Aclotin - baza leków

Wskazania

Zmniejszenie ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu u pacjentów po przebytym epizodzie niedokrwienia naczyń mózgowych (udar niedokrwienny mózgu, przejściowe ataki niedokrwienne w wywiadzie). Zapobieganie ciężkim incydentom niedokrwienia (szczególnie w obrębie naczyń wieńcowych) u pacjentów z zarostową miażdżycą tętnic kończyn dolnych w fazie chromania przestankowego. Zapobieganie wykrzepianiu w przetoce tętniczo-żylnej u pacjentów poddawanych hemodializom.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Skaza krwotoczna. Choroby mogące powodować krwawienia (np. wrzód żołądka lub dwunastnicy). Ostre krwotoczne udary mózgowe. Choroby krwi przebiegające z wydłużeniem czasu krwawienia. Leukopenia, agranulocytoza, małopłytkowość w wywiadzie.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli: zwykle 250 mg (1 tabl.) 2 razy na dobę, wraz z posiłkami. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci poniżej lat 18 ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. U pacjentów z niewydolnością wątroby oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek należy zachować szczególną ostrożność i w razie konieczności należy zmniejszyć dawkę.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 250 mg chlorowodorku tyklopidyny. Preparat zawiera laktozę.

Działanie

Tyklopidyna hamuje agregację płytek krwi i uwalnianie płytkowych czynników krzepnięcia, zapobiegając tworzeniu się zakrzepów tętniczych i żylnych. Mechanizm jej działania polega na zahamowaniu zależnej od ADP aktywacji płytek krwi oraz na zablokowaniu łączenia się fibrynogenu z receptorem glikoproteinowym (IIb i IIIa) płytki. W ten sposób tyklopidyna uniemożliwia agregację płytek krwi, wydłuża czas krwawienia oraz zmniejsza lepkość krwi. Lek nie wpływa na aktywność układu cyklooksygenazy, syntezę i aktywność fosfodiesterazy ani płytkowego cAMP. Po podaniu doustnym tyklopidyna wchłania się szybko i prawie całkowicie z przewodu pokarmowego (80-90%), przy czym obecność pokarmu zwiększa wchłanianie. Maksymalne stężenie w osoczu po jednorazowym przyjęciu dawki 250 mg występuje po ok. 2 h od podania. Tyklopidyna w 98% wiąże się z białkami osocza, a jej metabolity - w 40-50%. Jest metabolizowana w wątrobie (do co najmniej 20 metabolitów) i wydalana z moczem (60%) oraz z kałem (25%), głównie w postaci metabolitów. T_0,5 po podaniu pojedynczej dawki (250 mg) wynosi ok. 8-12 h; w stanie równowagi ulega wydłużeniu do 4-5 dni. Zahamowanie agregacji płytek występuje po ok. 2 dniach stosowania leku w dawce 250 mg 2 razy na dobę, osiąga poziom klinicznie istotny 2 dni później, a maksimum po 8-11 dniach stosowania preparatu. U większości pacjentów czas krwawienia powraca do wartości początkowych po 1-2 tyg. od chwili przerwania stosowania leku.

Interakcje

Ze względu na zwiększenie ryzyka krwawienia, lek należy stosować ostrożnie z NLPZ, lekami przeciwpłytkowymi, salicylanami, doustnymi lakami przeciwzakrzepowymi, heparyną, selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oraz pentoksyfiliną; w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania tych leków, należy ściśle kontrolować stan kliniczny pacjenta. Tyklopidyna nieznacznie zmniejsza stężenie digoksyny, a zwiększa stężenie teofiliny w osoczu - w przypadku jednoczesnego przyjmowania może być konieczne dostosowania dawkowania. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania fenytoiny z tyklopidyną; pomocne może być oznaczenie stężenia fenytoiny we krwi. Biologiczny T_0,5 antypiryny (fenazonu), metabolizowanej z udziałem układu cytochromu P450 ulega wydłużeniu o 25%, gdy podawana jest jednocześnie z tyklopidyną. Podobnego działania oczekuje się także w przypadku preparatów o podobnym metabolizmie wątrobowym. Szczególnie w przypadku leków o wąskim indeksie terapeutycznym, konieczne jest dostosowanie dawki na początku leczenia lub po przerwaniu leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie leków zobojętniających kwas żołądkowy prowadzi do zmniejszenia stężenia tyklopidyny we krwi o ok. 20-30%. Jednoczesne, długotrwałe stosowanie cymetydyny prowadzi do znaczącego zwiększenia stężenia tyklopidyny w osoczu. W bardzo rzadkich przypadkach zgłaszano zwiększenie stężenia cyklosporyny we krwi; podczas jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie cyklosporyny we krwi. Nie zgłaszano klinicznie istotnych interakcji podczas jednoczesnego podawania tyklopidyny z lekami β-adrenolitycznymi, antagonistami wapnia i lekami moczopędnymi. Tyklopidyna nie wchodzi w interakcje z propranololem na etapie wiązania z białkami osocza.

Środki ostrożności

Tiklopidyna może powodować hematologiczne i krwotoczne działania niepożądane (zgłaszano występowanie agranulocytozy, pancytopenii i rzadkie przypadki białaczki); należy zachować szczególną ostrożność. Na początku leczenia należy wykonać pełną morfologię krwi z rozmazem (w tym oznaczenie liczby płytek krwi). Badania te należy powtarzać co 2 tyg. przez pierwsze 3 mies. terapii oraz w ciągu 15 dni po jego zakończeniu w przypadku konieczności przerwania leczenia w ciągu pierwszych 3 mies. terapii. W razie zmniejszenia liczby neutrofili <1500/mm³ należy potwierdzić ich wartości. W razie potwierdzenia neutropenii (liczba neutrofili <1500/mm³) lub trombocytopenii (liczba płytek krwi <100000/mm³) leczenie preparatem należy przerwać. W trakcie stosowania należy szczególnie uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy neutropenii, malopłytkowości, krwawień, zaburzeń krzepnięcia, zakrzepowej plamicy małopłytkowej oraz objawy zapalenia wątroby. Tyklopidynę należy stosować ostrożnie u pacjentów ze skłonnością do krwawień. Leku nie należy podawać jednocześnie z heparyną, doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi lub lekami przeciwpłytkowymi. Na co najmniej 10 dni przed przeprowadzeniem zabiegu chirurgicznego lub stomatologicznego tyklopidynę należy odstawić. W przypadku nagłych zabiegów chirurgicznych, w celu ograniczenia ryzyka krwawienia i wydłużonego czasu krwawienia, można zastosować osobno lub jednocześnie: dożylne podanie 0,5-1,0 mg/kg mc. metyloprednizolonu (w razie potrzeby powtórzyć); infuzję z desmopresyny w dawce 0,2-0,4 μg/kg mc. lub podanie świeżych płytek w infuzji dożylnej (w postaci jednostek masy płytkowej). Należy zachować ostrożność podczas podawania leku pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby. W razie podejrzenia zaburzeń czynności wątroby należy wykonać badania czynności wątroby, szczególnie w pierwszych miesiącach leczenia. Jeśli wystąpi zapalenie wątroby lub żółtaczka, leczenie należy przerwać i wykonać badania czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek konieczne może być zmniejszenie dawki tyklopidyny lub zaprzestanie stosowania preparatu, jeśli wystąpią zaburzenia krwotoczne lub dotyczące układu krwiotwórczego. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Ciąża i laktacja

Leku nie wolno stosować w okresie ciąży jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach wykazały, że tyklopidyna przenika do mleka samic szczura w okresie laktacji. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania tyklopidyny u kobiet karmiących piersią. Leku nie wolno stosować w okresie karmienia piersią, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.

Działania niepożądane

Często: neutropenia (w tym ciężka neutropenia), agranulocytoza, ból głowy, zawroty głowy, biegunka, nudności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej i transaminaz, wysypki skórne (zwłaszcza grudkowe i pokrzywkowe, często z towarzyszącym świądem; wysypka może występować w formie uogólnionej), zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Niezbyt często: izolowana trombocytopenia <80000/mm^{3 (}w wyjątkowych przypadkach trombocytopenia połączona z niedokrwistością hemolityczną), sepsa i wstrząs septyczny mogą być śmiertelnym powikłaniem agranulocytozy, zaburzenia czucia (neuropatia obwodowa), siniaki, wybroczyny, krwawienie z nosa, krwiomocz, krwotok ze spojówek, krwawienia śród- i pooperacyjne (obserwowano krwotok, który może mieć ciężki przebieg i czasem może zakończyć się zgonem), owrzodzenie żołądka i jelit, zwiększenie stężenia bilirubiny, złuszczające zapalenie skóry. Rzadko: pancytopenia, aplazja szpiku kostnego lub, zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP), szum w uszach, krwawienie śródmózgowe, zapalenie wątroby (cytolityczne i (lub) cholestatyczne. Bardzo rzadko: reakcje immunologiczne (o różnej postaci, jak reakcje alergiczne, eozynofilia, anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy, ból stawów, zapalenie naczyń, liszaj rumieniowaty, alergiczne zmiany w płucach, nadwrażliwość, nefropatia, czasem skutkująca niewydolnością nerek), ciężka biegunka z zapaleniem okrężnicy (z limfocytowym zapaleniem okrężnicy włącznie), donoszono o przypadkach zapalenia wątroby, zakończonych zgonem, piorunujące zapalenie wątroby, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, gorączka.

Pozostałe informacje

Działania niepożądane tyklopidyny, takie jak zawroty głowy mogą niekorzystnie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.