Mobemid - baza leków

Wskazania

Zespoły depresyjne. Fobia społeczna.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na moklobemid lub pozostałe składniki preparatu. Ostre stany splątania, guz chromochłonny. Stosowanie u dzieci poniżej 18 lat. Leczenie selegiliną, petydyną, dekstrometorfanem, selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitorami MAO lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Zespoły depresyjne: zalecana dawka początkowa wynosi 300 mg na dobę w 2 dawkach, w zależności od nasilenia objawów dawkę można zwiększyć do 600 mg na dobę. W celu osiągnięcia pełnego efektu leczniczego, preparat należy podawać przez 4-6 tyg. Fobia społeczna: początkowa dawka dobowa wynosi 300 mg, po 3 dniach zwiększa się dawkę do 600 mg na dobę w 2 dawkach. Leczenie dawką 600 mg należy kontynuować przez 8-12 tyg., aby ocenić skuteczność leczenia. Maksymalna dawka dobowa wynosi 600 mg. Należy okresowo oceniać stan pacjentów i zasadność dalszej terapii. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z niewydolnością nerek. W chorobach wątroby powodujących zaburzenia metabolizmu wątrobowego lub w przypadku jednoczesnego podawania leków zaburzających aktywność monooksydazy mikrosomalnej (np. cymetydyny) dawkę dobową leku należy zmniejszyć do połowy lub nawet do 1/3 zalecanej dawki. Sposób podania. Lek należy przyjmować bezpośrednio po posiłku. Należy pamiętać, by ostatnia dawka preparatu nie została przyjęta w zbyt późnych godzinach wieczornych. Preparat w dawce podtrzymującej 150 mg należy przyjmować raz na dobę w godzinach rannych.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 150 mg moklobemidu.

Działanie

Lek przeciwdepresyjny. Odwracalnie hamuje aktywność monoaminooksydazy typu A (MAO-A), powodując zahamowanie metabolizmu noradrenaliny, dopaminy i serotoniny, co prowadzi do zwiększenia ich stężenia w przestrzeni pozakomórkowej. Wpływa korzystnie na nastrój i napęd. Nie wykazuje właściwości sedatywnych. Działa korzystnie na zaburzenia snu w przebiegu depresji. Po podaniu doustnym dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 1-2 h. Wchłanianie leku jest całkowite, jednak efekt pierwszego przejścia zmniejsza jego biodostępność. Moklobemid w około 50% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w wątrobie do nieczynnych metabolitów, głównie w procesie utleniania. T_0,5 wynosi 1-2 h. Moklobemid jest wydalany z moczem głównie w postaci nieczynnych metabolitów i w około 1% w postaci nie zmienionej.

Interakcje

Moklobemid nie może być stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwdepresyjnymi, należy zachować odpowiednią przerwę w przypadku wcześniejszego stosowania leków przeciwdepresyjnych. Po przerwaniu leczenia inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, a przed rozpoczęciem leczenia moklobemidem, konieczne jest zachowanie przerwy równej 4-5 okresom półtrwania leku podawanego wcześniej lub jego aktywnego metabolitu. Moklobemid może być stosowany nie wcześniej niż przynajmniej tydzień po odstawieniu inhibitorów MAO, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych lub leków przeciwdepresyjnych hamujących wychwyt zwrotny serotoniny (2 tyg. w przypadku paroksetyny, 5 tyg, w przypadku fluoksetyny). Moklobemid może nasilać działanie fenylefryny i innych leków sympatykomimetycznych - nie powinien być stosowany jednocześnie. Nie należy stosować moklobemidu jednocześnie z selegiliną i z preparatami zawierającymi dekstrometorfan. Podczas jednoczesnego stosowania moklobemidu i opioidowych leków przeciwbólowych może wystąpić nasilenie działania opioidów. Cymetydyna hamuje metabolizm moklobemidu i zwiększa jego stężenie we krwi - u osób leczonych cymetydyną, dawkę moklobemidu należy zmniejszyć o połowę. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania moklobemidu i lewodopy - ryzyko wystąpienia przełomu nadciśnieniowego. Moklobemid może zmniejszać działanie nifedypiny i furosemidu. Moklobemid może nasilać działanie ibuprofenu lub innych NLPZ. Zalecane jest przyjmowanie leku po posiłkach w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa interakcji z tyraminą; do produktów o dużej zawartości tyraminy należą: ryby wędzone, niektóre gatunki sera, czekolada, wino, piwo, produkty drożdżowe, soja. Stosowanie moklobemidu i innych leków: nie kojarzyć z klomipraminą, petydyną, dekstropropoksyfenem, dekstrometorfanem, selegiliną, inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny; kojarzyć ostrożnie z cymetydyną, lekami sympatykomimetycznymi, metoprololem, lekami przeciwdrgawkowymi, opioidowymi lekami przeciwbólowymi, NLPZ; kojarzyć można bezpiecznie z antybiotykami, digoksyną, doustnymi lekami antykoncepcyjnymi, doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, pochodnymi kumaryny, glibenklamidem, hydrochlorotiazydem, insuliną, moksonidyną, nifedypiną, zolmitriptanem, benzodiazepinami i litem.

Środki ostrożności

Lek należy ostrożnie stosować u osób z nadczynnością tarczycy (lek może wywołać reakcję nadciśnieniową), u chorych z chorobą afektywną dwubiegunową (lek może wywołać epizody maniakalne) oraz w zaburzeniach czynności wątroby. Pacjentom stosującym lek zaleca się unikanie potraw bogatych w tyraminę, a zwłaszcza ryb wędzonych, wędzonego mięsa, niektórych gatunków żółtego sera (Cheddar, Camembert, Gruyere), czekolady, wina, piwa, produktów drożdżowych, soi. U pobudzonych pacjentów z depresją, preparat można podawać jednocześnie z lekami uspokajającymi (np. benzodiazepinami). Leku nie stosuje się u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat ze względu na brak badań klinicznych. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nastąpić dopiero po kilku pierwszych tygodniach leczenia lub później, do tego czasu pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie oraz pacjenci przejawiający, przed rozpoczęciem leczenia, nasilone skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich ściśle obserwować w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad produktami przeciwdepresyjnymi stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka, należy ściśle obserwować. Preparat zawiera laktozę, dlatego nie powinni go stosować pacjenci z rzadko występującą nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Ciąża i laktacja

Brak odpowiednich badań klinicznych u kobiet w ciąży. Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Nie należy stosować leku w okresie karmienia piersią, ponieważ przenika do mleka.

Działania niepożądane

Często: ból głowy, bezsenność, zaburzenie snu, zawroty głowy, drżenie, wzmożona pobudliwość, niepokój, nerwowość, senność, zmęczenie, uspokojenie, nasilony niepokój, stan ostrego niepokoju, osłabienie, omdlenie, nudności, zaparcia, bóle żołądkowo-jelitowe, dyskomfort w nadbrzuszu, mdłości, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, uczucie pełności w żołądku, ból brzucha, wymioty, tachykardia, palpitacje serca, hipotensja ortostatyczna, hipotensja, pocenie się, niewyraźne widzenie, zwiększony lub zmniejszony apetyt. Niezbyt często: migrena, zaburzenia pozapiramidowe, szum uszny, parestezja, dyzartria, zgaga, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcie, niestrawność, nadciśnienie, zwolnienie czynności serca, skurcze dodatkowe, ból dławicowy, ból w piersiach, złe samopoczucie, bóle szkieletowo-mięśniowe, uczucie zmienionego smaku, napady zaczerwienienia twarzy, uczucie gorąca, mroczki (ubytki w polu widzenia), duszność, trudności w zasypianiu, koszmary nocne, omamy, zaburzenie pamięci, dezorientacja, nasilenie depresji, ekscytacja/drażliwość, objawy hipomanii, zachowanie agresywne, apatia, napięcie nerwowe, hipomania, stany splątania, objawy zapalenia żył, wykwit/wysypka, skórna reakcja alergiczna, świąd, zapalenie dziąseł, zapalenie jamy ustnej, suchość skóry, zaburzenie oddawania moczu (bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, wielomocz, bolesne parcie na mocz), krwawienia z dróg rodnych, wydłużona menstruacja, niewielkie zmniejszenie liczby leukocytów oraz aktywności AlAT i AspAT (bez znaczenia klinicznego). Rzadko: nieostre widzenie, zapalenie spojówek, drżenie mięśniowe. Zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia moklobemidem, a także w krótkim czasie po odstawieniu leku. W czasie leczenia depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, faza depresyjna może przejść w fazę maniakalną. Część objawów jest zależna od choroby podstawowej i w większości przypadków ustępuje w miarę kontynuowania kuracji.

Pozostałe informacje

Preparat nie powinien zaburzać sprawności psychofizycznej, jednak w początkowym okresie leczenia nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych w ruchu.