Monover - baza leków

Wskazania

Leczenie niedokrwistości z niedoboru żelaza w następujących warunkach: gdy doustne preparaty żelaza są nieskuteczne lub nie można ich użyć; gdy istnieje kliniczna potrzeba szybkiego dostarczenia żelaza. Diagnoza niedokrwistości z niedoboru żelaza powinna opierać się na odpowiednich testach laboratoryjnych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozpoznana poważna nadwrażliwość na inne podawane pozajelitowo preparaty żelaza. Niedokrwistość nie spowodowana niedoborem żelaza (np. niedokrwistość hemolityczna). Przeciążenie żelazem lub zaburzenia w wykorzystywaniu żelaza (np. hemochromatoza, hemosyderoza). Niewyrównana marskość wątroby oraz zapalenie wątroby.

Dawkowanie

Dożylnie. Każde dożylne podanie żelaza wiąże się z ryzykiem wystąpienia reakcji nadwrażliwości. W celu zminimalizowania ryzyka należy ograniczyć do minimum liczbę poszczególnych dożylnych podań żelaza. Należy uważnie monitorować pacjentów w celu wykrycia objawów reakcji nadwrażliwości w trakcie oraz przynajmniej przez 30 min po podaniu preparatu. Lek można podać jedynie pod warunkiem niezwłocznej dostępności personelu przeszkolonego w rozpoznawaniu i leczeniu reakcji anafilaktycznych, w warunkach z pełną dostępnością sprzętu do resuscytacji. Dorośli. Dawkowanie preparatu opiera się na podejściu etapowym: krok 1 - ocena zapotrzebowania na żelazo i krok 2 - obliczenie i podanie dawki/dawek żelaza. Powyższe kroki można powtórzyć po ocenie uzupełnienia żelaza (krok 3). Krok 1: Ocena zapotrzebowania na żelazo. Skumulowana dawka żelaza może być wyliczana wg uproszczonej tabeli (I): Hb ≥10 g/dl; Hb ≥6,2 mmol/l - pacjenci o mc. <50 - 500 mg żelaza, pacjenci o mc. 50-70 kg - 1000 mg żelaza, pacjenci o mc. ≥70 kg - 1500 mg żelaza; Hb <10 g/dl; Hb <6,2 mmol/l  - pacjenci o mc. <50 - 500 mg żelaza, pacjenci o mc. 50-70 kg - 1500 mg żelaza, pacjenci o mc. ≥70 kg - 2000 mg żelaza; albo wg równania Ganzoniego (II): dawka żelaza (mg) = mc. (kg) x [docelowa Hb - rzeczywista Hb] (g/dl) x 2,4 + żelazo do odtworzenia zapasów (mg); (III) Stałe zapotrzebowanie na żelazo: należy podawać pacjentowi stałą dawkę żelaza 1000 mg, a następnie oceniać dalsze zapotrzebowanie zgodnie z wytycznymi w części „Krok 3: Ocena uzupełnienia żelaza”. W przypadku pacjentów o mc. <50 kg do wyliczenia zapotrzebowania na żelazo należy zastosować wyliczenie wg uroszczonej tabeli lub wzór Ganzoniego. Krok 2: Wyliczenie i podawanie maksymalnej indywidualnej dawki żelaza. Na podstawie oszacowanego powyżej zapotrzebowania na żelazo, lek należy podawać, uwzględniając co następuje: całkowita tygodniowa dawka nie może przekraczać 20 mg żelaza/kg mc.; pojedyncza infuzja preparatu nie może przekraczać 20 mg żelaza/kg mc.; pojedyncze dożylne podanie (bolus) preparatu nie może przekraczać 500 mg żelaza. Krok 3: Ocena uzupełnienia żelaza. Ponowna ocena, w tym badania laboratoryjne krwi, powinna zostać przeprowadzona przez lekarza na podstawie indywidualnego stanu pacjenta. W celu oceny efektu leczenia dożylnego żelazem, należy ponownie ocenić stężenie Hb nie wcześniej niż 4 tyg. po ostatnim podaniu preparatu, uwzględniając odpowiedni czas na erytropoezę i wbudowanie żelaza. W przypadku, gdy pacjent wymaga dalszego uzupełniania żelaza, należy ponownie obliczyć zapotrzebowanie na żelazo. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat, z uwagi na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. Sposób podania. Lek należy podawać drogą dożylną za pomocą wstrzyknięć lub wlewów. Preparat nie powinien być podawany równocześnie z doustnymi produktami żelaza, ponieważ wchłanianie żelaza podawanego doustnie może ulec zmniejszeniu. Lek można podawać jako dożylną iniekcję bolusową w dawce do ≤500 mg do 3 razy w tygodniu, z szybkością podawania do 250 mg/min, w formie nierozcieńczonej lub rozcieńczonej w ilości maksymalnie 20 ml jałowego roztworu chlorku sodu o stężeniu 0,9%. Wlew dożylny - wymagana dawka żelaza może być podana w pojedynczej infuzji leku w dawce do 20 mg żelaza/kg mc. lub w cotygodniowych wlewach do czasu uzyskania dawki wymaganej. Jeśli dawka żelaza przekracza 20 mg żelaza/kg mc., dawkę należy podzielić na 2 dawki podawane z przynajmniej tygodniową przerwą. Dawki ≤1000 mg żelaza należy wlewać minimum 15 min, dawki powyżej 1000 mg należy wlewać przez co najmniej 30 min. Lek należy dodać do maksymalnie 500 ml jałowego roztworu chlorku sodu 0,9%. Wstrzyknięcie do dializatora - lek można podawać podczas zabiegu hemodializy bezpośrednio do ramienia żylnego dializatora, z użyciem takiej samej procedury jak opisano dla dożylnej iniekcji bolusowej.

Skład

1 ml roztworu zawiera 100 mg żelaza w postaci żelaza (III) derizomaltozy.

Działanie

Lek jest koloidem zawierającym żelazo silnie związane w sferoidalnych cząstkach żelazo-węglowodanych. Każda cząstka stanowi strukturę złożoną z atomów żelaza(III) oraz derizomaltozy o średniej masie cząsteczkowej 1000 Da oraz małym rozrzucie masy cząsteczkowej, prawie całkowicie pozbawioną mono- i disacharydów. Międzynarodowa nazwa niezastrzeżona (INN): Derizomaltoza żelazowa (znana również jako izomaltozyd 1000 żelaza(III)). Chelatowanie żelaza(III) węglowodanami nadaje cząstce budowę przypominającą ferrytynę, co przypuszczalnie chroni przed toksycznością niezwiązanego, nieorganicznego żelaza(III). Żelazo jest dostępne w postaci niejonowej, rozpuszczalnej w wodzie, w roztworze wodnym o pH pomiędzy 5,0 a 7,0. Lek zawiera żelazo w silnie związanym kompleksie, który umożliwia kontrolowane, powolne uwalnianie żelaza biodostępnego do białek wiążących żelazo, z niskim ryzykiem wystąpienia toksyczności wolnego żelaza. Po podaniu pojedynczej dawki leku wynoszącej od 100 do 1000 mg żelaza, w badaniach farmakokinetyki żelazo wstrzykiwane lub podawane w infuzji było wydalane z osocza z T_0,5 od 1 do 4 dni. Eliminacja żelaza poprzez nerki była znikoma. Po podaniu dożylnym derizomaltoza żelazowa jest bardzo szybko wychwytywana przez komórki układu siateczkowo-śródbłonkowego (RES), zwłaszcza w wątrobie i śledzionie, skąd żelazo jest powoli uwalniane. Krążące żelazo jest usuwane z osocza przez komórki układu siateczkowo-śródbłonkowego, które rozkładają kompleks na składniki - żelazo i derizomaltozę. Żelazo jest natychmiast wiązane z dostępnymi podjednostkami białek, tworząc hemosyderynę lub ferrytynę, fizjologiczne formy zapasów żelaza lub w mniejszym stopniu z cząsteczką transportową – transferyną. W tej postaci żelazo podlega kontroli fizjologicznej i uzupełnia hemoglobinę i zubożone zapasy żelaza. Żelazo nie jest łatwo usuwane z organizmu i jego akumulacja może być toksyczna. Z powodu dużych rozmiarów cząstek kompleksu, lek nie jest wydalany przez nerki. Małe ilości żelaza usuwane są z moczem i kałem. Derizomaltoza jest metabolizowana lub wydalana.

Interakcje

Jak w przypadku wszystkich preparatów żelaza podawanych pozajelitowo, wchłanianie żelaza podawanego równocześnie doustnie jest zmniejszone. Zgłaszano, że duże pozajelitowe dawki żelaza (≥5 ml) powodowały brązowe zabarwienie surowicy w próbce krwi pobranej 4 h po podaniu. Żelazo podawane pozajelitowo może być przyczyną fałszywie podwyższonej wartości stężenia bilirubiny i fałszywie obniżonej wartości stężenia wapnia w surowicy.

Środki ostrożności

Pozajelitowe podawanie wszystkich kompleksów żelaza może powodować ostrą, natychmiastową i potencjalnie śmiertelną reakcję nadwrażliwości. Zgłaszano także reakcje nadwrażliwości, w wyniku których rozwinął się zespół Kounisa (skurcz tętnicy wieńcowej w wyniku ostrej reakcji alergicznej, mogący prowadzić do zawału mięśnia sercowego). Ryzyko jest zwiększone u pacjentów z rozpoznanymi alergiami, w tym alergiami na leki, włącznie z pacjentami z wywiadem wskazującym na występowanie ciężkiej astmy, wyprysku lub innej alergii atopowej. Istnieje również podwyższone ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości na podawane pozajelitowo kompleksy zawierające żelazo w przypadku podawania ich pacjentom z chorobami immunologicznymi lub zapalnymi (np. toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów). Lek należy podawać wyłącznie pod bezpośrednim nadzorem przeszkolonego w zakresie oceny i leczenia reakcji anafilaktycznych personelu medycznego, w miejscu w pełni wyposażonym w sprzęt do resuscytacji. Pacjenta należy obserwować w celu wykrycia działań niepożądanych przez co najmniej 30 min po każdym wstrzyknięciu preparatu. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości lub objawów nietolerancji w trakcie podawania żelaza leczenie należy natychmiast przerwać. Dostępne musi być wyposażenie do resuscytacji krążeniowo-oddechowej oraz sprzęt do leczenia ostrych reakcji anafilaktycznych lub rzekomoanafilaktycznych, w tym roztwór adrenaliny do wstrzykiwań o stężeniu 1:1000. W razie potrzeby należy zastosować również dodatkowe leczenie lekami przeciwhistaminowymi i (lub) kortykosteroidami. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, żelazo można podawać pozajelitowo wyłącznie po przeprowadzeniu dokładnej oceny stosunku korzyści do ryzyka. Pozajelitowego podawania żelaza należy unikać u pacjentów z zaburzeniami parametrów wątrobowych (AlAT i (lub) AspAT >3 x GGN), gdzie przeciążenie żelazem jest czynnikiem wyzwalającym, w szczególności porfirię późną skórną (PCT). Aby uniknąć przeciążenia żelazem, zaleca się dokładne monitorowanie jego stężenia. Pozajelitowe podawanie żelaza należy stosować ostrożnie w przypadku ostrych lub przewlekłych infekcji. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z trwającą bakteriemią. W przypadku zbyt szybkiej iniekcji dożylnej mogą wystąpić epizody obniżenia ciśnienia. Należy zachować ostrożność, aby uniknąć wypływu okołożylnego podczas podawania leku. Wypływ okołożylny żelaza w miejscu wstrzyknięcia może prowadzić do podrażnienia skóry oraz potencjalnie długotrwałego brązowego zabarwienia w miejscu wstrzyknięcia. W przypadku wypływu okołożylnego należy natychmiast przerwać podawanie leku.

Ciąża i laktacja

Przed zastosowaniem preparatu w okresie ciąży konieczne jest wnikliwe rozważenie bilansu korzyści i zagrożeń. Niedokrwistość wywołaną niedoborem żelaza występującą w I trymestrze ciąży można leczyć podawanymi doustnie produktami żelaza. Leczenie za pomocą preparatu należy ograniczyć do II lub III trymestru, jeżeli spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla matki i płodu. Po zastosowaniu pozajelitowych produktów żelaza może wystąpić bradykardia płodu. Jest ona zwykle przemijająca i wynika z reakcji nadwrażliwości u matki. Podczas dożylnego podawania pozajelitowych produktów żelaza kobietom w ciąży należy uważnie obserwować nienarodzone dziecko. Wykazano, że przenikanie żelaza z preparatu do mleka ludzkiego było bardzo niewielkie. Dawki terapeutyczne preparatu nie powinny wywierać jakiegokolwiek wpływu na noworodka lub niemowlę. W badaniach na zwierzętach nie wykazano wpływu na płodność.

Działania niepożądane

Często: nudności, wysypka, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (rumień, obrzęk, pieczenie, ból, zasinienie, odbarwienie, wynaczynienie, podrażnienie). Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości (w tym ciężkie), ból głowy, parestezje, zaburzenia smaku, niewyraźne widzenie, utrata przytomności, zawroty głowy, zmęczenie, tachykardia, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, ból w klatce piersiowej, duszności, skurcz oskrzeli, ból brzucha, wymioty, niestrawność, zaparcia, biegunka, świąd, pokrzywka, wysypka, zaczerwienienie, potliwość, zapalenie skóry, hipofosfatemia, ból pleców, bóle mięśniowe, bóle stawowe, skurcze mięśni, gorączka, dreszcze, infekcja, miejscowe zapalenie żył, złuszczanie się skóry, podwyższone enzymy wątrobowe. Rzadko: reakcje rzekomoanafilaktyczne/anafilaktyczne, dysfonia, napady padaczkowe, drżenie, zmieniony stan umysłowy, arytmia, obrzęk naczynioruchowy, złe samopoczucie, objawy grypopodobne. Częstość nieznana: zespół Kounisa, przebarwienia skóry w odległych miejscach. W przypadku podawania pozajelitowych preparatów żelaza mogą również wystąpić reakcje opóźnione, które mogą być ciężkie. Charakteryzują się one bólem stawów, bólem mięśni i czasami gorączką. Początek występuje w okresie od kilku godzin do czterech dni od podania. Objawy zazwyczaj utrzymują się przez 2-4 dni i ustępują samoistnie lub po podaniu prostych leków przeciwbólowych.

Pozostałe informacje

Zgłaszano, że duże pozajelitowe dawki żelaza (5 ml lub więcej) powodowały brązowe zabarwienie surowicy w próbce krwi pobranej 4 h po podaniu. Żelazo podawane pozajelitowo może być przyczyną fałszywie podwyższonej wartości bilirubiny i fałszywie obniżonej wartości stężenia wapnia w surowicy.