Oramorph O.D. 40 - baza leków

Wskazania

Silny, stały ból przewlekły. Zastosowanie preparatu powinno ograniczać się do podawania pacjentom, którzy są już leczeni preparatami morfiny o natychmiastowym uwalnianiu lub morfiną o przedłużonym uwalnianiu, podawanych 2 razy na dobę.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na siarczan morfinę lub pozostałe składniki preparatu. Niewyrównana niewydolność oddechowa. Zespół ostrego brzucha o nieznanej etiologii. Ciężka niewydolność wątroby. Niekontrolowane drgawki. Równoczesne stosowanie leków agonistów i antagonistów morfiny. Równoczesne picie alkoholu oraz stosowanie leków zawierających alkohol. Karmienie piersią, jeśli po porodzie konieczne jest długotrwałe leczenie.

Dawkowanie

Dorośli. Dawkę należy dobrać indywidualnie w zależności od natężenia bólu, wieku chorego i odpowiedzi na uprzednio stosowane leki przeciwbólowe, tak aby doprowadzić do ustąpienia bólu i utrzymania efektu przeciwbólowego do następnej dawki; nawrót bólu między dawkami wymaga zwiększenia dawek, a nie skracania odstępu między dawkami. Należy ustalić dobowe zapotrzebowanie chorego na doustną morfinę a następnie zamienić ją na 1 dawkę preparatu Oramorph na dobę. Stosować w stałych odstępach czasowych co 24 h. Przy dobieraniu optymalnej dawki - zwiększanie dawek (o 30%-50%) nie powinno następować częściej niż co 24 h i rzadziej niż co 48 h. W porównaniu do dawki morfiny stosowanej parenteralnie - dawkę doustną zazwyczaj należy zwiększyć o 50-100%. Bóle przebijające można leczyć dodatkowymi dawkami morfiny o szybkim wchłanianiu i krótkim czasie działania. W leczeniu chorych z bólem nowotworowym nie określa się dawki maksymalnej lub "dopuszczalnej", dawka odpowiednia to taka jaka znosi ból. Zmniejszenie dawki leku może być pożądane u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek i wątroby.
Kapsułki należy połykać w całości, nie należy ich zgniatać, rozgryzać, żuć. Jeśli pacjent nie może połknąć kapsułki w całości, zawartość kapsułki można zmieszać z pokarmem półpłynnym i podać do wypicia, przez sondę lub gastrostomię (o średnicy nie mniejszej niż 16 FG), po czym przepłukać 30-50 ml wody.

Skład

1 kaps. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 20 mg, 40 mg, 60 mg, 120 mg lub 200 mg siarczanu morfiny.

Działanie

Agonista receptorów opioidowych (silny agonista receptorów mi, słabszy kappa i delta) o silnym działaniu przeciwbólowym, psychodysleptycznym (sedatywnym lub euforyzującym), kurczącym mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i moczowych. Zwęża źrenice, nasila uwalnianie hormonu antydiuretycznego, obniża temperaturę ciała i pobudliwość ośrodka oddechowego, działa przeciwkaszlowo, zwiększa stężenie histaminy we krwi. Przenika przez łożysko, hamuje czynność skurczową macicy, przenika do mleka matki. Po podaniu doustnym lek dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie we krwi występuje zazwyczaj po około 5 h od podania. Około 30% leku wiąże się z białkami osocza. Morfina jest metabolizowana w wątrobie, głównie na drodze sprzęgania z kwasem glukuronowym do 3-glukuronianu morfiny i 6-glukuronianu morfiny. Metabolity wydalane są głównie z moczem i w niewielkiej części z kałem (<10%).

Interakcje

Morfina nasila działanie leków wpływających depresyjnie na o.u.n. (uspokajających, nasennych, anestetyków ogólnych, pochodnych fenotiazyny, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych), pogłębiając sedację i zwiększając ryzyko depresji oddychania, śpiączki, obniżenia ciśnienia tętniczego krwi. Istnieją doniesienia wskazujące na interakcje z inhibitorami MAO i ryzyko wystąpienia pobudzenia lub depresji o.u.n. z przełomem nadciśnieniowym lub hipotensją. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie morfiny z lekami o działaniu agonistyczno-antagonistycznym w stosunku do receptora opioidowego (może to powodować wystąpienie objawów odstawienia). Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie z naltreksonem - ryzyko zmniejszenia działania przeciwbólowego. Ostrożnie stosować z ryfampicyną (zmniejszenie stężenia morfiny i jej aktywnego metabolitu w osoczu, osłabienie efektu przeciwbólowego); innymi agonistami receptora opioidowego (alfentanyl, kodeina, dekstromoramid, dekstropropoksyfen, dihydrokodeina, fentanyl, oksykodon, petydyna, fenoperydyna, remifentanyl, sufentanyl, tramadol); lekami przeciwkaszlowymi o działaniu morfinopodobnym (dekstrometorfan, noskapina, folkodyna, kodeina, etylomorfina), barbituranami, benzodiazepinami - ze względu na zwiększone ryzyko depresji oddechowej. Czyści antagoniści receptorów opioidowych (np. nalokson) odwracają działanie morfiny (w tym wpływ kurczący na zwieracze i depresję oddechu). Alkohol zwiększa stężenie morfiny we krwi.

Środki ostrożności

Nie stosować do doraźnego leczenia bólu, w tym bólu pooperacyjnego. Ostrożnie stosować w: zaburzeniach świadomości, napadach drgawek, chorobach dróg żółciowych, zapaleniu trzustki, rozroście gruczołu krokowego, niewydolności oddechowej, zaburzeniach czynności wątroby lub nerek, przy zwiększonym ciśnieniu śródczaszkowym oraz u osób w podeszłym wieku. Pacjenci z nietolerancją fruktozy, złym wchłanianiem glukozy i galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego leku. Nie prowadzono badań dotyczących stosowania preparatu u dzieci - nie zaleca się stosowania w tej grupie pacjentów.

Ciąża i laktacja

Nie zaleca się stosowania morfiny podczas ciąży, z wyjątkiem przypadków, gdy nie jest możliwe alternatywne leczenie bólu, i gdy korzyść dla matki przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Lek stosowany w końcowym okresie ciąży może prowadzić do depresji oddechowej u noworodka, a stosowany długotrwale - do zespołu odstawienia u noworodka. Morfina przenika do mleka matki, osiągając w nim stężenie większe niż w osoczu matki). Pojedyncze dawki wydają się nie wiązać z ryzykiem dla noworodka; jeśli konieczne jest leczenie kilkudniowe należy czasowo zrezygnować z karmienia piersią.

Działania niepożądane

Bardzo częste (>1/10): nadmierne uspokojenie, depresja ośrodka oddechowego; zmiany nastroju; nudności, suchość w jamie ustnej. Częste (>1/100, <1/10): ból i zawroty głowy; nadmierne podniecenie, dysforia, zaburzenia snu, zmiany aktywności, zaburzenia percepcji, omamy, koszmary nocne; zwężenie źrenic; wymioty, zaparcie, niestrawność, utrata łaknienia; pocenie się, reakcje nadwrażliwości (świąd, pokrzywka); zaburzenia w oddawaniu moczu. Nieczęste (>1/1000, <1/100) - istotne klinicznie zmiany ciśnienia tętniczego. Rzadkie (>1/10000, <1/1000): zaczerwienienie twarzy, uczucie kołatania serca, hipotensja, bradykardia, tachykardia; podwyższone ciśnienia śródczaszkowego; skurcz oskrzeli; zapalenie trzustki; kolka żółciowa; kolka nerkowa. Bardzo rzadkie (<1/10 000): drżenia i drgania pęczkowe mięśni, drgawki typu padaczkowego; przeczulica bólowa i allodynia (szczególnie przy dużych dawkach); niewyraźne widzenie; duszność; bóle brzucha; wysypka, obrzęk obwodowy; kurcze mięśniowe; zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Przy systematycznym stosowaniu lek może powodować zależność lekową (opioidową), przy nagłym odstawieniu - zespół abstynencji. W czasie leczenia występuje zjawisko tolerancji wymagające modyfikowania dawek.

Pozostałe informacje

Podczas stosowania preparatu nie wolno prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.