ApoZolpin - baza leków

Wskazania

Krótkotrwałe leczenie bezsenności u dorosłych. Benzodiazepiny lub leki podobne do benzodiazepin są wskazane tylko wtedy, gdy zaburzenie jest ciężkie, powodujące niepełnosprawność lub skrajny dyskomfort u pacjenta.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby. Zespół bezdechu sennego. Myasthenia gravis. Ostra i (lub) ciężka niewydolność oddechowa. Dzieci i młodzież <18 lat. Wcześniej znane złożone zachowania podczas snu po przyjęciu zolpidemu.

Dawkowanie

Doustnie. Dorośli: 10 mg na dobę, bezpośrednio przed snem. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę dobową zolpidemu i nie wolno przekraczać dawki 10 mg. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania zolpidemu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat (brak danych). Czas trwania leczenia. Czas leczenia powinien być tak krótki jak to możliwe. Leczenie zwykle trwa od kilku dni do 2 tyg., a maksymalnie 4 tyg., włączając w to okres odstawiania leku. W niektórych przypadkach można podjąć decyzję o przedłużeniu leczenia. Jeśli taka decyzja zostanie podjęta, nie należy tego robić bez ponownej oceny stanu pacjenta. Schemat odstawiania leku należy ustalić indywidualnie dla każdego pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Dla pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych, którzy są szczególnie wrażliwi na działanie zolpidemu, zalecana dawka wynosi 5 mg; nie należy przekraczać zalecanej dawki. Pacjenci z niewydolnością wątroby nie eliminują leku tak szybko jak pacjenci z prawidłową czynnością wątroby; dlatego u tych pacjentów dawkowanie powinno rozpoczynać się od dawki 5 mg, ze szczególną ostrożnością u pacjentów w podeszłym wieku. U dorosłych (>65 lat) ta dawka może zostać zwiększona do 10 mg, jeżeli odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, a lek jest dobrze tolerowany. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową zaleca się mniejszą dawkę. Sposób podania. Zolpidem działa szybko i dlatego powinien być zażywany bezpośrednio przed pójściem spać lub w łóżku. Lek należy przyjmować w dawce pojedynczej i nie należy przyjmować kolejnej dawki tej samej nocy.

Skład

1 tabl. powl. zawiera 10 mg winianu zolpidemu. Tabletki zawierają laktozę.

Działanie

Lek nasenny z grupy imidazopirydyn o działaniu podobnym do działania benzodiazepin. W badaniach doświadczalnych wykazywał działanie sedatywne w dawkach mniejszych niż wymagane do wywołania działania przeciwdrgawkowego, zwiotczającego mięśnie czy przeciwlękowego. Mechanizm działania jest związany ze specyficznym działaniem agonistycznym na receptory ośrodkowe należące do kompleksu receptora „GABA- omega”, (BZ₁ i BZ₂) modulującego otwarcie kanału dla jonu chlorkowego. Efekty te są odwracane przez antagonistę benzodiazepiny, flumazenil. Zolpidem działa głównie na podtypy receptora omega 1 (BZ₁). Zolpidem zmniejsza opóźnienie snu i liczbę przebudzeń, zwiększa długość i jakość snu. W badaniach, które mierzyły procent czasu spędzonego w każdej fazie snu, zolpidem ogólnie wykazywał zachowanie faz snu. W zalecanej dawce zolpidem nie ma wpływu na czas trwania snu paradoksalnego (REM). Zolpidem jest szybko wchłaniany i szybko występuje działanie nasenne. Biodostępność wynosi 70%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 92%. Ulega metabolizmowi pierwszego przejścia przez wątrobę w 35%. T_0,5 wynosi ok. 2,65 h. Czas działania zolpidemu wynosi do 6 h. Wszystkie metabolity są farmakologicznie nieczynne i wydalane są z moczem (56%) i kałem (37%). Zolpidemu nie można usunąć z organizmu za pomocą dializy. U pacjentów z niewydolnością nerek, w tym u pacjentów dializowanych, obserwuje się umiarkowane zmniejszenie klirensu. U osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z niewydolnością wątroby obserwuje się zwiększoną biodostępność zolpidemu. Zmniejsza się klirens, a T_0,5 jest wydłużony (do ok.10 h). U pacjentów z marskością wątroby obserwowano 5-krotne zwiększenie wartości AUC i 3-krotne zwiększenie T_0,5.

Interakcje

Należy zachować ostrożność, podczas stosowania innych leków psychoaktywnych. Nie zaleca się przyjmowania alkoholu w czasie leczenia. Uspokajające działanie zolpidemu może ulec nasileniu po jednoczesnym spożyciu alkoholu. Nasilone hamujące działanie na OUN może wystąpić w przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwpsychotycznymi (neuroleptykami), nasennymi, przeciwlękowymi i (lub) uspokajającymi, lekami zwiotczającymi mięśnie, lekami przeciwdepresyjnymi, narkotycznymi lekami przeciwbólowymi, lekami przeciwpadaczkowymi, lekami znieczulającymi i działającymi sedatywnie lekami przeciwhistaminowymi. Dlatego też jednoczesne stosowanie zolpidemu z tymi lekami może nasilać senność oraz zaburzenia psychoruchowe dnia następnego, w tym zaburzenie zdolności prowadzenia pojazdów. Ponadto odnotowano pojedyncze przypadki omamów wzrokowych u pacjentów przyjmujących zolpidemem z lekami przeciwdepresyjnymi, w tym bupropionem, dezypraminą, fluoksetyną, sertraliną i wenlafaksyną. Fluwoksamina jest silnym inhibitorem CYP1A2 i łagodnym do umiarkowanego inhibitorem CYP2C9 i CYP3A4. Jednoczesne przyjmowanie fluwoksaminy może zwiększać stężenie zolpidemu we krwi, jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Opioidowe leki przeciwbólowe mogą powodować nasilenie euforii i w konsekwencji uzależnienie psychiczne. Dlatego należy zachować ostrożność, stosując zolpidem w skojarzeniu z innymi lekami działającymi na OUN. Substancje hamujące niektóre enzymy wątrobowe (zwłaszcza cytochrom P450) mogą nasilać działanie niektórych środków nasennych. Zolpidem jest metabolizowany przez niektóre enzymy należące do grupy enzymów cytochromu P450. Główny enzym to CYP3A4, ale CYP1A2 także jest w to zaangażowany. Ryfampicyna zwiększa metabolizm zolpidemu, powodując zmniejszenie stężenia w osoczu o średnio 60%, przez co zmniejsza się jego skuteczność. Podobnego działania należy oczekiwać po równoczesnym podaniu innych leków silnie indukujących enzymy cytochromu P450 takich jak karbamazepina, fenytoina oraz ziele dziurawca zwyczajnego. Jednoczesne podawanie dziurawca zwyczajnego może zmniejszać stężenie zolpidemu we krwi, jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Substancje, które hamują enzymy wątrobowe (zwłaszcza cytochrom CYP3A4) mogą zwiększać stężenie zolpidemu w osoczu, przez co nasilą jego działanie. Jednak w przypadku jednoczesnego podawania zolpidemu z itrakonazolem (inhibitor enzymu cytochromu CYP3A4) nie obserwowano znaczących zmian w farmakokinetyce i farmakodynamice zolpidemu; znaczenie kliniczne tych obserwacji nie zostało wyjaśnione. Jednoczesne podawanie zolpidemu i ketokonazolu (200 mg 2 razy na dobę), który jest silnym inhibitorem CYP3A4, wydłużało T_0,5 zolpidemu. Całkowita ekspozycja na zolpidem zwiększyła się o 83%, a pozorny klirens doustny został zmniejszony. Nie ma konieczności rutynowego dostosowywania dawki, ale należy poinformować pacjenta o potencjalnym nasileniu działania uspokajającego, gdy jednocześnie stosuje się ketokonazol i zolpidem. Można rozważyć zmniejszenie dawki zolpidemu po wprowadzeniu leczenia ketokonazolem. Jednoczesne stosowanie cyprofloksacyny może zwiększać stężenie zolpidemu we krwi - nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Gdy zolpidem był podawany z warfaryną, haloperydolem, chloropromazyną, digoksyną, ranitydyną, nie zaobserwowano istotnych interakcji farmakokinetycznych. Jednoczesne stosowanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leki pokrewne, zolpidem z opioidami, zwiększa ryzyko sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i śmierci ze względu na działanie addycyjne depresyjne na OUN - dawkowanie i czas równoczesnego stosowania powinny być ograniczone.

Środki ostrożności

Środki ostrożności Jeśli jest to możliwe należy określić przyczynę bezsenności. Leżące u podłoża bezsenności czynniki należy leczyć zanim przepisze się leki nasenne. Niepowodzenie w leczeniu bezsenności po 7-14 dniach leczenia, może wskazywać na pierwotną chorobę psychiczną lub zaburzenia fizyczne, co wymaga regularnego przeprowadzania oceny. Wielokrotne przyjmowanie krótko działających benzodiazepin i leków o działaniu podobnym do benzodiazepin przez okres kilku tygodni, może prowadzić do zmniejszenia skuteczności leczenia. Stosowanie benzodiazepin lub leków o działaniu podobnym do benzodiazepin, może prowadzić do uzależnienia fizycznego lub psychicznego. Ryzyko wystąpienia uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia i jest większe u pacjentów z chorobami psychicznymi w wywiadzie i (lub) uzależnionych od alkoholu lub leków. Pacjenci ci powinni być pod uważną obserwacją podczas przyjmowania leków nasennych. Uzależnienie może również wystąpić w dawkach terapeutycznych i (lub) u osób, które nie wykazują zindywidualizowanego czynnika ryzyka. Jeżeli dojdzie do uzależnienia, nagłe przerwanie leczenia może wywołać objawy zespołu z odstawienia. Mogą one obejmować bóle głowy lub bóle mięśni, silny lęk i napięcie psychiczne, niepokój ruchowy, splątanie, drażliwość i bezsenność. W wielu ciężkich przypadkach może nastąpić utrata poczucia rzeczywistości, depersonalizacja, nadwrażliwość na dotyk, mrowienie i drętwienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i dotyk, omamy i napady drgawkowe. Po odstawieniu leku nasennego może wystąpić przemijający zespół, w którym objawy, które doprowadziły do leczenia benzodiazepiną lub lekiem zbliżonym do benzodiazepin nawracają w nasilonej postaci. Towarzyszyć temu mogą inne objawy w tym: chwiejność nastroju, niepokój i niepokój ruchowy. Ważne, aby poinformować pacjenta o możliwości wystąpienia bezsenności „z odbicia”, żeby zmniejszyć niepokój pacjenta, gdyby takie objawy wystąpiły po zakończeniu leczenia. Istnieją wskazania, że w przypadku stosowania benzodiazepin i leków o działaniu podobnym do benzodiazepin o krótkim działaniu, zespół odstawienny może występować w trakcie przerw pomiędzy kolejnymi dawkami zwłaszcza, jeśli są to duże dawki. Ponieważ ryzyko wystąpienia objawów z odstawienia lub objawów „z odbicia” jest bardziej prawdopodobne po nagłym przerwaniu leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Ponieważ badanie elektrofizjologiczne serca in vitro wykazało, że zolpidem może powodować przedłużenie odstępu QT, nie można wykluczyć możliwych konsekwencji u pacjentów z zespołem przedłużonego QT. Powinno się poinformować pacjenta na początku leczenia, o tym, że czas trwania kuracji jest ograniczony oraz o stopniowym odstawianiu leku wraz z kończeniem leczenia. Podobnie jak inne środki uspokajające/nasenne, zolpidem ma działanie depresyjne na OUN. Ryzyko wystąpienia zaburzeń psychoruchowych dnia następnego, w tym zaburzenia zdolności prowadzenia pojazdów, jest zwiększone, jeśli: zolpidem przyjęto w czasie krótszym niż 8 h przed przystąpieniem do wykonywania czynności wymagających przytomności umysłu; zastosowano dawkę większa, niż zalecana; zolpidem zastosowano jednocześnie z innymi lekami działającymi hamująco na OUN lub innymi lekami, które zwiększają stężenie zolpidemu we krwi, z alkoholem lub substancjami niedozwolonymi. Zolpidem należy przyjmować w pojedynczej dawce bezpośrednio przed snem i nie należy przyjmować kolejnej dawki tej samej nocy. Benzodiazepiny lub leki o działaniu podobnym do benzodiazepin mogą wywołać niepamięć następczą. Stan taki ujawnia się zwykle kilka godzin po przyjęciu leku. W celu zminimalizowania ryzyka, pacjenci powinni upewnić się, że będą mieć zapewnione 8 h nieprzerwanego snu. Podczas stosowania benzodiazepin lub leków o działaniu podobnym do benzodiazepin mogą wystąpić takie reakcje jak: niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, wybuchy gniewu, koszmary senne, omamy, psychozy, nasilona bezsenność i inne zachowania niepożądane. W przypadku wystąpienia tych reakcji należy zakończyć leczenie. Na wystąpienie powyższych reakcji narażone są bardziej osoby w podeszłym wieku. U pacjentów, którzy przyjmowali zolpidem i nie byli w pełni obudzeni, zgłaszano chodzenie w czasie snu i inne powiązane zachowania, takie jak "senna jazda", przygotowywanie i spożywanie jedzenia, wykonywanie połączeń telefonicznych lub uprawianie seksu, wraz z amnezją związaną z tym wydarzeniem. Zdarzenia te mogą wystąpić po pierwszym lub każdym kolejnym zastosowaniu zolpidemu. Wydaje się, że spożycie alkoholu i innych środków hamujących OUN w skojarzeniu z zolpidemem zwiększa ryzyko takich zachowań, podobnie jak stosowanie zolpidemu w dawkach przekraczających maksymalną zalecaną dawkę. Należy zdecydowanie rozważyć przerwanie leczenia zolpidem u pacjentów zgłaszających takie zachowania. Pacjenci w podeszłym wieku lub w złym stanie ogólnym powinni otrzymywać mniejszą dawkę leku. Ze względu na działanie zwiotczające mięśnie, istnieje ryzyko upadków i w konsekwencji urazu, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, podczas wstawania w nocy. Mimo, że dostosowanie dawki nie jest konieczne, należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością nerek. Należy zachować ostrożność, przepisując zolpidem pacjentom z przewlekłą niewydolnością oddechową, ponieważ wykazano, że benzodiazepiny zaburzają czynność układu oddechowego. Benzodiazepiny i leki podobne do benzodiazepin nie są wskazane w leczeniu pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, ponieważ mogą one wywoływać encefalopatię. Zolpidem nie powinien być przepisywany dzieciom i młodzieży. Nie zaleca się stosowania benzodiazepin i leków podobnych do benzodiazepiny w pierwotnym leczeniu pacjentów z chorobami psychicznymi. Nie należy stosować benzodiazepin i leków podobnych do benzodiazepin, takich jak zolpidem, bez odpowiedniego leczenia depresji lub niepokoju związanego z depresją (u takich pacjentów szybciej może dojść do próby samobójczej). Zolpidem należy stosować ostrożnie u pacjentów z objawami depresji. Mogą występować tendencje samobójcze. Ze względu na możliwość umyślnego przedawkowania przez pacjenta, pacjentom należy podać najniższą możliwą do uzyskania odpowiedniego efektu dawkę leku. Wcześniej występująca depresja może zostać odkryta podczas stosowania zolpidemu. Ponieważ bezsenność może być objawem depresji, pacjent powinien zostać ponownie oceniony, jeśli bezsenność się utrzyma. Jednoczesne stosowanie zolpidemu i opioidów może powodować sedację, depresję oddechową, śpiączkę i śmierć. Z powodu tego ryzyka jednoczesne przepisywanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leków zawierających podobne leki, jak zolpidem, z opioidami należy rezerwować dla pacjentów, u których alternatywne opcje leczenia nie są możliwe. W przypadku podjęcia decyzji o przepisaniu zolpidemu jednocześnie z opioidami, należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę, a czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. Pacjentów należy ściśle obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych depresji oddechowej i sedacji. W związku z tym zdecydowanie zaleca się poinformowanie pacjentów i ich opiekunów (w stosownych przypadkach) o tych objawach. Niektóre badania epidemiologiczne wskazują na zwiększoną częstość samobójstw i prób samobójczych u pacjentów z depresją lub bez niej i leczonych benzodiazepinami lub lekami nasennymi, w tym zolpidemem. Jednak nie wykazano związku przyczynowego. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych podczas jednoczesnego podawania leków z grupy SSRI. Ze względu na właściwości farmakologiczne zolpidem może powodować senność i obniżony poziom świadomości, co może prowadzić do upadków, a w konsekwencji do ciężkich obrażeń. Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. Preparat zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę tzn., że jest zasadniczo „wolny od sodu”.

Ciąża i laktacja

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. Zolpidem przenika przez łożysko. Duża ilość danych dotyczących kobiet w ciąży (>1000 kobiet w ciąży) zebranych z badań kohortowych nie wykazała dowodów na występowanie wad rozwojowych po ekspozycji na benzodiazepiny lub substancje podobne do benzodiazepin, w I trymestrze ciąży. Jednak niektóre badania kliniczno-kontrolne wykazały zwiększoną częstość występowania rozszczepów wargi i podniebienia związanych ze stosowaniem benzodiazepin w czasie ciąży. Po podaniu benzodiazepin lub substancji podobnych do benzodiazepin w II i (lub) III trymestrze ciąży, opisywano przypadki zmniejszonego ruchu płodu i zmienności rytmu serca płodu. W przypadku kobiet w wieku rozrodczym, przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjentki, o konieczności zgłoszenia się do lekarza w celu przerwania leczenia w przypadku ciąży lub podejrzenia, że pacjentka może być w ciąży. Jeżeli istnieją uzasadnione wskazania medyczne do zastosowania zolpidemu w ostatnich miesiącach ciąży lub w czasie porodu, należy wziąć pod uwagę skutki oddziaływania leku na noworodka, takie jak hipotermia, hipotonia, trudności w karmieniu („zespół wiotkiego niemowlęcia”) i umiarkowana niewydolność oddechowa, których można się spodziewać w związku z działaniem farmakologicznym leku. Zgłaszano przypadki ciężkiej depresji oddechowej u noworodków. U noworodków urodzonych przez matki przyjmujące długotrwale benzodiazepiny lub leki o działaniu podobnym do benzodiazepin w końcowym okresie ciąży mogą wystąpić objawy z odstawienia, spowodowane przez fizyczne uzależnienie. Zaleca się odpowiednie monitorowanie noworodka w okresie poporodowym. Lek w niewielkich ilościach przenika do mleka - nie zaleca się stosowania w okresie karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały niekorzystnego wpływu na płodność samców i samic. Obserwowane efekty ograniczały się do nieregularnych cykli rui i wydłużonych odstępów między kolejnymi rujami przy dużej dawce.

Działania niepożądane

Często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dolnych dróg oddechowych, omamy, pobudzenie, koszmary senne, nasilenie bezsenności, depresja, senność, ból i zawroty głowy, amnezja (senność następnego dnia, zmniejszona czujność), biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, ból pleców, zmęczenie. Niezbyt często: zaburzenia odżywiania, splątanie, drażliwość, euforyczny nastrój, niepokój ruchowy, agresja, somnambulizm (chodzenie we śnie lub prowadzenie pojazdów we śnie), parestezje, drżenie, deficyty uwagi, zaburzenia mowy, podwójne widzenie, niewyraźne widzenie, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zaburzenia łaknienia, wysypka, świąd, nadmierna potliwość, bóle stawów, bóle mięśni, skurcze mięśni, ból szyi, osłabienie mięśni. Rzadko: zmiany libido, zmniejszona czujność, ataksja, ograniczone widzenie, wątrobowokomórkowe, cholestatyczne lub mieszane uszkodzenie wątroby, pokrzywka, zaburzenia chodu, upadki (głównie u pacjentów w wieku podeszłym oraz w przypadkach, kiedy zolpidem nie był przyjmowany zgodnie z zaleceniami). Bardzo rzadko: urojenia, uzależnienie, depresja oddechowa. Częstość nieznana: zaburzenia naczynioruchowe, wybuchy gniewu, psychoza, nieprawidłowe zachowanie, nadużywanie, tolerancja leku. Podczas podawania dawek terapeutycznych może wystąpić okresowa niepamięć, a ryzyko jej wystąpienia zwiększa się wraz z wielkością dawki. Aby zmniejszyć to ryzyko, pacjenci powinni upewnić się, że będą w stanie zapewnić sobie nieprzerwany sen przez 8 h. Okresowa niepamięć może wiązać się z niewłaściwym zachowaniem. Istniejąca wcześniej depresja może ujawnić się podczas stosowania benzodiazepin lub leków podobnych do benzodiazepin. Podczas stosowania benzodiazepin i leków podobnych do benzodiazepin mogą wystąpić reakcje takie jak niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, wściekłość, koszmary senne, zwiększona bezsenność, omamy, psychozy, niewłaściwe zachowanie i inne niepożądane zachowania. Reakcje takie są bardziej prawdopodobne u osób w podeszłym wieku. Stosowanie (nawet w dawkach terapeutycznych) może prowadzić do uzależnienia fizycznego: przerwanie leczenia może skutkować wystąpieniem objawów z odstawienia lub zjawiska z odbicia. Może występować uzależnienie psychiczne. Nadużywanie odnotowano w przypadku osób uzależnionych od wielu leków.

Pozostałe informacje

Lek ma duży wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy ostrzec kierowców pojazdów i operatorów maszyn o ryzyku senności, wydłużeniu czasu reakcji, zawrotach głowy, ospałości, niewyraźnym i (lub) podwójnym widzeniu i zmniejszonej czujności, oraz zaburzeniu zdolności prowadzenia pojazdu rano następnego dnia po przyjęciu leku. W celu minimalizacji ryzyka zalecany jest przynajmniej 8-godzinny czas odpoczynku pomiędzy przyjęciem zolpidemu a prowadzeniem pojazdu, obsługą maszyn oraz pracą na wysokościach. Zaburzenie zdolności prowadzenia pojazdów oraz zachowania, takie jak „zaśnięcie za kierownicą” występowały podczas monoterapii zolpidemem w dawkach terapeutycznych.