Staveran 80 - baza leków

Wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Profilaktyka i leczenie choroby wieńcowej: przewlekła stabilna dławica piersiowa, niestabilna dławica piersiowa, dławica Prinzmetala, dławica po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych. Zaburzenia rytmu serca takie jak: napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie lub trzepotanie przedsionków z szybką czynnością komór (z wyłączeniem zespołu WPW lub zespołu LGL). Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych, dzieci i młodzieży.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na chlorowodorek werapamilu lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Wstrząs kardiogenny. Blok przedsionkowo-komorowy II i IIIst. (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca). Zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca). Niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% oraz (lub) ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej powyżej 20 mmHg (jeśli nie jest wtórne do częstoskurczu nadkomorowego ustępującego po leczeniu werapamilem). Migotanie/trzepotanie przedsionków z obecnością dodatkowej drogi przewodzenia np. zespół WPW, zespół LGL (w przypadku podania werapamilu u tych pacjentów istnieje ryzyko wystąpienia tachyarytmii komorowej, w tym migotania komór). Jednoczesne dożylne stosowanie leków blokujących receptory ß-adrenergiczne. Jednoczesne stosowanie iwabradyny.

Dawkowanie

Doustnie. Dawkę należy dostosować indywidualnie w zależności od nasilenia choroby. Długoletnie doświadczenia kliniczne potwierdzają, że we wszystkich wskazaniach dobowa dawka wynosi zazwyczaj 240 mg - 360 mg. Podczas długookresowego stosowania dawka dobowa nie powinna przekraczać 480 mg, natomiast w leczeniu krótkookresowym można stosować większą dawkę. Czas stosowania leku jest nieograniczony. Po długim stosowaniu nie wolno gwałtownie odstawiać leku, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Dorośli i młodzież o mc. >50 kg. Nadciśnienie: 120 - 480 mg na dobę w 3 dawkach podzielonych. Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120 - 480 mg na dobę w 3-4 dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież (wyłącznie w zaburzeniach rytmu serca). Wiek do 6 lat: 80 - 120 mg werapamilu na dobę w 2-3 dawkach. Wiek od 6 do 14 lat: 80 - 360 mg werapamilu na dobę w 2,3 lub 4 dawkach podzielonych. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować szczególną ostrożność podczas określania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie monitorować stan pacjenta. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować w czasie lub zaraz po posiłku, z niewielką ilością płynu. Nie należy stosować leku z sokiem grejpfrutowym.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 40 mg, 80 mg lub 120 mg chlorowodorku werapamilu. Preparat zawiera laktozę. Tabletki 40 mg i 80 mg zawierają żółcień pomarańczową (E110), tabl. 120 mg zawierają żółcień chinolinową (E104).

Działanie

Antagonista wapnia. Hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego oraz komórek mięśni gładkich naczyń. Zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen przez bezpośrednią ingerencję w procesy przemiany materii decydujące o zużyciu energii, jak również pośrednio - przez zmniejszenie obciążenia następczego. W wynika zablokowania działania wapnia na mięśnie gładkie naczyń wieńcowych dochodzi do zwiększenia przepływu krwi w ich obrębie (również w obszarach poza zwężeniem) oraz do zniesienia ich skurczu. Werapamil zapobiega niedokrwieniu i bólom wieńcowym oraz zmniejsza je we wszystkich postaciach choroby niedokrwiennej serca. Przeciwnadciśnieniowe działanie leku polega na zmniejszeniu naczyniowego oporu obwodowego, bez odruchowego przyspieszenia czynności serca. Działanie antyarytmiczne werapamilu jest związane z wpływem na węzeł przedsionkowo-komorowy. Normalizuje rytm zatokowy i częstość rytmu komór. Prawidłowa częstość serca pozostaje niezmieniona lub nieznacznie zwalnia. Po podaniu doustnym więcej niż 90% werapamilu szybko wchłania się z jelita cienkiego. Średnia układowa biodostępność niezmienionego związku po podaniu pojedynczej dawki werapamilu o niemodyfikowanym uwalnianiu wynosi 22%, a preparatu o przedłużonym uwalnianiu -około 33%, w wyniku znacznego stopnia efektu pierwszego przejścia przez wątrobę. Biodostępność jest około 2 razy większa podczas podawania dawek wielokrotnych. Cmax obserwuje się po 1-2 h po podaniu dawki leku o niemodyfikowanym uwalnianiu oraz po 4-5 h po podaniu leku o przedłużonym uwalnianiu. Pokarm nie ma wpływu na biodostępność werapamilu. Lek wiąże się z białkami osocza w około 90%. Jest w znacznym stopniu metabolizowany przy udziale izoenzymów cytochromu P450: CYP3A4, CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9 i CYP2C18, tylko jeden metabolit (norwerapamil) posiada istotne działanie farmakologiczne (ok. 20 % działania macierzystego leku). T_0,5 wynosi 3-7 h. Werapamil i jego metabolity są wydalane głównie przez nerki, 3-4% w postaci niezmienionej. Około 50% dawki wydalane jest przez nerki w ciągu 24 h, a 70% - w ciągu pięciu dni. Z kałem wydalane jest do 16% podanej dawki. Werapamilu nie można usunąć z ustroju drogą hemodializy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, T_0,5 jest dłuższy ze względu na mniejszy klirens i większą objętość dystrybucji.

Interakcje

Werapamil jest metabolizowany przez izoenzymy 3A4, 1A2, 2C8, 2C9 i 2C18 cytochromu P450. Jest inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P. Inhibitory lub induktory CYP3A4 odpowiednio zwiększają lub zmniejszają stężenie werapamilu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania werapamilu z prazosyną lub terazosyną występuje addycyjne działanie hipotensyjne (werapamil zwiększa C_max prazosyny, bez wpływu na T_0,5 oraz zwiększa AUC terazosyny i jej C_max). Werapamil wywiera niewielki wpływ na klirens osoczowy flekainidu oraz zmniejsza klirens chinidyny po podaniu doustnym. Leczenie skojarzone z chinidyną zwiększa ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego, a u pacjentów z kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu może wystąpić obrzęk płuc. Werapamil zwiększa AUC i C_max metoprololu i propranololu u pacjentów z dławicą piersiową. Podczas leczenia skojarzonego z lekami przeciwarytmicznymi i β-adrenolitycznymi występuje wzajemne nasilanie działania na układ krążenia (blok przedsionkowo-komorowy wyższego stopnia, wyraźniejsze zwolnienie czynności serca, wywołanie niewydolności serca i nasilenie niedociśnienia tętniczego). Jednoczesne stosowanie z lekami hipotensyjnymi, moczopędnymi lub rozszerzającymi naczynia krwionośne powoduje nasilenie efektu hipotensyjnego. Teofilina zmniejsza klirens werapamilu. Werapamil zwiększa AUC karbamazepiny u pacjentów z oporną na leczenie padaczką częściową. Werapamil zwiększa stężenie karbamazepiny, co może powodować: podwójne widzenie, ból i zawroty głowy lub ataksję. Fenytoina zmniejsza stężenie werapamilu w osoczu. Werapamil zwiększa AUC imipraminy, nie wywiera wpływu na stężenie aktywnego metabolitu - dezypraminy. Werapamil zwiększa C_max i AUC glibenklamidu i kolchicyny (należy zmniejszyć dawki kolchicyny). Klarytromycyna i erytromycyna mogą zwiększać stężenia werapamilu. Ryfampicyna może osłabiać działanie hipotensyjne werapamilu, zmniejszając AUC, C_max i jego biodostępność. Telitromycyna może podwyższać stężenie werapamilu. U pacjentów z rakiem drobnokomórkowym płuc, werapamil podany doustnie zwiększał AUC doksorubicyny C_max. Fenobarbital zwiększa klirens werapamilu. Werapamil zwiększa AUC i C_max buspironu i midazolamu. Werapamil obniża całkowity klirens i klirens nerkowy digitoksyny. U osób zdrowych, werapamil zwiększał C_max, C_ss i AUC digoksyny. Podczas skojarzonego leczenia należy zmniejszyć dawkę digoksyny. Cymetydyna podwyższa AUC werapamilu, obniżając jednocześnie jego klirens. Werapamil podwyższa AUC, C_ss i C_max cyklosporyny. Werapamil może podwyższać stężenie ewerolimusa, syrolimusa i takrolimusa. Werapamil może zwiększać stężenie atorwastatyny i lowastatyny, atorwastatyna i lowastatyna podwyższa AUC werapamilu. Werapamil zwiększa AUC i C_max symwastatyny. Leczenie inhibitorami reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatyną, atorwastatyną, lowastatyną) u pacjentów stosujących werapamil należy rozpocząć od podawania najmniejszej możliwej dawki, którą następnie dostosowuje się przez stopniowe zwiększanie. Jeśli stosowanie werapamilu rozpoczyna się u pacjentów już przyjmujących inhibitor reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A, należy rozważyć zmniejszenie dawki statyny, a następnie powtórnie ją dostosować uwzględniając stężenie cholesterolu w surowicy. Fluwastatyna, prawastatyna i rozuwastatyna nie są metabolizowane przez CYP3A4 i prawdopodobieństwo interakcji z werapamilem jest mniejsze. Werapamil podwyższa AUC i C_max almotryptanu. Sulfinpyrazon zwiększa klirens werapamilu oraz zmniejsza jego biodostępność; działanie hipotensyjne może być mniejsze. Sok grejpfrutowy zwiększa AUC i C_max werapamilu, nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Preparaty dziurawca zwyczajnego obniżają AUC i C_max werapamilu. Ze względu na możliwe działanie hamujące metabolizm wywierane przez niektóre leki przeciwwirusowe przeciw HIV takie jak, rytonawir może się zwiększyć stężenie werapamilu w osoczu, należy zachować ostrożność lub zmniejszyć dawkę werapamilu. Werapamil nasila neurotoksyczność litu. Werapamil nasila działanie leków blokujących przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Konieczne może być zmniejszenie dawki werapamilu i (lub) dawki leku blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Leczenie skojarzone z kwasem acetylosalicylowym zwiększa skłonność do krwawień. Spożycie alkoholu etylowego podczas stosowania werapamilu prowadzi do zwiększenia stężenia etanolu we krwi. Jednoczesne stosowanie iwabradyny jest przeciwwskazane. Podczas jednoczesnego podawania werapamilu w postaci doustnej i  eteksylanu dabigatranu (150 mg), substratu glikoproteiny P, C_max i AUC dabigatranu zwiększyły się, ale nasilenie tej zmiany było różne, w zależności od czasu pomiędzy podaniami i postaci farmaceutycznej werapamilu. Jednoczesne podanie 120 mg werapamilu w postaci o natychmiastowym uwalnianiu na 1. h przed podaniem pojedynczej dawki dabigatranu spowodowało zwiększenie narażenia na dabigatran (zwiększenie C_max o ok. 180%, a AUC o ok. 150%). Nie stwierdzono żadnych istotnych interakcji podczas podawania werapamilu 2 h po podaniu dabigatranu (zwiększenie C_max o ok 10% i AUC o ok. 20%). Zaleca się ścisły nadzór kliniczny podczas jednoczesnego stosowania, w szczególności jeśli wystąpi krwawienie, zwłaszcza u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Jednoczesne podawanie werapamilu i metforminy może zmniejszyć skuteczność metforminy.

Środki ostrożności

Należy zachować ostrożność u pacjentów z: ostrym zawałem mięśnia sercowego powikłanym rzadkoskurczem, znacznym niedociśnieniem tętniczym, zaburzeniami czynności lewej komory, zaburzeniami przewodzenia nerwowo-mięśniowego (miastenia, zespół Lamberta i Eatona, późne stadia dystrofii mięśniowej Duchenne'a), z zaburzeniami czynności nerek (werapamilu nie można usunąć z ustroju drogą hemodializy) lub z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Werapamil działa na węzeł przedsionkowo-komorowy oraz węzeł zatokowo-przedsionkowy (może powodować blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst., rzadkoskurcz oraz w skrajnych przypadkach - asystolię); wydłuża czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ w przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego IIst. lub IIIst. (przeciwwskazanie) lub jednowiązkowego, dwuwiązkowego lub trójwiązkowego bloku pęczka Hisa należy zaprzestać stosowania i, w razie potrzeby, wdrożyć odpowiednie leczenie. Przed rozpoczęciem stosowania werapamilu, należy wyrównać niewydolność serca u pacjentów z frakcją wyrzutową >35%, zaleca się przez stosowanie odpowiedniego leczenia cały czas. Ostrożnie stosować u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist., bradykardią (<50 uderzeń/min), tachykardią komorową (QRS ≥ 0,12 s), niedociśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mmHg. Preparat zawiera laktozę - nie stosować u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabl. 40 mg i 80 mg zawierają żółcień pomarańczową, a tabl. 120 mg  żółcień chinolinową, które mogą powodować reakcje alergiczne.

Ciąża i laktacja

Preparat można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego działania związanego z toksycznym wpływem na rozród. Badania wpływu na rozród przeprowadzone na zwierzętach nie zawsze pozwalają na przewidzenie reakcji u ludzi. Werapamil przenika przez barierę łożyska (wykrywano go we krwi pępowinowej) i do mleka kobiecego. Dzieci karmione piersią, otrzymują 0,1-1% dawki doustnej przyjętej przez matkę. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, werapamil można stosować w okresie laktacji, jedynie wtedy, gdy jest to istotne dla zdrowia matki.

Działania niepożądane

Często: ośrodkowe zawroty głowy, ból głowy, rzadkoskurcz, zaczerwienienie skóry z uczuciem gorąca, niedociśnienie tętnicze, zaparcia, nudności, obrzęki obwodowe. Niezbyt często: kołatanie serca, częstoskurcz, ból brzucha, biegunka, uczucie zmęczenia. Rzadko: senność, parestezje, drżenie mięśni, szumy uszne, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nadmierna potliwość. Ponadto: reakcje nadwrażliwości, zaburzenia pozapiramidowe, porażenie (po wprowadzeniu do obrotu informowano o jednym przypadku niedowładu czterokończynowego po jednoczesnym zastosowaniu werapamilu i kolchicyny; mógł on być spowodowany przez kolchicynę, która przeniknęła barierę krew-mózg w wyniku zahamowania przez werapamil CYP3A i Pgp), napady drgawkowe, hiperkaliemia, zaburzenia widzenia, obwodowe zawroty głowy, blok przedsionkowo-komorowy (Ist., IIst. lub IIIst.), niewydolność serca, zatrzymanie akcji węzła zatokowego, rzadkoskurcz zatokowy, asystolia, skurcz oskrzeli, duszność, obrzęk płuc, dyskomfort w jamie brzusznej, przerost dziąseł, niedrożność jelit, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, łysienie, swędzenie, świąd, plamica, wysypka plamisto-grudkowa, pokrzywka, bóle stawów i mięśni, osłabienie siły mięśni, niewydolność nerek, częste oddawanie moczu, zaburzenia erekcji, mlekotok, ginekomastia, zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wystąpienie cech uszkodzenia komórek wątrobowych.

Pozostałe informacje

Preparat może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, zwłaszcza na początku leczenia, w okresie zwiększania dawki, podczas zmiany leku i w przypadku jednoczesnego spożywania alkoholu.