Zydelig - baza leków

Wskazania

Terapia skojarzona z rytuksymabem w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (PBL): którzy uprzednio otrzymywali co najmniej jedną terapię lub jako leczenie pierwszego rzutu w przypadku występowania delecji 17p lub mutacji TP53 u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do innych terapii. Monoterapia u dorosłych pacjentów z chłoniakiem grudkowym (FL), który jest oporny na dwie wcześniej zastosowane linie leczenia.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Doustnie. Zalecana dawka to 150 mg, 2 razy na dobę. Leczenie należy kontynuować do czasu progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności. W przypadku pominięcia dawki do mniej niż 6 h od zwykłej pory przyjmowania dawki, pacjent powinien jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę i powrócić do prawidłowego schematu dawkowania, natomiast jeśli pacjent pominął dawkę i upłynęło więcej niż 6 h, nie powinien przyjmować pominiętej dawki, lecz powrócić do zwykłego schematu dawkowania. Modyfikacja dawki. Zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych. Leczenie musi być przerwane w przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz do stopnia 3 lub 4. Po powrocie wartości do stopnia 1 lub poniżej (AlAT/AspAT ≤3 razy niż wartość GGN), można ponownie rozpocząć leczenie w dawce 100 mg 2 razy na dobę. Jeśli zdarzenie się nie powtórzy, można rozważyć zwiększenie dawki do 150 mg 2 razy na dobę, natomiast w przypadku powtórzenia się wzrostu aminotransferaz, leczenie musi być przerwane, aż do powrotu wartości aktywności aminotransferaz do stopnia 1 lub poniżej, po czym należy rozważyć ponowne rozpoczęcie leczenia od dawki 100 mg 2 razy na dobę. Biegunka i (lub) zapalenie okrężnicy. Leczenie musi być przerwane w przypadku biegunki i (lub) zapalenia okrężnicy stopnia 3. lub 4. Jeśli nasilenie biegunki i (lub) zapalenia okrężnicy zmniejszy się do stopnia 1 lub poniżej można ponownie rozpocząć leczenie w dawce 100 mg 2 razy na dobę, natomiast jeśli biegunka i (lub) zapalenie okrężnicy nie wystąpi ponownie, można rozważyć zwiększenie dawki do 150 mg 2 razy na dobę. Zapalenie płuc. Leczenie musi być przerwane w przypadku podejrzenia zapalenia płuc. Jeśli zapalenie płuc ustąpiło i wznowienie leczenia jest zalecane, można rozważyć ponowne podanie leku w dawce 100 mg 2 razy na dobę. Wysypka. Leczenie musi być przerwane w przypadku wysypki stopnia 3. lub 4. Jeśli nasilenie wysypki zmniejszy się do stopnia 1. lub poniżej można ponownie rozpocząć leczenie w dawce 100 mg 2 razy na dobę. Jeśli wysypka nie wystąpi ponownie, można rozważyć zwiększenie dawki do 150 mg 2 razy na dobę. Neutropenia. Leczenie należy przerwać u pacjentów z bezwzględną liczbą neutrofili (ANC) <500/mm³. ANC należy monitorować co najmniej raz na tydz. aż do uzyskania ANC ≥50/mm³, kiedy można ponownie rozpocząć leczenie w dawce 100 mg 2 razy na dobę. W przypadku gdy ANC 1000 do <1500/mm³ należy kontynuować podawanie preparatu; ANC 500 do <1000/mm³ należy kontynuować podawanie Zydelig oraz monitorować ANC co najmniej raz na tydz.; ANC <500/mm³ - przerwać podawanie leku i monitorować ANC co najmniej raz na tydz. aż do uzyskania ANC ≥500/mm³, następnie można wznowić podawanie leku w dawce 100 mg 2 razy na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności specjalnego dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z lekkimi (CCr 60-80 ml/min), umiarkowanymi (CCr 30-59 ml/min) lub ciężkimi (CCr 15-29 ml/min) zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z lekkimi (stopień A wg Child-Pugh) lub umiarkowanymi (stopień B wg Child-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby, zaleca się wzmożone monitorowanie działań niepożądanych. Brak wystarczających danych do ustalenia zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, w związku z tym, zalecana jest ostrożność w przypadku podawania leku w tej grupie pacjentów, jak również zaleca się wzmożone monitorowanie działań niepożądanych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku <18 lat. Sposób podania. Połykać tabl. w całości. Nie należy żuć ani rozgniatać. Można przyjmować z pożywieniem lub bez.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 100 mg lub 150 mg idelalizybu. Tabl. 100 mg zawierają żółcień pomarańczową FCF.

Działanie

Lek przeciwnowotworowy. Idelalizyb hamuje 3-kinazę fosfatydyloinozytolu p110δ (PI3Kδ), która wykazuje nadaktywność w B-komórkowych nowotworach złośliwych i ma podstawowe znaczenie dla wielu szlaków sygnalizacyjnych, które kierują proliferacją, przeżyciem, umiejscowieniem i retencją komórek nowotworowych w tkankach limfoidalnych i szpiku kostnym. Idelalizyb jest wybiórczym inhibitorem wiązania adenozyno-5-trifosforanu (ATP) z domeną katalityczną PI3Kδ, prowadząc do zahamowania fosforylacji fosfatydyloinozytolu, kluczowego lipidowego wtórnego przekaźnika i zapobieżenia fosforylacji Akt (kinazy białkowej B). Indukuje apoptozę i hamuje proliferację w liniach komórkowych pochodzących ze złośliwych komórek B i w pierwotnych komórkach nowotworowych. Poprzez zahamowanie przekazywania sygnałów przez receptory chemokin CXCR4 i CXCR5, indukowane odpowiednio przez CXCL12 i CXCL13, lek hamuje osadzanie i retencję złośliwych komórek B w mikrośrodowisku nowotworu, w tym tkankach limfoidalnych i szpiku kostnym. Po podaniu doustnym pojedynczej dawki C_max w osoczu obserwowano po upływie 2 - 4 h po podaniu dawki z pożywieniem i po upływie 0,5 - 1,5 h po podaniu na czczo. Idelalizyb wiąże się w 93% do 94% z białkami osocza ludzkiego. Idelalizyb jest metabolizowany głównie przez oksydazę aldehydową i w mniejszym stopniu przez CYP3A i UGT1A4. Główny i jedyny krążący we krwi metabolit GS-563117 jest nieaktywny wobec PI3Kδ. T_0,5 idelalizybu w końcowej fazie eliminacji wynosił 8,2 h (zakres: 1,9- 37,2 h). Po podaniu pojedynczej dawki doustnej 150 mg około 78% wydala się z kałem i 15% z moczem.

Interakcje

W badaniu interakcji wykazano, że jednoczesne podanie pojedynczej dawki 150 mg idelalizybu z ryfampicyną (silnym induktorem CYP3A) prowadziło do zmniejszenia AUC_inf. idelalizybu o ~75%, w związku z tym należy unikać jednoczesnego podawania idealizybu z umiarkowanymi lub silnymi induktorami CYP3A, takimi jak ryfampicyna, fenytoina, ziele dziurawca zwyczajnego lub karbamazepina, ponieważ może to prowadzić do zmniejszenia skuteczności. W badaniu dotyczącym interakcji wykazano, że jednoczesne podanie pojedynczej dawki 400 mg idelalizybu z 400 mg ketokonazolu (silny inhibitor CYP3A, P-gp i BCRP) raz na dobę prowadziło do zwiększenia C_max idelalizybu o 26% i zwiększenia AUC_inf idelalizybu o 79%, w związku z tym nie uważa się za konieczne dostosowania dawki początkowej idelalizybu w przypadku podawania go z inhibitorami CYP3A i (lub) P-gp, ale zaleca się wzmożone monitorowanie działań niepożądanych. Główny metabolit idelalizybu GS-563117 jest silnym inhibitorem CYP3A; w badaniu klinicznym dotyczącym interakcji wykazano, że jednoczesne podawanie idelalizybu z midazolamem (wrażliwym substratem CYP3A) prowadziło do zwiększenia C_max midazolamu o ~140% i zwiększenia AUC_inf midazolamu o ~440% z powodu hamowania CYP3A przez GS-563117. Jednoczesne podawanie idelalizybu z substratami CYP3A może zwiększać narażenie ogólnoustrojowe i zwiększać lub przedłużać ich aktywność terapeutyczną i działania niepożądane. Hamowanie CYP3A4 in vitro jest nieodwracalne i w związku z tym przewiduje się, że powrót do prawidłowej aktywności enzymów nastąpi kilka dni po przerwaniu stosowania idelalizybu. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z alfuzosyną, gdyż powoduje to wzrost jej stężenia w surowicy. Zaleca się uważne monitorowanie działań niepożądanych (np. depresja oddechowa, sedacja), gdyż jednoczesne podawanie fentanylu, alfentanylu, metadonu, buprenorfiny i (lub) naloksonu z idelalizybem, powoduje wzrost stężenia w surowicy tych leków. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z amiodaronem lub chinidyną, gdyż powoduje to wzrost ich stężenia w surowicy. Zaleca się monitorowanie kliniczne w przypadku jednoczesnego stosowania beprydylu, dyzopiramidu, lidokainy, w związku z możliwym wzrostem ich stężenia w surowicy. Zaleca się uważne monitorowanie tolerancji leków przeciwnowotworowych takich jak: inhibitory kinazy tyrozynowej tj. dasatynib i nilotynib, również winkrystyna i winblastyna. Zaleca się monitorowanie INR podczas jednoczesnego stosowania idelalizybu i warfaryny po zakończeniu leczenia idealizybem, ze względu na możliwy wzrost stężenia warfaryny w surowicy przy jednoczesnym stosowaniu. Należy monitorować stężenie karbamazepiny, w związku z możliwym wzrostem jej stężenia przy jednoczesnym stosowaniu z idealizybem. Zaleca się ostrożne dostosowywane dawki trazodonu oraz monitorowanie odpowiedzi na ten lek, gdyż idelalizyb może powodować wzrost trazadonu stężenia w surowicy. Konieczne może być zmniejszenie dawki kolchicyny. Przy jednoczesnym stosowaniu idelalizybu z kolchicyną u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, może dojść do wzrostu stężenia kolchicyny w surowicy. Zaleca się monitorowanie kliniczne działania terapeutycznego i działań niepożądanych w przypadku jednoczesnego stosowania idelalizybu i amlodypiny, diltiazemu, felodypiny, nifedypiny, nikardypiny, ze względu na możliwy wzrost stężenia leków w surowicy. Zaleca się monitorowanie kliniczne stężenia ketokonazolu, itrakonazolu, posakonazolu, worykonazolu, gdyż idelalizyb może powodować wzrost ich stężenia w surowicy. Zaleca się wzmożone monitorowanie działań niepożądanych związanych z ryfabutyną, w tym neutropenii i zapalenia błony naczyniowej oka, ze względu na możliwy wzrost jej stężenia przy jednoczesnym stosowaniu z preparatem. Zaleca się monitorowanie kliniczne stężenia boceprewiru i telaprewiru, gdyż idelalizyb może powodować wzrost stężenia tych leków w surowicy. Nie ma konieczności dostosowywania dawki klarytromycyny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek lub z lekkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr 60-90 ml/min). Zaleca się monitorowanie kliniczne pacjentów z CCr <90 ml/min. W przypadku pacjentów z CCr <60 ml/min należy rozważyć inne leczenie przeciwbakteryjne. Zaleca się monitorowanie kliniczne w przypadku stosowania telitromycyny, gdyż lek może zwiększać jej stężenie w surowicy. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z kwetiapiną lub pimozydem - można rozważyć alternatywne leki, takie jak olanzapina. W przypadku stosowania bozentanu należy zachować ostrożność, natomiast pacjenci powinni być uważnie monitorowani pod kątem toksyczności leku przy jednoczesnym stosowaniu z Zydelig. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z ergotaminą lub dihydroergotaminą. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z cyzaprydem. Zaleca się monitorowanie kliniczne pacjentów przy jednoczesnym stosowaniu wziewnych i (lub) donosowych kortykosteroidów: budezonidu i flutykazonu, gdyż może wystąpić wzrost ich stężenia przy jednoczesnym stosowaniu z idelalizybem. Przy jednoczesnym stosowaniu doustnego budozenidu, zaleca się monitorowanie kliniczne wzmożonych przedmiotowych i podmiotowych objawów działania kortykosteroidów takich jak wziewny budezonid. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z lowastatyną lub symwastatyną. W związku ze wzrostem stężenia atorwastatyny przy stosowaniu razem z Zydelig zaleca się monitorowanie kliniczne i można rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej atorwastatyny; można również rozważyć zmianę leku na prawastatynę, rozuwastatynę lub pytawastatynę. Zaleca się monitorowanie działania terapeutycznego cyklosporyny, syrolimusu i takrolimusu, gdyż lek może powodować wzrost ich stężenia w surowicy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania salmeterolu i idelalizybu - skojarzone stosowanie tych leków może powodować zwiększone ryzyko sercowo-naczyniowych działań niepożądanych związanych z salmeterolem, w tym wydłużenie odstępu QT, palpitacje i tachykardię zatokową. W przypadku leczenia tętniczego nadciśnienia płucnego przy jednoczesnej terapii idelalizybem nie należy stosować syldenafilu oraz należy zachować ostrożność, w tym rozważyć zmniejszenie dawki, podczas jednoczesnego stosowania tadalafilu. Przy leczeniu zaburzeń erekcji konieczne jest zachowanie szczególnej ostrożności i można rozważyć zmniejszenie dawki przepisując syldenafil lub tadalafil z idelalizybem oraz należy wzmóc monitorowanie działań niepożądanych. Nie należy jednocześnie stosować idelalizybu z midazolamem (doustnym) lub triazolamem. Zaleca się monitorowanie stężenia leków uspokajających i (lub) nasennych oraz można rozważyć zmniejszenie dawki, w przypadku jednoczesnego stosowania buspironu, klorazepanu, diazepamu, estazolamu, flurazepamu, zolpidemu, gdyż Zydelig może powodować wzrost ich stężenia w surowicy. Idelalizyb in vitro zarówno hamował jak i indukował CYP2C8, nie wiadomo jednak czy przekłada się to na działanie in vivo na substraty CYP2C8. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania Zydelig z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, które są substratami CYP2C8 (paklitaksel). Idelalizyb in vitro był induktorem kilku enzymów i nie można wykluczyć ryzyka zmniejszonego narażenia i tym samym zmniejszonej skuteczności substratów enzymów indukowalnych, takich jak CYP2C9, CYP2C19, CYP2B6 i UGT. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania preparatu z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, które są substratami tych enzymów (warfaryna, fenytoina, S-mefenytoina). Jednoczesne podawanie dawek wielokrotnych idelalizybu 150 mg dwa razy na dobę zdrowym osobom wiązało się z porównywalnym narażeniem na rozuwastatynę  i digoksynę, wskazując na brak istotnego klinicznie hamowania BCRP, OATP1B1/1B3 lub ogólnoustrojowej P-gp przez idelalizyb. Nie można wykluczyć ryzyka hamowania P-gp w żołądku i jelitach, które mogłoby prowadzić do zwiększonego narażenia na wrażliwe substraty dla jelitowego P-gp, takie jak eteksylan dabigatranu.

Środki ostrożności

Leczenia preparatem nie należy rozpoczynać u pacjentów z jakimikolwiek objawami trwającego układowego zakażenia bakteryjnego, grzybiczego lub wirusowego. Podczas stosowania idelalizybu występowały ciężkie i zakończone zgonem zakażenia, w tym zakażenia oportunistyczne, takie jak zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii (PJP) i zakażenia wirusem cytomegalii (CMV). Z tego powodu, wszystkim pacjentom w czasie leczenia idelalizybem, należy podawać leczenie profilaktyczne PJP i przez okres od 2 do 6 mies. po jego przerwaniu. Czas trwania profilaktyki po leczeniu należy określać na podstawie oceny klinicznej i może on uwzględniać czynniki ryzyka po stronie pacjenta, takie jak jednoczesne leczenie kortykosteroidami i długotrwała neutropenia. Pacjentów należy monitorować w czasie leczenia w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych ze strony układu oddechowego. Zalecane jest regularne kliniczne i laboratoryjne monitorowanie w kierunku zakażenia CMV u pacjentów z dodatnim wynikiem badania serologicznego w kierunku CMV w momencie rozpoczęcia leczenia idelalizybem lub z udokumentowanym w inny sposób zakażeniem CMV w wywiadzie. Należy dokładnie monitorować pacjentów z wiremią CMV bez powiązanych objawów klinicznych. U pacjentów z udokumentowaną wiremią CMV i objawami klinicznymi należy rozważyć przerwanie podawania idelalizybu aż do ustąpienia zakażenia. W przypadku uznania, że korzyści ze wznowienia podawania idelalizybu przewyższają zagrożenia, należy rozważyć wyprzedzające leczenie CMV. U pacjentów z nowymi lub nasilającymi się już istniejącymi objawami przedmiotowymi lub podmiotowym neurologicznymi, poznawczymi lub behawioralnymi w diagnozie różnicowej należy rozważyć postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię (PML). W przypadku podejrzenia PML należy wykonać odpowiednie badania diagnostyczne i przerwać leczenie do czasu wykluczenia PML. W razie jakichkolwiek wątpliwości należy rozważyć konsultację neurologiczną oraz przeprowadzenie badań diagnostycznych w celu wykluczenia PML, w tym obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI), najlepiej z kontrastem, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF) na obecność DNA wirusa JC oraz powtórne badania neurologiczne. Ze względu na możliwość wystąpienia neutropenii, w związku z tym u wszystkich pacjentów należy monitorować morfologię krwi co najmniej raz na 2 tyg. w ciągu pierwszych 6 mies. leczenia idelalizybem i co najmniej raz na tydz. u pacjentów z ANC <1000/mm³. Hepatotoksyczność. Ze względu na ryzyko wzrostu aktywności aminotranferaz, należy monitorować aktywność AlAT, AspAT i stężenie całkowitej bilirubiny u wszystkich pacjentów co 2 tyg. w ciągu pierwszych 3 mies. leczenia, a następnie zgodnie ze wskazaniem klinicznym. W przypadku zaobserwowania zwiększenia aktywności AlAT i (lub) AspAT stopnia ≥2, pacjentów należy monitorować raz na tydz. aż do powrotu wartości do stopnia ≤1. Zalecane jest wzmożone monitorowanie działań niepożądanych pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ przewiduje się, że narażenie na lek będzie większe w tej grupie pacjentów w szczególności wśród pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby; należy zachować ostrożność w przypadku podawania leku w tej grupie pacjentów. Nie badano działania idelalizybu u pacjentów z przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby, w tym z wirusowym zapaleniem wątroby. Przypadki ciężkiego związanego z lekiem zapalenia okrężnicy występowały względnie późno (miesiące) po rozpoczęciu leczenia, czasem z szybko postępującym zaostrzeniem, ale ustępowały w ciągu kilku tyg. po jego przerwaniu i dodatkowym leczeniu objawowym (np. leki przeciwzapalne, takie jak budezonid dojelitowy). Doświadczenie związane z leczeniem pacjentów z nieswoistym zapaleniem jelit w wywiadzie jest bardzo ograniczone. Pacjentów, u których wystąpiły ciężkie choroby płuc oporne na konwencjonalną terapię przeciwdrobnoustrojową, należy ocenić pod kątem polekowego zapalenia płuc. W przypadku podejrzenia zapalenia płuc należy przerwać stosowanie idelalizybu i zastosować odpowiednie leczenie pacjenta; należy bezwzględnie zaprzestać leczenia w przypadku zapalenia płuc z umiarkowanymi lub ciężkimi objawami. Stosowanie idelalizybu wiązało się z występowaniem zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznej nekrolizy naskórka oraz reakcji polekowej z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespołu DRESS). Podczas stosowania idelalizybu jednocześnie z innymi lekami powiązanymi z tego typu schorzeniami zgłaszano przypadki zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznej nekrolizy naskórka zakończone zgonem. W przypadku podejrzewania zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznej nekrolizy naskórka lub zespołu DRESS należy przerwać stosowanie idelalizybu, ocenić stan pacjenta i zastosować odpowiednie leczenie. W przypadku potwierdzenia rozpoznania zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznej nekrolizy naskórka lub zespołu DRESS, należy na stałe zakończyć stosowanie idelalizybu. W związku z tym, że zmniejszenie stężenia idelalizybu w osoczu może prowadzić do zmniejszenia jego skuteczności, należy unikać jednoczesnego podawania Zydelig z umiarkowanymi lub silnymi induktorami CYP3A takimi jak: ryfampicyna, fenytoina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) lub karbamazepina. Główny metabolit idelalizybu GS-563117 jest silnym inhibitorem CYP3A4, w związku z tym idelalizyb może wchodzić w interakcje z preparatami metabolizowanymi z udziałem CYP3A, co może powodować zwiększenie ich stężeń. Należy sprawdzić zalecenia co do jednoczesnego stosowania leku z inhibitorami CYP3A oraz unikać jednoczesnego stosowania idelalizybu z substratami CYP3A powodującymi ciężkie i (lub) zagrażające życiu działania niepożądane (np. alfuzosyna, amiodaron, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, ergotamina, dihydroergotamina, kwetiapina, lowastatyna, symwastatyna, syldenafil, midazolam, triazolam) i jeśli jest to możliwe należy stosować alternatywne preparaty, które są mniej wrażliwe na hamowanie CYP3A4. Kobiety w wieku rozrodczym w trakcie leczenia i 1 mies. po jego zakończeniu muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji. Kobiety stosujące hormonalne metody antykoncepcji powinny równocześnie stosować metodę mechaniczną jako drugą metodę antykoncepcji, ponieważ obecnie nie wiadomo czy idelalizyb zmniejsza skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Substancje pomocnicze. Tabl. 100 mg zawierają barwnik azowy żółcień pomarańczową FCF, który może powodować reakcje alergiczne. 1 tabl. zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg), to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Ciąża i laktacja

Lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Podczas leczenia preparatem należy przerwać karmienia piersią, gdyż nie można wykluczyć zagrożenia dla karmionych noworodków/dzieci. Kobiety w wieku rozrodczym, w trakcie leczenia i 1 mies. po jego zakończeniu muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji. Kobiety stosujące hormonalne metody antykoncepcji powinny równocześnie stosować metodę mechaniczną jako drugą metodę antykoncepcji, ponieważ obecnie nie wiadomo czy idelalizyb zmniejsza skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Badania na zwierzętach wskazują na potencjalne szkodliwe działanie idelalizybu na płodność i rozwój płodu; brak dostępnych danych dotyczących wpływu na płodność u ludzi.

Działania niepożądane

W badaniach klinicznych uczestników z hematologicznymi nowotworami złośliwymi, którzy otrzymywali idelalizyb, najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były: zakażenia (70%), neutropenia (55%), zwiększona aktywność aminotransferaz (53%), biegunka (48%), zwiększone stężenie triglicerydów (47%), gorączka (36%), wysypka (30%) oraz limfocytoza (21%). Najczęściej zgłaszanymi ciężkimi działaniami niepożądanymi (≥ stopnia 3.) były: zakażenia (39%), neutropenia (33%), biegunka/zapalenie okrężnicy (22%), zwiększona aktywność aminotransferaz (15%) oraz limfocytoza (13%). Bardzo często: zakażenia, w tym zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii i CMV (obejmuje zakażenia oportunistyczne oraz zakażenia bakteryjne i wirusowe, takie jak zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli i posocznica), neutropenia, limfocytoza, biegunka i (lub) zapalenie okrężnicy, zwiększenie aktywności aminotransferaz, wysypka (obejmuje zalecaną terminologię: uogólnione złuszczające zapalenie skóry, skórne reakcje polekowe, wysypkę, wysypkę rumieniową, wysypkę uogólnioną, wysypkę plamkową, wysypkę grudkowo-plamkową, wysypkę grudkową, swędzącą wysypkę, wysypkę krostkową, wysypkę pęcherzykową, grudki skórne, plackowate zmiany na skórze i wysypkę złuszczającą), gorączka, zwiększone stężenie trójglicerydów. Często: zapalenie płuc, uszkodzenie komórek wątroby. Niezbyt często: organizujące się zapalenie płuc. Rzadko: zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka. Częstość nieznana: reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS).

Pozostałe informacje

Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.