Meropenem Zentiva - baza leków

Wskazania

Leczenie następujących zakażeń u dorosłych i u dzieci >3 miesięcy: ciężkie zapalenie płuc (w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc), zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zakażenia okołoporodowe, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Leczenie pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Meropenem można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeżeli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na którykolwiek inny przeciwbakteryjny lek β-laktamowy (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Dawkowanie

Dożylnie. Dorośli i młodzież. Ciężkie zapalenie płuc (w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc), powikłane zakażenia układu moczowego, powikłane zakażenia jamy brzusznej, zakażenia okołoporodowe, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg lub 1 g co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g co 8 h. Leczenie pacjentów z neutropenią i gorączką: 1 g co 8 h. W leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, np. bardzo ciężkich lub wywołanych przez mniej wrażliwe rodzaje bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp.), szczególnie wskazane może być stosowanie dawki do 2 g 3 razy na dobę. Dzieci od 3 mies. do 11 lat, o mc. do 50 kg. Ciężkie zapalenie płuc (w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc), powikłane zakażenia układu moczowego, powikłane zakażenia jamy brzusznej, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10 lub 20 mg/kg mc. co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/kg mc co 8 h. Leczenie dzieci z neutropenią i gorączką: 20 mg/kg mc. co 8 h. W leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, np. bardzo ciężkich lub wywołanych przez mniej wrażliwe rodzaje bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp.), szczególnie wskazane może być stosowanie dawki do 40 mg/kg mc. 3 razy na dobę. U dzieci o mc. >50 kg należy podać dawkę jak dla osoby dorosłej. Dzieci <3 mies. W tej grupie wiekowej nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności meropenemu ani nie ustalono optymalnego schematu dawkowania; jednak ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów dorosłych i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek, dawkę leku należy zmodyfikować, uwzględniając klirens kreatyniny (CCr) - CCr 26-50 ml/min: 1 dawka jednostkowa (zależna od wskazania) co 12 h; CCr 10-25 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 12 h; CCr <10 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 24 h. Dane potwierdzające taką modyfikację dla jednostkowej dawki 2 g są ograniczone. U pacjentów poddawanych hemodializie odpowiednią dawkę należy podać po zakończeniu cyklu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania meropenemu u dzieci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub z klirensem kreatyniny >50 ml/min nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Sposób podawania. Lek podaje się zwykle w infuzji dożylnej trwającej ok. 15-30 min. Alternatywnie, dawki do 1 g u dorosłych i młodzieży lub do 20 mg/kg mc. u dzieci można podawać we wstrzyknięciu dożylnym, trwającym ok. 5 min. Dostępne są ograniczone dane potwierdzające bezpieczeństwo podawania dorosłym dawki 2 g oraz dzieciom dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym.

Skład

1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g meropenemu (w postaci trójwodzianu); lek zawiera sód, odpowiednio: 2 mEq (45 mg) lub 4 mEq (90 mg) sodu w 1 fiolce.

Działanie

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów. Działanie bakteriobójcze polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych przez wiązanie się z białkami wiążącymi penicyliny. Gatunki zwykle wrażliwe na meropenem - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Staphylococcus spp. (wrażliwe na metycylinę), w tym Staphylococcus epidermidis, Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Serratia marcescens; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptoniphilus asaccharolyticus, Peptostreptococcus spp. (w tym: P. micros, P anaerobius, P. magnus); beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides caccae, grupa Bacteroides fragilis, Prevotella bivia, Prevotella disiens. Gatunki, wśród których może występować problem oporności nabytej: Enterococcus faecium, Acinetobacter spp., Burkholderia cepacia, Pseudomonas aeruginosa. Drobnoustroje o oporności naturalnej: Stenotrophomonas maltophilia, Legionella spp., Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na meropenem. Meropenem wiąże się z białkami osocza w około 2%. Dobrze przenika do różnych tkanek i płynów ustrojowych, w tym: płuc, wydzieliny oskrzelowej, żółci, płynu mózgowo-rdzeniowego, tkanek żeńskich narządów płciowych, skóry, powięzi, mięśni i wysięku do jamy otrzewnej. Jest metabolizowany w procesie hydrolizy pierścienia β-laktamowego, z wytworzeniem nieczynnego mikrobiologicznie metabolitu. Jest wydalany przez nerki, głównie w niezmienionej postaci; ok. 2% dawki jest wydalane z kałem. T_0,5 wynosi ok. 1 h.

Interakcje

Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, dlatego hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie okresu półtrwania w fazie eliminacji oraz zwiększenie stężenia meropenemu w osoczu - należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. Jednoczesne podawanie kwasu walproinowego i karbapenemów powodowało zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu 2 dni, dlatego należy unikać jednoczesnego stosowania karbapenemów z kwasem walproinowym, walproinianem sodu i walpromidem. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. Zaleca się częstą kontrolę INR podczas i krótko po zakończeniu jednoczesnego podawania antybiotyków z doustnym lekiem przeciwzakrzepowym. Ponieważ meropenem w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza, nie należy się spodziewać interakcji zachodzących w tym mechanizmie.

Środki ostrożności

Należy wziąć pod uwagę lokalną częstość występowania oporności szczepów z rodziny Enterobacteriaceae lub gatunków Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp. na karbapenemy. Tak, jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, notowano ciężkie i sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbapenemy, penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe, mogą być również nadwrażliwi na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia meropenemem należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej należy odstawić antybiotyk i wdrożyć odpowiednie postępowanie. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka w związku ze stosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia zapalenia okrężnicy związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego; w przypadku takiego rozpoznania należy rozważyć przerwanie podawania meropenemu i zastosowanie leczenia zakażeń Clostridium difficile; nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Podczas leczenia należy ściśle kontrolować czynność wątroby, ze względu na ryzyko hepatoksyczności, szczególnie u pacjentów z chorobami wątroby. Zawartość sodu, odpowiednio: 2 mEq (45 mg) lub 4 mEq (90 mg) sodu w 1 fiolce należy uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Ciąża i laktacja

Ze względów bezpieczeństwa zaleca się unikania stosowania meropenemu w ciąży. Meropenemu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka. Meropenem w niewielkich ilościach wydziela się do mleka kobiecego.

Działania niepożądane

Często: trombocytoza, ból głowy, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności ALP, zwiększenie aktywności LDH, wysypka, świąd, stan zapalny, ból. Niezbyt często: drożdżyca jamy ustnej i pochwy, eozynofilia, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja, parestezje, zapalenie okrężnicy związane ze stosowaniem antybiotyku, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, zwiększenie stężenia kreatyniny lub mocznika we krwi, zakrzepowe zapalenie żył, ból w miejscu podania. Rzadko: drgawki. Częstość nieznana: zespół osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). U dzieci nie zaobserwowano zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. Wszystkie zgłoszone działania niepożądane były zgodne z działaniami niepożądanymi zgłaszanymi przez pacjentów dorosłych.  

Pozostałe informacje

W przypadku prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę fakt, że stosowanie meropenemu może powodować ból głowy, parestezje i drgawki. Podczas leczenia może wystąpić dodatni wynik bezpośredniego i pośredniego testu Coombsa.