Inuprin - baza leków

Wskazania

Wspomagająco u osób o obniżonej odporności, w przypadku nawracających infekcji górnych dróg oddechowych. W leczeniu opryszczki warg i skóry twarzy wywołanych przez wirus opryszczki pospolitej (Herpes simplex).

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci, u których występuje aktualnie napad dny moczanowej lub zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.

Dawkowanie

Doustnie. Syrop 50 mg/ml. Dorośli, w tym osoby w podeszłym wieku: zalecana dawka dobowa wynosi 50 mg/kg masy ciała na dobę (1 ml na 1 kg masy ciała na dobę), zwykle 3 g (czyli 60 ml syropu) na dobę, podawane w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Dawka maksymalna wynosi 4 g na dobę (czyli 80 ml syropu na dobę). Dzieci powyżej 1 rż.: zalecana dawka to 50 mg/kg masy ciała na dobę, zwykle 1 ml na 1 kg masy ciała w 3 lub 4 równych podzielonych dawkach podawanych w ciągu doby (mc. 10 - 14 kg: 3 x 5 ml, mc. 15 - 20 kg: 3 x 5 - 7,5 ml, mc. 21 - 30 kg: 3 x 7,5 - 10 ml, mc. 31 - 40 kg: 3 x 10 - 15 ml, mc. 41 – 50 kg: 3 x 15 - 17,5 ml). Syrop 100 mg/ml. Dorośli, w tym osoby w podeszłym wieku: zalecana dawka dobowa wynosi 50 mg/kg masy ciała na dobę (0,5 ml na 1 kg masy ciała na dobę), zwykle 3 g (czyli 30 ml syropu) na dobę, podawane w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Dawka maksymalna wynosi 4 g na dobę (czyli 40 ml syropu na dobę). Dzieci powyżej 1 rż.: zalecana dawka to 50 mg/kg masy ciała na dobę, zwykle 0,5 ml na 1 kg masy ciała w 3 lub 4 równych podzielonych dawkach podawanych w ciągu doby (mc. 10 - 14 kg: 3 x 2,5 ml, mc. 15 - 20 kg: 3 x 2,5 - 3,75 ml, mc. 21 - 30 kg: 3 x 3,75 - 5 ml, mc. 31 - 40 kg: 3 x 5 - 7,5 ml, mc. 41 – 50 kg: 3 x 7,5 - 8,75 ml). Czas trwania leczenia wynosi zwykle od 5 do 14 dni. Po ustąpieniu objawów należy kontynuować podawanie leku jeszcze przez 1 do 2 dni. Preparatu nie należy stosować u dzieci poniżej 1 rż.

Skład

1 ml syropu zawiera 50 mg lub 100 mg pranobeksu inozyny: kompleksu zawierającego inozynę oraz 4-acetamidobenzoesan 2-hydroksypropylodimetyloamoniowy w stosunku molarnym 1:3. Preparat zawiera sacharozę, glicerol (E422), glikol propylenowy (E1520), parahydroksybenzoesan metylu (E218), parahydroksybenzoesan propylu (E216).

Działanie

Pranobeks inozyny jest syntetyczną pochodną puryny. Wykazuje działanie immunostymulujące i przeciwwirusowe, które wynika z wyraźnego pobudzenia odpowiedzi immunologicznej gospodarza in vivo pod wpływem działania leku. Normalizuje niedostateczne lub wadliwe mechanizmy odporności komórkowej poprzez wywoływanie odpowiedzi typu Th1, co prowadzi do dojrzewania i różnicowania limfocytów T oraz nasilenia indukowanych reakcji limfoproliferacyjnych w komórkach aktywowanych mitogenem lub antygenem. Reguluje mechanizmy cytotoksyczności limfocytów T oraz komórek NK, funkcjonowanie limfocytów supresorowych T8 oraz pomocniczych T4, a także zwiększa poziom IgG oraz powierzchniowych markerów dopełniacza. Nasila wytwarzanie cytokiny IL-1 oraz IL-2, jednocześnie zwiększając ekspresję receptora IL-2 in vitro. W badaniach in vivo zwiększa się endogenne wydzielanie IFN-γ, a zmniejsza wytwarzanie IL-4. Wykazano również, że inozyny pranobeks nasila chemotaksję i aktywność fagocytarną neutrofili, monocytów i makrofagów. Wzmaga pobudzenie obniżonej syntezy mRNA białek limfocytów oraz sprawność procesu translacji z jednoczesnym hamowaniem syntezy wirusowego RNA. Po podaniu doustnym u człowieka pranobeks inozyny wchłania się natychmiast i całkowicie (≥90%) z przewodu pokarmowego i pojawia się we krwi. DIP jest metabolizowany do N-tleneku, PAcBA do o-acyloglukuronidu, inozyna - w procesie degradacji puryn, do kwasu moczowego. Wydalanie zachodzi z moczem.

Interakcje

Lek należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów leczonych jednocześnie: inhibitorami oksydazy ksantynowej (np. allopurynol); lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego z moczem, włącznie z diuretykami, w tym diuretykami tiazydowymi (np. hydrochlorotiazyd, chlortalidon, indapamid) i diuretykami pętlowymi (furosemid, torasemid, kwas etakrynowy). Preparatu nie należy przyjmować w trakcie (a jedynie po zakończeniu) terapii lekami immunosupresyjnymi, gdyż jednoczesne stosowanie leków immunosupresyjnych może na drodze farmakokinetycznej zmieniać działanie terapeutyczne leku. Jednoczesne stosowanie preparatu z azydotymidyną (AZT) zwiększa tworzenie nukleotydów przez AZT (wzmocnione działanie AZT), poprzez złożone mechanizmy, m.in.zwiększenie biodostępności AZT w osoczu oraz zwiększenie wewnątrzkomórkowej fosforylacji w monocytach krwi. W konsekwencji lek nasila działanie zydowudyny.

Środki ostrożności

Preparat może wywoływać przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy i w moczu, pozostające jednak zwykle w zakresie wartości prawidłowych (górna granica wynosi odpowiednio 8 mg/dl lub 0,42 mmol/l), zwłaszcza u mężczyzn oraz u osób w podeszłym wieku u obu płci. Zwiększenie stężenia kwasu moczowego wynika z zachodzących w organizmie przemian katabolicznych inozynowego składnika preparatu do kwasu moczowego, nie jest on natomiast skutkiem polekowych zmian podstawowej czynności enzymu lub klirensu nerkowego. Z tego względu preparat należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie dną moczanową, hiperurykemią, kamicą moczową oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W trakcie leczenia tych pacjentów należy ściśle kontrolować stężenie kwasu moczowego. U niektórych pacjentów mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny), należy wówczas przerwać podawanie leku. Podczas długotrwałego leczenia mogą tworzyć się kamienie nerkowe. U każdego pacjenta podczas długotrwałego leczenia należy regularnie kontrolować stężenie kwasu moczowego w surowicy i w moczu, czynność wątroby, morfologię krwi oraz parametry czynności nerek. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera parahydoksybenzoesan metylu (E218) oraz parahydroksybenzoesan propylu (E216), które mogą powodować reakcje alergiczne, również reakcje typu późnego. Lek zawiera sacharozę - pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni go przyjmować. 1 ml syropu zawiera 650 mg sacharozy - należy wziąć to pod uwagę u pacjentów z cukrzycą. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w 80 ml (syrop 50 mg/ml)/ 40 ml (syrop 100 mg/ml), to znaczy uznaje się go „za wolny od sodu”. 1 ml syropu zawiera 20,70 mg glikolu propylenowego (E1520). Ponadto preparat zawiera glicerol (E422), który może powodować ból głowy, zaburzenia żołądkowe i biegunkę.

Ciąża i laktacja

Preparatu nie należy podawać kobietom w ciąży, chyba że lekarz uzna, że korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Nie wiadomo, czy inozyna przenika do mleka ludzkiego. Z uwagi na to, preparatu nie należy podawać kobietom w okresie karmienia piersią, chyba że lekarz uzna, że korzyści przewyższają potencjalne ryzyko.

Działania niepożądane

Bardzo często: zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększone stężenie kwasu moczowego w moczu. Często: zwiększona aktywność aminotransferaz i fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększone stężenie azotu mocznikowego we krwi (BUN), ból głowy, zawroty głowy, zmęczenie, złe samopoczucie, nudności z wymiotami lub bez, dyskomfort w nadbrzuszu, świąd, wysypka, bóle stawów. Niezbyt często: nerwowość, senność lub bezsenność, biegunka, zaparcia, wielomocz (zwiększona objętość moczu). Działania niepożądane zgłoszone podczas monitorowania po dopuszczeniu do obrotu (częstość nieznana): dyskomfort w nadbrzuszu, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość, pokrzywka, reakcja anafilaktyczna, zawroty głowy, rumień.

Pozostałe informacje

Ze względu na profil farmakodynamiczny pranobeksu inozyny jest mało prawdopodobne, aby lek miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Mogą jednak wystąpić działania niepożądane osłabiające sprawność psychofizyczną, np. ból głowy, zawroty głowy lub uczucie senności.