Co-Dipper - baza leków

Wskazania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych. Lek o ustalonej dawce jest wskazany w leczeniu pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne, inne pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby i zastój żółci. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m²), bezmocz. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie poszczególnych składników. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia tętniczego i innych działań niepożądanych, w każdym przypadku należy stopniowo zwiększać dawkę poszczególnych składników leku złożonego stosując kolejną, większą dawkę. Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane samym walsartanem lub hydrochlorotiazydem, można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na terapię preparatem o ustalonej dawce. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników leku złożonego. Po rozpoczęciu leczenia oraz w przypadku, gdy nie udaje się uzyskać kontroli ciśnienia tętniczego, należy dokonać oceny reakcji klinicznej pacjenta na lek. Dawkę preparatu można zwiększyć do maksymalnych wartości dawki obu jego składników (320 mg+25 mg). Istotne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje w ciągu 2 tyg., a maksymalne działanie uzyskuje się u większości pacjentów w ciągu 4 tyg. leczenia. Jednak, u niektórych pacjentów konieczne może być leczenie trwające 4 do 8 tyg., co należy brać pod uwagę podczas zwiększania dawki. Jeśli po 8 tyg. leczenia preparatem (320 mg+25 mg) nie obserwuje się istotnej dodatkowej korzyści, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leku przeciwnadciśnieniowego. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dostosowanie dawki nie jest konieczne. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (wskaźnik przesączania kłębuszkowego (GFR) ≥30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Ze względu na obecność hydrochlorotiazydu stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min) i bezmoczem. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci dawka walsartanu nie powinna być większa niż 80 mg; dostosowanie u nich dawki hydrochlorotiazydu nie jest konieczne. Ze względu na obecność walsartanu stosowanie leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub marskością wątroby i zastojem żółci jest przeciwwskazane. Stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem nie jest zalecane u dzieci w wieku <18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 80 mg, 160 mg lub 320 mg walsartanu i 12,5 lub 25 mg hydrochlorotiazydu.

Działanie

Lek hipotensyjny zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - walsartan i diuretyk tiazydowy - hydrochlorotiazyd. Walsartan jest aktywnym, silnym i specyficznym antagonistą receptora dla angiotensyny II. Działa selektywnie na podtyp receptora AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT₁, nie jest też inhibitorem konwertazy angiotensyny (kininazy II) - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę. Z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Walsartan nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji czynności układu sercowo-naczyniowego. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym powoduje obniżenie ciśnienia bez wpływu na częstość tętna. Początek działania występuje w ciągu 2 h, maksymalne obniżenie ciśnienia jest osiągane w ciągu 4-6 h i utrzymuje się przez 24 h. Podczas wielokrotnego podawania, maksymalne obniżenie ciśnienia tętniczego jest zazwyczaj osiągane w ciągu 2-4 tyg. i utrzymuje się w czasie długotrwałego leczenia. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą typu 2 oraz mikroalbuminurią zmniejsza wydalanie albumin w moczu. Walsartan po podaniu doustnym wchłania się szybko, biodostępność wynosi 23%. Silnie wiąże się z białkami osocza (94-97%), głównie z albuminami. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z żółcią (83%) i moczem (13%), w niewielkim stopniu metabolizowany jest do nieczynnego farmakologicznie hydroksymetabolitu. T_0,5 wynosi 6 h. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorków. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reninowej osocza, zwiększenie wydzielania aldosteronu, zwiększenie utraty potasu z moczem. Podczas jednoczesnego podawania walsartanu i hydrochlorotiazydu zmniejszenie stężenia potasu we krwi jest mniej wyraźne, niż po zastosowaniu samego hydrochlorotiazydu. Biodostępność hydrochlorotiazydu wynosi 60-80%. Wiąże się z białkami osocza w 40-70%. Ponad 95% wchłoniętej dawki jest wydalane w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 wynosi 6-15 h.

Interakcje

Preparat może zwiększać stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się leczenia skojarzonego; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Połączenie walsartanu i hydrochlorotiazydu wymaga szczególnej ostrożności w przypadku stosowania: innych leków przeciwnadciśnieniowych (np. inhibitorów ACE, leków β-adrenolitycznych, antagonistów kanałów wapniowych; ryzyko nasilenia działania leków); amin presyjnych (np. noradrenaliny, adrenaliny; możliwe jest zmniejszenie odpowiedzi na aminy presyjne); NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego >3 g/dobę i nieselektywnych NLPZ; może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego oraz prowadzić do pogorszenia czynności nerek i zwiększenia stężenia potasu w surowicy; na początku leczenia zaleca się kontrolę czynności nerek oraz odpowiednie nawodnienie pacjenta). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania walsartanu z diuretykami oszczędzającymi potas, preparatami uzupełniającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas i innymi substancjami, które mogą zwiększać stężenie potasu (w razie konieczności leczenia skojarzonego zaleca się kontrolę stężenia potasu). Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania hydrochlorotiazydu i następujących preparatów: leki mogące powodować zmniejszenie stężenia potasu i wywoływać hipokaliemię (np. diuretyki kaliuretyczne, kortykosteroidy, środki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne; zaleca się kontrolę stężenia potasu); leki mogące wywołać częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes (np. chinidyna, hydrochinidyna, disopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid, tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol, beprydyl, cyzapryd, difemanil, dożylna erytromycyna, halofantryna, ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, dożylna winkamina; ryzyko hipokaliemii); glikozydy naparstnicy (ryzyko wystąpienia hipokaliemii lub hipomagnezemii); witamina D lub sole wapnia (ryzyko wzrostu stężenia wapnia w surowicy); leki przeciwcukrzycowe (wpływ na tolerancję glukozy, a w przypadku metforminy istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej; może być konieczna zmiana dawkowania leków przeciwcukrzycowych); leki beta-adrenolityczne i diazoksyd (zwiększenie ryzyka hiperglikemii); probenecyd i sulfinpyrazon (może istnieć konieczność zmiany dawkowania leków); allopurynol (tiazydy mogą zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol); leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden; zwiększenie biodostępność diuretyków tiazydowych); amantadyna (zwiększenie ryzyka działań niepożądanych spowodowanych przez amantadynę); żywice jonowymienne (kolestyramina, kolestypol; zaburzenie wchłaniania diuretyków tiazydowych); leki cytostatyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat; tiazydy mogą zmniejszać wydalanie tych leków i nasilać ich działanie na szpik kostny); niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna; tiazydy nasilają działanie pochodnych kurary); cyklosporyna (zwiększone ryzyko hiperurykemii i wystąpienie powikłań takich jak dna moczanowa); alkohol, barbiturany i leki nasenne (zwiększenie ryzyka niedociśnienia ortostatycznego); metyldopa (zgłaszano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej); karbamazepina (ryzyko rozwinięcia się hiponatremii); środki kontrastowe z zawartością jodu (u pacjentów z odwodnieniem wywołanym diuretynami istnieje zwiększone ryzyko ciężkiej niewydolności nerek, po podaniu dużych dawek leków zawierających jod; należy odpowiednio nawodnić pacjenta). Nie stwierdzono interakcji walsartanu z cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną, hydrochlorotiazydem, amlodypiną, glibenklamidem.

Środki ostrożności

Nie należy stosować preparatu u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem układu RAA; z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki; z pierwotnym hiperaldosteronizmem. Brak danych dotyczących stosowania preparatu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów, u których występuje zwężenie zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatia przerostowa zawężająca. Ostrożnie stosować u pacjentów: z niedoborem sodu lub odwodnionych - ryzyko wystąpienia objawowego niedociśnienia, zwłaszcza na początku leczenia (przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać te niedobory); z zaburzeniami czynności nerek (kontrolować stężenie potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy); z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby należy ostrożnie przyjmować tiazydy, ponieważ niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą wywołać śpiączkę wątrobową. Ze względu na ryzyko niedociśnienia tętniczego, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest bezwzględnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, z częstą i ścisłą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów i ciśnienia tętniczego. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Podczas leczenia należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy (istnieje ryzyko wystąpienia hipokaliemii, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii i nieznacznej hiperkalcemii, związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu; z drugiej strony - ryzyko hiperkaliemii związane ze stosowaniem walsartanu). Stosowanie tiazydów może zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Do objawów należy nagłe pogorszenie ostrości wzroku lub ból oka, występujące zwykle w okresie od kilku godzin do tygodni po rozpoczęciu stosowania produktu leczniczego. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym postępowaniem jest możliwie szybkie odstawienie hydrochlorotiazydu. Jeśli ciśnienie w gałce ocznej pozostaje nieopanowane, może być konieczne rozważenie pilnej interwencji medycznej lub chirurgicznej. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może być uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Należy natychmiast przerwać leczenie walsartanem u pacjentów, u których wystąpił obrzęk naczynioruchowy i nie należy go ponownie stosować u tych pacjentów. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na światło - jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne, zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną) - należy kontrolować stężenie potasu. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.

Ciąża i laktacja

Stosowanie leku w I trymestrze nie jest zalecane, a w II i III trymestrze jest przeciwwskazane. Walsartan podczas II i III trymestru wpływa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). Hydrochlorotiazyd może niekorzystnie wpływać na perfuzję płodowo-łożyskową oraz może powodować u płodu i noworodka - żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. W razie ekspozycji na działanie antagonistów receptora angiotensyny II począwszy od II trymestru ciąży, zaleca się kontrolne badania ultrasonograficzne czynności nerek i rozwoju czaszki. Dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży powinny być poddane dokładnej obserwacji pod względem wystąpienia niedociśnienia. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować leczenie innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży, walsartan należy natychmiast odstawić, i jeśli to właściwe, zastosować alternatywne leczenie. Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania leku.

Działania niepożądane

Częstość działań niepożądanych walsartanu z hydrochlorotiazydem. Niezbyt często: odwodnienie, parestezje, niewyraźne widzenie, szumy uszne, niedociśnienie tętnicze, kaszel, bóle mięśni, uczucie zmęczenia. Bardzo rzadko: zawroty głowy, biegunka, bóle stawów. Częstość nieznana: omdlenia, niekardiogenny obrzęk płuc, zaburzenia czynności nerek, zwiększone stężenie kwasu moczowego, bilirubiny, kreatyniny i azotu mocznikowego w surowicy, hipokaliemia, hiponatremia, neutropenia. Częstość działań niepożądanych walsartanu. Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia obwodowego, ból brzucha. Częstość nieznana: zmniejszone stężenie hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, małopłytkowość, inne reakcje nadwrażliwości/alergiczne (w tym choroba posurowicza), zwiększone stężenie potasu w surowicy, hiponatremia, zapalenie naczyń; zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, obrzęk naczynioruchowy, pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka, świąd, niewydolność nerek. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu. Bardzo często: hipokaliemia, zwiększone stężenie lipidów we krwi (głównie po zastosowaniu większych dawek). Często: hiponatremia, hipomagnezemia, hiperurykemia, niedociśnienie ortostatyczne, utrata łaknienia, lekkie nudności i wymioty, pokrzywka i inne postacie wysypki, impotencja. Rzadko: małopłytkowość (czasami z plamicą), hiperkalcemia, hiperglikemia, glukozuria i pogorszenie cukrzycowego statusu metabolicznego, depresja, zaburzenia snu, ból głowy, zawroty głowy, parestezje, zaburzenia widzenia, zaburzenia rytmu serca, zaparcie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, biegunka, cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka, nadwrażliwość na światło. Bardzo rzadko: agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, niewydolność szpiku kostnego, reakcje nadwrażliwości, zasadowica hipochloremiczna, niewydolność oddechowa (w tym zapalenie i obrzęk płuc), zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS), zapalenie trzustki, zapalenie naczyń powodujące martwicę i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, skórne reakcje przypominające toczeń rumieniowaty, wznowa skórnej postaci tocznia rumieniowatego. Częstość nieznana: niedokrwistość aplastyczna, ostra jaskra zamkniętego kąta, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, rumień wielopostaciowy, gorączka, astenia, skurcz mięśni, nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry; na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC).

Pozostałe informacje

Przed rozpoczęciem leczenia u pacjentów z niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, należy wyrównać niedobór sodu i (lub) objętość krwi krążącej. Podczas leczenia należy często kontrolować stężenie potasu i elektrolitów w surowicy, a u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ponadto monitorować stężenie kreatyniny i kwasu moczowego. Tiazydowe leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc. Podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługiwania urządzeń należy wziąć pod uwagę, że niekiedy mogą wystąpić zawroty głowy lub uczucie zmęczenia.