Ampicilin+Sulbactam AptaPharma - baza leków

Wskazania

Zakażenia wywołane przez drobnoustroje wrażliwe na ampicylinę z sulbaktamem, w następujących przypadkach: zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych (w tym zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, zapalenie nagłośni, bakteryjne zapalenie płuc); zakażenia dróg moczowych i odmiedniczkowe zapalenie nerek; zakażenia w obrębie jamy brzusznej (w tym zapalenie otrzewnej), zakażenia ginekologiczne (zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie błony śluzowej macicy i zapalenie tkanki łącznej miednicy); zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów; zakażenia rzeżączkowe; w okresie przed- lub pooperacyjnym w celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń ran u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym jamy brzusznej lub miednicy; leczenie pacjentów z bakteriemią, która jest związana lub podejrzewa się, że jest związana z którymkolwiek z wymienionych powyżej zakażeń. Należy przestrzegać oficjalnych zaleceń dotyczących właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne. Nadwrażliwość na inne penicyliny. Ciężkie natychmiastowe reakcje nadwrażliwości w wywiadzie (np. anafilaksja) na inne leki beta-laktamowe (np. cefalosporyny, karbapenemy lub monobaktamy). Uszkodzenie wątroby po ampicylinie w wywiadzie. Przy podawaniu domięśniowym należy przestrzegać przeciwwskazań do stosowania lidokainy. Podawanie domięśniowe jest przeciwwskazane u dzieci w wieku poniżej 2 lat.

Dawkowanie

Dożylnie lub domięśniowo. Dorośli. Zakres dawkowania wynosi 1,5 g do 12 g na dobę w dawkach podzielonych co 6 h lub 8 h. Nie należy przekraczać całkowitej dawki sulbaktamu wynoszącej 4 g. Zakażenia o lżejszym przebiegu można leczyć, podając lek co 12 h. Lekki stopień ciężkości zakażenia - dawka dobowa: 1,5 g do 3 g (0,5 g sulbaktamu + 1 g ampicyliny do 1 g sulbaktamu + 2 g ampicyliny). Umiarkowany stopień ciężkości zakażenia - dawka dobowa: do 6 g (do 2 g sulbaktamu + 4 g ampicyliny). Ciężki stopień ciężkości zakażenia - dawka dobowa: do 6 g (do 2 g sulbaktamu + 4 g ampicyliny). Częstość dawkowania jest ustalana w zależności od ciężkości choroby oraz czynności nerek pacjenta. Leczenie jest zazwyczaj kontynuowane przez 48 h po ustąpieniu gorączki lub innych nieprawidłowych objawów. Leczenie zwykle trwa od 5 do 14 dni, ale w ciężkich zakażeniach czas leczenia można wydłużyć lub podać dodatkowe dawki ampicyliny. W zapobieganiu zakażeniom chirurgicznym należy podać dawkę 1,5-3 g  podczas znieczulania, co zapewni odpowiedni okres do osiągnięcia terapeutycznych stężeń leku w surowicy krwi i tkankach podczas zabiegu. Dawkę można powtarzać co 6-8 h; podawanie leku zazwyczaj kończy się po 24 h od zakończenia większości zabiegów chirurgicznych, chyba że wskazany jest kolejny cykl terapeutyczny preparatem. W leczeniu niepowikłanej rzeżączki lek można podawać w pojedynczej dawce 1,5 g. Aby przedłużyć stężenie ampicyliny i sulbaktamu w osoczu krwi, należy jednocześnie podać doustnie 1 g probenecydu. Dzieci, niemowlęta i noworodki. Dawka w leczeniu większości zakażeń u dzieci, niemowląt i noworodków wynosi 150 mg/kg mc. na dobę (odpowiada to dawce 50 mg/kg mc. sulbaktamu na dobę oraz 100 mg/kg mc. ampicyliny na dobę), zwykle co 6 lub 8 h. U noworodków i wcześniaków w pierwszym tygodniu życia zalecana dawka wynosi 75 mg/kg mc. na dobę (odpowiada to dawce 25 mg/kg mc. sulbaktamu na dobę oraz 50 mg/kg mc. ampicyliny na dobę) w dawkach podzielonych co 12 h. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) zaburzenia eliminacji dotyczą w podobnym stopniu sulbaktamu i ampicyliny, tak więc stosunek stężenia obu związków w osoczu pozostaje niezmieniony. U tych pacjentów dawka leku powina być podawana rzadziej, zgodnie z doświadczeniem nabytym w leczeniu ampicyliną. Zalecane dawkowanie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek. CCr >30 ml/min - przerwa w dawkowaniu 6-8 h; CCr 15-30 ml/min - przerwa w dawkowaniu 12 h; CCr 5-14 ml/min - przerwa w dawkowaniu 24 h; CCr <5 ml/min - przerwa w dawkowaniu 48 h. Sulbaktam i ampicylina są usuwane z krwi podczas hemodializy w równym stopniu, dlatego lek należy podawać bezpośrednio po dializie i następnie w odstępach 48-h do czasu kolejnej dializy. Sposób podania. W przypadku wstrzyknięcia dożylnego, zawartość fiolki do wstrzykiwań należy rozpuścić w jałowej wodzie do wstrzykiwań lub dowolnym zgodnym roztworze (patrz ChPL). Aby zapewnić całkowite rozpuszczenie, należy odczekać aż piana się rozproszy i ocenić to wizualnie. Dawkę można podać w bolusie trwającym co najmniej 3 min lub stosując większe rozcieńczenia (50-100 ml) w infuzji dożylnej trwającej 15-30 min. W przypadku podania domięśniowego zaleca się głębokie wstrzyknięcie domięśniowe. Aby uniknąć bólu, do rozpuszczenia proszku można zastosować 0,5% jałowy roztwór chlorowodorku lidokainy (3,2 ml 0,5% jałowego roztworu do wstrzykiwań chlorowodorku lidokainy dla mocy 1 g + 0,5 g ampicyliny + sulbaktamu i 6,4 ml w przypadku mocy 2 g + 1 g ampicyliny + sulbaktamu).

Skład

1 fiolka zawiera 1 g ampicyliny (w postaci ampicyliny sodowej) oraz 0,5 g sulbaktamu (w postaci sulbaktamu sodowego) lub 2 g ampicyliny (w postaci ampicyliny sodowej) oraz 1 g sulbaktamu (w postaci sulbaktamu sodowego). 1 fiolka (1 g + 0,5 g) zawiera 115 mg (5 mmol) sodu. 1 fiolka (2 g + 1 g) zawiera 230 mg (10 mmol) sodu.

Działanie

Preparat stanowi połączenie ampicyliny (antybiotyk β-laktamowy) z sulbaktemem (inhibitor β-laktamaz). Antybiotyk ma szerokie spektrum działania antybakteryjnego przeciwko następującym bakteriom: Gram-dodatnie - Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Staphylococcus epidermidis (w tym szczepy oporne na penicylinę i niektóre szczepy oporne na metycylinę), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus faecalis i inne gatunki z rodzaju Streptococcus; Gram-ujemne - Haemophilus influenzae i parainfluenzae (zarówno szczepy wytwarzające β-laktamazę, jak i niewytwarzające β-laktamazy), Moraxella catarrhalis, Escherichia coli, bakterie z rodzaju Klebsiella, bakterie z rodzaju Proteus (indolo-dodatnie i indolo-ujemne); beztlenowe - Bacteroides fragilis i gatunki pokrewne. Zazwyczaj antybiotyki β-laktamowe, ampicylina z sulbaktamem nie są skuteczne w zakażeniach wywołanych przez gatunki z rodzaju Chlamydia i Mycoplasma. Ampicylina z sulbaktamem łatwo przenika do większości tkanek oraz płynów w organizmie człowieka. Przenikanie do mózgu oraz płynu mózgowo-rdzeniowego jest niewielkie, jeśli nie występuje stan zapalny opon mózgowych. Duże stężenia ampicyliny i sulbaktamu są osiągane we krwi po podaniu dożylnym lub domięśniowym. T_0,5 obydwu składników leku wynosi ok. 1 h. Większość dawki jest wydalana z moczem w postaci niezmienionej.

Interakcje

U pacjentów jednocześnie otrzymujących allopurynol i ampicylinę częstość występowania wysypki jest znacząco większa niż u pacjentów otrzymujących jedynie ampicylinę. In vitro ampicylina i aminoglikozydy wzajemnie hamują swoje działanie; jeśli te grupy leków przeciwbakteryjnych mają być podawane jednocześnie, należy je podawać w różne miejsca, z zachowaniem co najmniej 1-h odstępu. Penicyliny podawane pozajelitowo mogą wywoływać zmiany w agregacji płytek i testach koagulacyjnych. Wpływ ten może nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych. Leki bakteriostatyczne (chloramfenikol, erytromycyna, sulfonamidy i tetracykliny) mogą zaburzać działanie bakteriobójcze penicylin, należy zatem unikać ich jednoczesnego stosowania. Podczas jednoczesnego stosowania penicylin zmniejszał się klirens metotreksatu, co skutkowało zwiększeniem jego toksyczności. Należy ściśle monitorować pacjentów. Może być konieczne zwiększenie dawek leukoworyny lub wydłużenie czasu jej podawania. Probenecyd stosowany jednocześnie, zmniejsza wydzielanie cewkowe ampicyliny i sulbaktamu, co skutkuje zwiększeniem stężenia i wydłużeniem czasu utrzymywania się tych leków w surowicy, wydłużeniem T_0,5 w fazie eliminacji oraz zwiększeniem ryzyka toksyczności.

Środki ostrożności

U pacjentów leczonych penicyliną, w tym sulbaktamem z ampicyliną, zgłaszano przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości (anafilaktycznych), które czasem kończyły się zgonem. Do reakcji takich może dochodzić częściej u pacjentów z nadwrażliwością na penicyliny i (lub) reakcją nadwrażliowści na liczne alergeny w wywiadzie. Opisywano przypadki pacjentów z nadwrażliwością na penicyliny w wywiadzie, u których występowały ciężkie reakcje nadwrażliwości po zastosowaniu cefalosporyn. Przed zastosowaniem penicylin należy zebrać dokładny wywiad w celu ustalenia, czy u pacjenta nie występowały w przeszłości reakcje nadwrażliwości na penicyliny, cefalosporyny i inne alergeny. Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, podawanie leku należy przerwać i wdrożyć odpowiednią terapię. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji anafilaktycznej konieczne jest natychmiastowe leczenie epinefryną (adrenaliną). Należy także, w razie konieczności, wdrożyć tlenoterapię, podać dożylnie steroidy i zapewnić drożność dróg oddechowych z intubacją włącznie. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji skórnej należy przerwać stosowanie ampicyliny z sulbaktamem i rozpocząć odpowiednie leczenie. Należy obserwować, czy u pacjenta nie wystąpiły objawy nadkażenia opornymi drobnoustrojami, w tym grzybami. W razie wystąpienia nadkażenia, lek należy odstawić i (lub) wdrożyć odpowiednie leczenie. U każdego pacjenta, u którego po zastosowaniu antybiotyku występuje biegunka należy brać pod uwagę występowanie biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD). Konieczne jest sporządzenie dokładnego wywiadu chorobowego, ponieważ zgłaszano występowanie CDAD ponad 2 mies. po podaniu leków przeciwbakteryjnych. Zaleca się, aby podczas terapii okresowo sprawdzać, czy nie występują zaburzenia nerek, wątroby i układu krwiotwórczego, w szczególności u noworodków, wcześniaków i innych niemowląt. Ze względu na ryzyko polekowego uszkodzenia wątroby pacjentowi należy poradzić, że powinien skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpią u niego objawy świadczące o chorobie wątroby. W związku z tym, że mononukleoza zakaźna jest wywołana przez wirusy, nie należy stosować ampicyliny z sulbaktamem w jej leczeniu. U wielu pacjentów z mononukleozą po podaniu ampicyliny występuje wysypka skórna. Wysypka spowodowana ampicyliną często występuje również u chorych na białaczkę limfatyczną. 1 fiolka (1 g + 0,5 g) zawiera 115 mg (5 mmol) sodu, co odpowiada 5,75% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. 1 fiolka (2 g + 1 g) zawiera 230 mg (10 mmol) sodu na fiolkę, co odpowiada 11,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Maksymalna dawka dobowa 12 g (8 g ampicyliny i 4 g sulbaktamu) spowodowałaby spożycie 920,8 mg sodu, co odpowiada 46% zalecanego przez WHO maksymalnego dobowego spożycia sodu. Uważa się, że lek ma wysoką zawartość sodu. Zawartość sodu w leku należy szczególnie wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Ciąża i laktacja

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że przewidywane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Badania na zwierzętach dotyczące wpływu na reprodukcję nie wykazały toksycznego wpływu ampicyliny lub sulbaktamu na płód. Sulbaktam i ampicylina przenikają przez barierę łożyska. Bezpieczeństwo stosowania w okresie ciąży nie zostało ustalone. Ampicylina i sulbaktam przenikają do mleka ludzkiego w małych stężeniach (odpowiednio 0,11-3 mg/l i 0,13-2,8 mg/l). U matek karmiących piersią stosowanie ampicyliny i sulbaktamu może prowadzić do biegunki u dziecka. Ampicylinę i sulbaktam należy stosować w okresie karmienia piersią tylko wtedy, gdy przewidywane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Badania na zwierzętach dotyczące wpływu na reprodukcję nie wykazały szkodliwego wpływu sulbaktamu i ampicyliny na płodność.

Działania niepożądane

Często: niedokrwistość, małopłytkowość, eozynofilia, zapalenie żyły, biegunka, hiperbilirubinemia, ból w miejscu wstrzyknięcia, zwiększona aktywność AlAT, zwiększona aktywność AspAT. Niezbyt często: leukopenia, neutropenia, ból głowy, wymioty, wysypka, świąd, zmęczenie, złe samopoczucie. Rzadko: ból brzucha, nudności, zapalenie języka. Częstość nieznana: niedokrwistość hemolityczna, agranulocytoza, plamica małopłytkowa, wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktoidalny, reakcja anafilaktoidalna, zespół Kounisa, nadwrażliwość, konwulsje, zawroty głowy, senność, duszność, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, zapalenie jelit, smołowate stolce, zapalenie jamy ustnej, przebarwienie języka, cholestaza wątrobowa, cholestaza, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka, rumień wielopostaciowy, ostra uogólniona osutka krostkowa, złuszczające zapalenie skóry, obrzęk naczynioruchowy, rumień, pokrzywka, śródmiąższowe zapalenie nerek, reakcja w miejscu wstrzyknięcia.

Pozostałe informacje

U pacjentów stosujących lek mogą wystąpić fałszywie dodatnie wyniki oznaczania obecności glukozy w moczu z zastosowaniem metody Benedicta, Fehlinga oraz zestawu Clinitest. Po podaniu ampicyliny kobietom w okresie ciąży obserwowano przemijające zmniejszenie stężenia całkowitego związanego estriolu, glukuronianu estriolu, związanego estronu i estradiolu. Lek ma nieznaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak po podaniu leku mogą wystąpić zawroty głowy, drgawki i senność, dlatego należy odradzić pacjentom prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn, jeśli wystąpią te działania niepożądane.