Quetiser - baza leków

Wskazania

Leczenie schizofrenii. Leczenie umiarkowanych do ciężkich epizodów manii. Leczenie epizodów dużej depresji w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych. Lek nie jest wskazany w zapobieganiu nawrotom epizodów manii lub depresji.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub pozostałe składniki preparatu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów cytochromu P450 3A4 takich jak: inhibitory proteazy wirusa HIV, azolowe leki przeciwgrzybiczne, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Leczenie schizofrenii: całkowite dobowe dawki w ciągu pierwszych 4 dni leczenia wynoszą: 50 mg - 1. dzień, 100 mg - 2. dzień, 200 mg - 3. dzień, 300 mg - 4. dzień. Począwszy od 4. dnia dawka powinna wynosić 300-450 mg/dobę (dawka zwykle skuteczna). Dawkę można dostosować w zakresie od 150 do 750 mg/dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta. Kwetiapinę należy podawać 2 razy na dobę. Leczenie epizodów manii w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych: całkowite dobowe dawki przez pierwsze 4 dni leczenia wynoszą: 100 mg - 1. dzień, 200 mg - 2. dzień, 300 mg - 3. dzień, 400 mg - 4. dzień, następnie dawka może być zwiększana maksymalnie o 200 mg/dobę do dawki dobowej 800 mg/dobę w 6. dniu leczenia. Dawkę można dostosować w zakresie od 200 do 800 mg/dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta. Zazwyczaj skuteczna dawka wynosi od 400 do 800 mg/dobę. Kwetiapinę należy podawać 2 razy na dobę. Leczenie epizodów depresji w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych: kwetiapinę należy podawać raz na dobę, przed snem. Całkowite dobowe dawki w ciągu pierwszych 4 dni leczenia wynoszą: 50 mg - 1. dzień, 100 mg - 2. dzień, 200 mg - 3. dzień, 300 mg - 4. dzień. W zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta dawkę można zwiększać do 600 mg/dobę. Skuteczność przeciwdepresyjną wykazano dla dawek 300 i 600 mg/dobę, jednakże nie zauważono dodatkowych korzyści w grupie otrzymującej 600 mg poza występującymi w grupie otrzymującej 300 mg/dobę podczas krótkotrwałego leczenia. Podczas leczenia epizodów depresji w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych, leczenie powinno być zalecone przez lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń dwubiegunowych.
Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie w początkowym okresie dawkowania; może być konieczne wolniejsze zwiększanie dawki i podawanie mniejszej dawki dobowej, niż u młodszych pacjentów, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji na lek danego pacjenta (średni klirens kwetiapiny u osób w podeszłym wieku zmniejsza się o 30-50% w porównaniu do wartości u młodszych pacjentów). Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów ze stwierdzoną niewydolnością wątroby, szczególnie w początkowym okresie stosowania; podawanie leku należy rozpocząć od dawki 25 mg/dobę; w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji przez pacjenta dawkę można zwiększać codziennie o 25-50 mg, aż do osiągnięcia dawki skutecznej. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę potrzebną do podtrzymania remisji. Pacjenci powinni być okresowo poddani ponownej ocenie, aby stwierdzić, czy wymagają lub nie wymagają oni leczenia podtrzymującego. W przypadku przerwy w stosowaniu kwetiapiny krótszej niż tydzień, leczenie można kontynuować dawką stosowaną w leczeniu podtrzymującym. W przypadku wznawiania leczenia pacjentów, którzy nie stosowali kwetiapiny przez więcej niż jeden tydzień, należy rozpocząć leczenie według początkowego standardowego schematu zwiększania dawki, aby ustalić dawkę skuteczną w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. W przypadku zmiany leczenia z innego leku przeciwpsychotycznego, w przypadku, gdy zmiana ta wymaga jednoczesnego zastosowania dwóch leków przeciwpsychotycznych, pokrywający się okres ich podawania powinien być najkrótszy, jak to możliwe. Podczas zmiany leczenia z preparatów przeciwpsychotycznych w postaci depot na leczenie kwetiapiną, jeżeli jest to klinicznie właściwe, leczenie kwetiapiną powinno być rozpoczęte w czasie następnej planowej iniekcji preparatu depot.
Lek można podawać niezależnie od posiłków.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg, 200 mg lub 300 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu). Preparat zawiera laktozę.

Działanie

Kwetiapina jest atypowym lekiem przeciwpsychotycznym. Kwetiapina oraz jej aktywny metabolit - N-dealkilokwetiapina wykazują powinowactwo do wielu receptorów neuroprzekaźnikowych. Wykazują powinowactwo do receptorów serotoninowych (5HT₂) mózgu oraz dopaminowych D₁ i D₂. Uważa się, że za przeciwpsychotyczne działanie kliniczne i małą częstość pozapiramidowych działań niepożądanych kwetiapiny odpowiada większa selektywność w działaniu na receptory 5HT₂ niż na receptory D₂. Ponadto N-dealkilokwetiapina wykazuje duże powinowactwo do transportera norepinefryny. Kwetiapina i N-dealkilokwetiapina wykazują również duże powinowactwo do receptorów histaminergicznych i α1-adrenergicznych oraz małe powinowactwo do receptorów α₂-adrenergicznych i receptorów serotoniny 5-HT₁A. Kwetiapina nie wykazuje istotnego powinowactwa do receptorów cholinergicznych muskarynowych ani receptorów benzodiazepinowych. Po podaniu doustnym kwetiapina jest dobrze wchłaniana i metabolizowana w dużym stopniu. Przyjmowanie z pokarmem nie ma znaczącego wpływu na biodostępność leku. W 83% wiąże się z białkami osocza. Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie (głównie z udziałem CYP3A4). Około 73% leku wydalane jest z moczem i 21% z kałem. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 7 h dla kwetiapiny i 12 h dla jej głównego metabolitu.

Interakcje

Lek powinien być stosowany ostrożnie w połączeniu z innymi lekami oddziałującymi na o.u.n., alkoholem oraz substancjami, które mogą powodować zaburzenia elektrolitowe lub wydłużać odstęp QTc. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z inhibitorami CYP3A4 jest przeciwwskazane, ze względu na znaczne zwiększenie AUC kwetiapiny. Nie zaleca się stosowania kwetiapiny w połączeniu z sokiem grejpfrutowym. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z karbamazepiną lub fenytoiną znacząco zwiększa klirens kwetiapiny, co może wpłynąć na skuteczność leczenia; u pacjentów przyjmujących induktory enzymów wątrobowych, leczenie kwetiapiną można rozpocząć tylko wtedy, jeśli korzyść z leczenia kwetiapiną przewyższa ryzyko wynikające z przerwania stosowania leków indukujących enzymy wątrobowe; istotne jest, aby zmiany stosowania leku indukującego enzymy wątrobowe były stopniowe, a jeśli zachodzi taka potrzeba, był on zastąpiony lekiem nie wpływającym na enzymy wątrobowe (np. walproinianem sodu). Farmakokinetyka kwetiapiny nie uległa istotnym zmianom podczas równoczesnego stosowania z cymetydyną, lekami przeciwdepresyjnymi: imipraminą (inhibitorem CYP2D6) i fluoksetyną (inhibitorem CYP3A4 i CYP2D6), a także z lekami przeciwpsychotycznymi (jak rysperydon, haloperydol). Jednoczesne podanie kwetiapiny i tiorydazyny powoduje zwiększenie klirensu kwetiapiny o ok. 70%. Farmakokinetyka litu nie uległa zmianom podczas równoczesnego stosowania z kwetiapiną. Farmakokinetyka walproinianu sodu i kwetiapiny nie uległa istotnym klinicznie zmianom podczas ich równoczesnego stosowania. Nie prowadzono badań interakcji z lekami powszechnie stosowanymi w leczeniu chorób układu krążenia.

Środki ostrożności

Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kwetiapiny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Pacjenci z depresją w przebiegu choroby dwubiegunowej, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstw, powinni pozostawać pod ścisłą kontrola lekarską do czasu poprawy. Pacjenci z depresją w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych wizyt kontrolnych przez okres minimum 2 tyg. od wystąpienia senności lub do złagodzenia objawów; konieczne może być rozważenie przerwania leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyniową mózgu oraz w przypadku innych stanów predysponujących do niskiego ciśnienia tętniczego. Kwetiapina może powodować niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie w początkowym okresie zwiększania dawki, dlatego należy rozważyć zmniejszenie dawki lub wolniejsze zwiększanie dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów z drgawkami w wywiadzie. W badaniach klinicznych stosowanie kwetiapiny było związane ze zwiększoną częstością objawów pozapiramidowych w grupie pacjentów leczonych z powodu epizodów dużej depresji w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych w porównaniu z osobami przyjmującymi placebo. W razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych dyskinez późnych należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. W przypadku wystąpienia objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego należy przerwać leczenie preparatem i zastosować odpowiednie leczenie. W trakcie leczenia kwetiapiną rzadko może wystąpić ciężka neutropenia (liczba neutrofili <0,5 x 10⁹/l). Prawdopodobne czynniki ryzyka to: wcześniej występujące zmniejszenie liczby białych ciałek krwi (WBC) oraz polekowa neutropenia w wywiadzie. U pacjentów, u których liczba neutrofili wynosi <1,0 x 10⁹/l, leczenie kwetiapiną należy przerwać. Należy obserwować pacjenta w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów infekcji i kontrolować liczbę neutrofili (aż do przekroczenia wartości 1,5 x 10⁹/l). U pacjentów stosujących leki indukujące enzymy wątrobowe, leczenie kwetiapiną można rozpocząć jedynie w przypadku, gdy korzyść ze stosowania kwetiapiny przewyższa ryzyko odstawienia leku indukującego enzymy wątrobowe. Wszelkie zmiany dotyczące leków indukujących enzymy wątrobowe powinny być dokonywane stopniowo, a w razie potrzeby należy zastąpić te leki, lekami nie wpływającymi na enzymy wątrobowe (np. walproinianem sodu). W przypadku wystąpienia zwiększonego stężenia triglicerydów, cholesterolu LDL i cholesterolu całkowitego należy zastosować właściwe postępowanie kliniczne. W przypadku wystąpienia zwiększonego stężenia trójglicerydów i cholesterolu należy zastosować właściwe postępowanie kliniczne. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT, należy zachować ostrożność u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, a także, jeśli kwetiapina jest stosowana jednocześnie z innymi lekami wydłużającymi odstęp QTc, lekami neuroleptycznymi, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem serca, hipokaliemią lub hipomagnezemią. U pacjentów leczonych środkami przeciwpsychotycznymi odnotowano przypadki żylnej choroby zatorowo-zakrzepowej, Kwetiapina nie jest zatwierdzona w leczeniu pacjentów z psychozą związaną z demencją. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia udaru preparat stosować z zachowaniem ostrożności. Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku (szczególnie na początku leczenia). Nie oceniono bezpieczeństwa i skuteczności kwetiapiny u pacjentów w wieku powyżej 65 lat z epizodami depresji w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ryzykiem zachłystowego zapalenia płuc. Dane na temat stosowania kwetiapiny w skojarzeniu z walproinianem lub litem w leczeniu umiarkowanych lub ciężkich epizodów manii są ograniczone, jednakże skojarzona terapia była dobrze tolerowana; dane wykazały addytywne działanie w 3. tyg. leczenia. Ze względu na zawartość laktozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Ciąża i laktacja

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadku, gdy korzyści są większe niż potencjalne ryzyko dla płodu. Obserwowano objawy odstawienne u noworodków, których matki podczas ciąży przyjmowały kwetiapinę. Zaleca się unikanie karmienia piersią podczas stosowania kwetiapiny.

Działania niepożądane

Bardzo często: zawroty głowy, senność, bóle głowy; suchość w ustach; objawy odstawienne (bezsenność, nudności, ból głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy i drażliwość), zwiększenie stężenia trójglicerydów w surowicy, zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego we krwi (głównie cholesterolu LDL), zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL, zwiększenie masy ciała. Często: leukopenia; hiperprolaktynemia, zwiększone łaknienie, przykre sny i koszmary senne, omdlenia, objawy pozapiramidowe, dyzartria; nieostre widzenie; tachykardia; niedociśnienie ortostatyczne (szczególnie w początkowej fazie zwiększania dawki); zapalenie błony śluzowej nosa; zaparcia, niestrawność; niewielkie osłabienie; obrzęk obwodowy, drażliwość; zwiększenie aktywności aminotransferaz AlAT i AspAT w surowicy, zmniejszenie liczby neutrofili, zwiększenie stężenia glukozy do hiperglikemii. Niezbyt często: eozynofilia, trombocytopenia, nadwrażliwość, hiponatremia, drgawki, zespół niespokojnych nóg, dyskinezy późne; dysfagia; zaburzenia płciowe, zwiększenie aktywności GGT, zmniejszenie liczby płytek krwi, wydłużenie odstępu QT. Rzadko: żylna choroba zakrzepowo-zatorowa; żółtaczka, priapizm, mlekotok, obrzęk piersi, zaburzenia cyklu miesiączkowego, złośliwy zespół neuroleptyczny; zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej. Bardzo rzadko: reakcja anafilaktyczna, niewłaściwe wydzielanie hormonów antydiuretycznych, cukrzyca, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona; rabdomioliza. Częstość nieznana: neutropenia. Podczas leczenia kwetiapiną lub niedługo po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych. U pacjentów stosujących neuroleptyki obserwowano przypadki wydłużonego odstępu QT, komorowych zaburzeń rytmu serca, nagłych zgonów z niewyjaśnionej przyczyny, zatrzymania akcji serca i zaburzeń rytmu typu torsade de pointes. Leczenie kwetiapiną związane było z niewielkim, zależnym od dawki, zmniejszeniem stężenia hormonów tarczycy, zwłaszcza stężeń całkowitej tyroksyny T4 i wolnej tyroksyny fT4 - zmniejszenie to było największe w pierwszych 2-4 tyg. leczenia kwetiapiną, nie odnotowano dalszego zmniejszania podczas długotrwałego stosowania. Niewielkie zmniejszenia stężenia hormonów tarczycy T3 i rT3 (całkowitej i odwróconej trijodotyroniny) obserwowano tylko po stosowaniu dużych dawek leku. Nie obserwowano zmian TBG ani zwiększenia stężenia TSH; nie obserwowano klinicznie istotnej niedoczynności tarczycy. W przypadku dzieci i młodzieży (10-17 lat) należy rozważyć te same działania niepożądane co u osób dorosłych. Jednakże niektóre z nich występują ze zwiększoną częstością, a niektórych nie stwierdzono w przypadku osób dorosłych. Należą do nich: bardzo często: zwiększone łaknienie, wzrost poziomu prolaktyny, zwiększone ciśnienie krwi, objawy pozapiramidowe; często: drażliwość. Nagłe odstawienie leku może spowodować nawrót objawów psychotycznych, jak również wystąpienie zaburzeń związanych z ruchami mimowolnymi (takich jak akatyzja, dystonia i dyskineza). Zaleca się stopniowe odstawianie leku przez okres co najmniej 1-2 tyg.

Pozostałe informacje

Preparat należy odstawiać stopniowo przez okres przynajmniej 1-2 tyg. Pacjenci powinni być obserwowani pod względem wystąpienia oznak i objawów hiperglikemii. Należy regularnie kontrolować masę ciała. Przed rozpoczęciem leczenia i podczas leczenia należy zidentyfikować wszystkie możliwe czynniki ryzyka wystąpienia żylnej choroby zatorowo-zakrzepowej i podjąć działania zapobiegawcze. Należy poinformować pacjentów, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali urządzeń mechanicznych w ruchu, dopóki nie jest znana indywidualna wrażliwość pacjenta na lek.