Livtencity - baza leków

Wskazania

Leczenie zakażeń wirusem cytomegalii (CMV) i (lub) choroby niereagującej (z opornością lub bez) na jedną lub więcej wcześniejszych terapii, w tym na gancyklowir, walgancyklowir, cydofowir lub foskarnet u dorosłych pacjentów, którzy przeszli przeszczepienie krwiotwórczych komórek macierzystych (HSCT) lub przeszczepienie narządu litego (SOT). Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwwirusowych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne podawanie z gancyklowirem lub walgancyklowirem.

Dawkowanie

Doustnie. Stosowanie leku powinno być rozpoczynane przez lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu pacjentów po przeszczepieniu narządu litego lub krwiotwórczych komórek macierzystych. Zalecana dawka wynosi 400 mg (2 tabl. 200 mg) 2 razy na dobę, co oznacza dawkę dobową 800 mg, przez 8 tyg. Czas trwania leczenia może wymagać indywidualnego dostosowania w oparciu o cechy kliniczne każdego pacjenta. Jednoczesne stosowanie z induktorami CYP3A. Nie zaleca się jednoczesnego podawania maribawiru z silnymi induktorami cytochromu P450 3A (CYP3A): ryfampicyną, ryfabutyną lub zielem dziurawca, ze względu na możliwość zmniejszenia skuteczności maribawiru. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania maribawiru z innymi silnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A (np. karbamazepiną, efawirenzem, fenobarbitalem i fenytoiną), dawkę należy zwiększyć do 1200 mg 2 razy na dobę. Pominięcie dawki. Pacjentów należy poinstruować, że w przypadku pominięcia dawki leku, gdy termin przyjęcia kolejnej dawki przypada w ciągu najbliższych 3 h, należy opuścić pominiętą dawkę i kontynuować leczenie według normalnego harmonogramu. Pacjenci nie powinni podwajać następnej dawki ani przyjmować dawki większej niż przepisana. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów w wieku ≥65 lat. Nie jest konieczna korekta dawki leku u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie badano podawania maribawiru pacjentom ze schyłkową niewydolnością nerek (ESRD), w tym pacjentom dializowanym. Nie przewiduje się konieczności korekty dawki maribawiru u pacjentów dializowanych ze względu na silne wiązanie maribawiru z białkami osocza. Nie jest konieczna korekta dawki maribawiru u pacjentów z łagodnymi (klasa A wg Child-Pugh) lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg Child-Pugh). Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugh). Nie wiadomo, czy ekspozycja na maribawir nie wzrośnie znacząco u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby; zaleca się ostrożność podczas podawania leku pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabl. powl. można przyjmować w całości, po rozkruszeniu lub jako rozkruszoną tabletkę przez zgłębnik nosowo-żołądkowy lub ustno-żołądkowy, niezależnie od posiłku.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 200 mg maribawiru.

Działanie

Maribawir jest konkurencyjnym inhibitorem kinazy białkowej UL97. Inhibicja UL97 występuje w fazie replikacji wirusowego DNA, co powoduje zahamowanie kinazy serynowo-treoninowej UL97 poprzez konkurencyjne hamowanie wiązania ATP z miejscem wiązania ATP kinazy, bez wpływu na proces dojrzewania konkatemeru, znosząc działanie fosfotransferazy hamującej replikację i dojrzewanie DNA CMV, enkapsydację DNA CMV oraz wydostawanie się DNA CMV z jądra komórkowego. Maribawir szybko się wchłania, osiągając C_max w osoczu w ciągu od 1,0 do 3,0 h po podaniu leku. Na ekspozycję na maribawir nie wpływają: rozkruszenie tabletki, podanie rozkruszonej tabletki przez zgłębnik nosowo-żołądkowy (NG)/ustno-żołądkowy lub podanie jednocześnie z inhibitorami pompy protonowej (PPI), antagonistami receptora histaminowego H₂ (blokery H₂) lub lekami zobojętniającymi kwas żołądkowy. Wiąże się z białkami osocza w 98%. Maribawir jest eliminowany głównie w wyniku metabolizmu wątrobowego przy udziale CYP3A4, z drugorzędnym udziałem CYP1A2. T_0,5 w fazie eliminacji i klirens doustny maribawiru szacuje się odpowiednio na 4,3 h i 2,67 l/h u pacjentów po przeszczepieniu. Po podaniu doustnym pojedynczej dawki [14C]-maribawiru w moczu i kale wykrywano odpowiednio mniej więcej 61% i 14% radioaktywności, przede wszystkim w postaci głównego i nieaktywnego metabolitu. Wydalanie maribawiru w niezmienionej postaci z moczem jest minimalne.

Interakcje

Maribawir jest metabolizowany głównie przez CYP3A i oczekuje się, że leki, które indukują lub hamują CYP3A, wpływają na klirens maribawiru. Jednoczesne podawanie maribawiru i inhibitorów CYP3A może powodować zwiększenie stężenia maribawiru w osoczu. Nie ma jednak konieczności modyfikacji dawki, jeżeli maribawir jest podawany jednocześnie z inhibitorami CYP3A. Oczekuje się, że jednoczesne podawanie silnych lub umiarkowanych induktorów CYP3A (takich jak ryfampicyna, ryfabutyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, efawirenz i ziele dziurawca) znacznie obniża stężenia maribawiru w osoczu, co może doprowadzić do zmniejszenia skuteczności; należy rozważyć stosowanie preparatów alternatywnych bez potencjału indukcji CYP3A. Nie zaleca się jednoczesnego podawania maribawiru z silnymi induktorami cytochromu P450 3A (CYP3A) ryfampicyną, ryfabutyną lub zielem dziurawca. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania maribawiru z innymi silnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A (np. karbamazepiną, efawirenzem, etrawiryną, newirapiną, fenobarbitalem i fenytoiną), dawkę maribawiru należy zwiększyć do 1200 mg 2 razy na dobę. Jednoczesne stosowanie maribawiru z walgancyklowirem i gancyklowirem jest przeciwwskazane. Maribawir może antagonizować przeciwwirusowe działanie gancyklowiru i walgancyklowiru poprzez hamowanie kinazy serynowo-treoninowej UL97 ludzkiego CMV, która jest niezbędna do aktywacji/fosforylacji gancyklowiru i walgancyklowiru. W stężeniach terapeutycznych nie przewiduje się istotnych klinicznie interakcji przy jednoczesnym podawaniu maribawiru z substratami CYP1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2E1, 2D6 i 3A4; UGT1A1, 1A4, 1A6, 1A9, 2B7; pompami eksportu soli żółciowych (BSEP); białkiem ekstruzji leków i toksyn (MATE)/2K; transporterami anionów organicznych (OAT)1; transporterami kationów organicznych (OCT)1 i OCT2; polipeptydem transportującym aniony organiczne (OATP)1B1 i OATP1B3 na podstawie wyników interakcji in vitro i klinicznych. Należy unikać jednoczesnego podawania maribawiru i leków, które są wrażliwymi substratami CYP1A2 o wąskim oknie terapeutycznym (np. tyzanidyna i teofilina), ze względu na ryzyko nieskuteczności substratów CYP1A2. Jednoczesne podawanie maribawiru powodowało zwiększenie stężenia takrolimusu w osoczu. W przypadku jednoczesnego podawania leków immunosupresyjnych: takrolimusu, cyklosporyny, ewerolimusu lub syrolimusu z maribawirem, należy często monitorować poziom leków immunosupresyjnych w trakcie leczenia maribawirem, zwłaszcza po rozpoczęciu i po odstawieniu maribawiru, i w razie potrzeby, po dostosowaniu dawki. Maribawir hamował aktywność transportera P-gp w warunkach in vitro w klinicznie istotnych stężeniach. Jednoczesne podawanie maribawiru powodowało zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu; należy zachować ostrożność przy jednoczesnym podawaniu maribawiru i wrażliwych substratów P-gp (np. digoksyna, dabigatran). Należy obserwować stężenie digoksyny w surowicy, a w razie potrzeby może być konieczne zmniejszenie dawki digoksyny. Maribawir hamował aktywność transportera BCRP w warunkach in vitro w klinicznie istotnych stężeniach; oczekuje się, że jednoczesne podawanie maribawiru z wrażliwymi substratami BCRP, tj. rozuwastatyna, zwiększy ekspozycję na nie i doprowadzi do wystąpienia działań niepożądanych (ryzyko miopatii i rabdomiolizy). Maribawir hamuje aktywność OAT3 w warunkach in vitro, więc może wystąpić zwiększone stężenie w osoczu leków transportowanych przez OAT3 (np. cyprofloksacyny, imipenemu i cylastatyny). Maribawir hamuje aktywność MATE1 w warunkach in vitro. Brak dostępnych danych klinicznych informujących, czy jednoczesne podawanie maribawiru z wrażliwymi substratami MATE1 (np. metforminą) może potencjalnie prowadzić do klinicznie istotnych interakcji. Nie ma konieczności modyfikacji dawki w skojarzonym leczeniu: z lekiem zobojętniającym kwas żołądkowy (doustną zawiesiną wodorotlenku glinu i wodorotlenku magnezu) (pojedyncza dawka 20 ml, pojedyncza dawka maribawiru 100 mg); famotydyną; pantoprazolem; omeprazolem; klatromycyną; ketokonazolem; worykonazolem; diltiazemem; dekstrometorfanem; dizoproksylem tenofowiru; alafenamidem tenofowiru; abakawirem; lamiwudyną; emtrycytabiną; inhibitorami proteazy podawanymi w skojarzeniu z rytonawirem (atazanawir, darunawir, lopinawir); dolutegrawirem; atorwastatyną; fluwastatyną; symwastatyną; warfaryną; działającymi ogólnoustrojowo doustnymi sterydami antykoncepcyjnymi; midazolamem. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Środki ostrożności

Niepowodzenie wirusologiczne podczas leczenia i nawrót po leczeniu. W trakcie leczenia maribawirem i po jego zakończeniu może wystąpić brak eliminacji wiremii. Nawrót wiremii w okresie po leczeniu występował zwykle w ciągu 4-8 tyg. po przerwaniu leczenia. Niektóre podstawienia w pUL97 związane z opornością na maribawir powodują oporność krzyżową na gancyklowir i walgancyklowir. Należy obserwować poziom DNA CMV i badać mutacje oporności u pacjentów, którzy nie odpowiadają na leczenie. Leczenie należy przerwać w przypadku wykrycia mutacji oporności na maribawir. Lek nie był badany u pacjentów z zakażeniem CMV OUN. Zgodnie z danymi nieklinicznymi spodziewane przenikanie maribawiru do OUN powinno być małe w porównaniu do stężeń w osoczu; nie przewiduje się, aby lek był skuteczny w leczeniu zakażeń CMV OUN (np. zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych). Maribawir może potencjalnie zwiększać stężenia leków immunosupresyjnych będących substratami cytochromu P450 (CYP)3A/P-gp o wąskim marginesie terapeutycznym (w tym takrolimusu, cyklosporyny, sirolimusu i ewerolimusu). Należy często kontrolować stężenie tych leków immunosupresyjnych w osoczu przez cały czas leczenia preparatem, zwłaszcza po rozpoczęciu i po przerwaniu stosowania leku, a w razie potrzeby korygować dawki. Interakcje. Jednoczesne stosowanie maribawiru i niektórych leków może skutkować znanymi lub potencjalnie istotnymi interakcjami leków, a niektóre z nich mogą prowadzić do: możliwych klinicznie istotnych działań niepożądanych spowodowanych większą ekspozycją na jednocześnie stosowane leki; zmniejszonego efektu terapeutycznego maribawiru. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w każdej tabletce, to znaczy, że lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Ciąża i laktacja

Brak danych dotyczących stosowania maribawiru u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie przewiduje się, aby maribawir wpływał na stężenia w osoczu ogólnoustrojowo działających doustnych sterydowych środków antykoncepcyjnych. Nie wiadomo, czy maribawir lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Podczas leczenia maribawirem należy przerwać karmienie piersią. Brak badań płodności u ludzi. Nie stwierdzono wpływu na płodność ani zdolności reprodukcyjne szczurów w połączonym badaniu dotyczącym płodności oraz rozwoju zarodka i płodu, jednak po zastosowaniu dawek ≥100 mg/kg mc./dobę (które wg szacunków odpowiadają <1-krotności ekspozycji u ludzi przy zalecanej dawce dla ludzi [RHD]) zaobserwowano zmniejszenie prędkości plemników poruszających się w linii prostej. W badaniach nieklinicznych na szczurach i małpach nie stwierdzono wpływu na narządy rozrodcze samców ani samic.

Działania niepożądane

Bardzo często: zaburzenia smaku, biegunka, nudności, wymioty, zmęczenie. Często: ból głowy, ból w nadbrzuszu, zmniejszenie apetytu, zwiększenie poziomu leków immunosupresyjnych, zmniejszenie masy ciała.

Pozostałe informacje

Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.