Enhertu - baza leków

Wskazania

Rak piersi. HER2-dodatni rak piersi. W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi, nieoperacyjnym lub przerzutowym, którzy otrzymali wcześniej jeden lub więcej schematów leczenia opartych na anty-HER2. Rak piersi z niską ekspresją HER2. W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z rakiem piersi z niską ekspresją HER2, nieoperacyjnym lub przerzutowym, którzy otrzymali wcześniej chemoterapię we wskazaniu przerzutowym lub u których doszło do nawrotu choroby w okresie otrzymywania chemioterapii adjuwantowej lub w ciągu 6 miesięcy od jej zakończenia. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z zaawansowanym NDRP z mutacją aktywującą w genie HER2 (ERBB2), którzy wymagają ogólnoustrojowego leczenia po chemioterapii opartej na pochodnych platyny w skojarzeniu z immunoterapią lub bez immunoterapii. Rak żołądka. W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim zaawansowanym gruczolakorakiem żołądka lub połączenia żołądkowo-przełykowego (GEJ), którzy otrzymali wcześniej schemat leczenia oparty na trastuzumabie.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Dożylnie. Lek powinien być przepisywany przez lekarza i podawany pod nadzorem fachowego personelu medycznego mającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Aby zapobiec błędom dotyczącym leku, ważne jest, aby sprawdzić etykiety fiolek i upewnić się, że przygotowywanym i podawanym lekiem jest trastuzumab derukstekan, a nie trastuzumab czy trastuzumab emtanzyna. Leku nie należy zastępować trastuzumabem ani trastuzumabem emtanzyną. Wybór pacjentów. HER2-dodatni rak piersi. Pacjenci leczeni trastuzumabem derukstekanem we wskazaniu raka piersi powinni mieć udokumentowany HER2-dodatni status nowotworu, zdefiniowany jako wynik 3+ w badaniu immunohistochemicznym (IHC) lub stosunek ≥2,0 wg hybrydyzacji in situ ( ISH) lub fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) dokonanej przy pomocy wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro (IVD) z oznaczeniem CE. Jeśli urządzenie IVD z oznaczeniem CE nie jest dostępne, status HER2 należy ocenić za pomocą innego zwalidowanego testu. Rak piersi z niską ekspresją HER2. Pacjenci leczeni trastuzumabem derukstekanem powinni mieć udokumentowany status nowotworu z niską ekspresją HER2, zdefiniowany jako wynik IHC 1+ lub IHC 2+/ISH-, zgodnie z oceną przeprowadzoną przy pomocy urządzenia IVD z oznaczeniem CE. Jeśli urządzenie IVD z oznaczeniem CE nie jest dostępne, status HER2 należy ocenić za pomocą innego zwalidowanego testu. NDRP. Pacjenci z zaawansowanym NDRP leczeni trastuzumabem derukstekanem powinni mieć mutację aktywującą w genie HER2 (ERBB2) potwierdzoną przy pomocy wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro (IVD) z oznaczeniem CE. Jeśli urządzenie IVD z oznaczeniem CE nie jest dostępne, status mutacji w genie HER2 należy ocenić za pomocą innego zwalidowanego testu. Rak żołądka. Pacjenci leczeni trastuzumabem derukstekanem we wskazaniu raka żołądka lub połączenia żołądkowo-przełykowego powinni mieć udokumentowany HER2-dodatni status nowotworu, zdefiniowany jako wynik 3+ w badaniu immunohistochemicznym (IHC) lub stosunek ≥2 wg hybrydyzacji in situ (ISH) lub fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) dokonanej przy pomocy wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro (IVD) z oznaczeniem CE. Jeśli urządzenie IVD z oznaczeniem CE nie jest dostępne, status HER2 należy ocenić za pomocą innego zwalidowanego testu. Dawkowanie. Rak piersi: zalecana dawka wynosi 5,4 mg/kg podawana we wlewie dożylnym raz na 3 tyg. (cykl 21-dniowy) do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. NDRP: zalecana dawka wynosi 5,4 mg/kg podawana we wlewie dożylnym raz na 3 tyg. (cykl 21-dniowy) do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Rak żołądka: zalecana dawka wynosi 6,4 mg/kg podawana we wlewie dożylnym raz na 3 tyg. (cykl 21-dniowy) do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Początkową dawkę należy podać w 90-min. wlewie dożylnym. Jeśli wcześniejszy wlew był dobrze tolerowany, kolejne dawki leku można podawać w postaci 30-min. wlewów. Należy zmniejszyć szybkość podawania preparatu lub podawanie przerwać, jeśli u pacjenta wystąpią objawy związane z wlewem. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji związanych z wlewem należy całkowicie odstawić lek. Premedykacja. Lek ma działanie wymiotne, co obejmuje opóźnione nudności i (lub) wymioty. Przed podaniem każdej dawki leku pacjentom należy w premedykacji podać w schemacie skojarzonym 2 lub 3 leki (np. deksametazon z antagonistą receptora 5-HT3 i (lub) antagonistą receptora NK1 oraz inne preparaty zgodnie ze wskazaniem), żeby zapobiec nudnościom i wymiotom indukowanym chemioterapią. Modyfikacja dawki. Postępowanie w przypadku wystąpienia działań niepożądanych może wymagać czasowego przerwania, zmniejszenia dawki lub zaprzestania leczenia preparatem. Po zmniejszeniu dawki nie należy ponownie zwiększać dawki leku. Schemat redukcji dawki. Zalecana dawka początkowa. Rak piersi i NDRP: 5,4 mg/kg; rak żołądka: 6,4 mg/kg. Pierwsze zmniejszenie dawki. Rak piersi i NDRP: 4,4 mg/kg; rak żołądka: 5,4 mg/kg. Drugie zmniejszenie dawki. Rak piersi i NDRP: 3,2 mg/kg; rak żołądka: 4,4 mg/kg. Konieczne dalsze zmniejszenie dawki. Rak piersi i NDRP: zakończyć leczenie; rak żołądka: zakończyć leczenie. Modyfikacja dawki w przypadku działań niepożądanych. Śródmiąższowa choroba płuc/nieinfekcyjne zapalenie płuc. Nasilenie: bezobjawowa śródmiąższowa choroba płuc/nieinfekcyjne zapalenie płuc (stopień 1.) - modyfikacja leczenia: przerwać leczenie preparatem do czasu powrotu do stopnia 0, a następnie: jeśli działanie ustąpi w ciągu 28 dni lub mniej od dnia wystąpienia, należy utrzymać dawkę; jeśli działanie ustąpi po okresie dłuższym niż 28 dni od dnia wystąpienia, należy zmniejszyć dawkę o jeden poziom; rozważyć leczenie kortykosteroidami, gdy tylko podejrzewa się śródmiąższową chorobę płuc lub nieinfekcyjne zapalenie płuc. Nasilenie: objawowa śródmiąższowa choroba płuc lub nieinfekcyjne zapalenie płuc (stopień 2. lub wyższy) - modyfikacja leczenia: trwale zaprzestać leczenia preparatem; niezwłocznie rozpocząć leczenie kortykosteroidami, gdy tylko podejrzewa się śródmiąższową chorobę płuc lub nieinfekcyjne zapalenie płuc. Neutropenia. Nasilenie: stopień 3. (poniżej 1,0-0,5 x 10⁹/l) - modyfikacja leczenia: przerwać leczenie preparatem do czasu powrotu do stopnia 2. lub niższego, a następnie utrzymać dawkę. Nasilenie: stopień 4. (poniżej 0,5 x 10⁹/l) - modyfikacja leczenia: przerwać leczenie preparatem do czasu powrotu do stopnia 2. lub niższego; zmniejszyć dawkę o jeden poziom. Gorączka neutropeniczna. Nasilenie: bezwzględna liczba neutrofili poniżej 1,0 x 10⁹/l oraz gorączka powyżej 38,3st.C lub gorączka 38st.C lub wyższa utrzymująca się przez ponad godzinę - modyfikacja leczenia: przerwać leczenie preparatem do ustąpienia działania; zmniejszyć dawkę o jeden poziom. Zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF). Nasilenie: LVEF większa niż 45% i bezwzględne zmniejszenie w stosunku do wartości wyjściowej o 10% do 20% - modyfikacja leczenia: kontynuować leczenie preparatem. Nasilenie: LVEF 40% do 45% I bezwzględne zmniejszenie w stosunku do wartości wyjściowej o mniej niż 10% - modyfikacja leczenia: kontynuować leczenie preparatem; powtórzyć ocenę LVEF w ciągu 3 tyg. Nasilenie: LVEF 40% do 45% I bezwzględne zmniejszenie w stosunku do wartości wyjściowej o 10% do 20% - modyfikacja leczenia: przerwać leczenie preparatem; powtórzyć ocenę LVEF w ciągu 3 tyg.; jeśli LVEF nie powróci do wartości mniejszej o maksymalnie 10% w stosunku do wartości wyjściowej, należy trwale przerwać leczenie preparatem; jeśli LVEF powróci do wartości mniejszej o maksymalnie 10% w stosunku do wartości wyjściowej, należy wznowić leczenie preparatem w tej samej dawce. Nasilenie: LVEF poniżej 40% lub bezwzględne zmniejszenie w stosunku do wartości wyjściowej o ponad 20% - modyfikacja leczenia: przerwać leczenie preparatem; powtórzyć ocenę LVEF w ciągu 3 tyg.; jeśli LVEF wyniesie poniżej 40% lub potwierdzi się bezwzględne zmniejszenie LVEF w stosunku do wartości wyjściowej o ponad 20%, należy trwale zakończyć leczenie preparatem. Nasilenie: objawowa zastoinowa niewydolność serca (CHF) - modyfikacja leczenia: trwale zakończyć leczenie preparatem. Opóźnienie lub pominięcie dawki. W przypadku opóźnienia lub pominięcia podania planowej dawki, należy ją podać jak najszybciej, nie czekając do następnego planowego cyklu. Schemat podawania należy skorygować w celu utrzymania 3-tyg. odstępu pomiędzy dawkami. Infuzję należy podać w dawce i z szybkością, które były tolerowane przez pacjenta podczas ostatniego podania. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki leku u pacjentów w wieku ≥65 lat. Dostępne są ograniczone dane dotyczące pacjentów w wieku ≥75 lat. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi (CCr ≥60 i <90 ml/min) lub umiarkowanymi (CCr ≥30 i <60 ml/min) zaburzeniami czynności nerek. Nie można określić potencjalnej potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub schyłkową chorobą nerek, ponieważ ciężkie zaburzenia czynności nerek stanowiły kryterium wykluczenia w badaniach klinicznych. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek obserwowano większą częstość występowania śródmiąższowej choroby płuc 1. i 2. stopnia/nieinfekcyjnego zapalenia płuc, prowadzącego do przerwania terapii. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek podczas oceny wyjściowej, którzy otrzymywali preparat w dawce 6,4 mg/kg, zaobserwowano większą częstość występowania ciężkich działań niepożądanych w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością nerek. Pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek należy uważnie monitorować pod kątem działań niepożądanych, w tym śródmiąższowej choroby płuc/nieinfekcyjnego zapalenia płuc. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem bilirubiny całkowitej ≤1,5 x GGN, niezależnie od wartości AspAT. Potencjalna potrzeba dostosowania dawki u pacjentów z bilirubiną całkowitą >1,5 x GGN, niezależnie od wartości AspAT, nie może zostać określona z powodu ograniczonych danych; z tego względu takich pacjentów należy uważnie monitorować. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Preparat musi być rozpuszczony i rozcieńczony przez personel medyczny i podany we wlewie dożylnym. Leku nie wolno podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani w bolusie.

Skład

1 fiolka proszku do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji zawiera 100 mg trastuzumabu derukstekanu. Po rekonstytucji jedna fiolka z 5 ml roztworu zawiera 20 mg/ml trastuzumabu derukstekanu. Trastuzumab derukstekan jest koniugatem przeciwciała z lekiem (ADC), który zawiera humanizowane przeciwciało monoklonalne (mAb) anty-HER2 IgG1 o tej samej sekwencji aminokwasowej co trastuzumab, wytwarzane przez komórki ssacze (komórki jajnika chomika chińskiego), kowalencyjnie związane z DXd, pochodną eksatekanu i inhibitorem topoizomerazy I, poprzez rozszczepialny łącznik oparty na tetrapeptydzie. Około 8 cząsteczek derukstekanu jest przyłączonych do każdej cząsteczki przeciwciała.

Działanie

Trastuzumab derukstekan jest koniugatem leku z przeciwciałem ukierunkowanym na HER2. Przeciwciało jest humanizowaną immunoglobuliną IgG1 anty-HER2 przyłączoną do derukstekanu, inhibitora topoizomerazy I (DXd), związaną przez rozszczepialny łącznik oparty na tetrapeptydzie. Koniugat przeciwciała z lekiem jest stabilny w osoczu. Funkcją części przeciwciała jest wiązanie się z HER2 ulegającym ekspresji na powierzchni niektórych komórek nowotworowych. Po związaniu kompleks trastuzumab derukstekan ulega internalizacji i wewnątrzkomórkowemu rozszczepieniu łącznika przez enzymy lizosomalne, które ulegają wzmożonej aktywności w komórkach nowotworowych. Po uwolnieniu, DXd po przejściu przez błonę, powoduje uszkodzenie DNA i apoptotyczną śmierć komórki. DXd, pochodna eksatekanu, jest około 10 razy silniejsza niż SN-38 - aktywny metabolit irynotekanu. Badania in vitro wskazują, że ta część trastuzumabu derukstekanu, którą stanowi przeciwciało, i która ma taką samą sekwencję aminokwasów jak trastuzumab, również wiąże się z receptorem FcγRIIIa i dopełniaczem C1q. Przeciwciało pośredniczy w cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (antibody-dependent cellular cytotoxicity, ADCC) w ludzkich komórkach raka piersi, które wykazują nadekspresję HER2. Ponadto przeciwciało hamuje sygnalizację poprzez szlak kinazy fosfatydyloinozytolu 3 (PI3 K) w ludzkich komórkach raka piersi, które wykazują nadekspresję HER2. DXd wiąże się z białkami ludzkiego osocza w ok. 97%. Trastuzumab derukstekan podlega wewnątrzkomórkowemu rozszczepieniu przez enzymy lizosomalne w celu uwolnienia DXd. Oczekuje się, że humanizowane przeciwciało monoklonalne HER2 IgG1 zostanie zdegradowane na małe peptydy i aminokwasy poprzez szlaki kataboliczne w taki sam sposób, jak endogenna IgG. Badania metabolizmu in vitro na mikrosomach ludzkiej wątroby wskazują, że DXd jest metabolizowany głównie przez CYP3A4 na szlakach oksydacyjnych. Po dożylnym podaniu trastuzumabu derukstekanu pacjentom z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami, rakiem piersi z niską ekspresją HER2 z przerzutami lub NDRP z mutacją w genie HER2 klirens trastuzumabu derukstekanu w populacji objętej analizą farmakokinetyczną obliczono jako 0,4 l/dobę, a klirens DXd wyniósł 18,4 l/h. U pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym gruczolakorakiem żołądka lub połączenia żołądkowo-przełykowego klirens trastuzumabu derukstekanu był o 20% wyższy niż u pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami. W cyklu 3 pozorny T_0,5 w fazie eliminacji trastuzumabu derukstekanu i uwolnionego DXd wynosił ok. 7 dni. Obserwowano umiarkowaną kumulację (ok. 35% w cyklu 3 w porównaniu z cyklem 1) trastuzumabu derukstekanu.

Interakcje

Jednoczesne podawanie z rytonawirem, inhibitorem OATP1B, CYP3A i P-gp, lub z itrakonazolem, silnym inhibitorem CYP3A i P-gp, nie powodowało istotnego klinicznie (ok. 10-20%) zwiększenia ekspozycji na trastuzumab derukstekan lub uwolniony inhibitor topoizomerazy I, DXd. Nie ma konieczności dostosowania dawki podczas jednoczesnego podawania trastuzumabu derukstekanu z lekami będącymi inhibitorami CYP3A, OATP1B lub transporterami P-gp.

Środki ostrożności

Aby zapobiec błędom dotyczącym leku, ważne jest, aby sprawdzić etykiety fiolek i upewnić się, że przygotowywanym i podawanym lekiem jest trastuzumab derukstekan, a nie trastuzumab czy trastuzumab emtanzyna. Podczas stosowania leku zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc i (lub) nieinfekcyjnego zapalenia płuc, niektóre zakończone zgonem. Należy zalecić pacjentom natychmiastowe zgłaszanie kaszlu, duszności, gorączki i (lub) wszelkich nowych lub nasilających się objawów ze strony układu oddechowego. Pacjentów należy monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych śródmiąższowej choroby płuc/nieinfekcyjnego zapalenia płuc. Oznaki śródmiąższowej choroby płuc/nieinfekcyjnego zapalenia płuc należy niezwłocznie zbadać. Pacjentów z podejrzeniem śródmiąższowej choroby płuc lub nieinfekcyjnego zapalenia płuc należy ocenić za pomocą obrazowania radiograficznego, najlepiej tomografii komputerowej (TK). Należy rozważyć konsultację z pulmonologiem. W przypadku bezobjawowej (stopnia 1.) śródmiąższowej choroby płuc lub bezobjawowego nieinfekcyjnego zapalenia płuc należy rozważyć leczenie kortykosteroidami (np. ≥0,5 mg/kg/dobę prednizolonu lub jego odpowiednika). Podawanie leku należy wstrzymać do czasu powrotu do stopnia 0. i można je wznowić zgodnie z wytycznymi z pola dawkowanie. W przypadku objawowej śródmiąższowej choroby płuc lub objawowego nieinfekcyjnego zapalenia płuc (stopnia 2. lub wyższego) należy niezwłocznie rozpocząć leczenie kortykosteroidami (np. ≥1 mg/kg/dobę prednizolonu lub jego odpowiednika) i kontynuować przez co najmniej 14 dni, a następnie stopniowo odstawiać przez co najmniej 4 tyg. Lek należy całkowicie odstawić u pacjentów, u których stwierdzono objawową (stopnia 2. lub wyższego) śródmiąższową chorobę płuc lub objawowe nieinfekcyjne zapalenie płuc. Pacjenci ze śródmiąższową chorobą płuc lub nieinfekcyjnym zapaleniem płuc w wywiadzie lub pacjenci z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc lub nieinfekcyjnego zapalenia płuc i powinni być starannie monitorowani. Zgłaszano przypadki neutropenii zakończone zgonem, w tym gorączki neutropenicznej. Przed rozpoczęciem stosowania leku i przed podaniem każdej dawki oraz zgodnie ze wskazaniami klinicznymi należy wykonać pełną morfologię krwi. W oparciu o nasilenie neutropenii może być konieczne przerwanie podawania lub zmniejszenie dawki leku. W trakcie stosowania terapii anty-HER2 obserwowano zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF). Przed rozpoczęciem stosowania leku oraz w regularnych odstępach czasu podczas leczenia, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi, należy wykonywać standardowe badania czynności serca (echokardiogram lub badanie MUGA [wielobramkowa angiografia radioizotopowa]) w celu oceny LVEF. W przypadku zmniejszenia LVEF należy leczenie przerywać. W przypadku stwierdzenia LVEF poniżej 40% lub bezwzględnego zmniejszenia w stosunku do wartości wyjściowej o ponad 20% należy trwale odstawić lek. Preparat należy trwale odstawić u pacjentów z objawową zastoinową niewydolnością serca (CHF). Toksyczne działanie na zarodek i płód. Lek może spowodować uszkodzenie płodu, jeśli zostanie podany kobiecie w ciąży. Stosowanie trastuzumabu, antagonisty receptora HER2, w okresie ciąży powodowało przypadki małowodzia, objawiające się śmiertelną hipoplazją płuc, nieprawidłowościami kostnymi i zgonem noworodka. Na podstawie wyników badań na zwierzętach oraz mechanizmu działania, inhibitor topoizomerazy I, składnik leku, DXd, może również powodować uszkodzenie zarodka i płodu, gdy jest podawany kobiecie w ciąży. U kobiet w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem stosowania leku, należy wykluczyć ciążę. Pacjentkę należy poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu. Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić stosowanie skutecznej metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 7 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku. Należy doradzić mężczyznom, których partnerki są w wieku rozrodczym, aby stosowali skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia preparatem i przez co najmniej 4 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku. Istnieją ograniczone dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby i brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Ponieważ metabolizm i wydalanie z żółcią są głównymi drogami eliminacji inhibitora topoizomerazy I, DXd, lek należy podawać ostrożnie pacjentom z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Ciąża i laktacja

Nie zaleca się podawania leku kobietom w ciąży (brak badań), a pacjentki należy poinformować o potencjalnym ryzyku dla płodu przed zajściem w ciążę. Kobiety, które zajdą w ciążę, muszą natychmiast skontaktować się z lekarzem. U kobiet, które zajdą w ciążę podczas leczenia preparatem lub w ciągu 7 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku, zaleca się ścisłe monitorowanie. Trastuzumab, antagonista receptora HER2, może jednak spowodować uszkodzenie płodu, jeśli zostanie podany kobiecie w ciąży. Stosowanie trastuzumabu w okresie ciąży powodowało przypadki małowodzia, objawiające się w niektórych przypadkach śmiertelną hipoplazją płuc, nieprawidłowościami kostnymi i zgonem noworodka. Na podstawie wyników badań na zwierzętach oraz mechanizmu działania, inhibitor topoizomerazy I, składnik leku, DXd, może również powodować uszkodzenie zarodka i płodu, gdy jest podawany kobiecie w ciąży. Nie wiadomo, czy trastuzumab derukstekan przenika do mleka ludzkiego. Ludzka immunoglobulina IgG wydzielana jest do mleka kobiecego, a możliwość wchłaniania i wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u niemowlęcia nie jest znana. Z tego względu kobiety nie powinny karmić piersią w trakcie leczenia preparatem ani przez 7 mies. po przyjęciu ostatniej dawki. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. U kobiet w wieku rozrodczym należy przed rozpoczęciem stosowania leku sprawdzić, czy pacjentka jest w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i przez co najmniej 7 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku. Mężczyźni, których partnerki są w wieku rozrodczym powinni stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia preparatem i przez co najmniej 4 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku. Wyniki badań toksyczności na zwierzętach wykazały, że lek może upośledzać funkcje rozrodcze i płodność samców. Nie wiadomo, czy trastuzumab derukstekan lub jego metabolity znajdują się w osoczu nasienia. Przed rozpoczęciem leczenia należy poradzić pacjentom płci męskiej, aby zasięgnęli porady w zakresie przechowywania nasienia. Mężczyźni nie mogą zamrażać ani oddawać nasienia przez cały okres leczenia oraz przez co najmniej 4 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku.

Działania niepożądane

Działania niepożądane u pacjentów leczonych trastuzumabem derukstekanem w dawce 5,4 mg/kg w różnych rodzajach guzów. Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych (obejmujące: grypę, choroby grypopodobne, zapalenie nosogardzieli, zapalenie gardła, zapalenie zatok, nieżyt nosa, zapalenie krtani i zakażenie górnych dróg oddechowych), hipokaliemia (obejmuje: hipokaliemię i zmniejszenie stężenia potasu we krwi), zmniejszenie łaknienia, ból głowy (obejmuje: ból głowy, zatokowy ból głowy i migrenę), zawroty głowy, śródmiąższowa choroba płuc (obejmuje: nieinfekcyjne zapalenie płuc, śródmiąższową chorobę płuc, organizujące się zapalenie płuc, zapalenie płuc, niewydolność oddechową, popromienne zapalenie płuc, zapalenie pęcherzyków płucnych, toksyczność płucną, grzybicze zapalenie płuc, zmiany w płucach, ostrą niewydolność oddechową, nacieki w płucach, zapalenie naczyń chłonnych, zwłóknienie płuc, idiopatyczne śródmiąższowe zapalenie płuc, zaburzenie płucne, zapalenie płuc z nadwrażliwości i zacienienie płuc), duszność, kaszel, krwawienie z nosa, nudności, wymioty, zaparcie, biegunka, ból brzucha (obejmuje: dyskomfort w jamie brzusznej, ból żołądka i jelit, ból brzucha, ból w podbrzuszu i ból w nadbrzuszu), zapalenie jamy ustnej (obejmuje: zapalenie jamy ustnej, owrzodzenie aftowe, owrzodzenie jamy ustnej, nadżerki błony śluzowej jamy ustnej i zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej), niestrawność, zwiększona aktywność aminotransferaz (obejmuje: zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy, nieprawidłową czynność wątroby, nieprawidłowe wyniki badania czynności wątroby, zwiększenie wyników badania czynności wątroby i hipertransaminazemię), łysienie, bóle mięśniowo-szkieletowe (obejmuje: bóle pleców, bóle mięśni, bóle kończyn, bóle mięśniowo-szkieletowe, skurcze mięśni, ból kości, ból szyi, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej i dyskomfort kończyn), zmęczenie (obejmuje: astenię, zmęczenie, złe samopoczucie i letarg), gorączka, zmniejszenie frakcji wyrzutowej (obejmuje: parametry laboratoryjne zmniejszenia LVEF i (lub) preferowane terminy obejmujące zmniejszenie frakcji wyrzutowej, niewydolność serca, zastoinową niewydolność serca i zaburzenie czynności lewej komory), zmniejszenie masy ciała. Często: zapalenie płuc, niedokrwistość (obejmuje: niedokrwistość, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie liczby krwinek czerwonych i zmniejszenie hematokrytu), neutropenia (obejmuje: neutropenię i zmniejszoną liczbę neutrofili), małopłytkowość (obejmuje: małopłytkowość i zmniejszoną liczbę płytek krwi), leukopenia (obejmuje: leukopenię i zmniejszoną liczbę białych krwinek), limfopenia (obejmuje: limfopenię i zmniejszoną liczbę limfocytów), odwodnienie, zaburzenia smaku, suchość oka, niewyraźne widzenie (obejmuje: niewyraźne widzenie i zaburzenia widzenia), rozdęcie brzucha, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcia, wysypka (obejmuje: wysypkę, wysypkę krostkową, wysypkę grudkowo-plamistą, wysypkę plamistą, wysypkę grudkową i wysypkę ze świądem), świąd, hiperpigmentacja skóry (obejmuje: hiperpigmentację skóry, przebarwienie skóry i zaburzenia pigmentacji), obrzęk obwodowy, zwiększenie stężenia fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (obejmuje: zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, hiperbilirubinemię, zwiększenie stężenia bilirubiny bezpośredniej i zwiększenie stężenia bilirubiny pośredniej), zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, reakcje związane z wlewem (obejmują: reakcję związaną z wlewem i nadwrażliwość). Niezbyt często: gorączka neutropeniczna. Działania niepożądane u pacjentów leczonych trastuzumabem derukstekanem w dawce 6,4 mg/kg w różnych rodzajach guzów. Bardzo często: zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych (obejmuje: grypę, choroby grypopodobne, zapalenie nosogardzieli, zapalenie gardła, zapalenie zatok, nieżyt nosa, zapalenie krtani i zakażenie górnych dróg oddechowych), niedokrwistość (obejmuje: niedokrwistość, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i zmniejszenie liczby krwinek czerwonych), neutropenia (obejmuje: neutropenię i zmniejszoną liczbę neutrofili), małopłytkowość (obejmuje: małopłytkowość i zmniejszoną liczbę płytek krwi), leukopenia (obejmuje: leukopenię i zmniejszoną liczbę białych krwinek), limfopenia (obejmuje: limfopenię i zmniejszoną liczbę limfocytów), hipokaliemia (obejmuje: hipokaliemię i zmniejszenie stężenia potasu we krwi, zmniejszenie łaknienia), ból głowy (obejmuje: ból głowy i migrenę), zaburzenia smaku, śródmiąższowa choroba płuc (obejmuje: nieinfekcyjne zapalenie płuc, śródmiąższową chorobę płuc, organizujące się zapalenie płuc, niewydolność oddechową, zacienienie płuc, zapalenie płuc i popromienne zapalenie płuc), duszność, kaszel, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, ból brzucha (obejmuje: dyskomfort w jamie brzusznej, ból żołądka i jelit, ból brzucha, ból w podbrzuszu i ból w nadbrzuszu), zapalenie jamy ustnej (obejmuje: wyłącznie zapalenie jamy ustnej), zwiększona aktywność aminotransferaz (obejmuje: zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy, nieprawidłową czynność wątroby, nieprawidłowe wyniki badania czynności wątroby, zwiększenie wyników badania czynności wątroby i hipertransaminazemię), łysienie, wysypka (obejmuje: wysypkę, wysypkę krostkową, wysypkę grudkowo-plamistą i wysypkę ze świądem), świąd, hiperpigmentacja skóry (obejmuje: hiperpigmentację skóry i zaburzenia pigmentacji), bóle mięśniowo-szkieletowe (obejmuje: bóle pleców, bóle mięśni, bóle kończyn, bóle mięśniowo-szkieletowe, skurcze mięśni, ból kości, ból szyi, bóle mięśniowo-szkieletowe w klatce piersiowej i dyskomfort kończyn), zmęczenie (obejmuje: astenię, zmęczenie, złe samopoczucie i letarg), gorączka, obrzęk obwodowy, zmniejszenie frakcji wyrzutowej (obejmuje: parametry laboratoryjne zmniejszenia LVEF i (lub) preferowane terminy obejmujące zmniejszenie frakcji wyrzutowej oraz zaburzenie czynności lewej), zmniejszenie masy ciała. Często: gorączka neutropeniczna, odwodnienie, zawroty głowy, suchość oka, niewyraźne widzenie (obejmuje: niewyraźne widzenie i zaburzenia widzenia), krwawienie z nosa, niestrawność, rozdęcie brzucha, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcia, zwiększenie stężenia fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (obejmuje: zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, hiperbilirubinemię i zwiększenie stężenia bilirubiny pośredniej), zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, reakcje związane z wlewem (obejmują: reakcję związaną z wlewem i nadwrażliwość; wszystkie przypadki reakcji związanych z wlewem były stopnia 1. i stopnia 2.).

Pozostałe informacje

Lek może wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjentom należy zalecić zachowanie ostrożności podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn w przypadku wystąpienia zmęczenia, bólu głowy lub zawrotów głowy podczas leczenia preparatem.