Reltebon - baza leków

Wskazania

Silny ból, który może być właściwie leczony jedynie przy zastosowaniu opioidowych leków przeciwbólowych, u dorosłych i dzieci w wieku ≥12 lat.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność oddechowa z niedotlenieniem narządów i tkanek i (lub) hiperkapnią. Ciężka przewlekła choroba obturacyjna płuc. Zespół serca płucnego. Ciężka astma oskrzelowa. Porażenna niedrożność jelit. Zespół ostrego brzucha, opóźnione opróżnianie żołądka.

Dawkowanie

Doustnie. Dawkowanie należy dostosować do nasilenia bólu oraz indywidualnej wrażliwości pacjenta. Dorośli i młodzież ≥12 lat: zwykle dawka początkowa u pacjentów niestosujących wcześniej opioidów wynosi 10 mg co 12 h, niektórzy pacjenci mogą odnosić korzyść z dawki początkowej 5 mg, co zmniejsza częstość występowania działań niepożądanych. U pacjentów leczonych wcześniej opioidami dawka początkowa może być większa. W przypadku zmiany terapii z innych opioidów, zaleca się rozpoczynać leczenie tabletkami o przedłużonym uwalnianiu podając 50-75% wyliczonej dawki oksykodonu. Przejście z morfiny. Pacjenci otrzymujący morfinę doustnie przed leczeniem oksykodonem powinni mieć ustaloną dawkę dobową w oparciu o następujący współczynnik: 10 mg oksykodonu podawanego doustnie odpowiada 20 mg morfiny podawanej doustnie. Zmienność międzyosobnicza wymaga, aby starannie dobierać odpowiednią dawkę dla poszczególnych pacjentów. Na początku leczenia zaleca się niższą dawkę oksykodonu niż wskazana jako odpowiadająca dawka morfiny. Ustalenie dawkowania. Niektórzy pacjenci przyjmujący lek wg ustalonego schematu, potrzebują środków przeciwbólowych w postaci o szybkim uwalnianiu w celu szybkiego zniesienia bólu. Lek nie jest wskazany do leczenia ostrego i (lub) przebijającego bólu. Pojedyncza dawka oksykodonu szybko przynoszącego ulgę powinna wynosić 1/6 dawki dobowej leku. Stosowanie leku szybko przynoszącego ulgę więcej niż dwa razy na dobę oznacza, że należy zwiększyć dawkę oksykodonu. Dawka nie powinna być zwiększana częściej niż co 1-2 dni aż do ustalenia stałej dawki podawanej 2 razy na dobę. Zwiększenie dawki z 10 mg do 20 mg podawanej co 12 h należy przeprowadzić stopniowo, o około 1/3 dawki dobowej. Celem jest ustalenie dawkowania specyficznego dla pacjenta, które w dwukrotnej dawce dobowej pozwala na odpowiednie zniesienie bólu z umiarkowanymi działaniami niepożądanymi oraz stosowaniem tak niewielkiej ilości leku szybko znoszącego ból jak to możliwe, w czasie trwania całego leczenia. Dla większości pacjentów skuteczne jest podawanie takiej samej dawki preparatu rano i wieczorem w odstępie 12 h. Dla niektórych pacjentów korzystne może być nierówne rozłożenie dawek w ciągu doby. Należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę. W leczeniu bólu nienowotworowego zazwyczaj wystarczająca jest dawka 40 mg na dobę, ale może być konieczna większa dawka. Pacjenci z bólem nowotworowym mogą wymagać dawek 80-120 mg, a w pojedynczych przypadkach do 400 mg. Jeśli konieczne jest stosowanie większych dawek, należy rozważyć to indywidualnie, biorąc pod uwagę stosunek skuteczności, tolerancji pacjenta i ryzyka działań niepożądanych. Cele leczenia i jego zakończenie. Przed rozpoczęciem leczenia oksykodonem należy uzgodnić razem z pacjentem strategię leczenia, obejmującą czas trwania i cele leczenia, oraz plan jego zakończenia, zgodnie z wytycznymi leczenia bólu. Podczas leczenia lekarz powinien mieć częsty kontakt z pacjentem w celu oceny konieczności dalszego leczenia, rozważenia zakończenia leczenia i modyfikacji dawkowania w razie konieczności. Gdy pacjent nie potrzebuje już leczenia oksykodonem, zalecane może być stopniowe zmniejszanie dawki, aby zapobiec wystąpieniu objawów odstawienia. W razie braku odpowiedniej kontroli bólu należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia hiperalgezji, tolerancji i progresji choroby zasadniczej. Oksykodonu nie należy stosować dłużej niż to konieczne. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku bez klinicznych objawów zaburzeń czynności wątroby i/(lub) nerek zazwyczaj nie ma potrzeby dostosowania dawki. Stężenie oksykodonu w osoczu jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością nerek i wątroby. W tej grupie pacjentów (dorośli) zalecaną dawkę początkową należy zmniejszyć o połowę (np. całkowita dawka dobowa wynosząca 10 mg podawana doustnie pacjentom, którzy wcześniej nie stosowali opioidów), a dawkę należy dostosować indywidualnie. Pacjenci z grup ryzyka, np. z małą masą ciała lub spowolnionym metabolizmem leków, którzy nie zażywali wcześniej opioidów, powinni początkowo otrzymać połowę zalecanej dawki; zwiększenie dawki należy przeprowadzić zgodnie z indywidualnym stanem klinicznym pacjenta. Leku nie należy stosować u dzieci <12 lat. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować 2 razy na dobę, podczas lub niezależnie od posiłków, popijając odpowiednią ilością płynu. Tabletki należy połykać w całości, nie wolno ich łamać, rozgryzać lub kruszyć. Przyjmowanie połamanych, rozgryzionych lub rozkruszonych tabletek prowadzi do szybkiego uwalniania i wchłonięcia potencjalnie śmiertelnej dawki oksykodonu.

Skład

1 tabl. o przedł. uwalnianiu zawiera 5 mg, 10 mg, 20 mg, 40 mg lub 80 mg chlorowodorku oksykodonu. Tabletki zawierają laktozę.

Działanie

Opioidowy lek przeciwbólowy. Oksykodon wykazuje powinowactwo do receptorów opioidowych kappa, mi i delta w mózgu i rdzeniu kręgowym. Nie wykazuje działania antagonistycznego. Działanie terapeutyczne polega głownie na znieczuleniu i uspokojeniu. W porównaniu z oksykodonem w formie o szybkim uwalnianiu, podawanym w monoterapii lub w połączeniu z innymi substancjami, tabl. o przedłużonym uwalnianiu zapewniają usunięcie bólu na wyraźnie dłuższy okres bez zwiększonej częstości występowania działań niepożądanych. Oksykodon osiąga C_max po ok. 3 h. Wiąże się z białkami w 38-45%. T_0,5 wynosi 4-6 h. Jest metabolizowany w jelicie i wątrobie przy udziale cytochromu P-450 do noroksykodonu, oksymorfonu oraz innych związków sprzęganych z kwasem glukuronowym. Oksykodon i jego metabolity wydalane są z moczem i kałem.

Interakcje

Jednoczesne stosowanie opioidów z lekami uspokajającymi, takimi jak benzodiazepiny lub leki podobne zwiększa ryzyko wystąpienia sedacji, depresji oddechowej, śpiączki lub zgonu, w związku z dodatkowym działaniem hamującym na OUN. Dawka oraz czas jednoczesnego podawania powinny zostać ograniczone. Leki działające depresyjnie na OUN obejmują m.in.: inne opioidy, gabapentynoidy, takie jak pregabalina, leki przeciwlękowe, nasenne i uspokajające (w tym benzodiazepiny), leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwdepresyjne, fenotiazyny, neuroleptyki, środki znieczulające, leki zwiotczające mięśnie, leki przeciwhistaminowe, leki przeciwwymiotne i alkohol. Alkohol może nasilać działanie farmakodynamiczne oksykodonu, dlatego należy unikać ich jednoczesnego stosowania. Inhibitory MAO wchodzą w interakcje z narkotycznymi lekami przeciwbólowymi, powodują pobudzenie lub hamowanie OUN z przełomami nadciśnienia lub niedociśnienia. Należy zachować ostrożność podając oksykodon pacjentom stosującym inhibitory MAO aktualnie lub w okresie ostatnich 2 tyg. Równoczesne stosowanie oksykodonu ze środkami o działaniu serotoninowym, takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), może prowadzić do toksyczności serotoninowej. Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. leki przeciwpsychotyczne, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwhistaminowe, przeciwwymiotne, leki zwiotczające mięśnie, leki przeciw chorobie Parkinsona) mogą nasilać niepożądane przeciwcholinergiczne działanie oksykodonu (takie jak zaparcie, suchość w jamie ustnej lub zaburzenia wydalania moczu). Oksykodon jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP3A4 ze współudziałem CYP2D6. Aktywności tych szlaków metabolicznych mogą być hamowane lub indukowane przez różne jednocześnie stosowane leki i składniki diety, co może prowadzić do zmian stężenia oksykodonu w osoczu W związku z tym może zaistnieć konieczność dostosowania dawek oksykodonu. Inhibitory CYP3A4, takie jak antybiotyki makrolidowe (np. klarytromycyna, erytromycyna, telitromycyna), azolowe leki przeciwgrzybiczne (np. ketokonazol, worykonazol, itrakonazol i pozakonazol), inhibitory proteazy (np. boceprewir, rytonawir, indynawir, nelfinawir i sakwinawir), cymetydyna i sok grejpfrutowy mogą powodować zmniejszenie klirensu oksykodonu, co może prowadzić do zwiększenia jego stężenia w osoczu. Może być konieczne dostosowanie dawki. Induktory CYP3A4, takie jak ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina lub ziele dziurawca, mogą indukować metabolizm oksykodonu, powodując zwiększenie jego klirensu, a tym samym zmniejszenie stężenia w osoczu. Dawka oksykodonu może wymagać odpowiedniego dostosowania. Leki hamujące czynność CYP2D6, takie jak: paroksetyna, fluoksetyna i chinidyna, mogą powodować zmniejszenie klirensu oksykodonu, co może prowadzić do zwiększenia stężenia oksykodonu w osoczu. Jednakże jednoczesne podawanie z inhibitorami CYP2D6 miało jedynie niewielki wpływ na eliminację oksykodonu i brak wpływu na działanie farmakodynamiczne oksykodonu. Wpływ innych odpowiednich inhibitorów izoenzymu na metabolizm oksykodonu nie jest znany. Należy wziąć pod uwagę potencjalne interakcje. Podczas jednoczesnego stosowania z antykoagulantami kumaryny obserwowano klinicznie istotne zmiany INR w obu kierunkach. Nie przeprowadzono badań oceniających wpływ oksykodonu na metabolizm innych substancji czynnych metabolizowanych z udziałem CYP.

Środki ostrożności

Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów: z ciężkimi zaburzeniami czynności układu oddechowego; z bezdechem sennym; przyjmujących benzodiazepiny lub inne leki działające depresyjnie na centralny układ nerwowy (w tym alkohol); przyjmujących inhibitory monoaminooksydazy (MAOI); u których rozwinęła się tolerancja, fizyczne i (lub) psychiczne uzależnienie (zaburzenia związane ze stosowaniem opioidów (OUD)); osłabionych lub w wieku podeszłym; z urazami głowy (z powodu zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego); z niedociśnieniem; z hipowolemią; z padaczką lub skłonnością do napadów; z zapaleniem trzustki; z obturacyjną i zapalną chorobą jelit; z zaburzeniami czynności wątroby; z zaburzeniami czynności nerek; z obrzękiem śluzowatym; z niedoczynnością tarczycy; z chorobą Addisona (niewydolność nadnerczy); z przerostem gruczołu krokowego; z chorobą alkoholową; z psychozą związaną z intoksykacją; z majaczeniem alkoholowym (delirium tremens); z zaparciami; z chorobami dróg żółciowych, kolkami dróg żółciowych lub dróg moczowych - może być konieczne zmniejszenie dawki. W przypadku wystąpienia lub podejrzenia porażennej niedrożności jelit należy natychmiast przerwać podawanie oksykodonu. Głównym ryzykiem związanym z nadmiernym przyjmowaniem opioidów jest depresja oddechowa, która występuje najprawdopodobniej u pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych. Opioidy mogą powodować zaburzenia oddychania podczas snu, w tym centralny bezdech senny (CBS) i hipoksemię. Stosowanie opioidów zwiększa ryzyko wystąpienia CBS w sposób zależny od dawki. U pacjentów, u których występuje CBS, należy rozważyć zmniejszenie całkowitej dawki opioidów. Jednoczesne stosowanie opioidów, w tym oksykodonu oraz leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leki podobne może prowadzić do sedacji, depresji oddechowej, śpiączki lub zgonu. W związku z występowaniem takiego ryzyka jednoczesne przepisywanie leków uspokajających powinno zostać ograniczone do pacjentów, u których nie ma możliwości zastosowania alternatywnych metod leczenia. W przypadku konieczności skojarzonego leczenia z lekami uspokajającymi należy stosować najniższą skuteczną dawkę oraz czas leczenia powinien być możliwie najkrótszy. Pacjenci powinni być uważnie obserwowani pod kątem wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych depresji oddechowej i sedacji; zaleca się, aby poinformowanie pacjentów i ich opiekunów o możliwości wystąpienia tych objawów. Oksykodon należy podawać z ostrożnością pacjentom, którzy przyjmują lub przyjmowali w ciągu ostatnich 2 tyg. inhibitory MAO. Podczas wielokrotnego podawania opioidów, takich jak oksykodon, może rozwinąć się tolerancja na lek i uzależnienie fizyczne i (lub) psychiczne. Wielokrotne stosowanie oksykodonu może prowadzić do wystąpienia zaburzenia związanego ze stosowaniem opioidów (OUD). Większa dawka i dłuższy czas leczenia opioidami mogą zwiększyć ryzyko OUD. Nadużywanie lub celowe niewłaściwe użycie leku może spowodować przedawkowanie i (lub) zgon. Ryzyko OUD jest zwiększone u pacjentów, u których w wywiadzie lub w rodzinie (rodzice lub rodzeństwo) stwierdzono zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych (w tym nadużywanie alkoholu), u pacjentów aktualnie używających tytoniu lub u pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie (np. ciężkie zaburzenie depresyjne, zaburzenia lękowe i zaburzenia osobowości). Przed rozpoczęciem leczenia preparatem i podczas leczenia należy uzgodnić z pacjentem jego cele i plan jego zakończenia. Ponadto przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia należy informować pacjenta na temat zagrożeń i objawów OUD. Należy zalecić pacjentowi, aby skontaktował się z lekarzem w razie wystąpienia takich objawów. Będzie konieczna obserwacja, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe zachowań związanych z poszukiwaniem leku (np. zbyt wczesne zgłaszanie się po nowy zapas leku). Obejmuje to przegląd stosowanych równocześnie stosowanych opioidów i leków psychoaktywnych (takich jak pochodne benzodiazepiny). U pacjentów z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi OUD należy rozważyć konsultację ze specjalistą ds. uzależnień. Tolerancja, uzależnienie fizyczne i odstawienie. Przy przewlekłym stosowaniu, u pacjenta może rozwinąć się tolerancja na lek i wymaga to przyjmowania większych dawek w celu uzyskania pożądanego działania przeciwbólowego. Długotrwałe stosowanie oksykodonu może powodować uzależnienie fizyczne, a po nagłym przerwaniu leczenia mogą wystąpić objawy odstawienne. Jeśli leczenie z zastosowaniem oksykodonu nie jest dłużej konieczne, należy stopniowo zmniejszać dawkę dobową w celu uniknięcia objawów odstawiennych. Objawy odstawienne mogą obejmować: ziewanie, rozszerzenie źrenic, łzawienie, wyciek wodnisty z nosa, drżenia, nadmierną potliwość, niepokój, pobudzenie, drgawki, bezsenność i bóle mięśni. Opioidy nie są terapią pierwszego rzutu w przewlekłym bólu nienowotworowym ani nie są zalecane jako jedyna terapia. Opioidy należy stosować jako część kompleksowego programu leczenia obejmującego inne leki i metody leczenia. Pacjenci z przewlekłym bólem nienowotworowym powinni być monitorowani pod kątem objawów uzależnienia lub nadużywania substancji. Jednoczesne spożywanie alkoholu i oksykodonu może nasilić działania niepożądane oksykodonu chlorowodorku, dlatego należy unikać ich jednoczesnego przyjmowania. W razie niewłaściwego, pozajelitowego, dożylnego wstrzyknięcia, substancje pomocnicze zawarte w składzie tabletki mogą powodować miejscową martwicę tkanek, zakażenie, zwiększone ryzyko zapalenia wsierdzia i zastawek serca, które mogą być śmiertelne, ziarniaka płuc lub inne poważne, potencjalnie śmiertelne zdarzenia. Aby nie doszło do uszkodzenia systemu kontrolowanego uwalniania substancji czynnej z tabletek o przedłużonym uwalnianiu, należy połykać je w całości, nie wolno ich łamać, rozgryzać ani kruszyć. Przyjmowanie połamanych, rozgryzionych lub rozkruszonych tabletek o przedłużonym uwalnianiu prowadzi do szybkiego uwalniania i wchłonięcia potencjalnie śmiertelnej dawki oksykodonu. Przeczulica bólowa (hiperalgezja), która nie reaguje na dalsze zwiększanie dawki, występuje bardzo rzadko, szczególnie podczas stosowania większych dawek. Może być wymagane zmniejszenie dawki oksykodonu albo zmiana na inny alternatywny opioid. Oksykodon nie jest zalecany do stosowania przed operacją lub w ciągu 12 do 24 h po operacji. Czas, w którym rozpoczyna się stosowanie leku w okresie pooperacyjnym zależy od rodzaju i zakresu operacji, procedury anestezjologicznej, stosowania innych leków i ogólnego stanu pacjenta oraz od wnikliwej oceny współczynnika korzyści do ryzyka, indywidualnie dla każdego pacjenta. Podobnie jak w przypadku wszystkich opioidów, należy zachować szczególną ostrożność, kiedy stosuje się leki zawierające oksykodon u pacjentów, u których wykonuje się zabiegi chirurgiczne w obrębie jamy brzusznej, ponieważ wiadomo, że opioidy zaburzają motorykę jelit i nie powinny być stosowane, chyba, że lekarz ma pewność prawidłowej czynności jelit u pacjenta. Układ hormonalny. Opioidy, takie jak oksykodon, mogą mieć wpływ na oś podwzgórze-przysadka-nadnercza lub oś podwzgórze-przysadka-gonady. Niektóre ze zmian, jakie można zaobserwować to m.in. zwiększenie stężenia prolaktyny, a także zmniejszenie stężenia kortyzolu i testosteronu w osoczu. Takie zmiany hormonalne mogą przejawiać się wystąpieniem objawów klinicznych. Oksykodon może powodować dysfunkcję oraz skurcz zwieracza Oddiego, zwiększając w ten sposób ciśnienie wewnątrz przewodów żółciowych oraz zwiększając ryzyko objawów dotyczących dróg żółciowych oraz zapalenia trzustki. W związku z tym oksykodon należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z zapaleniem trzustki oraz z chorobami dróg żółciowych. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Ciąża i laktacja

W miarę możliwości należy unikać stosowania leku u pacjentek w ciąży lub karmiących piersią. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania oksykodonu przez kobiety w ciąży. Noworodki, których matki otrzymywały opioidy przez ostatnie 3-4 tyg. przed porodem, powinny być obserwowane pod kątem wystąpienia depresji oddechowej. Objawy odstawienne mogą wystąpić u noworodków, których matki poddawane były leczeniu oksykodonem. Oksykodon może być wydzielany do mleka matki i może powodować depresję oddechową u dziecka karmionego piersią; nie należy stosować oksykodonu u kobiet karmiących piersią. Badania na szczurach nie pokazały żadnego wpływu na płodność.

Działania niepożądane

Bardzo często: senność, ból głowy, zawroty głowy, zaparcia, nudności, wymioty, świąd. Często: zmniejszony apetyt, niepokój, splątanie, depresja, bezsenność, nerwowość, nieprawidłowe myślenie, drżenie mięśniowe, letarg, duszność, skurcz oskrzeli, ból brzucha, biegunka, suchość w jamie ustnej, niestrawność, reakcje skórne, wysypka, nadmierne pocenie się, pilna potrzeba oddania moczu, osłabienie, zmęczenie. Niezbyt często: nadwrażliwość, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego, odwodnienie, pobudzenie, chwiejność emocjonalna, euforia, zaburzenia percepcji (np. omamy, derealizacja), zmniejszenie libido, uzależnienie od leków, amnezja, drgawki (szczególnie u pacjentów z padaczką lub u pacjentów z tendencją do drgawek), migreny, hipertonia, hipotonia, mimowolne skurcze mięśni, niedoczulica, zaburzenia koordynacji, zaburzenia mowy, omdlenie, parestezja, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, zwężenie źrenic, zaburzenia łzawienia, nadwrażliwość słuchowa, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołatanie serca (związane z zespołem odstawienia), rozszerzenie naczyń, depresja oddechowa, dysfonia, kaszel, zapalenie gardła, nieżyt nosa, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie dziąseł, zapalenie jamy ustnej, dysfagia, wzdęcia, odbijanie, niedrożność jelit, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, suchość skóry, zatrzymanie moczu, zaburzenia erekcji, hipogonadyzm, dreszcze, objawy odstawienia, ból (np. ból w klatce piersiowej), złe samopoczucie, obrzęk, obrzęk obwodowy, tolerancja na lek, pragnienie, przypadkowe urazy. Rzadko: opryszczka, limfadenopatia, zwiększony apetyt, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, melaena, przebarwienia zębów, krwawienie dziąseł, pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło, krwiomocz, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała, zapalenie tkanki łącznej podskórnej (cellulitis). Bardzo rzadko: złuszczające zapalenie skóry. Częstość nieznana: reakcje anafilaktyczne, reakcje rzekomoanafilaktyczne, agresja, nadmierne odczuwanie bólu (hiperalgezja), ośrodkowy bezdech senny, próchnica zębów, cholestaza, kolka żółciowa, dysfunkcja zwieracza Oddiego, brak miesiączki, zespół odstawienny u noworodka. Wielokrotne stosowanie leku może prowadzić do uzależnienia od leku, nawet podczas stosowania dawek terapeutycznych. Ryzyko uzależnienia może różnić się w zależności od czynników ryzyka, dawkowania i czasu trwania leczenia opioidami u danego pacjenta.

Pozostałe informacje

Oksykodon może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jest to szczególnie prawdopodobne na początku leczenia oksykodonem, po zwiększeniu dawki lub zmianie stosowanego wcześniej opioidowego leku przeciwbólowego oraz gdy oksykodon jest przyjmowany w skojarzeniu z lekami wpływającymi na działanie OUN. Lekarz prowadzący powinien zdecydować czy pacjent może prowadzić pojazdy lub obsługiwać maszyny.