Furaginum MAX US Pharmacia - baza leków

Wskazania

Leczenie ostrych oraz nawracających niepowikłanych zakażeń dolnych dróg moczowych.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynną, pochodne nitrofuranu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność nerek (CCr <60 ml/min lub zwiększone stężenie kreatyniny we krwi). Rozpoznana polineuropatia, np. cukrzycowa. Niedobór G-6-PD. I trymestr ciąży. Ciąża od 38. tyg. oraz czas porodu (ryzyko niedokrwistości hemolitycznej u noworodka). Dzieci i młodzież w wieku <15 lat.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli i młodzież w wieku >15 lat: 1. dzień leczenia - 100 mg (2 tabl. 50 mg lub 1 tabl. 100 mg) 4 razy na dobę; następne dni: 100 mg (2 tabl. 50 mg lub 1 tabl. 100 mg) 3 razy na dobę. Stosować przez 7-8 dni; w razie konieczności kurację można powtórzyć po 10-15 dniach. Sposób podania. Lek należy przyjmować podczas posiłków zawierających białko, które powoduje zwiększenie dostępności biologicznej pochodnych nitrofuranu. Tabletkę 100 mg można podzielić na równe dawki.

Skład

1 tabl. zawiera 50 mg lub 100 mg furazydyny (poprzednio stosowana nazwa: furagina). Tabl. 50 mg zawierają laktozę i sacharozę; tabl. 100 mg zawierają laktozę jednowodną.

Działanie

Furazydyna, czyli furagina jest pochodną nitrofuranu. Leki z tej grupy działają bakteriostatycznie na szerokie spektrum drobnoustrojów, obejmujące część bakterii Gram-dodatnich (Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus aureus, Staphylococcus faecalis) i wiele gatunków Gram-ujemnych (Enterobacteriaceae: Salmonella, Shigella, Proteus, Klebsiella, Escherichia, Enterobacter). Pochodne nitrofuranu wykazują działanie przeciwpierwotniakowe i tylko niewielkie działanie przeciwgrzybicze. Nie działają na pałeczki ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa) ani na większość szczepów pałeczek odmieńca (Proteus vulgaris). Najsilniejsze działanie furazydyna wykazuje w środowisku kwaśnym (pH 5,5), środowisko zasadowe osłabia jej działanie. Po podaniu doustnym furazydyna wchłania się szybko, osiągając C_max po upływie ok. 1 h. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 6,1 h. Furazydyna wiąże się z białkami osocza, stopień wiązania pochodnych nitrofuranu wynosi od 40-60% do 90-95%. Nitrofurany w są 85% wydalane przez nerki w wyniki wydzielania kanalikowego, a ok. 10% jest metabolizowane w wątrobie i nerkach. Jeśli czynność wydzielnicza nerek jest zmniejszona, większa część przyjętej dawki leku jest metabolizowana. Przyjmowanie pochodnych nitrofuranu z posiłkami, szczególnie bogatobiałkowymi, zwiększa biologiczną dostępność o ok. 40%-50% i wydalanie z moczem. Zwiększenie stężenie leku w moczu zwiększa skuteczności leczenia.

Interakcje

Furazydyna jest antagonistą kwasu nalidyksowego, hamującym jego działanie bakteriostatyczne. Antybiotyki aminoglikozydowe i tetracykliny, podawane razem z furaginą, nasilają jej działanie przeciwbakteryjne. Chloramfenikol i rystomycyna zwiększają działanie hemotoksyczne furazydyny. Leki urykozuryczne, takie jak probenecyd (w dużych dawkach) i sulfinpirazon, zmniejszają wydzielanie kanalikowe pochodnych nitrofuranu i mogą powodować kumulację furazydyny w organizmie, zwiększając jej toksyczność i zmniejszając stężenie w moczu poniżej minimalnego stężenia bakteriostatycznego, a w konsekwencji prowadzić do osłabienia skuteczności terapeutycznej. Jednoczesne podawanie leków alkalizujących, które zawierają trójkrzemian magnezu, zmniejsza wchłanianie furazydyny. Atropina opóźnia wchłanianie pochodnych nitrofuranu, ale ogólna ilość wchłoniętej substancji nie zmienia się. Jednoczesne przyjmowanie witamin z grupy B zwiększa wchłanianie pochodnych nitrofuranu.

Środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, wątroby, zaburzeniami neurologicznymi, niedokrwistością, zaburzeniami elektrolitowymi, niedoborem witamin z grupy B i kwasu foliowego oraz chorobami płuc. U chorych na cukrzycę należy zachować ostrożność podczas stosowania furazydyny, gdyż może ona spowodować rozwój polineuropatii. U pacjentów leczonych pochodnymi nitrofuranu obserwowano wystąpienie polineuropatii obwodowej, która w ciężkich przypadkach może być nieodwracalna i zagrażać życiu pacjenta. Dlatego w razie wystąpienia pierwszych objawów neuropatii (parestezje) lek należy odstawić. U pacjentów leczonych pochodnymi nitrofuranu obserwowano ostre, podostre i przewlekłe reakcje płucne - w razie wystąpienia objawów takiej reakcji, lek należy natychmiast odstawić. Podczas długotrwałego stosowania leku należy kontrolować morfologię krwi (leukocytoza) oraz biochemiczne parametry czynności nerek i wątroby. Tabl. 50 mg zawierają sacharozę - nie należy ich stosować u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami, związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Tabl. 50 mg i 100 mg zawierają laktozę - nie należy ich stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ponadto tabl. 100 mg zawierają mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Ciąża i laktacja

Leku nie należy stosować w I trymestrze ciąży. Zachować szczególną ostrożność w III trymestrze ciąży. Stosowanie leku jest przeciwwskazane od 38 tyg. ciąży i w czasie porodu, ze względu na ryzyko rozwoju niedokrwistości hemolitycznej u noworodka. Nie stosować w okresie karmienia piersią, ze względu na przenikanie furazydyny do mleka kobiecego.

Działania niepożądane

Najczęściej: nudności (8%), ból głowy (6%), nadmierne oddawanie gazów (1,5%). Ponadto, u ≤1% pacjentów występowały: sinica wskutek methemoglobinemii, niedokrwistość megaloblastyczna lub hemolityczna u osób z niedoborem G-6-PD, zawroty głowy, senność, zaburzenia widzenia, neuropatia obwodowa (także o ostrym lub nieodwracalnym przebiegu; do jej wystąpienia szczególnie predysponują: niewydolność nerek, niedokrwistość, cukrzyca, zaburzenia elektrolitowe, niedobór witaminy B), zaparcia, biegunka, objawy dyspeptyczne, ból brzucha, wymioty, zapalenie ślinianek, zapalenie trzustki, rzekomobłoniaste zapalenie jelit, łysienie, złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, pęcherzowy rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona), gorączka, dreszcze, złe samopoczucie, zakażenia drobnoustrojami opornymi na pochodne nitrofuranu (najczęściej Pseudomonas spp. lub Candida spp.), świąd, pokrzywka, anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, objawy polekowego zapalenia wątroby, żółtaczka cholestatyczna, martwica miąższu wątroby, ostre, podostre i przewlekłe reakcje ze strony układu oddechowego z nadwrażliwości na pochodne nitrofuranu (przewlekłe reakcje płucne, w tym zwłóknienie płuc i rozsiane śródmiąższowe zapalenie płuc; ostre reakcje z nadwrażliwości dotyczące układu oddechowego, w tym gorączka, dreszcze, kaszel, ból w klatce piersiowej, duszność, wysięk do jamy opłucnowej, zmiany w obrazie radiologicznym płuc, eozynofilia) - zaburzenie czynności płuc może być nieodwracalne. Pochodne nitrofuranu mają negatywny wpływ na czynność jąder; mogą powodować zmniejszenie ruchliwości plemników, zmniejszać wydzielanie spermy oraz prowadzić do patologicznych zmian w morfologii plemników.

Pozostałe informacje

Podczas podawania pochodnych nitrofuranu stwierdzano fałszywie dodatnie wyniki oznaczeń glukozy w moczu z użyciem roztworów Benedicta i Fehlinga. Wyniki oznaczeń glukozy w moczu wykonywanych metodami enzymatycznymi były prawidłowe. U niektórych pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane mogące wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.