Plegridy - baza leków

Wskazania

Do stosowania u dorosłych pacjentów z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta, lub peginterferon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Aktualne ciężkie zaburzenia depresyjne i (lub) myśli samobójcze.

Dawkowanie

Podskórnie lub domięśniowo. Dorośli. Mocy tego leku nie należy porównywać z mocą innych białek pegylowanych ani niepegylowanych z tej samej grupy terapeutycznej. Lek podaje się co 2 tygodnie. Rozpoczęcie leczenia (podskórnego lub domięśniowego): pierwsza dawka (dzień 0) - 63 µg, druga dawka (dzień 14.) - 94 µg, trzecia dawka (dzień 28.) - 125 µg (zalecana pełna dawka). Pełną dawkę, tj. 125 µg podaje się następnie co 2 tygodnie (14 dni). Droga domięśniowa (zestaw do podania dawki zawiera pełną dawkę 125 µg w jednej amp.-strzyk.): pierwsza dawka (dzień 0) - 63 µg (1/2 pełnej dawki, żółty zacisk), druga dawka (dzień 14.) - 94 µg (3/4 pełnej dawki, fioletowy zacisk), trzecia dawka (dzień 28.) - 125 µg (zalecana pełna dawka). Pełną dawkę, tj. 125 µg podaje się następnie co 2 tygodnie (14 dni). Dostosowywanie dawki na początku leczenia może złagodzić objawy grypopodobne, jakie mogą wystąpić po rozpoczęciu leczenia interferonami. Profilaktyczne i jednoczesne stosowanie środków przeciwzapalnych, przeciwbólowych i (lub) przeciwgorączkowych może zapobiec występowaniu lub złagodzić objawy grypopodobne. Nie przeprowadzono badań dotyczących zmiany drogi podania z podskórnej na domięśniową ani odwrotnie. Ponieważ wykazano biorównoważność tych dwóch dróg podania, nie przewiduje się potrzeby dostosowywania dawki w przypadku zmiany drogi podania z podskórnej na domięśniową lub odwrotnie. W razie pominięcia dawki, należy ją podać możliwie jak najszybciej: A. Jeżeli do następnej planowanej dawki pozostało co najmniej 7 dni - pominiętą dawkę należy przyjąć natychmiast; leczenie można następnie kontynuować, przyjmując następną dawkę zgodnie z dotychczasowym harmonogramem. B. Jeżeli do następnej planowanej dawki pozostało mniej niż 7 dni - należy rozpocząć nowy 2-tygodniowy schemat dawkowania, z początkiem w dniu przyjęcia pominiętej dawki; nie należy podawać 2 dawek leku w odstępie krótszym niż 7 dni. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnym, umiarkowanym i ciężkim zaburzeniem czynności nerek oraz w końcowym stadium niewydolności nerek, dostosowywanie dawki nie jest konieczne. Nie badano leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Bezpieczeństwo i skuteczność leku pacjentów powyżej >65. rż. nie są wystarczająco zbadane. Nie ustalono bezpieczeństwa ani skuteczności preparatu w leczeniu stwardnienia rozsianego u dzieci i młodzieży do 18 lat. Sposób podania. Wstrzyknięcia podskórne zwykle wykonuje się w brzuch, ramię lub udo. Wstrzyknięcia domięśniowe zwykle wykonuje się w udo. Zaleca się, aby wykwalifikowany personel medyczny przeszkolił pacjenta w zakresie prawidłowej techniki wykonywania wstrzyknięć podskórnych przy użyciu amp.-strzyk./wstrzykiwacza półautomatycznego napełnionego lub wstrzyknięć domięśniowych przy użyciu amp.-strzykawek, odpowiednio do drogi podawania. Pacjentów należy poinformować, aby zmieniali miejsce wstrzyknięć podskórnych lub domięśniowych co 2 tyg. Każdy wstrzykiwacz półautomatyczny napełniony/amp.-strzyk. z lekiem do podawania podskórnego ma dołączoną igłę. Amp.-strzyk. do stosowania domięśniowego jest dostarczana w postaci amp.-strzyk. z oddzielną igłą do podawania domięśniowego. Amp.-strzykawki do podawania domięśniowego i podskórnego oraz wstrzykiwacze półautomatyczne napełnione do podawania podskórnego przeznaczone są wyłącznie do jednorazowego użytku.

Skład

1 amp.-strzyk. (0,5 ml) lub 1 wstrzykiwacz (0,5 ml) zawiera 63 µg lub 94 µg lub 125 µg peginterferonu beta-1a. Lek zawiera sód w ilości 0,13 mg w 1 amp.-strzyk. lub wstrzykiwaczu.

Działanie

Pegylowana postać interferonu beta-1a (interferon beta-1a kowalencyjnie sprzężony z pojedynczą linearną cząsteczką metoksypolietylenoglikolu-O-2-metylopropionaldehydu o masie 20 000 Da). Mechanizm działania peginterferonu beta-1a w leczeniu stwardnienia rozsianego nie został do końca poznany. Peginterferon beta-1a wiąże się z receptorem interferonu typu I na powierzchni komórek, co zapoczątkowuje kaskadę reakcji wewnątrzkomórkowych, które prowadzą do regulacji ekspresji genów odpowiadających na interferon. Efekty biologiczne, w których lek może pełnić rolę mediatora, obejmują oddziaływanie na stężenie cytokin przeciwzapalnych (np. IL-4, IL-10, IL-27) (w mechanizmie up-regulation), cytokin prozapalnych (np. IL-2, IL-12, IFN-γ, TNF-α) (w mechanizmie „down -regulation”) oraz hamowanie migracji aktywowanych komórek T przez barierę krew-mózg; chociaż mogą być tu zaangażowane również dodatkowe mechanizmy. Nie wiadomo, czy mechanizm działania leku w stwardnieniu rozsianym (SR) odbywa się za pośrednictwem tej samej drogi przemian biologicznych, jak opisano powyżej, ponieważ patofizjologia SR jest tylko częściowo poznana. Stężenie peginterferonu beta-1a jest proporcjonalne do dawki w zakresie od 63 do 188 µg, zarówno po podaniu pojedynczej dawki i dawek wielokrotnych. Po podskórnym podaniu peginterferonu beta-1a u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym szczytowe stężenie osiągano po 1-1,5 dnia od podania dawki. Po podskórnym podaniu peginterferonu beta-1a wartości ekspozycji (AUC) były odpowiednio około 4-, 9- i 13-krotnie wyższe, a wartości C_max odpowiednio około 2-, 3,5- i 5-krotnie wyższe po podaniu pojedynczych dawek 63 (6 mln j.m.), 125 (12 mln j.m.) i 188 (18 mln j.m.) µg, w porównaniu z domięśniowym podaniem 30 (6 mln j.m.) µg niepegylowanego interferonu beta-1a. Uważa się, że główną drogą eliminacji leku jest układ moczowy (nerki). T_0,5 peginterferonu beta-1a jest ok. 2-krotnie dłuższy niż niepegylowanego interferonu beta-1a. U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym T_0,5 peginterferonu beta-1a wynosi 78 ± 15 h w stanie stacjonarnym.

Interakcje

Z badań klinicznych wynika, że u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym można stosować peginterferon beta-1a i kortykosteroidy podczas nawrotów. U ludzi i zwierząt interferony zmniejszają aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P450. Należy zachować ostrożność, podając preparat w skojarzeniu z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, metabolizowanymi u działem CYP450, takimi jak: niektóre grupy leków przeciwpadaczkowych i przeciwdepresyjnych, ponieważ interferony mogą hamować aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P450, takimi jak: niektóre grupy leków przeciwpadaczkowych i przeciwdepresyjnych.

Środki ostrożności

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać pełną morfologie krwi obwodowej (w tym ocenę układu białokrwinkowego i liczby płytek) oraz badania biochemiczne krwi, w tym badania czynności wątroby (np. AlAT, AspAT); badania należy powtarzać w regularnych odstępach czasu po rozpoczęciu terapii, a następnie, jeżeli nie występują żadne objawy kliniczne, okresowo. Pacjenci z zahamowaniem czynności szpiku mogą wymagać bardziej intensywnego monitorowania morfologii krwi, w tym układu białokrwinkowego i liczby płytek. Ponadto podczas leczenia należy przeprowadzać rutynowe badania wymagane do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Podczas leczenia należy obserwować pacjentów pod kątem: objawów uszkodzenia wątroby; objawów zmniejszenia liczby komórek krwi obwodowej; wczesnych objawów zespołu nerczycowego (takich jak obrzęk, białkomocz, zaburzona czynność nerek, dotyczy zwłaszcza pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia choroby nerek) - konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego, należy rozważyć także przerwanie podawania peginterferonu; objawów mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) (takich jak: trombocytopenia, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączka, objawy ze strony OUN, zaburzenie czynności nerek) - w razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH we krwi, rozmazu krwi i czynności nerek, a w przypadku rozpoznania TMA, konieczne jest bezzwłoczne zastosowanie leczenia (rozważyć wymianę osocza) i zalecane jest natychmiastowe odstawienie peginterferonu. Lek stosować ostrożnie u pacjentów: z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby lub u osób stosujących leki hepatotoksyczne; z ciężką niewydolnością nerek; z napadami drgawkowymi w wywiadzie oraz u pacjentów, którzy stosują leki przeciwpadaczkowe, zwłaszcza gdy nie zapewniają one wystarczającej kontroli padaczki; z zaburzeniami tarczycy w wywiadzie (regularne badać czynności tarczycy lub wedle wskazań klinicznych); z występującymi wcześniej poważnymi chorobami serca, takimi jak zastoinowa niewydolność serca, choroba wieńcowa lub niemiarowość (monitorować pacjentów pod kątem pogorszenia się choroby serca, zwłaszcza na początku leczenia); z zaburzeniami depresyjnymi w wywiadzie (pacjentów wykazujących objawy depresji należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć, należy rozważyć przerwanie leczenia peginterferonem). Należy poinformować pacjenta, że jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe anafilaksji lub ciężkiej nadwrażliwości, należy przerwać stosowanie preparatu i natychmiast skontaktować się z lekarzem. Nie należy wznawiać leczenia preparatem. Podczas podskórnego stosowania interferonu beta zgłaszano reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym martwicę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji w miejscu wstrzyknięcia, pacjentów należy przeszkolić w aseptycznym wykonywaniu wstrzyknięć. Należy okresowo sprawdzać, w jaki sposób pacjent podaje sobie lek, zwłaszcza jeśli wystąpią reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Należy poinformować pacjenta, aby skontaktował się z lekarzem, jeśli dojdzie do jakiegokolwiek uszkodzenia skóry, któremu może towarzyszyć obrzęk lub sączenie się płynu z miejsca wstrzyknięcia. Immunogenność. Podczas leczenia organizm może wytworzyć przeciwciała skierowane przeciwko interferonowi beta-1a lub przeciwko pegylowanej składowej peginterferonu beta-1a; wytworzenie przeciwciał nie miało zauważalnego wpływu na bezpieczeństwo ani skuteczność kliniczną leku. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu w 1 dawce, dlatego uznaje się za "wolny od sodu".

Ciąża i laktacja

Dane z badań rejestracyjnych oraz zgłoszenia po wprowadzeniu do obrotu obejmujące dużą liczbę (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań leku wskazują na brak zwiększonego ryzyka poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem oraz w I trymestrze ciąży. Niemniej jednak nie można było dokładnie określić czasu trwania ekspozycji w I trymestrze, ponieważ dane były gromadzone w okresie, gdy stosowanie interferonu beta w czasie ciąży było przeciwwskazane i leczenie prawdopodobnie było przerywane po stwierdzeniu i/lub potwierdzeniu ciąży. Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące ekspozycji w II i III trymestrze ciąży. Wyniki badań na zwierzętach wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia samoistnego poronienia. Na podstawie aktualnie dostępnych danych nie można odpowiednio ocenić ryzyka wystąpienia samoistnego poronienia u kobiet w ciąży narażonych na interferon beta, ale zebrane dotychczas dane nie wskazują na zwiększone zagrożenie. Jeśli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć stosowanie preparatu w okresie ciąży. Dostępne ograniczone informacje na temat przenikania interferonu beta-1a/peginterferonu beta-1a do mleka ludzkiego w połączeniu z fizjologiczno-chemiczną charakterystyką interferonu beta sugerują, że stężenia interferonu beta-1a/peginterferonu beta-1a przenikającego do mleka ludzkiego będą minimalne. Nie przewiduje się szkodliwego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią. Preparat może być stosowany podczas karmienia piersią. Brak danych dotyczących wpływu peginterferonu beta-1a na płodność u ludzi. U zwierząt po podaniu bardzo dużych dawek zaobserwowano brak jajeczkowania. Brak danych na temat wpływu peginterferonu beta-1a na płodność u osobników męskich.

Działania niepożądane

Bardzo często: ból głowy, bóle mięśni, bóle stawów, choroba grypopodobna, gorączka, dreszcze, osłabienie, rumień w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia. Często: depresja, nudności, wymioty, łysienie, świąd, hipertermia, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, ból, krwiak w miejscu wstrzyknięcia, opuchlizna w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, wysypka w miejscu wstrzyknięcia, ciepło w miejscu wstrzyknięcia, przebarwienie w miejscu wstrzyknięcia, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, GGT, zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie temperatury ciała. Niezbyt często: trombocytopenia, obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości, drgawki, pokrzywka, zmniejszenie liczby płytek. Rzadko: mikroangiopatia zakrzepowa (w tym zakrzepowa plamica małopłytkowa - TTP lub hemolityczny zespół mocznicowy - HUS), zespół nerczycowy, stwardnienie kłębuszków nerkowych, martwica w miejscu wstrzyknięcia. Częstość nieznana: anafilaksja, tętnicze nadciśnienie płucne. Domięśniowa droga podania. Najczęściej zgłaszanymi zdarzeniami niepożądanymi były dreszcze (35,6% w przypadku podania domięśniowego i 26,9% w przypadku podania podskórnego), ból (22,0% w przypadku podania domięśniowego i 14,2% w przypadku podania podskórnego), ból w miejscu wstrzyknięcia (11,4% w przypadku podania domięśniowego i 14,9% w przypadku podania podskórnego), rumień w miejscu wstrzyknięcia (2,3% w przypadku podania domięśniowego i 25,4% w przypadku podania podskórnego) oraz ból głowy (35,6% w przypadku podania domięśniowego i 41,0% w przypadku podania podskórnego). Częstość zgłaszanych reakcji w miejscu wstrzyknięcia była mniejsza po podaniu domięśniowym (14,4%) niż po podaniu podskórnym (32,1%). Obecność białka w moczu zgłoszono u 1/130 (0,8%) pacjenta z grupy otrzymującej wstrzyknięcia podskórne oraz 4/131 (3,1%) osób z grupy otrzymującej wstrzyknięcia domięśniowe. Nieprawidłowość ta nie wiązała się z żadnymi działaniami niepożądanymi.

Pozostałe informacje

W celu poprawienia identyfikowalności preparatów biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.