Qsiva - baza leków

Wskazania

Lek jest wskazany jako uzupełnienie diety o obniżonej kaloryczności oraz aktywności fizycznej, do kontroli masy ciała u pacjentów dorosłych z początkowym wskaźnikiem masy ciała (ang. BMI) wynoszącym ≥30 kg/m² (otyłość) lub ≥27 kg/m² (nadwaga) ze związanymi z masą ciała chorobami współistniejącymi, takimi jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2 lub dyslipidemia.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne, inne aminy sympatykomimetyczne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów otrzymujących leczenie inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO), takimi jak iproniazyd, izoniazyd, fenelzyna lub tranylcypromina, stosowane w leczeniu depresji, lub w ciągu 14 dni od przerwania leczenia IMAO. Leku nie wolno stosować w skojarzeniu z innymi preparatami przeznaczonymi do zmniejszenia masy ciała. Okres ciąży. U kobiet w wieku rozrodczym niestosujących wysoce skutecznej antykoncepcji.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka podtrzymująca leku to 7,5 mg+46 mg, przyjmowana raz na dobę, rano. Leczenie należy rozpoczynać poprzez stopniowe zwiększanie od dawki 3,75 mg+23 mg przez 14 dni, a następnie stosować dawkę dobową 7,5 mg+46 mg. Pacjentów leczonych dawką dobową 7,5 mg+46 mg przez pierwsze 3 miesiące, którzy nie stracą co najmniej 5% początkowej masy ciała, należy uznać za osoby niereagujące na leczenie, powinni oni przerwać stosowanie leku. Jeśli pacjent reaguje na leczenie (tzn. zmniejszenie masy ciała ≥5% po 3 miesiącach leczenia) i dobrze toleruje leczenie, ale BMI nadal wynosi 30 kg/m² lub więcej po 3 miesiącach leczenia w dawce 7,5 mg+46 mg, można rozważyć stosowanie leku w dawce 11,25 mg+69 mg na dobę przez 14 dni, a następnie stosowanie leku w dawce 15 mg+92 mg na dobę. Istnieje ryzyko wystąpienia drgawek po nagłym przerwaniu stosowania największej dawki leku. W rezultacie, w przypadku przerywania stosowania leku w dawce 15 mg+92 mg, należy przeprowadzać to stopniowo poprzez przyjmowanie dawki co drugi dzień przez co najmniej 1 tydzień przed całkowitym przerwaniem leczenia. Leczenie powinno być rozpoczęte i nadzorowane przez lekarzy mających doświadczenie w leczeniu otyłości. Łączna częstość występowania działań niepożądanych była większa w grupie stosującej lek w dawce 15 mg+92 mg w porównaniu z grupami stosującymi mniejsze dawki. Przed rozpoczęciem stosowania leku w dawce 15 mg+92 mg należy przeprowadzić staranną ocenę korzyści i ryzyka. Właściwe odżywianie, ćwiczenia fizyczne i nawodnienie są ważnymi składnikami programu zmniejszenia masy ciała. Zaleca się, aby lekarze zapoznali się z nawykami żywieniowymi pacjenta i zalecili konkretne zmiany w celu zmniejszenia dziennego spożycia kalorii o około 500 kcal. W celu zapewnienia odpowiedniej równowagi składników odżywczych należy rozważyć codzienną suplementację multiwitaminami. Przed rozpoczęciem jakiegokolwiek programu ćwiczeń fizycznych pacjenci powinni skonsultować się z lekarzem. W przypadku pominięcia porannej dawki leku można ją nadal przyjąć do połowy dnia, w przeciwnym razie pacjent powinien poczekać do następnego dnia rano, aby jak zwykle przyjąć następną dawkę dobową. Nie należy przyjmować dawki podwójnej w celu uzupełnienia zapomnianej dawki. W przypadku pominięcia dawki przez więcej niż 7 dni należy rozważyć ponowne rozpoczęcie leczenia od małej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Leczenie kobiety w wieku rozrodczym powinien rozpoczynać i nadzorować lekarz z doświadczeniem w kontrolowaniu masy ciała. U kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć alternatywne opcje terapeutyczne. Potrzebę leczenia preparatem w tej populacji należy oceniać ponownie nie rzadziej niż raz w roku. Ekspozycja na lek jest większa u pacjentów z łagodnymi (CCr ≥60-<90 ml//min), umiarkowanymi (CCr ≥30-<60 ml/min) lub ciężkimi (CCr 15-<30 ml/min) zaburzeniami czynności nerek, należy odpowiednio zaplanować leczenie. Zaburzenia czynności nerek łagodne: dawka początkowa: 3,75 mg+23 mg na dobę; dostosowanie dawki: możliwe jest zwiększenie do 7,5 mg+46 mg na dobę w miesiącu 3 w przypadku dobrej tolerancji i BMI >30 kg/m²; dawka podtrzymująca: 3,75 mg+23 mg na dobę, 7,5 mg+46 mg na dobę; dawka maksymalna: 7,5 mg+46 mg na dobę. Zaburzenia czynności nerek umiarkowane: dawka początkowa: 3,75 mg+23 mg na dobę; dostosowanie dawki: brak; dawka podtrzymująca: 3,75 mg+23 mg na dobę; dawka maksymalna: 3,75 mg+23 mg na dobę. Zaburzenia czynności nerek ciężkie: dawka początkowa: 3,75 mg+23 mg co drugi dzień; dostosowanie dawki: możliwe zwiększenie w dniu 14 do 3,75 mg+23 mg na dobę w przypadku dobrej tolerancji; dawka podtrzymująca: 3,75 mg+23 mg co drugi dzień lub 3,75 mg+23 mg na dobę; dawka maksymalna: 3,75 mg+23 mg na dobę. Niezależnie od stopnia zaburzeń czynności nerek leczenie należy przerwać u pacjentów, którzy nie osiągną zmniejszenia masy ciała o co najmniej 5% w ciągu 3 miesięcy od pierwszego rozpoczęcia leczenia. Ze względu na brak danych leczenia preparatem nie zaleca się u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (CCr <15 ml/min) lub poddawanych hemodializie. Ekspozycja na lek jest większa u pacjentów z łagodnymi (stopień 5 - 6 w skali Child-Pugh) do umiarkowanych (stopień 7 - 9 w skali Child-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby. Należy odpowiednio zaplanować leczenie: łagodne zaburzenia czynności wątroby: nie są potrzebne żadne środki ostrożności w zakresie dawkowania; umiarkowane zaburzenia czynności wątroby: nie należy stosować dawki większej niż 7,5 mg+46 mg raz na dobę; ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stopień ≥10 w skali Child-Pugh): ze względu na brak danych nie zaleca się leczenia preparatem. Niezależnie od stopnia zaburzeń czynności wątroby, leczenie należy przerwać u pacjentów, którzy nie osiągną zmniejszenia masy ciała o co najmniej 5% w ciągu 3 miesięcy od pierwszego rozpoczęcia leczenia. Nie jest konieczne dostosowanie dawki w przypadku podawania leku pacjentom w podeszłym wieku ≤70 lat. Leku nie badano u pacjentów w wieku >70 lat i należy go stosować u tych pacjentów z zachowaniem ostrożności. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, dane nie są dostępne. Sposób podania. Lek można przyjmować rano, z posiłkiem lub bez posiłku. Kapsułkę należy połknąć w całości, aby upewnić się, że podana została cała dawka.

Skład

1 kaps. o zmodyf. uwalnianiu zawiera połączenie: chlorowodorku fenterminy i topiramatu, odpowiednio: 3,75 mg+23 mg, 7,5 mg+46 mg, 11,25 mg+69 mg, 15 mg+92 mg. Kaps. o zmodyf. uwalnianiu zawiera: dawka 3,75 mg+23 mg sacharozę; dawka: 7,5 mg+46 mg sacharozę, tartrazynę (E102, 0,10 mg), żółcień pomarańczową FCF (E110, 0,01 mg); dawki 11,25 mg+69 mg, 15 mg+92 mg sacharozę, tartrazynę (E102, 0,07 mg), żółcień pomarańczową FCF (E110, 0,03 mg).

Działanie

Lek jest skojarzeniem fenterminy i topiramatu, obie substancje tłumią łaknienie, ale poprzez różne mechanizmy. Fentermina jest w klasie leków, które leczą otyłość głównie poprzez tłumienie łaknienia. Mechanizm działania fenterminy zmniejszenia masy ciała polega na efekcie anorektycznym występującym poprzez uwalnianie norepinefryny w podwzgórzu. Dawki kliniczne fenterminy w leku stymulują uwalnianie norepinefryny (NE) z nieznacznym wpływem na dopaminę i bez ośrodkowego lub obwodowego wpływu na serotoninę (5-HT). Dostępne dowody farmakologiczne wskazują, że zmniejszenie masy ciała indukowane przez topiramat może wynikać z większego uczucia sytości z powodu zmniejszonej perystaltyki układu pokarmowego, zwiększonego wydatkowania energii i zmniejszonego spożycia kalorii. Głównym mechanizmem farmakologicznym topiramatu jest hamowanie aktywności enzymów anhydrazy węglanowej, które - jak wykazano - są zaangażowane w biosyntezę lipidów, diurezę i obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Ponadto wykazano, że topiramat moduluje geny wątrobowe, w tym geny kodujące ekspresję enzymów metabolicznych i białek sygnalizacyjnych zaangażowanych w metabolizm lipidów. Wszystkie badania wykazały, że u pacjentów stosujących lek wystąpiło większe zmniejszenie masy ciała niż u pacjentów leczonych fenterminą lub topiramatem w monoterapii. Dostępność biologiczna fenterminy (75% do 85%) i topiramatu (81% do 95%) jest wysoka. Po podaniu doustnym leku maksymalne stężenie fenterminy i topiramatu w osoczu wystąpiło po medianie (zakres) T_max wynoszącej odpowiednio 6 h (2-10) i 10 h (7-16) po podaniu dawki. Nie wykazano klinicznie znaczącego wpływu pokarmu na dostępność biologiczną fenterminy lub topiramatu. Odsetek fenterminy (17,5%) lub topiramatu (13-17%) odwracalnie wiązanych do białek osocza jest niski. Topiramat i fentermina nie są w znacznym stopniu metabolizowane i są eliminowane głównie w postaci niezmienionej w moczu. U ludzi zidentyfikowano sześć metabolitów topiramatu, powstających w wyniku hydroksylacji, hydrolizy lub łączenia z kwasem glukuronowym. Żaden z nich nie stanowi więcej niż 5% podanej dawki. Badania in vitro wykazały że głównym enzymem odpowiedzialnym za ograniczony metabolizm fenterminy jest CYP3A4. Topiramat jest słabym induktorem CYP3A4 i słabym inhibitorem CYP2C19 in vitro. T_0,5 fenterminy i topiramatu w końcowej fazie eliminacji wynosił odpowiednio 21 h i 49 h. Około 75-85% i 70% podanej dawki odpowiednio fenterminy lub topiramatu jest wydalane w postaci niezmienionej w moczu.

Interakcje

Interakcje metaboliczne. W zależności od dawki topiramat indukował CYP3A4 in vitro, co mogło ewentualnie prowadzić do mniejszej ekspozycji i słabszego działania substratów CYP3A4 podawanych jednocześnie z lekiem. Zaleca się kontrolowanie działania w przypadku stosowania wrażliwego substratu CYP3A4 o wąskim indeksie terapeutycznym (np. alfentanyl, cyklosporyna, dihydroergotamina, ergotamina, ewerolimus, fentanyl, pimozyd, chinidyna, syrolimus i takrolimus) jednocześnie z lekiem. Topiramat hamował CYP2C19 in vitro. Może to wpływać na inne substancje, które są metabolizowane przez ten enzym, takie jak diazepam, imipramina, moklobemid, proguanil, omeprazol, jednak nie badano tego in vivo. Wpływ innych preparatów na stężenie topiramatu. Leki przeciwpadaczkowe. Fenytoina i karbamazepina powodowały zmniejszenie stężenia topiramatu w osoczu. Dodanie lub wycofanie fenytoiny lub karbamazepiny podczas leczenia może wymagać dostosowania dawki leku. Należy to zrobić poprzez stopniowe dostosowanie aż do uzyskania efektu klinicznego. Hydrochlorotiazyd. Wykazano, że jednoczesne podawanie samego hydrochlorotiazydu z samym topiramatem, zwiększa C_max i AUC topiramatu odpowiednio o 27% i 29%. Ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). Podczas jednoczesnego podawania leku z zielem dziurawca zwyczajnego obserwowano zmniejszenie stężenia topiramatu w osoczu, prowadzące do utraty skuteczności. Nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych oceniających możliwość wystąpienia tej interakcji. Wpływ leku na stężenia innych preparatów w osoczu. Hormonalne środki antykoncepcyjne o działaniu ogólnoustrojowym. Jednoczesne podawanie wielu dawek 15 mg+92 mg raz na dobę z pojedynczą dawką doustnego środka antykoncepcyjnego zawierającego 35 μg etynyloestradiolu (składnik estrogenowy) i 1 mg noretysteronu (składnik progestynowy) otyłym, poza tym zdrowym ochotniczkom zmniejszyło ekspozycję na etynyloestradiol o 16% i zwiększyło ekspozycję na noretysteron o 22%. U pacjentek stosujących hormonalne środki antykoncepcyjne o działaniu ogólnoustrojowym jednocześnie z lekiem należy uwzględnić możliwość zmniejszonej skuteczności działania antykoncepcyjnego oraz częstszego występowania krwawień międzymiesiączkowych. Pacjentki należy poprosić o zgłaszanie wszelkich zmian dotyczących krwawień. Skuteczność antykoncepcji może być zmniejszona, nawet gdy nie występują krwawienia międzymiesiączkowe. Kobietom stosującym hormonalne środki antykoncepcyjne o działaniu ogólnoustrojowym należy zalecić stosowanie również mechanicznej metody antykoncepcji. Leki przeciwpadaczkowe. Dodanie topiramatu do leków przeciwpadaczkowych (karbamazepina, kwas walproinowy, fenobarbital, prymidon lub lamotrygina) nie miało klinicznie istotnego wpływu na ich stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym. U niektórych pacjentów leczenie lekiem i fenytoiną może prowadzić do zwiększenia stężenia fenytoiny w osoczu. Prawdopodobnie wynika to z hamowania CYP2C19 przez topiramat. W rezultacie zaleca się, aby u każdego pacjenta przyjmującego fenytoinę kontrolować stężenie fenytoiny. Leki przeciwcukrzycowe. C_max i AUC_0-τ metforminy były zwiększone odpowiednio o około 16% i 23%, u zdrowych otyłych pacjentów w przypadku jednoczesnego podawania wielokrotnych dawek raz na dobę leku w dawce (15 mg+92 mg) z wielokrotnymi dawkami 500 mg metforminy 2 razy na dobę. Należy odpowiednio kontrolować pacjentów otrzymujących metforminę. Nie zaleca się dostosowania dawki metforminy ani leku. Niskie stężenie wodorowęglanów w surowicy wskutek nadmiernego wydalania wodorowęglanów związanego z podawaniem topiramatu może być problemem u pacjentów otyłych, z cukrzycą, leczonych metforminą, którzy już są w grupie ryzyka wystąpienia kwasicy mleczanowej. Nie zaleca się dostosowania dawki ani leku Qsiva, ani metforminy, jednak u pacjentów przyjmujących metforminę należy okresowo badać stężenie wodorowęglanów w surowicy. Pioglitazon. Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i topiramatu w badaniu klinicznym zaobserwowano zmniejszenie ekspozycji na pioglitazon i jego aktywne metabolity. Znaczenie kliniczne tych obserwacji jest nieznane, jednak w przypadku dodania leku do leczenia pioglitazonem lub dodania pioglitazonu do leczenia lekiem należy zachować szczególną ostrożność podczas rutynowego kontrolowania pacjentów, aby zapewnić odpowiednią kontrolę cukrzycy. Sitagliptyna. Farmakokinetyka sitagliptyny nie uległa zmianie u zdrowych otyłych pacjentów po jednoczesnym podawaniu leku w dawce (15 mg+92 mg) i sitagliptyny (100 mg). Glibenklamid. W badaniu interakcji międzylekowych przeprowadzonym z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oceniano farmakokinetykę glibenklamidu w stanie stacjonarnym (5 mg/dobę) podawanego w monoterapii i jednocześnie z topiramatem (150 mg/dobę). Podczas podawania topiramatu stwierdzono zmniejszenie wartości AUC₂₄ glibenklamidu o 25%. Ekspozycja ogólnoustrojowa na aktywne metabolity, 4-trans-hydroksygliburyd (M1) i 3-cis-hydroksygliburyd (M2), także uległa zmniejszeniu odpowiednio o 13% i 15%. Farmakokinetyka topiramatu w stanie stacjonarnym nie była zmieniona podczas jednoczesnego podawania glibenklamidu. W przypadku dodania leku do leczenia glibenklamidem lub dodania glibenklamidu do leku należy zwrócić szczególną uwagę na rutynowe kontrolowania pacjentów w kierunku odpowiedniej kontroli cukrzycy. Digoksyna. W badaniu z użyciem pojedynczej dawki pole pod krzywą stężenia digoksyny w osoczu (AUC) zmniejszyło się o 12% wskutek jednoczesnego podania topiramatu. Nie określono znaczenia klinicznego tej obserwacji. W przypadku dodania lub wycofania leku u pacjentów leczonych digoksyną należy zwrócić szczególną uwagę na rutynowe kontrolowanie stężenia digoksyny w surowicy. Lit. U zdrowych ochotników obserwowano zmniejszenie (o 18% dla AUC) ekspozycji ogólnoustrojowej na lit podczas jednoczesnego podawania z topiramatem w dawce 200 mg/dobę. W przypadku jednoczesnego podawania z topiramatem należy kontrolować stężenie litu. Rysperydon. Badania interakcji międzylekowych, prowadzone z zastosowaniem dawki pojedynczej u zdrowych ochotników i dawek wielokrotnych u pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi, wykazały podobne wyniki. W przypadku jednoczesnego podawania z topiramatem w zwiększanych dawkach, wynoszących 100 i 200 mg/dobę, nie wystąpiła istotna zmiana ekspozycji na rysperydon (podawany w dawkach w zakresie od 1 do 6 mg/dobę) między leczeniem z rysperydonem w monoterapii a leczeniem skojarzonym z topiramatem. Nie wystąpiła również istotna zmiana ekspozycji ogólnoustrojowej na topiramat. Inne rodzaje interakcji. Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO). Lek jest przeciwwskazany u pacjentów otrzymujących leczenie inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) lub w ciągu 14 dni od przerwania leczenia IMAO. Środki działające depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy. Jednoczesne podawanie leku i alkoholu lub innych preparatów działających depresyjnie na OUN nie było oceniane w badaniach klinicznych. Zaleca się, aby nie stosować leku jednocześnie z alkoholem lub innymi preparatami działającymi depresyjnie na OUN. Inhibitory anhydrazy węglanowej. Jednoczesne stosowanie topiramatu, składnika leku z jakimkolwiek innym inhibitorem anhydrazy węglanowej (np. zonisamid, acetazolamid lub dichlorofenamid) może zwiększać nasilenie kwasicy metabolicznej i może również zwiększać ryzyko tworzenia się kamieni nerkowych. Leki moczopędne nieoszczędzające potasu. Jednoczesne stosowanie leku z lekami moczopędnymi nieoszczędzającymi potasu może nasilać wydalające potas działanie tych leków moczopędnych. W przypadku przepisania leku przy stosowaniu preparatów nieoszczędzających potasu należy kontrolować pacjentów pod kątem hipokaliemii. Kwas walproinowy. Jednoczesne podawanie topiramatu z kwasem walproinowym wiązało się z hiperamonemią z towarzyszącą encefalopatią lub bez encefalopatii u pacjentów, którzy tolerowali monoterapię każdym z preparatów. W większości przypadków objawy podmiotowe i przedmiotowe zmniejszały się po przerwaniu stosowania jednego z preparatów. To działanie niepożądane nie wynika z interakcji farmakokinetycznych. Występowanie hipotermii, zdefiniowanej jako niezamierzony spadek temperatury ciała do <35st.C, zgłaszano w powiązaniu z jednoczesnym stosowaniem topiramatu i kwasu walproinowego, w powiązaniu z hiperamonemią i bez występowania hiperamonemii. To działanie niepożądane u pacjentów stosujących jednocześnie topiramat i walproinian może występować po rozpoczęciu leczenia topiramatem lub po zwiększeniu dawki dobowej topiramatu.

Środki ostrożności

Leku nie należy stosować jako substytutu dla żadnego innego leku zawierającego fenterminę lub topiramat. Program zapobiegania ciąży. Topiramat podawany kobietom w ciąży może powodować poważne wady wrodzone i zahamowanie wzrostu płodu. Niektóre dane sugerują zwiększone ryzyko zaburzeń neurorozwojowych u dzieci narażonych na działanie topiramatu w życiu płodowym, podczas gdy inne dane nie wskazują na takie zwiększone ryzyko. Kobiety w wieku rozrodczym. Przed rozpoczęciem leczenia topiramatem z fenterminą u kobiet w wieku rozrodczym należy wykonać test ciążowy. Pacjentka musi być w pełni poinformowana i rozumieć ryzyko związane ze stosowaniem topiramatu z fenterminą w trakcie ciąży. Obejmuje to potrzebę konsultacji specjalistycznej, jeśli kobieta planuje ciążę. Celem tej konsultacji będzie przerwanie leczenia topiramatem z fenterminą i omówienie zmiany na alternatywne metody leczenia przed odstawieniem antykoncepcji, także podkreślenie potrzeby niezwłocznego skontaktowania się ze specjalistą, jeśli pacjentka zajdzie w ciążę lub podejrzewa, że może być w ciąży. Materiały edukacyjne dotyczące tych środków są dostępne dla personelu medycznego i pacjentek. Poradnik dla pacjentki należy przekazać wszystkim kobietom w wieku rozrodczym stosującym topiramat z fenterminą, do opakowania leku dołączona jest karta pacjenta. Zaburzenia nastroju/depresja. Podczas stosowania leku obserwowano związane z dawką zwiększenie częstości występowania zaburzeń nastroju i depresji. Wszystkich pacjentów należy poinformować, że lek zawiera topiramat i należy ich uprzedzić o konieczności zachowania czujności w przypadku pojawienia się lub nasilenia objawów depresji, wszelkich nietypowych zmian nastroju lub zachowania oraz natychmiastowego skonsultowania się z lekarzem w przypadku ich wystąpienia. Pacjentów z występującymi w wywiadzie lub współistniejącymi zaburzeniami nastroju lub depresją należy poddać dokładnej ocenie w celu upewnienia się, że leczenie jest uzasadnione. W przypadku rozpoczęcia leczenia należy dokładnie kontrolować tych pacjentów, aby upewnić się, że nie występują nowe zaburzenia lub pogorszenie nastroju lub depresja. Nie zaleca się leczenia u pacjentów z nawracającą dużą depresją, zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym lub psychozą w wywiadzie lub u pacjentów z aktualną depresją o nasileniu umiarkowanym lub większym. Próby samobójcze/myśli samobójcze. Myśli i zachowania samobójcze zgłaszano u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi, takimi jak topiramat, w różnych wskazaniach. Mechanizm ryzyka jest nieznany, a dostępne dane nie wykluczają prawdopodobieństwa większego ryzyka dla topiramatu. W badaniach klinicznych częstość występowania myśli samobójczych była mała i podobna dla leku i placebo. Zgłoszenia o występowaniu myśli samobójczych i rzadkie zgłoszenia prób samobójczych otrzymano w przypadku leczenia preparatem po wprowadzeniu do obrotu. Należy kontrolować czy u pacjentów przyjmujących preparat występują objawy myśli i zachowań samobójczych oraz rozważyć odpowiednie leczenie. Należy poinformować pacjentów (i opiekunów pacjentów), aby zwrócili się o pomoc lekarską w przypadku wystąpienia objawów myśli lub zachowań samobójczych. Wzrosty częstości akcji serca. Podczas stosowania leku obserwowano wzrosty spoczynkowej częstości akcji serca od wartości początkowych w porównaniu z placebo. Dla wszystkich pacjentów zaleca się regularny pomiar spoczynkowej akcji serca przed rozpoczęciem leczenia oraz podczas przyjmowania preparatu. Pacjenci powinni informować lekarzy o występowaniu kołatania serca lub uczucia znacznie przyspieszonego bicia serca w spoczynku podczas leczenia preparatem. W przypadku pacjentów, u których występuje utrzymujący się wzrost spoczynkowej częstości akcji serca (np. więcej niż lub równe bezwzględnemu progowi 90 uderzeń na minutę w dwóch kolejnych pomiarach) podczas przyjmowania leku, należy zmniejszyć dawkę lub przerwać stosowanie leku. Pacjenci z chorobą sercowo-naczyniową. Leku nie badano u pacjentów z niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego (<6 miesięcy) ani u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca (klasa II-IV według NYHA). Stosowania leku nie zaleca się u pacjentów z niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego (<6 miesięcy) ani u innych pacjentów z grupy wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego, w tym tych z zaawansowaną chorobą sercowo-naczyniową w wywiadzie (np. niedawno przebytym [w ciągu 3 miesięcy] udarem, złośliwymi arytmiami, zastoinową niewydolnością serca [klasa II-IV według New York Heart Association - NYHA]). Kamica nerkowa. Podczas stosowania w innych wskazaniach topiramat był powiązany z większym ryzykiem tworzenia się kamieni nerkowych i powiązanymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi, takimi jak kolka nerkowa, ból nerek lub ból w okolicy lędźwiowej, zwłaszcza u osób z predyspozycjami do kamicy nerkowej. Występowanie kamicy nerkowej zgłaszano również podczas leczenia preparatem. Do czynników ryzyka wystąpienia kamicy nerkowej należą: wcześniejsze tworzenie się kamieni, kamica nerkowa w wywiadzie rodzinnym i hiperkalciuria. Szybkie zmniejszenie masy ciała może przyspieszyć wystąpienie lub nasilić tworzenie się kamieni żółciowych. Kwasica metaboliczna mogłaby powodować hiperkalciurię, która mogłaby przyczyniać się do powstawania złogów wapnia i kamicy nerkowej. Ponadto pacjenci przyjmujący takie preparaty jak inhibitory anhydrazy węglanowej, powiązane z kamicą nerkową, mogą być w grupie większego ryzyka. Odpowiednie nawodnienie może zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamicy nerkowej oraz jest bardzo ważne podczas stosowania preparatów zawierających topiramat. Ostra krótkowzroczność i jaskra wtórna z zamkniętym kątem przesączania. Zespół składający się z ostrej krótkowzroczności związanej z jaskrą wtórną z zamkniętym kątem przesączania zgłaszano u pacjentów otrzymujących topiramat. Objawy to: nagłe wystąpienie zmniejszonej ostrości wzroku i (lub) ból oczu. Występowanie jaskry zgłaszano w badaniach klinicznych u pacjentów leczonych preparatem. Występowanie jaskry z zamkniętym kątem przesączania zgłaszano po wprowadzeniu do obrotu u pacjentów leczonych preparatem. Jeśli u pacjentów przyjmujących lek wystąpi ostra krótkowzroczność z jaskrą wtórną z zamkniętym kątem przesączania, należy niezwłocznie przerwać leczenie i podjąć odpowiednie działania w celu zmniejszenia ciśnienia śródgałkowego. Przerwanie leczenia preparatem powinno prowadzić do zmniejszenia ciśnienia śródgałkowego. Kwasica metaboliczna. Hiperchloremiczna kwasica metaboliczna z prawidłową luką anionową (tzn. zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy poniżej prawidłowego zakresu referencyjnego bez zasadowicy oddechowej) została powiązana ze stosowaniem topiramatu. To zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy wynika z hamującego działania topiramatu na aktywność anhydrazy węglanowej w nerkach. Niskie stężenie wodorowęglanów w surowicy może być problemem u pacjentów otyłych, z cukrzycą, leczonych metforminą, którzy już są w grupie ryzyka wystąpienia kwasicy mleczanowej. Nie zaleca się dostosowania dawki ani leku Qsiva, ani metforminy, jednak u pacjentów przyjmujących metforminę należy okresowo badać stężenie wodorowęglanów w surowicy. W zależności od chorób współistniejących, ogólnie zaleca się okresowe badanie stężenia wodorowęglanów w surowicy podczas leczenia preparatem. Lek należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z chorobami lub przyjmujących terapie, które stanowią czynnik ryzyka wystąpienia kwasicy metabolicznej. W przypadku wystąpienia i utrzymywania się kwasicy metabolicznej należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania leku. Działania niepożądane w zakresie funkcji poznawczych. Podczas leczenia preparatem zgłaszano działania niepożądane w zakresie funkcji poznawczych. W celu zminimalizowania działań niepożądanych w zakresie funkcji poznawczych, takich jak trudności z uwagą, pamięcią i językiem/znalezieniem słowa z powodu topiramatu nie zaleca się szybkiego zwiększania dawki lub stosowania dużych dawek początkowych leku. Zmiany wskutek zmniejszenia masy ciała. Z powodu zmniejszonego przyjmowania pokarmów w rezultacie przyjmowania leku może być wymagane dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych, zwłaszcza insuliny lub pochodnych sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii. Pacjenci leczeni z powodu nadciśnienia tętniczego mogą wymagać dostosowania dawki leku przeciwnadciśnieniowego, ponieważ - jak wynika z danych z badań klinicznych - zmniejszenie masy ciała dzięki stosowaniu leku może obniżyć ciśnienie tętnicze krwi. Zmniejszenie masy ciała może przyspieszyć wystąpienie lub nasilić tworzenie się kamieni żółciowych. Hipokaliemia. Dla leku zgłaszano występowanie hipokaliemii. Jednoczesne stosowanie preparatu z lekami moczopędnymi nieoszczędzającymi potasu może nasilać działanie zwiększające wydalanie potasu tych leków moczopędnych. W przypadku przepisania leku przy stosowaniu preparatów nieoszczędzających potasu należy kontrolować pacjentów pod kątem hipokaliemii. Potencjał do niewłaściwego używania. Fentermina jest słabym lekiem pobudzającym i może mieć potencjał do nadużywania leku i uzależnienia. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Należy unikać leczenia otyłości u tych pacjentów. U pacjentów z łagodnymi (stopień 5-6 w skali Child-Pugh) lub umiarkowanymi (stopień 7-9 w skali Child-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby ekspozycja na fenterminę, składnik leku, była większa w porównaniu z dobranymi zdrowymi osobami z grupy kontrolnej. Zaburzenia czynności nerek. Składniki leku, fentermina i topiramat, są głównie usuwane poprzez wydalanie przez nerki, a ekspozycja jest większa u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Lek może powodować zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, co odzwierciedla zmniejszenie czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR). Zaleca się badanie stężenia kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem stosowania leku i przed zwiększeniem dawki leku. Jeśli podczas przyjmowania leku występuje utrzymujące się zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, należy zmniejszyć dawkę lub przerwać stosowanie leku. Pacjenci z nadczynnością tarczycy. Leku nie zaleca się do stosowania u pacjentów z nadczynnością tarczycy. Wystąpienie drgawek po nagłym przerwaniu najwyższej dawki leku. Istnieje ryzyko wystąpienia drgawek po nagłym przerwaniu najwyższej dawki leku. Dlatego w przypadku przerywania stosowania leku w dawce 15 mg+92 mg należy przeprowadzać to stopniowo w sposób opisany w punkcie Dawkowanie. Substancje pomocnicze. Lek zawiera sacharozę, pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować leku. Dawki 7,5 mg+46 mg, 11,25 mg+69 mg i 15 mg+92 mg zawierają tartrazynę i żółcień pomarańczową FCF.

Ciąża i laktacja

Ciąża. Lek jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży. Topiramat ma działanie teratogenne u zwierząt i ludzi. Topiramat przenika przez łożysko u ludzi oraz zgłaszano podobne stężenie w pępowinie i krwi matki. Dane kliniczne z rejestrów ciąż wskazują, że niemowlęta narażone w życiu płodowym na topiramat w monoterapii mają: poważne wady wrodzone i zahamowanie wzrostu płodu. Większe ryzyko wrodzonych wad rozwojowych (zwłaszcza rozszczep warg/podniebienia, spodziectwo i anomalie dotyczące różnych układów) po ekspozycji w I trymestrze. Dane z rejestru ciąż North American Antiepileptic Drug Pregnancy Registry dla topiramatuw monoterapii wykazały około 3-krotnie większą częstość występowania dużych wrodzonych wad wrodzonych (4,3%) w porównaniu z grupą referencyjną nieprzyjmującą leków przeciwpadaczkowych (1,4%). Dane z obserwacyjnego rejestru populacyjnego z krajów skandynawskich wykazały 2–3-krotnie większą częstość występowania poważnych wad wrodzonych (do 9,5%) w porównaniu z grupą referencyjną nieprzyjmującą leków przeciwpadaczkowych (3,0%). Wydaje się, że u kobiet leczonych topiramatem, których dziecko miało wrodzone wady rozwojowe, występuje większe ryzyko wad rozwojowych w kolejnych ciążach w przypadku ekspozycji na topiramat. Większą częstość występowania małej masy urodzeniowej (<2500 gramów) w porównaniu z grupą referencyjną. Większa częstość występowania niedoboru masy ciała w stosunku do wieku ciążowego (SGA; zdefiniowane jako masa ciała poniżej 10. percentyla skorygowana pod względem wieku ciążowego, stratyfikowana względem płci). W rejestrze ciąż North American Antiepileptic Drug Pregnancy Registry, ryzyko wystąpienia SGA u dzieci kobiet otrzymujących topiramat wynosiło 18% w porównaniu z 5% u dzieci kobiet zdrowych i nieprzyjmujących leków przeciwpadaczkowych (LPP). Nie można określić długotrwałych następstw SGA. Dane kliniczne z rejestrów ciąż wskazują, że niemowlęta narażone w życiu płodowym na topiramat w monoterapii mają: zaburzenia neurorozwojowe. Dane z dwóch obserwacyjnych rejestrów populacyjnych, przeprowadzonych w dużej mierze na tym samym zbiorze danych z krajów skandynawskich, sugerują, że częstość występowania zaburzeń ze spektrum autyzmu, niepełnosprawności intelektualnej lub zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) może występować od 2 do 3 razy częściej u blisko 300 dzieci matek chorych na padaczkę i narażonych na topiramat w życiu płodowym, w porównaniu z dziećmi matek chorych na padaczkę nienarażonych na LPP. Trzecie obserwacyjne badanie kohortowe, przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych, nie wykazało zwiększonej skumulowanej częstości występowania tych powikłań do 8. roku życia u około 1000 dzieci matek chorych na padaczkę narażonych na topiramat w życiu płodowym, w porównaniu z dziećmi matek chorych na padaczkę nienarażonych na LPP. Kobiety w wieku rozrodczym. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę niestosujących wysoce skutecznej antykoncepcji. Należy stosować co najmniej jedną wysoce skuteczną metodę antykoncepcji (np. wkładkę wewnątrzmaciczną) lub dwie uzupełniające się formy antykoncepcji, w tym metodę barierową w trakcie leczenia i przez co najmniej 4 tygodnie po zakończeniu leczenia preparatem. U kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć alternatywne opcje terapeutyczne. Przed rozpoczęciem leczenia topiramatem/fenterminą u kobiet w wieku rozrodczym należy wykonać test ciążowy. Pacjentka musi zostać w pełni poinformowana i rozumieć ryzyko związane ze stosowaniem leku w trakcie ciąży. Obejmuje to potrzebę konsultacji specjalistycznej, jeśli kobieta planuje ciążę oraz konieczność niezwłocznego skontaktowania się ze specjalistą, jeśli pacjentka zajdzie w ciążę lub podejrzewa, że może być w ciąży i przyjmuje lek. Karmienie piersią. Lek nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. Badania na zwierzętach wykazały przenikanie topiramatu do mleka. Wydzielanie topiramatu do mleka nie było oceniane w badaniach z grupą kontrolną. Ograniczone obserwacje u pacjentek wskazują, że topiramat jest w znacznym stopniu przenika do mleka matki. Objawy obserwowane u noworodków/niemowląt przez leczone matki to biegunka, senność, drażliwość i nieprawidłowy przyrost masy ciała. Nie wiadomo, czy fentermina przenika do mleka ludzkiego.

Działania niepożądane

Bardzo często: parestezje; suchość w jamie ustnej, zaparcia. Często: jadłowstręt; bezsenność, depresja, lęk; ból głowy, zaburzenia smaku, zawroty głowy, zaburzenia uwagi, niedoczulica, zaburzenia pamięci; niewyraźne widzenie, suchość oka; kołatanie serca; nudności, biegunka, bóle brzucha, niestrawność; łysienie; zmęczenie, drażliwość, uczucie pragnienia, uczucie zdenerwowania. Niezbyt często: zakażenie układu moczowego; niedokrwistość; hipokaliemia, hipoglikemia, zatrzymywanie płynów, odwodnienie, zwiększone łaknienie; nerwowość, zmiana popędu płciowego, zmiana nastroju, pobudzenie, stan splątania, zaburzenia snu (w tym nietypowe sny i koszmary senne), niepokój, zwłaszcza ruchowy, płacz, stres, labilność uczuciowa, zaburzenia emocjonalne, apatia, gniew, napad paniki, paranoja; niepamięć, letarg, ospałość, afazja, drżenie mięśni, zaburzenia funkcji poznawczych, hipogeuzja, migrena, słaba jakość snu, omdlenie, neuropatia, hiperaktywność psychomotoryczna, parosmia, zespół niespokojnych nóg, nieprawidłowa koordynacja ruchowa; ból oka, blefarospazm, światłowstręt, fotopsja, podwójne widzenie, świąd oka; szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego; tachykardia; nagłe zaczerwienienie twarzy, niedociśnienie, nadciśnienie tętnicze; kaszel, krwawienie z nosa, duszność, ból gardła i krtani, zatkanie zatok, przekrwienie błony śluzowej nosa, spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła; wzdęcia, refluks żołądkowo-przełykowy, wymioty, odbijanie się; świąd, wysypka, sucha skóra, nadmierna potliwość, trądzik, nietypowy zapach skóry, pokrzywka, rumień, nieprawidłowa struktura włosów; skurcze mięśni, ból kończyny, bóle mięśni, bóle stawów, ból pleców, osłabienie mięśni, drżenia mięśni; kamica nerkowa, częstomocz, trudności z oddawaniem moczu, nokturia; zaburzenia wzwodu, zaburzenia miesiączkowania; astenia, nietypowe samopoczucie, uczucie zimna, obrzęk obwodowy, ból w klatce piersiowej, większa energia, uczucie gorąca; zwiększenie częstości akcji serca, zmniejszenie stężenia wodorowęglanów we krwi, zmniejszenie stężenia potasu we krwi, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zmniejszenie nerkowego klirensu kreatyniny. Rzadko: zakażenie układu oddechowego, zapalenie zatok przynosowych, grypa, zapalenie oskrzeli, kandydoza, zakażenie ucha; kwasica metaboliczna, dna; myśli samobójcze, agresja, anhedonia, reakcja żałoby, bruksizm, awersja do jedzenia, omamy, dezorientacja, dysfemia; formikacja; zwiększone łzawienie, jaskra, krwotok spojówkowy; głuchota, ból ucha; migotanie przedsionków, zaburzenia rytmu serca; zakrzepica żył głębokich; suchość błony śluzowej gardła, wyciek wydzieliny z nosa; nieprzyjemny zapach oddechu, ból dziąseł, zapalenie języka, glossodynia, guzki krwawnicze, nieczęste oddawanie kału; kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego; łamliwość paznokci; napięcie mięśniowe; nietypowy zapach moczu; zaburzenia chodu; zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia glukozy we krwi; upadki. Częstość nieznana: wirusowe zapalenie żołądka i jelit; próba samobójcza, słowotok; drgawki, neuralgia; jaskra z zamkniętym kątem przesączania, przemijająca ślepota, zaćma, mydriaza, zwyrodnienie plamki żółtej, zapalenie błony naczyniowej; niedosłuch, wysięk do ucha środkowego; niewydolność serca; polipy nosa, ostra niewydolność oddechowa; dysfagia, dyskomfort w jamie ustnej, odruch wymiotny; obrzęk naczynioruchowy; ostre uszkodzenie nerek; uczucie ciała obcego; zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie aktywności hormonu stymulującego tarczycę we krwi, zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi, zwiększenie stężenia hemoglobiny glikozylowanej; nadwrażliwość.

Pozostałe informacje

Lek wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Może wystąpić wpływ na funkcje poznawcze, głównie niedobór uwagi. Podczas stosowania topiramatu zgłaszano senność, zawroty głowy, zaburzenia widzenia i (lub) niewyraźne widzenie. Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdu lub stosowania ciężkich maszyn, aż do ustalenia wpływu leku na daną osobę.