, neuropatia nerwu wzrokowego, niewydolność serca, zaburzenia rytmu; rak skóry, martwica toksyczna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona. Częstość nieznana: krwotok wewnątrzmózgowy; krwotok do płuc; krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. U pacjentów leczonych fludarabiną opisano zgony spowodowane ciężkimi działaniami niepożądanymi.

Pozostałe informacje

Lek może ograniczać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ponieważ obserwowano reakcje takie, jak: zmęczenie, osłabienie, zaburzenia widzenia, splątanie, pobudzenie i drgawki. Preparat zawiera <1mmol (23 mg) sodu w jednej fiolce, co oznacza, że jest "wolny od sodu".