Neomycinum TZF - baza leków

Wskazania

Wyjałowienie przewodu pokarmowego przed zabiegami chirurgicznymi w obrębie jelit, encefalopatia wątrobowa.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na składniki leku, antybiotyki aminoglikozydowe. Stany zapalne, owrzodzenia lub niedrożność jelit. Uszkodzenie słuchu. Miastenia.

Dawkowanie

Dorośli: przed zabiegiem chirurgicznym: 1 g co 1 h przez 4 h, następnie 1 g co 4 h przez następne 24 h, lub 1 g 19 h, 18 h i 9 h przed operacją; w encefalopatii wątrobowej: 4-12 g na dobę w dawkach podzielonych (1-3 g co 6 h) przez 5-7 dni. Dzieci: przed zabiegiem chirurgicznym: dzieci powyżej 12 rż.: 1 g co 4 h przez 2-3 dni przed operacją; dzieci 6-12 rż., 250-500 mg co 4 h przez 2-3 dni przed operacją. Pacjenci z niewydolnością nerek: dawkowanie ustalane indywidualnie.

Skład

1 tabl. zawiera 250 mg neomycyny w postaci siarczanu.

Działanie

Antybiotyk aminoglikozydowy o szerokim spektrum działania. Działa bakteriobójczo na bakterie Gram-ujemne - Escherichia coli, Enterobacter aerogenes, Klebsiella pneumoniae, Pasteurella spp., Proteus vulgaris, Salmonella spp., Shigella spp., Haemophilus influenzae, Neisseria meningitidis, Vibrio cholerae, Bordetella pertussis; Gram dodatnie - Bacillus anthracis, Corynebacterium diphteriae, Staphylococcus aureus, Streptococcus faecalis, Listeria monocytogenes, Mycobacterium tuberculosis. Nie działa na Pseudomonas aeruginosa. W niewielkim stopniu wchłania się z przewodu pokarmowego, dzięki czemu osiąga duże stężenia w jelitach. Okres półtrwania w osoczu wynosi 2-3 h. Wydala się niemal całkowicie z kałem.

Interakcje

Pacjenci uczuleni na jakikolwiek inny antybiotyk aminoglikozydowy mogą również wykazywać nadwrażliwość na inny antybiotyk z tej grupy (nadwrażliwość krzyżowa). Preparat podany doustnie zmniejsza wchłanianie fenoksymetylopenicyliny, metotreksatu, digoksyny, witaminy A i witaminy B₁₂. Synergizm działania z większością antybiotyków β-laktamowych (w kilku przypadkach u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek obserwowano zmniejszone działanie aminoglikozydów). Jednoczesne podawanie neomycyny z kwasem etakrynowym, furosemidem oraz innymi lekami mającymi właściwości nefrotoksyczne (np. inne aminoglikozydy, niektóre cefalosporyny, amfoterycyna, cyklosporyna, kapreomycyna, polimyksyny, leki zawierające platynę, teikoplanina, wankomycyna) lub ototoksyczne (np. diuetyki pętlowe, kapreomycyna, teikoplanina, wankomycyna, leki zawierające platynę) nasila oto- i nefrotoksyczne działanie leku. Jednoczesne podawanie z lekami zwiotczającymi mięśnie (np. toksyna botulinowa) lub z lekami hamującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. halogenowanymi węglowodorami wziewnymi stosowanymi do znieczulania, opioidowymi lekami przeciwbólowymi) powoduje zwiększenie blokady nerwowo-mięśniowej, co prowadzi do obniżenia sprawności układu mięśniowo-szkieletowego, zaburzeń oddychania, a nawet bezdechu. Aminoglikozydy mogą zmniejszać działanie leków parasympatykomimetycznych (np. neostygmina, pirydostygmina). Neomycyna może nasilać hipoglikemizujące działanie akarbozy (nasilenie działań niepożądanych ze strony układu pokarmowego). Jednoczesne stosowanie aminoglikozydów z bisfosfonianami może zwiększać ryzyko hipokalcemii. Neomycyna zmniejsza skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych. Preparat inaktywuje doustne szczepionki przeciw durowi brzusznemu.

Środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność u wcześniaków, noworodków, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z mukowiscydozą i nadwagą, gdyż te grupy pacjentów są najbardziej wrażliwe na toksyczne działanie neomycyny, zaleca się indywidualne dostosowanie dawkowania. Ostrożnie u pacjentów ze schorzeniami nerwowo-mięśniowymi i parkinsonizmem (ryzyko blokady nerwowo-mięśniowej). Ostrożnie u pacjentów z owrzodziałą lub podrażniona błoną śluzową lub w stanach zapalnych jelita, gdyż wchłanianie leku może być wtedy większe i wywoływać działanie ogólnoustrojowe (w tym głuchotę). Preparat zawiera sacharozę, dlatego pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni go przyjmować. Długotrwałe doustne stosowanie neomycyny może powodować nadważenia niewrażliwymi drobnoustrojami, szczególnie grzybami.

Ciąża i laktacja

Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży, gdy jego zastosowanie jest bezwzględnie konieczne, a stosowanie bezpieczniejszego leku alternatywnego jest niemożliwe lub przeciwwskazane. U niemowląt karmionych piersią przez matki leczone aminoglikozydami mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane, dlatego podczas stosowania neomycyny należy przerwać karmienie piersią.

Działania niepożądane

Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy krwi, zaburzenia elektrolitowe (hipomagnezemia, hipokalcemia, hipokaliemia), nieprawidłowy skład krwi, niedokrwistość hemolityczna, blokada nerwowo-mięśniow, stan splątania, dezorientacja, parestezja, oczopląs, ototoksyczność słuchowa (utrata słuchu, brzęczenie, szum lub uczucie zatkanych uszu) i przedsionkowa (niezdarność w poruszaniu, zawroty głowy, nudności, wymioty, zaburzenia równowagi), nudności, wymioty, biegunka, zwiększone wydzielanie śliny, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zespół złego wchłaniania charakteryzujący się tłuszczowymi stolcami, zmniejszeniem wchłaniania ksylozy, zmniejszeniem masy ciała, zmniejszeniem stężenia karotenu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów leczonych długotrwale lub dużymi dawkami neomycyny, nefrotoksyczność (może wystąpić podczas stosowania dużych dawek leku i w konsekwencji prowadzić do martwicy kanalików nerkowych), zakażenia grzybicze skóry i błon śluzowych, nadkażenia opornymi bakteriami (Staphylococcus spp., Pseudomonas spp.), gorączka polekowa, wstrząs anafilaktyczny, zmiany skórne w postaci wysypki, świąd, podrażnienie, bolesność w okolicy twarzy.

Pozostałe informacje

Nie przekraczać koniecznego czasu leczenia. Konieczne są okresowe kontrolne badania audiometryczne oraz badania moczu i krwi z oznaczeniem stężenia leku (duże stężenie może być przyczyną uszkodzenia nerek oraz nerwu przedsionkowo-słuchowego).