Hydroxycarbamid Teva - baza leków

Wskazania

Przewlekłe zespoły mieloproliferacyjne, takie jak: przewlekła białaczka szpikowa (CML), czerwienica prawdziwa z dużym ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych, nadpłytkowość samoistna (trombocytemia), zwłóknienie szpiku (osteomielofibroza). Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa: zapobieganie nawrotom kryz bólowych w przebiegu zamknięcia naczyń, w tym ostrego zespołu płucnego, u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 2 lat o mc. ≥ 33 kg z objawową niedokrwistością sierpowatokrwinkową.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia (poniżej 2,5x10⁹/l), trombocytopenia (poniżej 100x10⁹/l) lub ciężka niedokrwistość. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (C w skali Child-Pugha). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (Ccr < 30 ml/min). Ciąża i okres karmienia piersią.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Dawkę ustala się na podstawie aktualnej masy ciała lub masy należnej, jeśli aktualna masa jest mniejsza. Leczenie należy przerwać, jeśli liczba białych krwinek będzie mniejsza niż 2,5x10⁹/l lub liczba płytek krwi będzie mniejsza niż 100x10⁹/l. Działanie leku hamujące czynność szpiku kostnego ustępuje po zaprzestaniu leczenia. Przewlekła białaczka szpikowa: początkowo 40 mg/kg mc./dobę, zależnie od liczby białych krwinek. Gdy liczba białych krwinek jest mniejsza niż 20x10⁹/l dawkę zmniejsza się o 50% (20 mg/kg mc./dobę), dawkę należy dostosować indywidualnie tak, aby liczba białych krwinek wynosiła 5-10x10⁹/l. Dawkę należy zmniejszyć, jeśli liczba białych krwinek będzie mniejsza niż 5x10⁹/l i zwiększyć, jeśli liczba białych krwinek będzie większa niż >10x10⁹/l. Jeżeli liczba białych krwinek jest mniejsza niż 2,5x10⁹/l lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100x10⁹/l, leczenie należy przerwać, aż nastąpi zwiększenie ich liczby do wartości bliskich prawidłowym. Okres próbny dla oceny przeciwnowotworowego działania hydroksykarbamidu wynosi 6 tyg. W przypadku znaczącego postępu choroby, leczenie hydroksykarbamidem należy przerwać. Jeśli występuje znacząca reakcja kliniczna, leczenie można kontynuować przez czas nieokreślony. Nadpłytkowość: początkowo 15 mg/kg mc./dobę, dawkę należy tak dostosować, aby liczba płytek krwi wynosiła poniżej 600x10⁹/l a liczba białych krwinek powyżej 4x10⁹/l. Czerwienica prawdziwa: początkowo 15-20 mg/kg mc./dobę, dawkę należy tak dostosować, aby wartość hematokrytu wynosiła poniżej 45% a liczba płytek krwi poniżej 400x10⁹/l. Zwykle dawka podtrzymująca w terapii ciągłej wynosi 500-1000 mg na dobę. Jeśli wartość hematokrytu i liczbę płytek krwi można dostatecznie kontrolować, terapię należy kontynuować przez czas nieokreślony. Osteomielofibroza: początkowo 5-20 mg/kg mc./dobę, następnie 10 mg/kg mc./dobę w leczeniu podtrzymującym. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku mogą wykazywać większą wrażliwość na działanie hydroksykarbamidu, w takich przypadkach należy zastosować mniejsze dawki. Brak zaleceń dotyczących dawkowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby. Z uwagi na rzadkie występowanie tego typu stanów chorobowych u dzieci, nie ustalono schematu dawkowania w tej grupie wiekowej. Dorośli, młodzież i dzieci w wieku powyżej 2 lat. Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa. Leczenie powinien wdrożyć lekarz posiadający doświadczenie w leczeniu niedokrwistości sierpowatokrwinkowej. Dawkowanie należy uzależnić od masy ciała pacjenta. Dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc.; standardowa dawka mieści się w zakresie 15 do 30 mg/kg mc. na dobę. Dawkę hydroksykarbamidu należy pozostawić bez zmian tak długo, jak u pacjenta występuje odpowiedź na leczenie klinicznie lub hematologicznie (np. zwiększenie stężenia hemoglobiny płodowej HbF, średniej objętości krwinki czerwonej MCV, liczby neutrofili). W razie braku odpowiedzi (ponowne wystąpienie przełomów lub niezmniejszenie się ich częstości występowania) dawkę dobową można stopniowo zwiększać co 2,5 do 5 mg/kg mc. na dobę. W wyjątkowych okolicznościach uzasadniona może być maksymalna dawka 35 mg/kg mc. na dobę przy zapewnieniu ścisłej kontroli hematologicznej. Jeżeli w ciągu 3-6 mies. pacjent nadal nie odpowiada na leczenie maksymalną dawką hydroksykarbamidu (35 mg/kg mc. na dobę), należy rozważyć trwałe odstawienie leku. Jeśli liczba krwinek znajduje się w zakresie toksyczności, preparat należy przejściowo odstawić do chwili, gdy liczba krwinek powróci do normy. Normalizacja hematologiczna zwykle następuje w ciągu dwóch tygodni. Następnie leczenie można wznowić przy mniejszej dawce. Dawkę hydroksykarbamidu można później zwiększać przy ścisłej kontroli hematologicznej. Nie należy podejmować próby stosowania dawki wywołującej toksyczność hematologiczną więcej niż dwukrotnie. Zakres toksyczności można scharakteryzować następującymi wynikami badań krwi: neutrofile < 2 000/mm³, płytki krwi < 80 000/mm³,  hemoglobina < 4,5 g/dl, retykulocyty < 80 000/mm³ (jeśli stężenie hemoglobiny < 9 g/dl). U pacjentów o mc. < niż 33 kg możliwe jest rozpoczęcie leczenia jednym z dostępnych na rynku preparatów zawierających hydroksykarbamid o mniejszej mocy, zarejestrowanych do stosowania w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej u pacjentów w wieku powyżej 2 lat. Obecnie nie wiadomo, jak długo należy leczyć pacjentów hydroksykarbamidem. Długość leczenia ustala lekarz prowadzący na podstawie oceny stanu klinicznego i hematologicznego konkretnego pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Z uwagi na niewielką ilość danych długoterminowych dotyczących leczenia hydroksykarbamidem dzieci w wieku do 2 lat, w tej grupie pacjentów nie ustalono schematów dawkowania, dlatego w tej populacji nie zaleca się leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki leku ponieważ wydalanie przez nerki stanowi główną drogę eliminacji leku. U pacjentów z Ccr ≤ 60 ml/min początkową dawkę leku należy zmniejszyć o 50%. W tej grupie pacjentów zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krwi. Leku nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Ccr <30 ml/min). Nie ma dostępnych danych wskazujących na określoną modyfikację dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. W tej grupie pacjentów zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krwi. Ze względów bezpieczeństwa, lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby. Sposób podania. Kapsułki należy połykać w całości, nie dopuszczając do ich rozpadu w jamie ustnej. U dzieci, które nie umieją połykać kapsułek, zaleca się podawanie hydroksykarbamidu w innej postaci farmaceutycznej. U osób dorosłych, które nie mają problemów z przełykaniem, odpowiedniejsze i dogodniejsze mogą być stałe, doustne postacie farmaceutyczne.

Skład

1 kaps. zawiera 500 mg hydroksykarbamidu. Kaps. zawierają czerwień koszenilową (E 124).

Działanie

Antymetabolit, cytostatyk fazowo swoisty. Powoduje zatrzymanie wzrostu komórek w interfazie G1-S, co jest korzystne dla prowadzonej równocześnie radioterapii, ze względu na zwiększoną wrażliwość komórek nowotworowych w fazie G1 na promieniowanie. Hydroksykarbamid powoduje natychmiastowe hamowanie syntezy DNA poprzez działanie jako inhibitor reduktazy rybonukleotydowej, bez zaburzania syntezy RNA lub białek. Dokładny mechanizm działania hydroksykarbamidu w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej nie jest w pełni znany. Jednym z mechanizmów działania hydroksykarbamidu jest podwyższenie stężenia hemoglobiny płodowej (HbF) u pacjentów z tym schorzeniem poprzez wytwarzanie tlenku azotu. HbF zaburza polimeryzację HbS, a tym samym hamuje wytwarzanie krwinki czerwonej sierpowatej. Po zastosowaniu hydroksykarbamidu stwierdzono znaczne zwiększenie stężenia HbF w porównaniu z poziomem początkowym. Inne znane działanie farmakologiczne leku, które może przyczyniać się do jego korzystnego wpływu w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, obejmuje zmniejszanie liczby neutrofili, zwiększanie zawartości wody w erytrocytach, zwiększanie podatności krwinek sierpowatych na odkształcanie oraz modyfikację przylegania krwinek czerwonych do śródbłonka. Działanie cytoredukcyjne leku, szczególnie zmniejszanie liczby neutrofili, zmniejsza częstość przełomów. Preparat szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, nie ulga kumulacji.Nie ustalono stopnia wiązania leku z białkami. Jest częściowo metabolizowany, głównie w wątrobie, także i w nerkach. Cmax osiąga do 2 h po podaniu, w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej Cmax osiąga u dzieci po 0,75 h, u dorosłych 1,2 h. W ciągu 12 h jest wydalany w 80% z moczem, w tym w 50% w postaci niezmienionej oraz w niewielkiej ilości w postaci mocznika. W niedokrwistości sierpowatokwinkowej u dorosłych jest wydalany w 62% z moczem po 8 h. T_0,5 wynosi 3-4 h, w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej 6-7 h. Łatwo przenika przez barierę krew-mózg, pojawia się w płynie otrzewnowym (i w wodobrzuszu), gromadzi sie w leukocytach i erytrocytach. Ulega eliminacji podczas dializy.

Interakcje

Ze względu na ryzyko rozwoju nefropatii moczanowej, nie zaleca się podawania hydroksykarbamidu z lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego (jeżeli konieczna jest terapia skojarzona, zaleca się podawanie allopurynolu). Nie należy stosować hydroksykarbamidu w skojarzeniu z lekami przeciwretrowirusowymi u pacjentów z zakażeniem HIV - podczas stosowania hydroksykarbamidu i didanozyny lub stawudyny obserwowano przypadki ostrego zapalenia trzustki, uszkodzenie i niewydolność wątroby, niekiedy zakończone zgonem oraz obwodową neuropatię. U pacjentów leczonych hydroksykarbamidem w skojarzeniu z didanozyną, stawudyną i indynawirem stwierdzono zmniejszenie liczby komórek CD4 (mediana około 100/mm³). Leki hamujące czynność szpiku nasilają działanie supresyjne hydroksykarbamidu na szpik kostny. Należy zachować ostrożność podczas stosowania hydroksykarbamidu u pacjentów przyjmujących jednocześnie lub uprzednio inne leki przeciwnowotworowe lub poddawanych napromienianiu, ze względu na działania niepożądane, które u takich pacjentów mogą występować częściej i mieć cięższy przebieg w porównaniu do monoterapii (zahamowanie czynności szpiku, podrażnienie żołądka i zapalenie błon śluzowych, zaostrzenie rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem). Jednoczesne stosowanie hydroksykarbamidu ze szczepionką zawierającą żywe wirusy może nasilać replikację wirusa ze szczepionki i (lub) może nasilić działanie niepożądane wirusa ze szczepionki, z powodu osłabienia normalnych mechanizmów obronnych organizmu w wyniku leczenia. Immunizacja z zastosowaniem szczepionki zawierającej żywe wirusy u pacjenta stosującego hydroksykarbamid może doprowadzić do ciężkich zakażeń. Na ogół odpowiedź przeciwciał pacjenta na szczepionki będzie osłabiona. Leczenie preparatem i jednoczesną immunizację z użyciem szczepionek zawierających żywe wirusy należy zastosować tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają potencjalne ryzyko.

Środki ostrożności

Przed rozpoczęciem leczenia oraz w regularnie w trakcie leczenia należy kontrolować morfologię, liczbę krwinek białych, płytek krwi, obraz odsetkowy, ponadto parametry czynności nerek (stężenie kreatyniny, mocznika, diurezę) i wątroby, oraz stężenie kwasu moczowego we krwi. Stężenie hemoglobiny, liczbę leukocytów i płytek krwi należy oznaczać przynajmniej raz w tygodniu. Jeżeli podczas leczenia liczba białych krwinek zmniejszy się poniżej 2,5x10⁹/l lub liczba płytek krwi poniżej 100x10⁹/l, leczenie należy przerwać do czasu, kiedy ich liczba będzie bliska wartościom prawidłowym. W przypadku ciężkiej niedokrwistości przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia należy wyrównać ją, przetaczając pełną krew. Na początku leczenia mogą wystąpić zaburzenia erytropoezy (wytwarzanie erytrocytów megaloblastycznych). Zmiany morfologiczne mogą być podobne, jak w niedokrwistości złośliwej, ale nie są związane z niedoborem witaminy B12 ani kwasu foliowego. Zgłaszano przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów leczonych hydroksykarbamidem z powodu chorób mieloproliferacyjnych. U pacjentów, u których wystąpi ciężka niedokrwistość, należy wykonać badania laboratoryjne wykrywające hemolizę. Jeśli zostanie ustalone rozpoznanie niedokrwistości hemolitycznej, lek należy odstawić. Hydroksykarbamid może także opóźniać klirens osoczowy żelaza i zmniejszać jego wykorzystywanie przez erytrocyty, ale nie zmienia to czasu życia krwinek czerwonych. Lek należy ostrożnie stosować u pacjentów po radioterapii, po przeprowadzonej wcześniej chemioterapii, u pacjentów z nowotworami nerek, a zwłaszcza z niewydolnością nerek i wątroby. Doświadczenia u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i (lub) wątroby są ograniczone, dlatego lecząc takie osoby należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza na początku leczenia. Leczenie hydroksykarbamidem powoduje wzrost stężenia kwasu moczowego we krwi (zaleca się wtedy podawanie allopurynolu, nawadnianie, ewentualnie alkalizację moczu). W białaczkach i chłoniakach na początku leczenia obserwuje się szybkie narastanie stężenia kwasu moczowego. Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego i intensywnie nawadniać pacjenta. U pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu hydroksykarbamidem z powodu zaburzeń mieloproliferacyjnych takich, jak czerwienica prawdziwa lub nadpłytkowość, może dojść do rozwoju wtórnej białaczki. W chwili obecnej nie wiadomo, w jakim stopniu ma to związek z chorobą zasadniczą lub z leczeniem hydroksykarbamidem. U pacjentów długotrwale przyjmujących hydroksykarbamid notowano występowanie raka skóry. Należy doradzać pacjentom, aby chronili skórę przed działaniem promieni słonecznych. Ponadto podczas i po zakończeniu leczenia hydroksykarbamidem pacjenci powinni samodzielnie kontrolować skórę, a podczas rutynowych wizyt kontrolnych należy ich poddawać badaniom przesiewowym w celu wykrycia wtórnych nowotworów złośliwych. Hydroksykarbamid może wywołać bolesne owrzodzenia kończyn dolnych, które są na ogół trudne do leczenia i wymagają przerwania terapii. Przerwanie podawania leku prowadzi przeważnie do ustąpienia owrzodzeń w ciągu kilku tygodni. Może wystąpić zaostrzenie rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem. Podanie skojarzone hydroksykarbamidu i inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI) może zwiększać ryzyko działań niepożądanych NRTI. Dlatego leku nie należy stosować w skojarzeniu z lekami przeciwretrowirusowymi (didanozyna, stawudyna) u pacjentów z zakażeniem HIV, gdyż może to być przyczyną niepowodzenia kuracji i zwiększać działania toksyczne. Stwierdzono przypadki ostrego zapalenia trzustki, uszkodzenia lub niewydolność wątroby, prowadzące niekiedy do zgonu, a także obwodową neuropatię. U pacjentów leczonych na mieloproliferacyjne nowotwory złośliwe notowano przypadki chorób śródmiąższowych płuc, w tym włóknienia płuc, nacieku płuc, zapalenia płuc, zapalenia pęcherzyków płucnych i alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, mogące prowadzić do zgonu. Jeśli u pacjenta wystąpi gorączka, kaszel, duszność lub inne objawy ze strony układu oddechowego, należy go ściśle obserwować, badać i odpowiednio leczyć. Niezwłoczne odstawienie hydroksykarbamidu i zastosowanie kortykosteroidów wydaje się sprzyjać ustąpieniu objawów ze strony płuc. Leczenie preparatem w niedokrwistości sierpowatokwinkowej wymaga ścisłej kontroli klinicznej. Przed rozpoczęciem leczenia i wielokrotnie w trakcie leczenia należy badać wszystkie parametry hematologiczne, a także czynność nerek i wątroby. Należy wykonywać pełną morfologię krwi co dwa tygodnie na początku leczenia (tzn. przez pierwsze 2 mies.) oraz w przypadku stosowania dobowej dawki hydroksykarbamidu 35 mg/kg mc. Pacjentów, u których stabilny stan występuje po mniejszych dawkach, należy kontrolować co 2 mies. Leczenie należy przerwać, jeśli nastąpi znaczące zahamowanie czynności szpiku kostnego. Pierwszym i najczęstszym objawem supresji hematologicznej jest na ogół neutropenia. Małopłytkowość i niedokrwistość występują rzadziej i są rzadko obserwowane bez poprzedzającej je neutropenii. Po odstawieniu leczenia zwykle następuje szybki powrót do normy po mielosupresji. Leczenie hydroksykarbamidem można następnie wznowić przy nieco mniejszej dawce. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania hydroksykarbamidu u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dlatego preparat należy stosować ostrożnie w tej grupie chorych. U pacjentów z owrzodzeniami kończyn dolnych lek należy stosować z zachowaniem ostrożności. Takie owrzodzenia są częstym powikłaniem niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, ale odnotowywano je również u pacjentów leczonych hydroksykarbamidem. U pacjentów z zaburzeniami mieloproliferacyjnymi w trakcie leczenia wystąpiła toksyczność związana z zapaleniem naczyń skóry, w tym owrzodzenia i zgorzel w wyniku zapalenia naczyń. Toksyczność w wyniku zapalenia naczyń najczęściej zgłaszano u pacjentów leczonych obecnie lub w przeszłości interferonem. Z uwagi na potencjalnie ciężkie objawy kliniczne owrzodzeń spowodowanych zapaleniem naczyń skóry zgłaszane u pacjentów z chorobą mieloproliferacyjną, lek należy odstawić i (lub) zmniejszyć jego dawkę w przypadku wystąpienia owrzodzeń wywołanych zapaleniem naczyń skóry. Rzadko owrzodzenia są wywołane przez leukocytoklastyczne zapalenie naczyń. Zaleca się ciągłą obserwację wzrostu dzieci i młodzieży, poddawanych leczeniu. Hydroksykarbamid powoduje makrocytozę, która może maskować przypadkowe powstanie niedoboru kwasu foliowego i witaminy B. Zaleca się profilaktyczne podawanie kwasu foliowego. Pacjenci i (lub) ich rodzice lub opiekunowie prawni muszą być w stanie przestrzegać zaleceń dotyczących podawania tego leku, kontroli i opieki nad pacjentem. Lek zawiera czerwień koszenilową (E 124) i dlatego może powodować reakcje alergiczne.

Ciąża i laktacja

Leki wpływające na syntezę DNA, w tym hydroksykarbamid, są środkami potencjalnie mutagennymi. Preparat jest lekiem cytotoksycznym dlatego wywołuje działanie teratogenne u różnych gatunków zwierząt. Kobiety w wieku rozrodczym/Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet.  W związku z genotoksycznym potencjałem leku kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia hydroksykarbamidem oraz przez 6 miesięcy po zakończeniu leczenia. Zaleca się, aby mężczyźni stosowali skuteczne metody antykoncepcji, a także nie podejmowali decyzji o poczęciu dziecka podczas przyjmowania leku oraz przez 3 miesiące po zakończeniu leczenia. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić, niezwłocznie poinformowały lekarza prowadzącego w przypadku zajścia w ciążę. Pacjenci planujący poczęcie powinni przerwać leczenie na 3 miesiące (mężczyźni) lub 6 miesięcy (kobiety) przed możliwym poczęciem. Ocenę stosunku ryzyka do korzyści należy przeprowadzić indywidualnie, rozważając ryzyko związane z leczeniem hydroksykarbamidem względem przestawienia pacjenta na program transfuzji krwi. Ciąża. Lek jest przeciwwskazany w okresie ciąży. Z danych otrzymanych z ograniczonej liczby zastosowań hydroksykarbamidu w okresie ciąży nie wynika szkodliwe działanie leku na przebieg ciąży lub stan zdrowia płodu/noworodka. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Pacjentów leczonych hydroksykarbamidem należy poinformować o teoretycznym ryzyku dla płodu. Na podstawie ograniczonych dostępnych informacji, w przypadku narażenia na hydroksykarbamid pacjentek w ciąży lub w przypadku ciąży u partnerek pacjentów narażonych na hydroksykarbamid należy rozważyć ścisłą obserwację z przeprowadzeniem odpowiednich badań klinicznych, biologicznych i ultrasonograficznych. Karmienie piersią. Lek przenika do mleka ludzkiego i jego stosowanie w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Płodność. Hydroksykarbamid może wykazywać działanie genotoksyczne, dlatego jeśli po zakończeniu leczenia pacjentka zamierza zajść w ciążę, wskazana jest konsultacja genetyczna. Pacjentów należy poinformować o możliwości zabezpieczenia nasienia u mężczyzn lub komórek jajowych u kobiet przed rozpoczęciem terapii. Lek może wpływać na płodność u mężczyzn. Bardzo często obserwowano oligospermię i azoospermię u mężczyzn, chociaż te zaburzenia związane są również z zasadniczą chorobą. Zmniejszenie płodności obserwowano u samców szczura.

Działania niepożądane

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku,, w tym neutropenia (< 2,0 x 10⁹/l), retykulocytopenia (<80 x 10⁹/l), makrocytoza, oligospermia, azoospermia. Często: leukopenia, zwiększenie liczby megaloblastów, małopłytkowość (<80 x 10⁹/l), niedokrwistość (hemoglobina < 4,5 g/dl) - głównie z powodu zakażenia parwowirusem lub sekwestracji śledziony, biegunka, zaparcia, ciężkie zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, anoreksja), będące rezultatem jednoczesnego leczenia hydroksykarbamidem i napromieniania, można zwykle kontrolować przerywając czasowo podawanie hydroksykarbamidu. Niezbyt często: megaloblastoza, niepoddająca się leczeniu kwasem foliowym i witaminą B₁₂, anoreksja, nudności, wymioty, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia builirubiny, wysypka grudkowo-plamkowa, rumień twarzy, rumień dłoni i stóp, przemijające zaburzenie czynności kanalików nerkowych ze zwiększeniem stężenia kwasu moczowego, mocznika i kreatyniny we krwi, zapalenie jamy ustnej, gorączka polekowa, dreszcze, złe samopoczucie. Rzadko: ból i zawroty głowy, stany dezorientacja, omamy, ostre reakcje ze strony płuc (w postaci, rozlanych nacieków płucnych, duszności, alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych), wypadanie włosów, utrudnione i bolesne oddawanie moczu, reakcje nadwrażliwości. Bardzo rzadko: zmiany skórne przypominające zapalenie skórno-mięśniowe, przebarwienia lub zmiany zanikowe skóry i paznokci, owrzodzenia skórne (szczególnie kończyn dolnych), świąd, rogowacenie, rak skóry (płaskokomórkowy, podstawnokomórkowy), sinoczerwone grudki, łuszczenie skóry, toczeń rumieniowaty układowy i skórny, zaburzenia czynności nerek. Częstość nieznana: zakażenie parwowirusem B19, niedokrwistość hemolityczna, krwawienie, choroby śródmiąższowe płuc, owrzodzenie przewodu pokarmowego, suchość skóry, brak miesiączki, ciężka hipomagnezemia, zwiększenie masy ciała. Długotrwałe leczenie hydroksykarbamidem zaburzeń mieloproliferacyjnych, takich jak czerwienica prawdziwa lub nadpłytkowość, może prowadzić do rozwoju wtórnej białaczki. Hydroksykarbamid może zmniejszać klirens żelaza w osoczu i wykorzystanie żelaza przez erytrocyty bez wpływu na czas przeżycia krwinek czerwonych oraz zaostrzyć stan zapalny błon śluzowych, będący efektem wtórnym napromienienia. Może spowodować nawrót rumienia i przebarwień we wcześniej napromienianych tkankach. Duże dawki mogą wywoływać umiarkowaną senność.

Pozostałe informacje

Preparat może zaburzać sprawność psychofizyczną. Podczas leczenia, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek, nie zaleca się prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. Hydroksykarbamid może fałszywie zawyżać wyniki pomiaru stężenia glukozy z czujnika niektórych systemów ciągłego monitorowania glikemii (CGM), co może prowadzić do hipoglikemii, jeśli dawkowanie insuliny opiera się na wynikach pomiaru stężenia glukozy z czujnika. Jeżeli systemy CGM mają być stosowane równocześnie z leczeniem hydroksykarbamidem, należy skonsultować się z lekarzem przepisującym CGM w sprawie konieczności rozważenia alternatywnych metod monitorowania stężenia glukozy.